Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 12 grudnia 2016r. powód T. G. w oparciu o dyspozycję art. art. 425 § 1 i § 2 § 3 § 4 k.s.h. wniósł o stwierdzenie nieważności:

-uchwały numer (...) Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki pod firmą (...) S.A. z siedzibą w Ł., KRS (...) z dnia 13 czerwca 2016 roku w odniesieniu do § 1 pkt 6 lit. I) tejże uchwały z uwagi na to, że przedmiotowa uchwała jest sprzeczna z prawem,

- uchwały numer (...) Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki pod firmą (...) S.A. z siedzibą w Ł., KRS (...) z dnia 13 czerwca 2016 roku, z uwagi na to, że przedmiotowa uchwała jest sprzeczna z prawem, a nadto w sposób oczywisty zmierza do pokrzywdzenia mniejszościowego wspólnika.

Uzasadniając pozew powód podał, że porządek obrad Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 13 czerwca 2016 roku, przyjęty przez to Zgromadzenie uchwałą nr 2/2016 (§ 1 pkt 6 lit. I- uchwały strona 3 protokołu ze Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników sporządzonego przez notariusza M. R.. A. (...)), odbiegał od proponowanego porządku obrad zawartego w ogłoszeniu o zwołaniu Zgromadzenia opublikowanego w (...). Zasadnicza różnica polegała na tym, że przyjęty porządek obrad w § 1 punkt 6 lit. I) wskazuje jako podstawę podjęcia uchwały przepis art. 418 ¹ k.s.h. podczas gdy ogłoszenie w (...) powołuje się na inny przepis (art. 418 k.s.h.). Uchwała nr 2/2016 będąca przedmiotem niniejszego pozwu została zatem - jak wynika z jej treści - podjęta w innym brzmieniu, aniżeli w treści proponowanego porządku obrad zawartego w ogłoszeniu o zwołaniu Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników. Taką uchwałę traktować zatem należy jako podjętą w sprawie nieobjętej proponowanym porządkiem obrad, a zatem bezwzględnie nieważną.

Powód podał, że przyjęty uchwałą nr 2/2016 porządek obrad zgromadzenia wskazywał w § 1 punkt 6 lit. I) jako podstawę prawną podjęcia uchwały nr 24/2016 przepis art. 418 ¹ k.s.h. Sama uchwała została jednak podjęta - jak wynika z jej treści zawartej w powołanym wyżej protokole - w oparciu o inny przepis, to jest o przepis art. 418 k.s.h. Taką uchwałę traktować zatem należy jako podjętą w sprawie nieobjętej proponowanym porządkiem obrad, a zatem bezwzględnie nieważną.

Przepisy art. 418 ¹ k.s.h. oraz art. 418 k.s.h. stanowią podstawę zupełnie innych postępowań dotyczących akcji Spółki. Jakakolwiek konfuzja w tym zakresie ma ogromne znaczenie dla metody działania wspólników, których ta uchwała dotyczy, celem ochrony przysługujących im praw, stąd też Spółka winna była w tej materii zachować szczególną skrupulatność, co nie miało miejsca. Nie może tego faktu zmienić okoliczność, iż Zarząd Spółki zamieścił w (...) ogłoszenie (dnia 23 czerwca 2016 roku, poz. 15757), którego treść jest niezgodna z rzeczywistą treścią podjętej na Zgromadzeniu uchwały. Zabieg taki należy ocenić jednoznacznie negatywnie.

Niezależnie od powyższego powód uznał, iż powyższa uchwała w sposób oczywisty zmierza do pokrzywdzenia wspólnika/wspólników mniejszościowych, kreując prawnie niedopuszczalny (z uwagi na cel regulacji (art. 418 k.s.h.) i mający na celu obejście przepisów ustawy (art. 418 ¹ k.s.h.) mechanizm „automatycznego" wejścia w życie procedury przymusowego wykupu akcji, zdecydowanie mniej korzystnej dla akcjonariuszy mniejszościowych przeciwko którym jest skierowana, aniżeli procedura przymusowego odkupu akcji.

Dodatkowo powód podniósł, iż - jak wynika z dokumentów będących w jego posiadaniu przedłożonych mu przez Spółkę przed formalnym rozpoczęciem Zgromadzenia dnia 13 czerwca - zamiarem Spółki było również nie mające podstawy prawnej objęcie procedurą z art. 418 k.s.h. (tzw. squeeze-out) akcji stanowiących własność powoda, zgłoszonych uprzednio do objęcia procedurą z art. (art. 418 ¹ k.s.h.). Uchwała w tym przedmiocie została zmodyfikowana dopiero po wykazaniu przeze powoda powyższej bezprawności. Świadczy to jednoznacznie o złej woli po stronie Spółki, która w sposób nie znajdujący oparcia w ustawie (a nadto podając nieprawdziwe uzasadnienie uchwały 24/2016) usiłowała uniknąć zastosowania procedury z art. 418 ¹ k.s.h (do wszystkich akcji, które uprzednio stanowiły własność powoda).

Powód podkreślił także, iż wszczął procedurę z art. 418 ¹ k.s.h. wyłącznie celem uzyskania ochrony przed zastosowaniem wobec jego akcji procedury squeeze-out, której zastosowaniem zagroziła mi Spółka. Racjonalnie bowiem analizując rynek kinowy, zyskujący w Polsce po kilkanaście procent rocznie, nigdy nie podjąłbym (z ekonomicznego punktu widzenia) decyzji o sprzedaży akcji -czy to w ramach procedury z art. 418 ¹ k.s.h, zasadnie licząc na dalszy wzrost ich wartości, co zresztą miało miejsce, uwzględniając choćby okres od pierwszego wniosku powoda opartego o dyspozycję art. 418 ¹ k.s.h. do dnia dzisiejszego.

Powód wskazał, iż w odniesieniu do akcji ostatecznie objętych procedurą squeeze-out (10 akcji), ich właścicielem pozostaje (...) Hospicjum pod wezwaniem Św. O. P. z siedzibą w P.. W odniesieniu do tych akcji powód dysponuje prawem pierwokupu zawartym w umowie darowizny, stąd też przedmiotowa uchwała pozostaje w sprzeczności z jego uprawnieniem, potencjalnie uniemożliwiając mu wykonanie przysługującego mu prawa, w szczególności z uwagi na podejmowane przez Spółkę w wykonaniu tej uchwały działania zmierzające do unieważnienia dokumentów akcji wskazanych powyżej. Takie działanie Spółki, w ocenie powoda, nie powinno korzystać z przymiotu ochrony (pozew k. 2-6 akt).

W odpowiedzi na pozew pozwana Spółka wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w stawce dziesięciokrotnej (odpowiedź na pozew k. 60-69 akt).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników pozwanej spółki pod firmą (...) S.A. z siedzibą w Ł., KRS (...) zostało zwołane na dzień 13 czerwca 2016 roku.

W ogłoszeniu o zwołaniu Zgromadzenia, które opublikowano w (...) znalazła się informacja o proponowanym porządku obrad . W ogłoszeniu, znalazła się następująca treść:

„Na podstawie art. 399 § 1 Kodeksu spółek handlowych Zarząd Spółki (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. (adres (...). (...)-(...) Ł.), wpisanej do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego dnia 29 marca 2001 roku przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XX Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, pod numerem (...) ( Spółka), zwołuje Zwyczajne Walne Zgromadzenie na dzień 13 czerwca 2016 roku na godzinę 12.00.

Porządek obrad:

1.Otwarcie posiedzenia Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy.

2. Wybór Przewodniczącego Walnego Zgromadzenia.

3.Stwierdzenie ważności zwołania Walnego Zgromadzenia oraz jego zdolności do podejmowania wiążących uchwał.

4. Przyjęcie porządku obrad....

6. Powzięcie uchwał w sprawach:...

l) przymusowego wykupu akcji akcjonariuszy posiadających akcje zwykle na okaziciela serii (...) o nr od (...) do (...) oraz akcje imienne uprzywilejowane serii (...) o nr od (...) do (...) reprezentujących nie więcej niż 5% kapitału zakładowego przez akcjonariuszy posiadających łącznie nie mniej niż 95% kapitału zakładowego, na podstawie art. 418 k.s.h....” (dowód: kopia ogłoszenia w (...) z dnia 18 maja 2016, poz. 12001 k. 83-85 akt, odpis z KRS-u pozwanej Spółki k. 71-76 akt).

Na Zwyczajnym Walnym Zgromadzeniu Spółki pod firmą (...) S.A. z siedzibą w Ł. w dniu 13 czerwca 2016 roku podjęto uchwałę numer (...) w przedmiocie porządku obrad. W uchwale tej wskazano w § 1 ust. 6, że ma nastąpić powzięcie uchwał w sprawach:

a)  zatwierdzenia Sprawozdania finansowego Spółki za rok obrotowy 2015,

b)  zatwierdzenia Sprawozdania z działalności Spółki za rok 2015,

c)  zatwierdzenia skonsolidowanego Sprawozdania finansowego Grupy (...) za rok obrotowy 2015,

d)  zatwierdzenia Sprawozdania z działalności Grupy (...) za rok 2015,

e)  podziału zysku netto Spółki (...) SA za rok obrotowy 2015,

f)  udzielenia absolutorium członkom Zarządu Spółki (...) S.A. w związku z wykonywanymi obowiązkami za okres od dnia 1.01.2015r. do dnia 31.12.2015r.,

g)  udzielenia absolutorium członkom Rady Nadzorczej Spółki (...) S.A. w związku z wykonywanymi obowiązkami za okres od dnia 1.01.2015 r. do dnia 31.12.2015 r.,

h)  wyboru członków Rady Nadzorczej Spółki na okres kolejnej kadencji,

i)  wyboru Przewodniczącego Rady Nadzorczej spośród członków Rady Nadzorczej Spółki,

j) przymusowego odkupu akcji Spółki, w następstwie wezwań z dnia 10 maja 2016r. akcjonariuszy reprezentujących nie więcej niż 5% kapitału zakładowego o przymusowy odkup wszystkich posiadanych przez nich akcji, na podstawie art. 418 ¹ § 1 k.s.h. przez wskazanych przez nich akcjonariuszy, z których każdy posiada nie mniej niż 5% kapitału zakładowego,

k) udzielenie zezwolenia na zbycie akcji imiennych,

1] przymusowego wykupu akcji akcjonariuszy posiadających akcje zwykłe na okaziciela serii (...) o nr od (...) do (...) oraz akcje imienne uprzywilejowane serii (...) o nr od (...) do (...) reprezentujących nie więcej niż 5% kapitału zakładowego przez akcjonariuszy posiadających łącznie nie mniej niż 95% kapitału zakładowego, na podstawie art. 418 ¹ k.s.h.,

m) wyznaczenie biegłego w celu ustalenia ceny przymusowego wykupu akcji.

Powód głosował przeciwko tej uchwale i jego sprzeciw został odnotowany w protokole (dowód: kopia uchwały nr 2/2016 k. 87-88 akt).

Na Zgromadzeniu podjęto uchwałę nr 24/216 o treści:

„ UCHWALA NR (...) Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Spółki (...) Spółka Akcyjna w Ł. z dnia 13 czerwca 2016 roku w sprawie: przymusowego wykupu akcji należących do akcjonariuszy mniejszościowych, na podstawie art. 418 k.s.h.”

PREAMBUŁA

Zważywszy, że:

1)  wieloletni akcjonariusz Spółki (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. ( Spółka), Pan T. G. w krótkim odstępie czasu - od 29 marca 2016 r. zbył niewielką część swych akcji na okaziciela Spółki (1.460 akcji, co daje ok. 0,0001% w kapitale zakładowym) co najmniej czternaściorgu nabywców - nowym akcjonariuszom Spółki ( (...)), w tym co najmniej dwóm spoza Rzeczypospolitej Polskiej i dwanaściorgu spoza Ł.;

2)  intencją akcjonariuszy Spółki jest zachowanie dotychczasowego, ograniczonego kręgu akcjonariuszy Spółki, co ma na w celu umożliwienie sprawnego prowadzenia spraw Spółki powierzonych akcjonariuszom i Walnemu Zgromadzeniu Spółki;

3)  Pan T. G. wnioskami z dnia 29 marca 2016 r. i - po raz drugi - z dnia 10 maja 2016 r. oraz Nowi Akcjonariusze wnioskami z dnia 10 maja 2016 r, i 24 maja 2016 r. zwrócili się do Spółki o przymusowe odkupienie ich akcji w kapitale zakładowym Spółki przez (...) S.A. oraz Pana T. J., manifestując zamiar zbycia swych akcji w Spółce na rzecz tych akcjonariuszy większościowych;

4)  celem uczynienia zadość ww. wnioskom Pana T. G. oraz Nowych Akcjonariuszy i przeprowadzenia procedury przymusowego odkupu akcji, co jest przedmiotem Uchwały nr 23/2016 Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Spółki („Uchwała ws. Odkupu”), postanawia się, że procedura przymusowego wykupu określona niniejszą uchwałą wejdzie w życie: (i) po upływie terminu na złożenie w Spółce przez akcjonariuszy dokumentów akcji lub dowodów ich złożenia do rozporządzenia Spółki w zakresie akcji objętych przymusowym odkupem zgodnie z Uchwałą ws. Odkupu, tj. w dniu 14 lipca 2016 roku oraz (ii) zostaną nią ostatecznie objęte te akcje Spółki, co do których nie zostały złożone w Spółce przez akcjonariuszy mniejszościowych dokumenty akcji lub dowody ich złożenia do rozporządzenia Spółki w trybie, w tym w terminie, określonym w art. 418 ¹ § 5 ksh - za wyjątkiem 10 akcji Pana T. G., które nie zostały objęte wnioskiem o przymusowy odkup, a w stosunku do których procedura przymusowego wykupu na podstawie art. 418 ksh zostanie przeprowadzona niezależnie od sposobu realizacji Uchwały ws. Odkupu.

§ 1

Zwyczajne Walne Zgromadzenie Spółki podejmuje uchwałę o przymusowym wykupie na podstawie art. 418 § 1 i § 2 ksh do 1.470 (słownie: tysiąc czterysta siedemdziesiąt) akcji Spółki na zasadach opisanych w pkt. od I do II tejże uchwały i powierza Zarządowi Spółki podjęcie czynności wymaganych dla wykonania procedury przymusowego wykupu akcji.

Akcje podlegające przymusowemu wykupowi i akcjonariusze zobowiązani do wykupienia akcji w ramach przymusowego wykupu. Sposób podziału akcji Spółki objętych przymusowym wykupem przypadających akcjonariuszom zobowiązanym do wykupu.

Przymusowemu wykupowi, o którym mowa w niniejszej Uchwale, będą podlegały te spośród ww. akcji Spółki, które nie zostały odkupione przez akcjonariuszy większościowych w wykonaniu Uchwały ws. Odkupu, z uwagi na brak złożenia w Spółce przez akcjonariuszy mniejszościowych dokumentów akcji lub dowodów ich złożenia do rozporządzenia Spółki w terminie wskazanym w art. 418 ¹ § 5 ksh. Ostateczna liczba akcji przypadających poszczególnym akcjonariuszom większościowym zobowiązanym do wykupu będzie wynikała ze złożenia dokumentów akcji lub dowodów ich złożenia do rozporządzenia Spółki złożonych w Spółce w terminie wskazanym w art. 418 ¹ § 5 ksh w wykonaniu Uchwały ws. Odkupu.”

Powód głosował przeciwko tej uchwale i jego sprzeciw został odnotowany w protokole (dowód: protokół notarialny z dnia 13.06.2016r. uchwała 24/2016 k. 106-109 akt).

W dacie wytoczenia powództwa i także w dacie orzekania powód nie był i nie jest akcjonariuszem spółki. W związku z procedurą przymusowego odkupu, zgodnie z art. 4181 § 6 zd. 2 k.s.h, utracił statusu akcjonariusza z chwilą uiszczenia całej „pierwotnej” sumy odkupu przez akcjonariuszy większościowych na rachunek spółki. Powód przestał być akcjonariuszem (...) S.A. w dniu 28 czerwca 2016 r., w tym bowiem dniu na rachunku Spółki znalazła się cała kwota równa „pierwotnej” cenie wszystkich nabywanych przez akcjonariuszy większościowych akcji na podstawie uchwały dotyczącej odkupu jego wszystkich akcji

W dniu 2 czerwca 2017r. cena odkupu została przekazana powodowi (dowód: potwierdzenie przelewu na rachunek spółki kwoty ceny odkupu z dnia 27 i 28.06.2016., potwierdzenie przelewu na rachunek powoda ceny odkupu k. 111-113 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów .

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W konsekwencji, jeśli strona nie przedstawia wiarygodnych dowodów, to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany (udowodniony). Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.).

Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie sądów powszechnych, że s tosownie do zasady wyrażonej w art. 3 k.p.c., a rozwiniętej m.in. w art. 232 zd. 1 k.p.c. dowody są obowiązane przedstawiać strony, a rozkład ciężaru dowodu wynikający także z art. 6 k.c. powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia środkami dowodowymi, z których może skorzystać, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia takich dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może być oddalone. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak: Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.04.1975 r., III CRN 26/75, LEX nr 7692).

Należy podkreślić, że powód do pozwu nie dołączył żadnych dokumentów prywatnych, które miałby znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym zaskarżonych uchwał, ogłoszenia w Monitorze, odpisu umowy darowizny. Nie zgłosił też żadnych wniosków dowodowych.

Na rozprawie w dniu 4 stycznia 2018r. po uzyskaniu aktualnego wydruku co do pozwanej Spółki z KRS-u, Przewodniczący zwrócił uwagę powodowi, że w pozwie podał nieprawidłowy adres siedziby pozwanej, a ponadto w ogóle nie złożył jakichkolwiek dokumentów, które pozwoliłby ustalić stan faktyczny sprawy i cenić zasadność zarzutów powoda pod adresem wymienionych w pozwie uchwał (protokół e-rozprawy z dnia 4 stycznia 2017r. czas 00:00:34-00:07:27). Wtedy dopiero po roku procesu powód złożył do akt sprawy kopię zaskarżonych uchwał i kopię ogłoszenia w Monitorze. Kopia umowy darowizny została złożona do akt w lutym 2018r. (k. 143-144 akt) i przy opozycji strony pozwanej, wniosek o przeprowadzenie z niej dowodu należało ocenić jako rażąco spóźniony. Na rozprawie w dniu 23 lutego 2013r. Sąd postanowił zwrócić powodowi komplet dokumentów, które powód złożył- jak tłumaczył- omyłkowo do sądu rejestrowego- a które trafiły do Sądu Okręgowego w przeddzień rozprawy w dniu 23 lutego 2018r. (postanowienie e- protokół rozprawy z dnia 23 lutego 2018r. czas 00:02:39).

Trafnie zatem zarzuciła pozwana Spółka, że sposób procedowania zaproponowany przez powoda nie jest do zaakceptowania na gruncie reguł procesowych, bowiem rażąco odbiega od zasad prekluzji dowodowej i uniemożliwia pozwanej polemikę.

Sąd poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o dokumenty prywatne złożone prze stronę pozwaną przy odpowiedzi na pozew. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału" (a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5-6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267; wyrok SA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1356634).

Jak twierdzi się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 marca 2013 r., III AUa 1431/12, LEX nr 1322011; wyrok SA w Łodzi z dnia 5 czerwca 2013 r., I ACa 50/13, LEX nr 1345548; wyrok SA w Łodzi z dnia 23 lipca 2013 r., I ACa 90/13, LEX nr 1356578).

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 lutego 2000 r., III CKN 1049/99, LEX nr 51627; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1097/00, LEX nr 52624; uzasadnienie wyroku SN z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, LEX nr 52544; wyrok SN z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 859/00, LEX nr 53923; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273).

W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał dokumenty prywatne złożone przez stronę pozwaną za wiarygodne, potwierdzające rzeczywisty stan rzeczy, tym bardziej, że zarzuty powoda były ogólnikowe i dotyczyły zasadniczo oceny prawnej bezspornych okoliczności faktycznych. Stąd też Sąd uznał przesłuchanie powoda w charakterze strony za zbędne. Zgodnie z art. 299 k.p.c. ma charakter fakultatywny i subsydiarny, a jego przedmiotem są wyłącznie niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne.

Zgodnie z art. 425 § 1 k.s.h. osobom lub organom spółki wymienionym w art. 422 § 2 przysługuje prawo do wytoczenia przeciwko spółce powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały walnego zgromadzenia sprzecznej z ustawą. Przepisu art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego nie stosuje się.

Prawo do wniesienia powództwa wygasa z upływem sześciu miesięcy od dnia, w którym uprawniony powziął wiadomość o uchwale, nie później jednak niż z upływem dwóch lat od dnia powzięcia uchwały (art. 425 § 2 k.s.h.).

Powództwo o stwierdzenie nieważności uchwały walnego zgromadzenia spółki publicznej powinno być wniesione w terminie trzydziestu dni od dnia jej ogłoszenia, nie później jednak niż w terminie roku od dnia powzięcia uchwały (art. 425 § 3 k.s.h.).

Upływ terminów określonych w § 2 i § 3 nie wyłącza możliwości podniesienia zarzutu nieważności uchwały (art. 425 § 4 k.s.h.).

Przepisy art. 423 § 1 i § 2 stosuje się odpowiednio (art. 425 § 5 k.s.h.).

Jak wynika z powyższego, artykuł 425 k.s.h. określa przesłanki (§ 1), terminy (§ 2, 3) i legitymację (§ 1) do wniesienia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały walnego zgromadzenia. Katalog osób i organów uprawnionych do wniesienia powództwa został ustanowiony przez odesłanie do listy osób uprawnionych do żądania uchylenia uchwały i ma charakter zamknięty. Jednocześnie przepis wyklucza stosowanie art. 189 k.p.c. do kwestionowania uchwał walnego zgromadzenia, co wynika wprost z § 1 in fine art. 425 k.s.h. Poza regulacją k.s.h. pozostaje kwestia tzw. uchwał nieistniejących, podstaw i kryteriów wyróżniania tej kategorii. Uchwały nieistniejące, choć ich wyróżnienie nie ma wyraźnej podstawy normatywnej, są uwzględniane zarówno w piśmiennictwie, jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego. Dochodzenie ustalenia nieistnienia uchwały następuje na ogólnej podstawie procesowej art. 189 k.p.c.

Lista osób uprawnionych do wniesienia powództwa określonego w art. 425 § 1 k.s.h. została unormowana przez odesłanie do art. 422 § 2 k.s.h., określającego listę osób uprawnionych do wniesienia powództwa o uchylenie uchwały walnego zgromadzenia. Jest więc w przypadku obu tych powództw analogiczna i obejmuje: zarząd i radę nadzorczą, poszczególnych członków zarządu i członków rady nadzorczej oraz likwidatorów (tych ostatnich na podstawie art. 466 w zw. z art. 422 § 2 pkt 1 k.s.h.); akcjonariuszy, po spełnieniu przez nich dalszych warunków, określonych w art. 422 § 2 pkt 2–4 k.s.h.

Kodeks spółek handlowych określa dwie grupy terminów do wniesienia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały. Terminy te są dłuższe niż w przypadku powództwa o uchylenie uchwały (art. 424 w zw. z art. 422 k.s.h.), ponieważ sprzeczność z prawem traktowana jest przez ustawodawcę jako donioślejsza przyczyna wadliwości niż sprzeczność ze statutem, dobrymi obyczajami czy też interesem spółki.

W przypadku spółki akcyjnej "niepublicznej", czyli takiej, której akcje nie są dopuszczone do publicznego obrotu, termin ten wynosi 6 miesięcy od powzięcia przez uprawnionego wiadomości o uchwale, lecz nie później niż 2 lata od jej powzięcia (art. 425 § 2 k.s.h.). Przez "powzięcie wiadomości" należy rozumieć chwilę, w której osoba uprawniona do zaskarżenia uchwały uzyskała nie tylko informację, że została ona powzięta, ale także uzyskała wiedzę na temat jej treści.

W odniesieniu do spółki akcyjnej publicznej terminy te są krótsze i wynoszą: 30 dni od dnia ogłoszenia uchwały, nie później jednak niż rok od jej powzięcia (art. 425 § 3 k.s.h.). Krótszy termin liczony jest od ogłoszenia uchwały. W literaturze podnosi się, iż przez dzień ogłoszenia uchwały należy uznać dzień, w którym ukazał się Monitor Sądowy i Gospodarczy, w którym ogłoszono wpis do rejestru, którego podstawą była uchwała (tak J. Szwaja, w: Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. III, 2008, s. 1335).

Terminy określone w art. 425 § 2 i 3 k.s.h., podobnie jak te określone w art. 424 k.s.h., mają charakter terminów prekluzyjnych, a powództwo wniesione po ich upływie ulega oddaleniu.

Należy wskazać, że sprzeczność z ustawą oznacza nie tylko sprzeczność z aktem normatywnym, jakim jest ustawa, ale także sprzeczność z aktami normatywnymi wyższego od niej rzędu – ratyfikowanymi za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, umowami międzynarodowymi, prawem organizacji międzynarodowej, której Polska jest członkiem (w szczególności prawem UE) i Konstytucją RP. Skoro bowiem, na podstawie art. 425 § 1 k.s.h. prawnie relewantna jest sprzeczność z aktem prawnym rangi ustawowej, to tym bardziej – zgodnie z zasadą a minori ad maius – za doniosłe należy uznać także naruszenie aktu wyższego rzędu (por. K. Bilewska, Sprzeczność uchwały…, s. 228). Nie wydaje się natomiast dopuszczalna interpretacja rozszerzająca pojęcie "ustawa" na akty rangi hierarchicznie niższej, podstawowej – rozporządzenia wykonawcze i akty prawa miejscowego (odmiennie J. Szwaja, w: Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. III, 2008, s. 1329; J.P. Naworski, w: Potrzeszcz, Siemiątkowski, Komentarz KSH. Spółka akcyjna, t. I, 2003, s. 804–805; A. Gierat, Zaskarżanie uchwał walnych zgromadzeń spółek kapitałowych w przepisach kodeksu spółek handlowych, PS 2001, Nr 11–12, poz. 127; J. Frąckowiak, w: Pyzioł , Komentarz KSH, 2008, s. 856). Co oczywiste, w świetle powyższych stwierdzeń, sprzeczność z ustawą oznacza nie tylko sprzeczność z Kodeksem spółek handlowych, ale także każdym innym aktem normatywnym o randze ustawy lub wyższej.

Sprzeczność z ustawą oznacza zarówno sprzeczność z normami bezwzględnie obowiązującymi, jak i względnie obowiązującymi. (por. wyr. SN z 25.2.1999 r., I CKN 1026/98, OSNC 1999, Nr 9, poz. 159; por. też K. Bilewska, Sprzeczność uchwały, s. 228–229; J. Szwaja, w: Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. III, 2008, s. 1329; A. Rachwał, w: Włodyka, System PrHandl, t. 2A, 2007, s. 1004; J. Frąckowiak, w: Pyzioł , Komentarz KSH, 2008, s. 856; Kidyba, Komentarz KSH, t. II, 2005, s. 678; odmiennie W. Popiołek, w: Strzępka, Komentarz KSH, 2009, s. 965).

Sprzeczność z ustawą jest prawnie relewantna, o ile oznacza niezgodność uchwały z konkretnym przepisem prawa. Dla wykazania sprzeczności z ustawą nie jest wystarczające ogólnikowe stwierdzenie, że uchwała jest sprzeczna z prawem. Konieczne jest przytoczenie konkretnego postanowienia oraz precyzyjne wskazanie, na czym polega sprzeczność danej uchwały z tym przepisem (por. wyr. SN z 9.2.2006 r., V CSK 128/05, (...) 2006, Nr 2, s. 133–137).

Sprzeczność może dotyczyć każdego dowolnego przepisu prawa, bez względu na jego umiejscowienie w akcie normatywnym i treść. Należy jednak odróżnić sytuację, w której przepis prawa ma związek z treścią uchwały, od tej, gdy dotyczy trybu jej powzięcia.

Uchwała jest w swojej treści sprzeczna z ustawą, jeżeli jej treść jest niezgodna z uregulowaniem danej materii przepisami prawa. Sprzeczność treści uchwały z przepisem stanowi podstawę do stwierdzenia jej nieważności w każdym przypadku. Sprzeczność trybu powzięcia uchwały z przepisami prawa zachodzi natomiast, gdy występują uchybienia formalne w stadium poprzedzającym podjęcie uchwały – w toku zwoływania walnego zgromadzenia, w toku jej podejmowania – podczas głosowania, oraz bezpośrednio po jej podejmowaniu – podczas jej protokołowania (np. nie odnotowano całej treści podjętej uchwały w protokole notarialnym). Innymi słowy, procedura podjęcia uchwały pozostaje w sprzeczności z zasadami wynikającymi z przepisów prawa. Prawnie relewantna jest jednak w przypadku uchybień proceduralnych nie każda sprzeczność, lecz tylko ta, której wystąpienie mogło mieć lub miało wpływ na powzięcie uchwały. Za utrwaloną należy uznać linię orzecznictwa Sądu Najwyższego, iż uchybienia formalne mogą być podstawą do kwestionowania prawidłowości uchwały, tylko o ile miały one wpływ na jej powzięcie i treść (por. wyr. SN z 16.2.2005 r., III CK 296/04, OSNC 2006, Nr 2, poz. 31; wyr. SN z 10.3.2005 r., III CK 477/04, W.. 2005, Nr 7–8, poz. 15; wyr. SN z 5.7.2007 r., II CSK 163/07, OSNC 2008, Nr 9, poz. 104; wyr. SN z 19.9.2007 r., II CSK 165/07, L.). Pogląd ten jest podzielany także przez większość polskiego piśmiennictwa (tak W. Popiołek, w: Strzępka, Komentarz KSH, 2009, s. 965; J. Szwaja, w: Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. III, 2008, s. 1333; A. Zbiegień, Glosa do wyroku SN z 16.2.2005 r., III CK 296/04, PS 2007, Nr 11–12, s. 207–208; Rodzynkiewicz, Komentarz KSH, 2009, s. 472; J.P. Naworski, w: Potrzeszcz, Siemiątkowski, Komentarz KSH. Spółka akcyjna, t. I, 2003, s. 805–806; Pabis, Spółka z o.o., 2006, s. 476; odmiennie jednak M. Spyra, w: Włodyka, System PrHandl, t. 2B, 2007, s. 500–501).

Sprzeczność uchwały z ustawą może się ujawnić także na etapie jej wykonania. Należy uznać, że sytuacja, w której uchwała wywiera w procesie jej realizacji skutki nie dające się pogodzić z przepisami prawa, powoduje stan sprzeczności uchwały z ustawą, podlegający sankcji określonej w art. 425 § 1 k.s.h. (por. wyr. SN z 20.10.2011 r., III CSK 5/11, OSP 2012, Nr 7–8, poz. 75).

W związku z ograniczoną czasowo możliwością wniesienia powództwa, art. 425 § 4 k.s.h. przewiduje możliwość podniesienia zarzutu nieważności uchwały walnego zgromadzenia w przypadku jej sprzeczności z ustawą, jeżeli upłynęły już terminy do wniesienia powództwa o stwierdzenie nieważności. Regulacja ta jest w istocie skutkiem kompromisu pomiędzy ideą bezpieczeństwa obrotu, wyrażającą się w wykluczeniu nieograniczonego czasowo kwestionowania uchwał walnych zgromadzeń, a systemowym założeniem, iż sprzeczność z przepisem prawa powinna być sankcjonowana. Umiejscowienie tego przepisu może skłaniać do wniosku, iż prawo do podniesienia zarzutu mają wyłącznie osoby uprawnione do wniesienia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały (art. 415 § 1 w zw. z art. 422 § 2 k.s.h.). Tak ścisłe ujęcie zakresu stosowania zarzutu nie wydaje się jednak poprawne. Nie ma bowiem podstaw, aby ograniczać innym osobom – osobom trzecim, których dotykają skutki prawne uchwał, korzystanie z zarzutu nieważności uchwały. Należy zatem raczej uznać, iż prawo do podniesienia zarzutu przysługuje każdej osobie, która jest dotknięta skutkami prawnymi wadliwej uchwały (tak J. Szwaja, w: Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. III, 2008, s. 1336; J. Frąckowiak w: Pyzioł , Komentarz KSH, 2008, s. 859; Rodzynkiewicz, Komentarz KSH, 2009, s. 473; por. także K. Bilewska, Podniesienie zarzutu nieważności uchwały przez wspólnika w przypadku jej niezaskarżenia – glosa – I CSK 710/10, MoP 2012, Nr 11). Tak więc prawo do podniesienia zarzutu nieważności mają zarówno osoby uprawnione do jej zaskarżenia, jak i osoby trzecie (por. wyr. WSA w Lublinie z 2.12.2011 r., I SA/Lu 476/11, niepubl.).

Osoby uprawnione do zaskarżenia uchwały na podstawie k.s.h. mogą jednak podnieść zarzut dopiero wówczas, gdy nie zaskarżyły uchwały i upłynął już termin do jej zaskarżenia (odmiennie wyr. SN z 28.9.2011 r., I CSK 710/10, L.). W pierwszej kolejności, gdy są dotknięte skutkami uchwały, powinny wnieść powództwo w trybie art. 425 § 1 k.s.h.. Pozostałe osoby mogą zaś podnieść zarzut w każdym czasie, także przed upływem terminu określonego w art. 424 k.s.h., bowiem nie mają ab ovo możliwości generalnego podważenia uchwały.

W polskiej doktrynie toczy się spór o charakter prawny sankcji określonej w art. 425 k.s.h. Reprezentowane są w nim dwa przeciwstawne stanowiska:

1) pierwsze stanowisko zakłada, że art. 425 § 1 k.s.h. ustanawia sankcję bezwzględnej nieważności uchwały (tak Kidyba, Komentarz KSH, t. I, 2007, s. 1047; Rodzynkiewicz, Komentarz KSH, 2009, s. 468; J.P. Naworski, w: Potrzeszcz, Siemiątkowski, Komentarz KSH. Spółka akcyjna, t. I, 2003, s. 808, a także S. Sołtysiński, Nieważne i wzruszalne uchwały zgromadzeń spółek kapitałowych, PPH 2006, Nr 1, s. 10, który zajmuje stanowisko, że art. 252 § 1 i art. 425 § 1 KSH przewidują swoistą, złagodzoną postać sankcji nieważności bezwzględnej);

2) drugie stanowisko uznaje, że art. 425 § 1 k.s.h. przewiduje sankcję nieważności względnej (wzruszalności). Za jego trafnością przemawia fakt, iż art. 425 KSH zakreśla ograniczone grono osób uprawnionych do wniesienia powództwa i terminy zaskarżenia uchwał, a także to, iż tylko prawomocny wyrok ma moc wiążącą w zakresie powoływania się na nieważność uchwały, a zatem nie można się na nią powoływać bez wydania takiego orzeczenia (art. 427 § 4 KSH w zw. z § 1 tego art.) (zob. zwłaszcza uchw. SN (7) z 18.9.2013 r., III CZP 13/13, OSNC 2014, Nr 3, poz. 23; wyr. SN z 13.2.2004 r., II CK 438/09, OSP 2006, Nr 5, poz. 53; zob. zwłaszcza uchw. SN (7) z 18.9.2013 r.,III CZP 13/13, Legalis; K. Bilewska, Zaskarżanie uchwał zgromadzenia wspólników przez odwołanych członków organów spółki – glosa do uchwały SN (7) z 1.3.2007 r., III CZP 94/06, MoP 2007, Nr 19, s. 1100; por. także J. Frąckowiak, w: Pyzioł , Komentarz KSH, 2008, s. 857; W. Popiołek, w: Strzępka, Komentarz KSH, 2009, s. 966). W uchw. SN (7) z 18.9.2013 r. (III CZP 13/13, OSNC 2014, Nr 3, poz. 23), Sąd Najwyższy uznał, że wyrok sądu stwierdzający nieważność sprzecznej z ustawą uchwały walnego zgromadzenia spółki akcyjnej ma charakter konstytutywny.

Bez względu na przyjęte stanowisko uznać jednak należy, że uregulowanie sankcji nieważności uchwały walnego zgromadzenia w art. 425 § 1 k.s.h. wyklucza stosowanie do uchwał – za pośrednictwem art. 2 k.s.h.– art. 58 k.c. (tak wyr. SN z 24.11.2004 r., II CK 210/04, Biul. SN 2005, Nr 3; odmiennie wyr. SN z 15.10.2009 r., I CSK 94/09, Biul. SN 2009, Nr 12).

Odnosząc powyższe rozważania do przedmiotowej sprawy należy podnieść, że powód wytaczając powództwo w dniu 12 grudnia 2016r., dochował terminu prekluzyjnego określonego w art. 425 § 2 k.s.h.

Jednak o ile ten wymóg określony przez art. 425 k.s.h. został zachowany, to ani przesłanka sprzeczności uchwał z ustawą, ani też legitymacja czynna do wytoczenia powództwa nie została wykazana przez powoda. Jak trafnie zauważyła pozwana, w pozwie faktycznie występuje w „obronie” akcjonariusza (...) Hospicjum pod wezwaniem Św. O. P. z siedzibą w P., który nie brał udział w głosowaniu, a któremu powód miał przekazać w drodze darowizny akcje z zastrzeżeniem prawa pierwokupu. Powód w wyznaczonym terminie w ogóle nie przedłożył umowy darowizny, a nadto w istocie rzeczy w ogóle nie wykazał w jaki sposób uchwała nr 24/2016 narusza jego interes majątkowy lub korporacyjny. Nie chodzi bowiem o naruszenie interesu spółki, czy innych akcjonariuszy, lecz jego własnego interesu, co faktycznie sprowadza się do wykazania przesłanek per analogia z art. 189 k.p.c., mimo że powoływany art. 425 k.s.h. eliminuje tę podstawę prawną. Brak tego interesu, to brak legitymacji materialnej, czyli uprawnienia do zaskarżenia uchwał przyznanego akcjonariuszowi ze względu na konieczność zapewnienia każdemu akcjonariuszowi możliwości ochrony jego interesów korporacyjnych i majątkowych (por. I ACa 1181/16 - wyrok SA Łódź z dnia 28-04-2017).

W wyrok SA Łódź z dnia 28 kwietnia 2017r. stwierdzono, że:

„ Jedynie istnienie godnego ochrony interesu prawnego, jakim jest konieczność zapewnienia ochrony praw korporacyjnych i majątkowych akcjonariusza, uzasadnia przyznanie mu legitymacji do zaskarżania uchwał walnego zgromadzenia. W okresie, gdy jest akcjonariuszem, istnienie jego interesu do zaskarżenia uchwały jest przyjęte ustawowo i nie wymaga wykazania. Nie można jednak uznać, że sam fakt utraty statusu akcjonariusza po podjęciu nieakceptowanej przez niego uchwały powoduje odpadnięcie interesu prawnego i legitymacji do jej zaskarżenia. Podważałoby to sens i cel przyznania akcjonariuszowi legitymacji do zaskarżania uchwał, które godzą w jego prawa korporacyjne i majątkowe. Były akcjonariusz zachowuje zatem legitymację do zaskarżenia uchwały walnego zgromadzenia, która dotyczy jego praw korporacyjnych lub majątkowych, natomiast traci legitymację do zaskarżania uchwał, które nie dotykają jego praw. Uznać zatem trzeba, ze strona powodowa, po zbyciu akcji i utracie statusu akcjonariusza pozwanej spółki, nie wykazała istnienia nadal interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały, gdyż wszelkie jej związki z pozwaną spółką zostały zerwane. Oczywistym jest, że ponowne nabycie akcji pozwanej nie może być podstawą sanowania legitymacji czynnej do zaskarżania uchwały z 2014 roku. Taka koncepcja w istocie prowadziłaby do sytuacji, w której nabycie choćby jednej akcji uprawniałoby do kwestionowania uchwał przyjmowanych przez spółkę przed tym nabyciem, co z pewnością godziłoby w pewność obrotu. Posiadanie akcji w oznaczonym okresie legitymizuje oznaczony podmiot do określonych działań związanych wyłącznie z tym okresem, a tym samym zbycie akcji oznacza utratę swoistego "biletu", co czyni niemożliwym odzyskanie powyższej legitymacji poprzez ponowne nabycie akcji spółki akcyjnej. Te nowe akcje będą bowiem legitymizowały nabywcę, jedynie od chwili ich nabycia”.

Nie można również przeoczyć, że powód w dacie wniesienia pozwu i w dacie zaskarżenia uchwał nie jest akcjonariuszem spółki, co również musi być brane pod uwagę przy ocenie jego interesu. Nadto, przy zaskarżeniu uchwały nr 24/2016r. powód wskazał przesłankę „pokrzywdzenia mniejszościowego wspólnika”, co jest objęte dyspozycją art. 422 § 1 k.s.h., zgodnie z którym uchwała walnego zgromadzenia sprzeczna ze statutem bądź dobrymi obyczajami i godząca w interes spółki lub mająca na celu pokrzywdzenie akcjonariusza może być zaskarżona w drodze wytoczonego przeciwko spółce powództwa o uchylenie uchwały. Nie jest to zatem przesłanka stwierdzenia nieważności uchwały, a jej uchylenia, co jest poza zakresem orzekania wyznaczonego pozwem z uwagi na wskazane podstawy faktyczne powództwa. Aktualnie przyjmuje się, iż art. 321 § 1 k.p.c., określając granice wyrokowania, wskazuje, że nie można wyrokować co do rzeczy która nie była przedmiotem żądania i w konsekwencji żądanie powództwa określa nie tylko jego przedmiot, lecz również jego podstawa faktyczna; z tego względu oparcie wyroku na podstawie faktycznej niepowołanej przez powoda i uwzględnienie powództwa z innej postawy faktycznej niż przywołał powód, jest orzeczeniem ponad żądanie w rozumieniu art. 321 k.p.c. (vide przykładowo: teza z uzasadnienia wyroku SN z 18 marca 2005 r. II CK 556/04, OSNC 2006, z. 2, poz. 38; teza z uzasadnienia wyroku SN z 7 listopada 2007 r. II CSK 344/07, Lex 388844).

Należy podkreślić, że uchwała nr 24/2016 została podjęta zgodnie z treścią ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym w trybie art. 418 § 1 i § 2 k.s.h. Ogłoszenie, jak treść uchwały w tym zakresie są tożsame. Jedynie w porządku obrad, co zresztą nie powinno budzić wątpliwości, błędnie podano podstawę art. 418 ^{( 1)} k.s.h, chociaż w opisie czego dotyczyć będzie uchwała- powołano tryb właściwy dla art. 418 § 1 i § 2 k.s.h. Trafnie podnosi pozwana, że nie doszło do żadnej „konfuzji”, wszyscy głosujący akcjonariusze mieli pełną, wiedzę i świadomość treści, skutków i trybu podejmowanej uchwały. Z akcjonariuszy którzy „nabyli” od powoda łącznie 1470 akcji, wszyscy z wyjątkiem posiadającego 10 akcji (według powoda) (...) Hospicjum pod wezwaniem Św. O. P. z siedzibą w P., przyłączyli się do procedury odkupu.

Wbrew twierdzeniom powoda, nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie z uchwałą nieistniejąca. Za podstawę uznania uchwały zgromadzenia za nieistniejącą przyjmuje się w zasadzie rażące uchybienia formalne, także na etapie jego zwołania, dające asumpt do przyjęcia, że uchwała taka w ogóle nie została podjęta. To właśnie brak uchwały w znaczeniu formalnym powoduje, że nie jest możliwe jej zaskarżenie powództwem o jej uchylenie lub stwierdzenie jej nieważności, bowiem oba te instrumenty prawne implicilte zakładają, że sam akt wyrażenia woli przez zgromadzenie nie jest kwestionowany. Nie oznacza to w żadnym razie, że uprawnienie do wytoczenia powództwa opartego na podstawie art. 189 k.p.c., przysługiwać może - w sposób podmiotowo nieograniczony - w zakresie tych uchwał, co do których przepisy Kodeksu spółek handlowych w sposób autonomiczny i komplementarny określają sposób ich zaskarżania (por. I ACa 1042/15 - wyrok SA Szczecin z dnia 20-01-2016).

W przedmiotowej sprawie oprócz pomyłki pisarskiej, która nie miała wpływu na treść uchwały i sposób procedowania, nie ma żadnych rażących uchybień formalnych powodujących możliwość przyjęcia, że uchwała nr 2/2016 lub (...) nie zostały podjęte, a zatem nie istnieją.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo, oceniając, że uchwały nr 2/2016 i 24/2016 podjęte zostały prawidłowo, a omyłka w protokole, w części dotyczącej porządku obrad nie miała żadnego wpływu na treść, przebieg i wynik głosowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nimi powoda jako stronę przegrywającą spór. Na koszty procesu należne pozwanej złożyły się opłata od pełnomocnictwa 17zł, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce podstawowej 1080 zł (par. 8 ust.1 pkt 22- rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ; DZ.U. 2015r. ,1800 z dnia 5 maja 2015r., ze zm. - w brzemieniu na datę złożenia pozwu). Nakład pracy pełnomocnika, czas trwania postępowania, stopień skomplikowania sprawy nie dawały Sądowi podstaw do podwyższenia stawki, tym bardziej że koszty zastępstwa nie mogą same w sobie stanowić sankcji za wytoczenie powództwa nawet oczywiście bezzasadnego.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej, powodowi z pouczeniem o terminie i środku zaskarżenia.

2.  Uzasadnienie sporządzone przez sędziego .