Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2016 r. , w sprawie XVIII C 3428/16 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. skierowane przeciwko A. Z. i zasądził od Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. na rzecz A. Z. kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu w dniu 10 kwietnia 2009 roku została zawarta przez pozwanego A. Z. z (...) Bank (...) S.A. (poprzednio (...) Bank S.A.) umowa bankowa (...). (...) Bank (...) S.A. jest następcą prawnym (...) Bank S.A. Poprzednik prawny powoda ( (...) Bank S.A.) wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 26.6.2012 r. Postanowieniem z dnia 11.2.2013 r. nadano mu klauzulę wykonalności. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego na skutek umowy przelewu z dnia 27 września 2013 r. Postępowanie egzekucyjne w sprawie z wniosku (...) Bank (...) S.A. przeciwko A. Z. zostało umorzone postanowieniem z dni 13.2. 2014 r. na skutek cofnięcia wniosku przez wierzyciela. W dniu 21 marca 2016 r. został wystawiony przez stronę powodową wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, stwierdzający istnienie w dokumentacji rachunkowej funduszu zobowiązania pozwanego w wysokości 3.053,74 zł wynikającej z umowy pożyczki nr (...).

Apelację od tego wyroku złożył powodowy Fundusz. Zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 203 § 1 k.p.c. w zw z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez ich zastosowanie i przyjęcie, że złożenie wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego zniweczyło skutki złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w zakresie przerwania biegu przedawnienia; naruszenie art. 123 § 1 pkt 1 w zw. z art. 509 § 2 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że aktualny wierzyciel – strona powodowa, po cesji wierzytelności nie może powoływać się na czynności przerywające bieg terminu przedawnienia podejmowane przez poprzedniego wierzyciela; naruszenie art. 117 § 2 k.c. poprzez jego zastosowanie i uznanie, że roszczenia strony powodowej są przedawnione. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył,

co następuje :

Apelacja jest bezzasadna . Sąd I instancji obszernie i bezbłędnie uzasadnił swoje stanowisko prowadzące do stwierdzenia, iż doszło do przedawnienia roszczeń strony powodowej . Powtórzyć jedynie można tu za Sądem I instancji, że w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015 roku, (III CZP 103/14, LEX nr 1643191) przyjęto, iż umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela – banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności – niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowanego złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Argumentując swoje stanowisko Sąd Najwyższy przyjął, iż wniosek wierzyciela o umorzenie egzekucji, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. powoduje sankcje przewidziane w art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c. Oznacza to, iż zrównany jest z cofnięciem pozwu, a zatem nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji). Przewidziane w art. 203 § 2 k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia. Brak tego przepisu doprowadziłby do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Racja przyjęcia takiego rozwiązania i dążność do przeciwstawienia się możliwym nadużyciom jest tym bardziej uzasadniona na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c., co oznacza, że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem. W tym orzeczeniu przejawia się linia orzecznicza SN, łagodząca sytuację dłużników – konsumentów w relacjach z funduszami sekurytyzacyjnymi. Stwierdzić bowiem należy, iż skutki przerwania biegu przedawnienia następują tylko w relacjach bank – konsument. Skoro bowiem nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz nabywcy wierzytelności i powinien uzyskać odrębny sądowy tytuł egzekucyjny (uchwała SN z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC 2005/6/98), to nie może on korzystać ze skutków postępowania, w którym nie mógłby wziąć udziału. Jak bowiem zauważył SN w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r. fundusz sekurytyzacyjny, nabywający wierzytelność od banku, nie ma uprawnienia do kontynuowania wszczętego wcześniej przez inny podmiot postępowania.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c.