Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 listopada 2012 r w postępowaniu upominawczym Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) w Ł., skierowanym przeciwko R. S. i D. W., wniosła o zasądzenie solidarnie kwoty 4.284,36 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, zasądzenie kosztów postępowania i zastrzeżenie, iż odpowiedzialność pozwanych w przedmiotowym zakresie jest odpowiedzialnością solidarną z odpowiedzialnością J. S. wynikającą z nakazu zapłaty z dnia 7 lipca 2011r wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi w sprawie VIII Nc 3664/11.

O żądaniu pozwu Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi rozstrzygnął nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 stycznia 2013 r w sprawie II Nc 1577/12, uwzględniając żądanie w całości.

Nakaz co do R. S. uprawomocnił się w całości.

Wyrokiem z dnia 25 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie o sygnaturze akt II C 157/13, na skutek sprzeciwu pozwanej D. W. od nakazu z dnia 14 stycznia 2013 r

1.  zasądził od pozwanej D. W. na rzecz powódki kwotę 714,06 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

2.  umorzył postępowanie co do żądania zapłaty odsetek ustawowych od kwoty 4.284,36 zł od dnia 8 listopada 2012 r do 21 lutego 2014 r,

3.  oddalił powództwo w pozostałej części,

4.  zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 141,44 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na ustaleniu, iż J. S. w 4/6 części oraz R. S. i D. W. po 1/6 części każde z nich są współwłaścicielami stanowiącego odrębną nieruchomość samodzielnego lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku w Ł. przy ulicy (...) wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku i innych urządzeń oraz udziałem w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu numer (...). Udziały w wysokości 1/6 części wszyscy współwłaściciele nabyli w drodze dziedziczenia po S. S..

Zadłużenie lokalu numer (...) przy ul. (...) w Ł. za okres od 1 stycznia 2008 roku do 11 maja 2011 roku wynosiło 4.284,36 zł.

Dotyczyło już okresu po śmierci S. S..

Nakazem zapłaty z dnia 07 lipca 2011 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt VIII Nc 3664/ll, Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny nakazał pozwanej J. S., aby zapłaciła na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ulicy (...) w Ł., kwotę 4.284,36 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 06 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 642 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

W dniu 01 lutego 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi A. B., prowadzący egzekucję w sprawie Km 219/12, z wniosku Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w Ł. przeciwko J. S., na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6 września 2011 roku, wydanego w sprawie VIII Nc 3664/11, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, wyegzekwował i przekazał na rachunek powódki kwotę 682,98 zł, która została zaliczona i zaksięgowana na koszty procesu orzeczone nakazem zapłaty w sprawie VIII Nc 3664/11 w zakresie kwoty 642 zł, a pozostała kwota 40,98 zł na należne odsetki.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo w podtrzymywanym zakresie (co do odsetek od kwoty 4.284,36 zł za okres od 8 listopada 2012 r do 21 lutego 2014 r powód cofnął ze skutkiem prawnym powództwo, co skutkowało umorzeniem żądania w tej części) zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, uznając istnienie długu w wysokości 4.284,36 zł, ale jednocześnie zasadność zarzutu pozwanej, iż w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do odpowiedzialności solidarnej współwłaścicieli przedmiotowego lokalu, a każdy z nich odpowiada stosownie do przysługującego mu udziału.

Sąd Rejonowy wskazał, iż ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 z póżń. zm.) w art. 12 i 13 określa zakres obowiązków właścicieli lokali co do ponoszenia ciężarów i wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej i utrzymaniem swojego lokalu. Stosownie do tych przepisów członek wspólnoty mieszkaniowej, w zakresie wydatków związanych z utrzymaniem odrębnej własności lokalu, zobowiązany jest do pokrywania kosztów w pełnej wysokości, jeśli chodzi o wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, to każdy właściciel lokalu ponosi je w granicach i na zasadach określonych w art. 12 ust. 2 i 3 ustawy. Przepis ten statuuje obowiązek pokrywania kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej w stosunku do wielkości udziału we współwłasności przymusowej nieruchomości wspólnej obliczanej na podstawie art. 3 ust. 3 i 5 ustawy o własności lokali.

Zgodnie z art. 17 ustawy o własności lokali, za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej odpowiada wspólnota mieszkaniowa bez ograniczeń, a każdy właściciel lokalu - w części odpowiadającej jego udziałowi w tej nieruchomości. Jak wskazał Sąd Rejonowy powołany przepis reguluje zagadnienie odpowiedzialności majątkowej wspólnoty mieszkaniowej i jej członków. Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali, statuujący zasadę, iż właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w stosunku do ich udziałów w nieruchomości wspólnej, reguluje kwestię wysokości należności związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej przypadających na dany lokal. Natomiast, przepisy ustawy o własności lokali nie regulują kwestii współwłasności samodzielnego lokalu mieszkalnego i odpowiedzialności współwłaścicieli tego lokalu za koszty zarządu nieruchomością wspólną. W tym zakresie, poprzez art. l ust. 2 ustawy o własności lokalu, znajdują zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego. W świetle art. 207 k.c., współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną w stosunku do wielkości udziałów.

Sąd uznał, iż w odniesieniu do odpowiedzialności współwłaścicieli samodzielnego lokalu mieszkalnego za koszty zarządu nieruchomością wspólną nie znajduje zastosowania przepis art. 370 k.c. albowiem brak jest w okolicznościach niniejszej sprawy zaciągnięcia zobowiązania w rozumieniu wskazanego przepisu. Jak wskazał Sąd Rejonowy odpowiedzialność współwłaścicieli lokalu numer (...) położonego w L. przy ul. (...) nie wynika z czynności prawnej dokonanej przez współwłaścicieli lokalu, lecz z przepisów ustawy o własności lokali oraz faktu dziedziczenia ustawowego po S. S.. Podstawy solidarnej odpowiedzialności współwłaścicieli lokalu numer (...) nie stanowił także zdaniem Sądu Rejonowego art. 1034 k.c., gdyż przedmiotem żądania pozwu są koszty zarządu nieruchomością wspólną za okres po śmierci S. S., a zatem nie stanowiące długów spadkowych.

Jak podkreślił Sąd Rejonowy zgodnie z art. 369 k.c., zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie, brak jest przepisu ustawy oraz czynności prawnej z których wynikałby solidarny charakter odpowiedzialności pozwanej, a ponieważ solidarności się nie domniemywa nie może być mowy o solidarnej odpowiedzialności pozwanej.

W tych okolicznościach Sąd zasądził od pozwanej D. W. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Ł. kwotę 714,06 zł, która odpowiada wielkości udziału pozwanej w lokalu.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając, uznając, iż powód wygrał sprawę w 17%, a przegrał w 83 %.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zaskarżając przedmiotowy wyrok w zakresie pkt.1, 3 i 4 w zakresie obejmującym brak ustalenia odpowiedzialności solidarnej pozwanej D. W. z J. S. i R. S..

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu:

- naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, w szczególności:

⚫

art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali w zw. z art. 195 k.c. i art. 370 k.c. poprzez przyjęcie, iż nie stanowi on podstaw odpowiedzialności solidarnej za wydatki i ciężary związane z utrzymaniem rzeczy wspólnej jeżeli własność lokalu przysługuje kilku osobom;

⚫

art. 370 k.c. poprzez błędne ustalenie, iż nie ma zastosowania do współwłasności odrębnej własności lokalu mieszkalnego poprzez niedopuszczalne rozdzielenie obowiązków współwłaścicieli wobec wspólnoty mieszkaniowej;

⚫

art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali poprzez ustalenie, że udział w nieruchomości wspólnej przypadający na dany lokal wyodrębniony dzieli się w przypadku współwłasności na udziały w wielkościach równych udziałowi każdego współwłaściciela we własności lokalu, mimo że udział ustalony jest dla lokalu a nie dla właściciela

- naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 499 k.p.c. przez brak wyjaśnienia dlaczego Sąd wydał nakaz zapłaty uwzględniający odpowiedzialność solidarną pozwanej z pozwanymi R. S. i J. S. za zapłatę objętej żądaniem kwoty 4.284,36 zł.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł:

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

zasądzenie od pozwanej D. W. kwoty 3.570,30zł wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu opóźnienia od dnia 22.02.2014r. do dnia zapłaty oraz zasadzenie kosztów procesu według norm przepisanych oraz ustalenie, że odpowiedzialność pozwanej D. W. w zakresie tej kwoty jest solidarna z odpowiedzialnością pozwanego R. S. określoną w nakazie zapłaty z dnia 13.01.2013r. sygn. akt II Nc 1577/12 oraz pozwanej J. S. określonej w nakazie zapłaty z dnia 07.07.2011 r. sygn. akt VII Nc 3644/11 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa, oraz ustalenie, że odpowiedzialność z tytułu zasądzonej w pkt. 1 wyroku sumy jest solidarna z odpowiedzialnością pozwanej J. S. określoną w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 07.07.2011r. sygn. akt VII Nc 3644/11 oraz R. S. określoną w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13.01.2013r. sygn. akt II Nc 1577/12 waz z kosztami postępowania według norm przepisanych, w tym kosztami postępowania apelacyjnego,

ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego skarżący podniósł, iż z własnością lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej - art. 3 ust. 3 ustawy, który zgodnie z art. 50 k.c. - jest częścią składową lokalu, zatem każdego współwłaściciela do lokalu (jego udział) obejmuje także udział w nieruchomości wspólnej, nieruchomość lokalowa jest niepodzielnym przedmiotem współwłasności. Udział w nieruchomości wspólnej stanowi część składową lokalu, co przemawia za uznaniem za niepodzielny także tego udziału. Zatem zdaniem skarżącego powiązanie całości rzeczy z jej częścią składową sprzeciwia się przyjęciu konstrukcji, w której część składowa ulega podziałowi na przedmioty odrębnych praw, z których jedno przysługuje jednemu współwłaścicielowi, a drugie wyłącznie innemu współwłaścicielowi. Dlatego, jego zdaniem - niezgodnie z przepisami ustawy o własności lokali Sąd Rejonowy dokonał podziału udziału w nieruchomości wspólnej „przypisanej" lokalowi nr (...) w budynku przy ul. (...) stosowanie do wielkości udziałów przypadających każdemu właścicielowi we własności lokalu. Tymczasem ten udział jest niepodzielny, gdyż jest on związany z lokalem mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość a nie ze współwłaścicielami i stanowi współwłasność przymusową jako część składowa lokalu a nie prawa własności w lokalu każdego współwłaściciela. Udział właściciela we współwłasności nieruchomości wspólnej związany jest z własnością lokalu brak jest zatem podstawy prawnej do dzielenia tak ustalonej współwłasności w nieruchomości wspólnej, stosownie do udziałów w prawie własności lokalu. Zobowiązania do ponoszenia kosztów zarządu nieruchomością wspólną przez właściciela lub kilku właścicieli jednego lokalu, przypisane są do tego jednego lokalu, zgodnie z wielkością udziału w nieruchomości wspólnej ustaloną zgodnie z art. 3 ust. 2,3 i 4 ustawy o własności lokali. Z tych przyczyn zdaniem skarżącego - odpowiedzialność współwłaścicieli jednego lokalu mieszkalnego jest solidarna zgodnie z art. 370 k.c. Współwłaściciele zaciągnęli wobec wspólnoty zobowiązanie dotyczące ich wspólnego mienia ponoszenia kosztów zarządu nieruchomości wspólnej.

Zdaniem skarżącego - wbrew stanowisku zawartemu w uzasadnieniu Sądu Rejonowego - wszyscy współwłaściciele zaciągają zobowiązanie wobec wspólnoty mieszkaniowej i to ich zobowiązanie wynika ze stanu współwłasności w prawie własności lokalu. Podstawą obowiązków właścicieli w tym także współwłaścicieli są przepisy ustawy z dnia 24.06.1994r. o własności lokali.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja powoda jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego.

Dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż zapadło on w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego i oceny zgromadzonego materiału dowodowego, która nie budzi najmniejszych wątpliwości merytorycznych.

W pierwszej kolejności odniesienia wymaga zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 499 k.p.c., a mianowicie naruszenia prawa procesowego poprzez brak wyjaśnienia powodów pierwotnego wydania nakazu zapłaty uwzględniającego solidarną odpowiedzialność pozwanej i pozostałych współwłaścicieli.

Po pierwsze, podnieść należy, iż uprzednie wydanie nakazu zapłaty nie świadczy o zasadności samego żądania i wiele aspektów objętego nim roszczenia może być ujawnione, a co za tym idzie i przedmiotem szczegółowego badania dopiero po podniesieniu ich przez stronę przeciwną. Po drugie – z chwilą z skutecznego wniesienia sprzeciwu nakaz wydany w postępowaniu upominawczym, tak ja to miało miejsce w niniejszej sprawie -traci moc i przedmiotem badania jest żądanie w granicach zakreślonych sprzeciwem. W okolicznościach niniejszej sprawy, wobec skutecznego wniesienia przez pozwaną D. W. sprzeciwu co do całości orzeczenia nie zachodziła zatem potrzeba odnoszenia się przez Sąd Rejonowy do uprzednio wydanego w stosunku do niej nakazu. Uzasadnienie dotyczy wydanego w sprawie wyroku i w tym zakresie odpowiada wymogom art. 328 k.p.c. Sformułowany zatem przez skarżącego zarzut uznać należało za całkowicie bezzasadny.

W dalszej kolejności podkreślenia wymaga fakt, iż Sąd I Instancji nie dopuścił się obrazy prawa materialnego przez uznanie braku podstaw do przyjęcia odpowiedzialności solidarnej współwłaścicieli wyodrębnionego lokalu za zobowiązania wobec wspólnoty.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż Sąd Okręgowy podziela również w całości argumentację prawną Sądu Rejonowego, która legła u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy solidarności nie domniemywa się, zobowiązanie jest solidarne tylko jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej (art. 369 k.c.)

Prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy, iż przepisy ustawy o własności lokali nie regulują kwestii współwłasności samodzielnego lokalu i odpowiedzialności tychże współwłaścicieli za koszty zarządu i utrzymania nieruchomości wspólnej.

Wskazany art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali, którego naruszenie powód Sądowi zarzuca reguluje tylko kwestię wysokości należności związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej przypadających na dany lokal, statuując obowiązek pokrywania kosztów z tym związanych nie znajdujących pokrycia w pożytkach i przychodach nieruchomości wspólnej – w wysokości odpowiadającej wielkości udziału we współwłasności przymusowej nieruchomości wspólnej, obliczonej na podstawie art. 3 ust. 3 i 5 ustawy.

Odniesienie w art. 3 ustawy wielkości udziału w częściach wspólnych do stosunku powierzchni lokalu do powierzchni całości nieruchomości ma na celu zrelatywizowanie jego wielkości jako prawa związanego z własnością danego lokalu. Im większy lokal tym większy udział w częściach wspólnych, a co za tym idzie większy udział w pożytkach, ale i większe koszty (art. 12). Art. 3 ustawy odnosząc wielkość udziału do wielkości powierzchni w ogóle nie odnosi się do kwestii charakteru własności, ani ilości ewentualnych współwłaścicieli lokalu. Podobnie art. 12 ustawy.

Taki sposób ustalenia wielkości udziału jako prawa związanego z własnością odrębnego lokalu, jak i ustalenia wysokości należności – nie determinuje zatem w żaden sposób kwestii charakteru odpowiedzialności za przedmiotowe zobowiązania.

Rację ma skarżący, iż prawo własności udziału w częściach wspólnych jest związane z własnością lokalu. Z tego faktu nie wynika jednak niepodzielny charakter ani nieruchomości lokalowej, ani związanego z nim prawa własności udziału w częściach wspólnych, co z kolei zdaniem skarżącego wyłączać miałoby dopuszczalność ponoszenia odpowiedzialności stosownie do wielkości udziałów w prawie własności nieruchomości lokalowej. Sama ustawa w art. 22 dopuszcza możliwość tak zmiany wysokości udziałów we współwłasności nieruchomości wspólnej, dokonanie podziału nieruchomości wspólnej, ale i połączenia bądź podział lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość, z czym wiązać się będą zmiany wielkości udziału w częściach wspólnych, w tym także w grę będzie wchodzić podział takiego udziału. Nie ma żadnych zatem podstaw by uznać niepodzielność przedmiotu prawa własności, w tym także w odniesieniu do udziału w częściach wspólnych z nim związanego. Oczywistym jest, bo taka jest istota współwłasności, że dopóki ona trwa udziały mają charakter abstrakcyjny, każdemu współwłaścicielowi przysługuje idealny ułamek z całości i jedynie w tym kontekście dopóki współwłasność trwa nieruchomość lokalowa jest niepodzielnym przedmiotem współwłasności, nie zmienia to jednak faktu, że ciężary, jak i pożytki z całej rzeczy wspólnej, przypadają współwłaścicielom proporcjonalnie do wielkości udziałów (art. 207 k.c.). Powyższej konstatacji nie zmienia fakt niepodzielności prawa głosu wynikającego z udziału w nieruchomości wspólnej, co wynika jednakże ze specyfiki tego prawa o charakterze quasi korporacyjnym, którego nie można utożsamiać z prawami i obowiązkami o charakterze stricte majątkowym. Obowiązek uczestniczenia w kosztach utrzymania nieruchomości ma charakter majątkowy, sprowadza się do uiszczania świadczeń pieniężnych, a te z istoty swojej mają zawsze charakter podzielny.

Tak więc – zasadnie Sąd Rejonowy przyjął, iż art. 12 ust. 2, jak i art. 3 ust. 3, art. 15 i 17 ustawy o własności lokali określają zakres obowiązków właścicieli lokali, nie regulując jednak kwestii współwłasności lokalu i odpowiedzialności współwłaścicieli za koszty zarządu rzeczą wspólną, co za tym idzie – zastosowanie w tym zakresie winny mieć przepisy kodeksu cywilnego. W tym wypadku przywołany już wcześniej art. 207 k.c. stanowiący, iż współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną w stosunku do wielkości udziałów, albowiem w okolicznościach niniejszej sprawy solidarność nie wynika ani z ustawy, ani z czynności prawnej.

Nie zasadny jest przy tym zarzut naruszenia art. 370 k.c. Nie można utożsamiać wynikającego z ustawy obowiązku ponoszenia kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej związanego z własnością lokalu z zaciąganiem zobowiązania wobec wspólnoty w rozumieniu wskazanego przepisu.

Zaciągnięcie zobowiązania rodzące odpowiedzialność solidarną wymaga dokonania czynności prawnej jednostronnie lub dwustronnie zobowiązującej przez co najmniej dwie osoby, z której to czynności będzie wynikało zobowiązanie do wspólnego świadczenia. Zakresem podmiotowym przepisu, jak za komentatorem przywołuje Sąd Rejonowy (komentarz do Kodeksu Cywilnego 2011, A. Rzetecka Gil), z czym w pełni zgadza się Sąd Okręgowy, objęci są współwłaściciele określonego mienia lub podmioty innego prawa objętego współwłasnością, którzy dodatkowo zaciągnęli wspólne zobowiązanie dotyczące tego mienia. Jak podkreśla komentator – te dwa warunki muszą być spełnione łącznie by wystąpiły skutki objęte przepisem, w postaci solidarności.

W przedmiotowej sprawie warunki takie nie zachodziły. Odpowiedzialność współwłaścicieli lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) nie wynika z dokonanej przez nich czynności prawnej, a z faktu dziedziczenia i ustawy o własności lokali określającej rodzaj ciążących na nich obowiązków.

Odnosząc się do kwestii dziedziczenia, bezspornym w sprawie było, iż przedmiotem żądania były należności nie stanowiące długu spadkowego, a zatem nie miał do nich zastosowania art. 1034 k.c., będący podstawą odpowiedzialności solidarnej spadkobierców. Nie można też się zgodzić z zapatrywaniem wyrażonym przez Sąd Okręgowy w Elblągu, który w wyroku z dnia 16 kwietnia 2014 r w sprawie I Ca 78/14, w podobnym stanie faktycznym doszukując się źródeł solidarności, przy niedostrzeżeniu ich w ustawie o własności lokali – wskazał, iż źródłem jej może być art. 370 k.c. w zw. z 922 k.c., kiedy to spadkobiercy na mocy sukcesji uniwersalnej wstępują w prawa i obowiązki spadkodawcy, a ten zawierając umowę nabycia odrębnej własności lokalu zaciągnął zobowiązanie. Zdaniem Sądu Okręgowego w Łodzi interpretacja ta jest zbyt daleko idąca. Sukcesja uniwersalna oznacza li tylko, że mocą jednego zdarzenia spadkobiercy nabywają ogół praw i obowiązków zmarłego bez potrzeby dokonywania odrębnych czynności. Nie oznacza to jednak dziedziczności sposobu wykonywania uprawnień, a co za tym i idzie i sposobu wykonywania obowiązków (por. komentarz do art. 922 k.c. pod red. A. Kidyby). O charakterze odpowiedzialności decydować może szereg czynników, w tym bardzo zindywidualizowanych dotyczących stricte podmiotu zobowiązanego. Art. 370 k.c. dla powstania solidarności wymaga czynności ze strony lub na rzecz podmiotu, którego dane zobowiązanie ma dotyczyć. Dziedziczenie nie jest zaciąganiem skonkretyzowanego podmiotowo i przedmiotowo zobowiązania, nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem, iż akt ten wypełnia dyspozycje art. 370 k.c.

Mając na uwadze całokształt poczynionych rozważań Sąd Okręgowy działając na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Z uwagi na fakt, iż strona pozwana w postępowaniu apelacyjnym nie poniosła żadnych kosztów, jej wniosek o zasądzenie stosownego zwrotu w tym zakresie podlegał oddaleniu.