Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 września 2014 roku w sprawie z powództwa Skarbu Państwa Prezydenta Miasta Ł. przeciwko Przedsiębiorstwu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o zapłatę kwoty 8.258,36 zł Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w punkcie 1. zasądził od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz powoda Skarbu Państwa Prezydenta Miasta Ł. kwotę 8.258,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami, w pkt. 2. zasądził od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz powoda Skarbu Państwa Prezydenta Miasta Ł. kwotę 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w całości; w pkt. 3. nakazał ściągnąć od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz powoda Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 300,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. (wyrok – k. 57)

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany, zaskarżając powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił nieuwzględnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy oraz sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału, a w szczególności nieprawidłową ocenę faktyczną i prawną. Pozwany wskazał, że bezspornym jest fakt, iż w sprawie wysokości opłat za użytkowanie wieczyste działki (...) prowadzone jest postępowanie sądowe o sygn. akt I C 367/13 nie zakończone dotychczas prawomocnym wyrokiem. Tym samym pozwany uiszcza opłaty w dotychczasowe wysokości. Pozwany wskazał również, że bazową wartością do ustalenia kwoty opłaty za użytkowanie wieczyste jest wartość rynkowa nieruchomości, a przedstawiona przez powoda wartość rynkowa została przez pozwaną zakwestionowana jako zawyżona 2,5 krotnie. Brak prawomocnego wyroku nie pozwala zaś na ustalenie wysokości opłat bez względu na przyjęty % - 3%, czy 1%. Wartość tej opłaty zależy od kwoty bazowej. Apelujący podniósł jednocześnie, że wniosek z 17 stycznia 2012 roku do SKO Nr (...) kwestionuje wysokość opłat za użytkowanie wieczyste zarówno co do zawyżonej 2,5 krotnie wyceny, jak i przyjętej 3% opłaty, która dla tej klasy gruntu powinna wynosić 1%. W sprawie Nr DN/11/2013, z dnia 1 lutego 2013 pozwany odwołał się od wysokości opłaty, w tym od przyjętej wartości gruntu, jak i przyjętej stawki procentowej. (apelacja – k. 68-70)

W konkluzji tak sformułowany zarzutów pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i zmianę wyroku poprzez uwzględnienie żądania pozwanej w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania od powoda na rzecz pozwanej za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu w całości.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest, że strona powodowa jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości, a pozwany użytkownikiem wieczystym tegoż gruntu. W ocenie Sądu odwoławczego nie ulega także wątpliwości, że powód na mocy art. 238 k.c. i art. 71 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. 2014 r., poz. 518 z późn. zm.), jest uprawniony do pobierania od pozwanego rocznych opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu. Opłaty te stanowią wynagrodzenie za możliwość korzystania przez użytkownika wieczystego z gruntu należącego do powoda. Poza sporem był także fakt podwyższenia przez powoda wysokości opłaty rocznej, tj. jej aktualizacja począwszy od dnia 1 stycznia 2012 roku, jak również złożenie przez pozwanego wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest uzasadniona w innej wysokości. Bezsporne jest również oddalenie wniosku pozwanego prawomocnym orzeczeniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł.. Pozwana nie kwestionowała również, że nie zapłaciła brakującej części opłaty wynikającej z podwyższenia za lata 2012-2013. Jedyną zaś sporną kwestią, wokół której koncentrują się zarzuty procesowe zgłoszone przez pozwanego, wymagające szerszego rozważenia jest zagadnienie, czy powód miał prawo dochodzić nieuiszczonej przez pozwanego brakującej części opłaty wobec faktu, że pozwany w innym procesie żądał ustalenia niższej stawki za użytkowanie wieczyste.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż chybiony jest zarzut apelacji, że Sąd I instancji nie uwzględnił wszystkich okoliczności faktycznych mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy oraz dokonał sprzecznych ustaleń z treścią zebranego materiału, a w szczególności poczynił nieprawidłową ocenę faktyczną i prawną. Przede wszystkim w myśl art. 233 § 1 i 2 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych, i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż w rozpoznawanej sprawie, Sąd Rejonowy, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c.

Zarzuty apelacji stanowią w zasadzie powtórzenie przedstawionych już w toku postępowania pierwszoinstancyjnego wątpliwości odnośnie uprawnienia powoda do dochodzenia nieuiszczonej przez pozwanego brakującej części opłaty z uwagi na nierozstrzygnięcie sprawy o sygn. akt I C 367/13, a przy tym kwestionowaniu przyjętej przez właściciela wartości stawki procentowej. W ocenie Sądu Okręgowego wątpliwości te zostały w sposób jednoznaczny i precyzyjny wyjaśnione przez Sąd I instancji, który prawidłowo ustalił, że powód wypowiedział pozwanemu wysokość dotychczasowej opłaty rocznej za grunt oddany w użytkowanie wieczyste i zaproponował ustalenie wysokości nowej opłaty na kwotę 9.067,92 zł. Pozwany zakwestionował zaktualizowaną wysokość opłaty i wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. o ustalenie, że aktualizacja jest uzasadniona w innej kwocie. Orzeczeniem z dnia 21 listopada 2012 roku wniosek pozwanego został oddalony, przy czym orzeczenie to nie zostało zaskarżone przez pozwaną Spółkę, wskutek czego stało się prawomocne. Jak wynika bowiem z akt sprawy pozwany zaskarżył wyłącznie orzeczenie o sygn. SKO 1695/12, a więc dotyczące ustalonej stawki procentowej będącej podstawą wyliczenia opłaty, nie zaś wartości nieruchomości, czy też zaktualizowanej wysokości opłaty rocznej. W takim stanie rzeczy, Sąd Rejonowy wyprowadził nie budzące wątpliwości wnioski, iż w myśl art. 79 ustawy, pozwanego obowiązywała opłata w wysokości 9.067,92 zł ustalona przez powoda wskutek aktualizacji. Powód mógł przy tym dochodzić zapłaty powiększonej opłaty od dnia 1 stycznia 2012 roku, następującego po roku, w którym dokonał wypowiedzenia. W omawianym przypadku powód wypowiedział wysokość opłaty pismem z dnia 13 grudnia 2011 roku, doręczonym pozwanej Spółce w dniu 19 grudnia 2011 roku, a zatem nowa wysokość opłaty obowiązywała od dnia 1 stycznia 2012 roku. Z uwagi na prawomocne orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. w sprawie 346/2012 Sąd Rejonowy trafnie uznał również, iż był związany wysokością zaktualizowanej opłaty, bowiem merytoryczne badanie zasadności aktualizacji, jak i jej wysokości byłoby bowiem możliwe jedynie w sytuacji zaskarżenia orzeczenia wskazanego organu, co jednak w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Podkreślenia wymaga również, iż aktualizacji opłaty dokonuje się przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, zatem niedopuszczalna jest jej zmiana przy dokonywaniu aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Odbywa się to w odrębnym postępowaniu. Zatem Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że dla niniejszego postępowania bez znaczenia pozostawał wynik sprawy o sygn. I C 367/13, bowiem wysokość nowej (zaktualizowanej opłaty) wynikała z orzeczenia, które nie było przez pozwanego skutecznie zaskarżone. Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej ustalonej na podstawie jej wartości, zaś wysokość stawek procentowych opłat rocznych jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana. Jednocześnie w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym o sygn. akt I C 367/13, której przedmiotem jest wysokość stawki procentowej Sąd wyrokiem z dnia 21 marca 2014 roku oddalił powództwo. Postępowanie to nie zostało prawomocnie zakończone. Zatem w przypadku zmiany wysokości stawki w następstwie rozpoznania sprawy przez Sąd Odwoławczy użytkownik wieczysty będzie mógł dochodzić od właściciela nieruchomości odpowiedniego obniżenia opłaty, ewentualnie zwrotu tej części opłaty, która przekraczałaby stawkę 1 %.

W kontekście powyższego kierowane pod adresem Sądu Rejonowego zarzuty apelującego są całkowicie bezpodstawne i noszą jedynie znamiona polemiki ze stanowiskiem Sądu Rejonowego. W tym stanie rzeczy nie ma żadnych podstaw, by kwestionować postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Rejonowy i poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne.

Konkludując, Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy ustalił, że roszczenie powoda jest usprawiedliwione zarówno co do zasady jak i wysokości. Pozwany był zobowiązany do uiszczania brakującej części opłaty na rzecz powoda z tytułu użytkowania wieczystego gruntu w latach 2012 i 2013, tj. kwoty 4.129,21 zł za 2012 rok oraz kwoty 4.129,15 zł za 2013 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.