Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Formularz UK1

Sygnatura akt

IV K 144/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

F. N.

Został uznany za winnego tego, że w dniu 13 kwietnia 2020 roku w B. powiatu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. Z., posługując się bronią palną – karabinem kalibru 5,66 mm, dokonał pobicia J. M., G. T. i B. B. w ten sposób, że D. Z. uderzył B. B. pałką teleskopową w rękę i nogę, zaś on uderzył J. M. pięścią w twarz oraz oddał strzały z broni palnej w kierunku J. M. i G. T. czym naraził pokrzywdzonych na niebezpieczeństwo utraty życia, przy czym oddając strzał do J. M. spowodował ranę postrzałową lewego podudzia o charakterze postrzału - ranę perforującą, stanowiącą obrażenia inne niż opisane w art. 156 § 1 k.k., skutkującą naruszeniem czynności narządu ciała J. M. na czas powyżej 7 dni, zaś oddając strzał w kierunku klatki piersiowej G. T. działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia go życia, czego nie osiągnął na skutek udzielenia pokrzywdzonemu pomocy medycznej, a czym spowodował u G. T. obrażenia w postaci rany postrzałowej prawej części klatki piersiowej, z przestrzeleniem wszystkich trzech płatów płuca prawego, odmą prężną, krwiakiem jamy opłucnej oraz złamaniem X żebra po stronie prawej w linii łopatkowej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, to jest o czynu z art. 159 k.k. i art. 157 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 punkt 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

F. N.

Został oskarżony o to, że W dniu 13 kwietnia 2020 roku w B. powiatu (...), posiadał bez wymaganego zezwolenia nieustaloną broń palną długą kalibru 5,66 mm, to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.

F. N.

Został uznany za winnego tego, że w nieustalonej dacie, w okresie pomiędzy 4 marca 2017 roku a 16 kwietnia 2020 roku w B. powiatu (...), przyjął i pomógł w ukryciu naczepy ciężarowej marki K. o numerze VIN (...) o wartości 7.350 euro (w przeliczeniu 32.729,18 złotych) pochodzącej z kradzieży, w ten sposób że przyjął ją na przechowanie i przechowywał na terenie miejsca którego był dysponentem, przy czym na podstawie okoliczności towarzyszących w postaci oznaczenia pojazdu rejestracją próbną, załadowania naczepy zużytymi oponami, które winny podlegać utylizacji oraz braku natychmiastowego odbioru pojazdu, powinien i mógł przypuszczać, że pochodzi z czynu zabronionego, to jest o czyn z art. 292 § 1 k.k.

D. Z.

Został uznany za winnego tego, że dniu 13 kwietnia 2020 roku w B. powiatu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z F. N., dokonał pobicia J. M., G. T. i B. B., narażając ich na niebezpieczeństwo utraty życia, w ten sposób, że uderzył B. B. pałką teleskopową w lewą rękę i prawą nogę, przez co spowodował u tego pokrzywdzonego obrażenia w postaci otarcia naskórka lewego przedramienia oraz stłuczenia tkanek miękkich okolicy prawego stawu kolanowego, stanowiących obrażenia inne niż opisane w art. 156 § 1 k.k. i skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni, zaś F. N. uderzył J. M. pięścią w twarz oraz oddał strzały z broni palnej w kierunku J. M. i G. T., powodując u J. M. ranę postrzałową lewego podudzia o charakterze postrzału - ranę perforującą, stanowiącą obrażenia inne niż opisane w art. 156 § 1 k.k., skutkującą naruszeniem czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni, zaś u G. T. obrażenia w postaci rany postrzałowej prawej części klatki piersiowej, z przestrzeleniem wszystkich trzech płatów płuca prawego, odmą prężną, krwiakiem jamy opłucnej, oraz złamaniem X żebra po stronie prawej w linii łopatkowej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, to jest czynu z art. 158 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

dowód

Numer karty

1.  W miejscowości B. powiatu (...) przy ulicy (...) mieści się posesja na której znajduje się budynek oraz duży parking. Nieruchomość ta jest własnością D. Z.. Od kwietnia 2020 roku zarządza nią F. N.. W budynku prowadzi hostel, zaś na parkingu, działalność polegającą na wynajmowaniu naczep samochodowych.

Wyjaśnienia:

D. Z.

F. N.

443

(...)- (...)

2.  W kwietniu 2020 roku w hostelu zamieszkiwało około 35 osób, głównie obywateli U. (...). Osoby te wykonywały pracę na terytorium R. (...). Pracami tymi koordynowali D. O. i S. O..

Zeznania:

D. O.

S. O.

379v

604

3.  W tym samym czasie w miejscowości B., w posesji mieszczącej się przy ulicy (...) zamieszkiwali obywateleG. (...) J. M., B. B., G. T. oraz E. D. ze swoja partnerką, obywatelką U. (...) H. L..

Zeznania:

S. M.

A. M.

8-9

14-16

4.  W dniu 11 kwietnia 2020 roku J. M. i G. T. zapoznali się z A. Y., H. T., R. L., W. B. i O. P.. Spotkali się na stacji benzynowej, a później wspólnie pojechali do lasu. Tam spożywali alkohol. Po pewnym czasie J. M. i B. B. odwieźli wszystkie nowopoznane osoby do hostelu. Tam zostali zaproszeni na kawę przez W.. Po wejściu do budynku zostali zauważeni przez D. O. i jako osoby niezamieszkujące w hostelu zostali z niego wyproszeni.

Zeznania:

A. Y.

H. T.

131-132

138v

5.  13 kwietnia 2020 roku w godzinach popołudniowych J. M. i G. T. ponownie przybyli do hostelu. Pukali w drzwi i próbowali dostać się do środka. Początkowo rozmawiał z nimi D. O.. Nie chciał ich wpuścić do środka. Powiedział, że jak będą uparci to wezwie policję. Po pewnym czasie pojawił się S. O. oraz I. H.. J. M. i G. T. nie chcieli odstąpić. I. H. chwycił J. M. i zaczął odciągać od drzwi. Między nim a J. M. doszło doi szarpaniny i wymiany ciosów. Później I. H. wrócił do hostelu, a D. O. i Serii O. jeszcze chwilę rozmawiali z J. M. i G. T.. J. M. powiedział, że jeszcze tu wrócą, a następnie wspólnie z G. T. wrócił do swojego miejsca zamieszkania.

Zeznania:

S. O.

D. O.

I. H.

604v-605

379v-380

402v-403

6.  Po odejściu J. M. i G. T. O. i D. O. zastanawiali się, czy o zdarzeniu powiadomić policję. Wtedy zauważyli, że na budynku znajdują się kamery monitoringu. Postanowili powiadomić F. N. o zdarzeniu. D. O. powiedział, że mieszkańcy hostelu się boją i żeby przejrzał monitoring. F. N. oddzwonił po chwili. Stwierdził, że monitoring nie działał oraz, że „takie sprawy on sam załatwi, bo takie sprawy sam załatwiał na mieście”. Po 15 – 30 minutach pod hostel przyjechał czarny M., z którego wyszedł F. N. i D. Z.. F. N. podszedł do D. O. i powiedział, żeby pojechał z nim i innymi mieszkańcami, po to by mu pokazali gdzie mieszkają G. (...)oraz dlatego, że może być ich więcej.

Zeznania:

S. O.

D. O.

605

380

7.  Po tej rozmowie F. N. wraz z D. Z. weszli do M.. Pojazdem tym kierował J. K. (1). D. O. wsiadł do swojego samochodu A. (...). Wraz z nim do samochodu weszli I. H. i M. H. (1). S. O. udał się z kolei do swojego samochodu marki A. (...). Wspólnie z nim do tego samochodu udali się Y. K. i M. S.. Wszystkie pojazdu ruszyły w kierunku miejsca zamieszkania J. M. i G. T..

Zeznania:

S. O.

D. O.

I. H.

Y. K.

M. H. (2)

M. S.

Zapisy monitoringu

605

380

403

416

432

391-392

681-682

8.  W trakcie jazdy F. N. i D. Z. mówili janowi K., że jadą załatwić pewną sprawę. Oni wskazywali J. K. (1) gdzie ma jechać.

Zeznania J. K. (1)

2422v, (...)

9.  Po dotarciu na ulicę (...) w miejscowości B. F. N. wraz z D. Z. wyszli z samochodu M.. Na głowach mieli założone kominiarki zasłaniające twarze, za wyjątkiem oczu. F. N. w prawym ręku trzymał karabin kalibru 5,66 mm zawinięty w kurtkę, D. Z. pałkę teleskopową. Obydwaj udali się w kierunku wejścia do posesji. Osobom, które przyjechały w innych samochodach powiedzieli, aby ci nie wychodzili z pojazdów, co też wszyscy obywatele U. (...) uczynili, pozostając w lub obok pojazdów. F. N. i D. Z. zaczęli iść w kierunku domu. W tym czasie J. M. zaczął podchodzić do F. N.. Doszło do wymiany słów pomiędzy F. N. a J. M., po której F. N. oddał dwa strzały w kierunku J. M.. Pierwszy skierowany był w ziemię, dugi w nogi J. M.. Ten drugi strzał trafił J. M. w lewe podudzie. Po postrzeleniu J. M. w nogę F. N. podszedł do niego i uderzył go pięścią w twarz. W tym czasie z domu wyszli G. T. i B. B.. J. M. zaczął wycofywać się w kierunku drzwi. D. Z. podszedł do B. B. i uderzył go pałką teleskopową w lewą rękę i prawą nogę. F. N. wymierzył karabin w kierunku G. T., a następnie oddał w strzał w kierunku jego klatki piersiowej z odległości około 1,5 metra. Po tym F. N. i D. Z. krzycząc, aby pokrzywdzeni nie przychodzili na teren ich posesji wrócili do samochodu M. i odjechali.

Zeznania:

J. M.

B. B.

G. T.

D. O.

S. O.

Y. K.

M. H. (2)

M. S.

Częściowo I. H.

Opinia balistyczna

Opinia balistyczno - medyczna

54, 60, 75, 348v

342,

681v-682, (...),

339, 380v,

605,

416

432

392

403-403v

(...)

(...)- (...),2494v-2497v

10.  Wieczorem D. Z. na pytanie D. O. powiedział mu, że „strzelanina to nic, że to była wiatrówka” oraz, „że nikt nie będzie przychodził i będzie spokój”.

Zeznania D. O.

381

11.  W czasie zdarzenia wewnątrz budynku przy ulicy (...) znajdowali się E. B. i H. L.. Spali w swoim pokoju. Obudziły ich krzyki. Gdy wyszli z pokoju to zauważyli leżącego kałuży krwi G. T.. H. L. zrobiło się niedobrze i została odprowadzona do A. M.. E. D. początkowo sam próbował wezwać na pomoc pogotowie, a następnie poprosił o to A. M..

Zeznania:

E. D.

H. L.

43-44

38-39

12.  W wyniku oddania strzału w kierunku klatki piersiowej G. T. powstały obrażenia w postaci rany postrzałowej prawej części klatki piersiowej, z przestrzeleniem wszystkich trzech płatów płuca prawego, odmą prężną, krwiakiem jamy opłucnej oraz złamaniem X żebra po stronie prawej w linii łopatkowej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu. Przybyły na miejsce zdarzenia lekarz pogotowia A. C. udzielił G. T. pierwszej pomocy, a następnie został on odwiezionych do Szpitala im WAM w Ł.. Tam przeprowadzona został operacja w toku której z ciała G. T. wydobyto metalowy element stanowiący część naboju. Operacja ta zapobiegła śmierci G. T..

Opinia medyczna

Zeznania A. C.

742-745, 2494v- (...),

19-20

13.  W wyniku oddania strzału w kierunku nóg J. M. spowodował ranę postrzałową lewego podudzia o charakterze postrzału - ranę perforującą, stanowiącą obrażenia inne niż opisane w art. 156 § 1 k.k., skutkującą naruszeniem czynności narządu ciała J. M. na czas powyżej 7 dni.

Opinia medyczna

740-741, (...), 2494v- (...),

14.  W wyniku uderzeń zadanych pałką B. B. w lewą rękę i prawą nogę, powstały u tego pokrzywdzonego obrażenia w postaci otarcia naskórka lewego przedramienia oraz stłuczenia tkanek miękkich okolicy prawego stawu kolanowego, stanowiących obrażenia inne niż opisane w art. 156 § 1 k.k. i skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni.

Opinia medyczna

353-357, (...)- (...), 2494v- (...),

15.  Strzały które F. N. oddał w kierunku J. M. i G. T. oddane zostały z karabinu o kalibrze 5,66 mm. (0.22). Nie jest możliwe kategoryczne ustalenie tożsamości tej broni. Nie można wykluczyć ani zaprzeczyć temu, czy strzały te zostały oddane z broni należących legalnie do F. N., to zaś dlatego, że zarówno odnalezione na miejscu zdarzenia łuska i uszkodzony pocisk, jak i element pocisku wyjęty podczas operacji z ciała G. T., nadają się jedynie do identyfikacji grupowej.

Opinie balistyczne

(...)- (...), (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...), (...), 2531v – 2532v

16.  Około godziny 18:00 dnia 13 kwietnia 2020 roku funkcjonariusze policji zostali powiadomieni o zdarzeniu i przystąpili do wykonywania czynności mających na celu zabezpieczenia dowodów. Dokonano oględzin miejsca zdarzenia. Z uwagi na zmrok i informację, że strzały mogły być oddane z wiatrówki, podczas czynności nie dokonano przeszukania terenu pod kątem ujawnienia łusek i pocisków. Po zabezpieczeniu elementu pocisku wydobytego z ciała G. T. i ustaleniu, że strzały oddane były z broni palnej, czynność oględzin miejsca zdarzenia powtórzono. Użyto urządzenie do wykrywania metalu. Na miejscu ujawniono wtedy łuskę kalibru 5,66 mm oraz element metalowy – pocisk.

Protokoły oględzin, zatrzymań rzeczy

Zeznania: M. E.

M. S.

P. K.

3-4,22-24, 30-31, 32-34, 35-36, (...), (...)- (...),

(...)-2419v

2420

(...)-2422v

17.  16 kwietnia 2020 roku funkcjonariusze policji ujawnili na parkingu przy posesji na ulicy (...) w miejscowości B., naczepę marki K. o numerze VIN (...), z usuniętą tabliczką znamionową, oznaczoną numerem rejestracyjnym próbnym (...), która pochodziła z kradzieży dokonanej na terenie N.w dniu 4 marca 2017 roku. W naczepie tej znajdowały się zużyte opony.

498-500,

789

946-955

18.  F. N. urodził się (...) w P., posiada obywatelstwo polskie, legitymuje się wykształceniem wyższym prawniczym, jest żonaty, jest ojcem czwórki małoletnich dzieci pozostających na jego utrzymaniu, jest zatrudniony jako prezes zarządu spółki (...) F. sp. z o.o w B. i uzyskuje z tego tytułu dochody miesięczne w wysokości 2.000 złotych, nie ma majątku, nie był wcześniej karany za przestępstwa, w ramach tymczasowego aresztowania zachowuje się zmiennie, był czterokrotnie karany dyscyplinarnie i trzykrotnie nagradzany, prezentuje bezkrytyczny stosunek do zarzucanych przestępstw oraz dotychczasowego trybu życia, nie jest zatrudniony, nie brał udziału w programach resocjalizacyjnych, zaś o czystość w celi dba w stopniu dobrym.

Dane osobowe

Karta karna

Opinia z AŚ

Dokumenty komornicze

2042v

(...),

2612v

(...)- (...),

19.  D. Z. urodził się (...) w Z., posiada obywatelstwo polskie, legitymuje się wykształceniem zawodowym, z zawodu zbrojarzem, jest rozwiedziony, ma dwoje pełnoletnich dzieci, według oświadczenia ma na utrzymaniu konkubinę i troje dzieci, prowadzi własną działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochody miesięczne rzędu 3500 – 6500 złotych netto, posiada nieruchomość z obiektem hotelowym o powierzchni 300 m2 i dom o powierzchni 150 m2 o wartości około 700-800 tysięcy złotych oraz samochodu J. (...) o wartości około 15-17 tysięcy złotych, karanego w przeszłości za przestępstwa przeciwko mieniu w tym z użyciem przemocy, przeciwko dokumentom, przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko wolności oraz przeciwko działalności instytucji państwowych.

Dane osobowe

Karta karna

Wywiad środowiskowy

2042v

2500- (...),

(...)

20.  D. Z. przypisanego mu czynu dopuścił się będąc w pełni poczytalnym. Nie cierpi na chorobę psychiczną ani nie jest upośledzony umysłowo.

Opinia psychiatryczna

(...)

2.  OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. fakt z pkt 1.1

dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Wyjaśnienia:

F. N.

i D. Z.

Sąd za wiarygodne uznał relacje obydwu oskarżonych w zakresie własności nieruchomości w miejscowości B. przy ulicy (...), na której mieścił się hostel oraz parking, którym to hostelem, parkingiem i znajdującymi się na nim pojazdami zarządzał F. N.. W tej części stanu faktycznego relacje obydwu oskarżonych są zgodne i sąd nie miał powodu do zakwestionowania ich prawdziwości, w szczególności, że pozostają one w zgodzie z zeznaniami D. O. i S. O..

2

Zeznania:

S. O.

i D. O.

Sąd za wiarygodną uznał tę część zeznań S. O. i D. O., w których opisali oni od kiedy i kto zamieszkiwał w hostelu. Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż okoliczności podawane przez świadków, w tej części ich relacji, są nieprawdziwe, w szczególności, że nie były one przez nikogo kwestionowane.

3

Zeznania S. M. i A. M.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania S. M. i A. M. w zakresie zamieszkiwania na ich posesji J. M., B. B., G. T., E. D. i H. L.. Zeznania te w pełni korespondują z zeznaniami ww. osób zamieszkujących w budynku mieszczącym się w miejscowości B. przy ulicy (...). Okoliczność ta była bezsporna dlatego też sąd na podstawie zeznań S. M. i A. M. poczynił ustalenia w omawianym zakresie stanu faktycznego.

4

Zeznania A. Y. i H. T.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania A. Y. i H. T. co do czasu, miejsca i okoliczności zapoznania J. M. i B. B., zaproszenia ich do hostelu oraz tego, że 11 kwietnia 2020 roku zostali oni wyproszeni z budynku przez D. O.. Zeznania świadków dotyczą kwestii w zasadzie bezspornych i znajdują potwierdzenie w zeznaniach D. O.. Okoliczności podawane przez A. Y. i H. T. logicznie wpisują się w przebieg wydarzeń, pokazują bowiem tło, zaistniałego później, konfliktu pomiędzy pokrzywdzonymi a mieszkańcami hostelu. Dokonując pozytywnej oceny tych zeznań sąd nie stracił z pola widzenia faktu, że o okolicznościach tych nie opowiadali J. M. i B. B.. W ocenie sądu brak w opisach J. M. i B. B. tych wydarzeń mógł wynikać na skupieniu się przez pokrzywdzonych, na późniejszych, ważniejszych dla nich i kluczowych fragmentach zdarzenia.

5, 6

Zeznania:

I. H., S. O.

i D. O.

Sąd za wiarygodne i mogące stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych uznał zeznania I. H., S. O. i D. O. w części odnoszącej się do wizyty w hostelu J. M. i B. B. w dniu 13 kwietnia 2020 roku w hostelu. Zeznania omawianych świadków sąd uznał za materiał szczery, albowiem pozostawały one we wzajemnej pozytywnej korelacji między sobą, były przedstawiane przez świadków konsekwentnie, a także znajdowały potwierdzenie w zeznaniach J. M. i B. B., którzy zbieżnie opisali, że zabroniono im wejścia do budynku oraz, że I. H. szarpał i wymieniał ciosy z J. M.. Drobne różnice pojawiające się we wszystkich relacjach wynikać mogły z dynamiki wydarzenia i towarzyszących mu emocji. Różnice te nie wpływają na kluczowe ustalenie, że zaistniała wówczas sytuacja pomiędzy obywatelami G. (...), a mieszkańcami hostelu, była na tyle poważna, że wywołała u mieszkańców hostelu obawy co do bezpieczeństwa w obiekcie, zaś u J. M. poczucie krzywdy i chęć rewanżu. O takim odbiorze omawianych wydarzeń świadczy powiadomienie o zdarzeniu przez D. O. F. N. oraz treść zeznań J. M., w których deklarował, że mężczyzna, który go wówczas uderzył „ma przyjść i go przeprosić, bo inaczej mu nie wybaczy„ (k.60-61). Z uwagi na powyższe sąd za w pełni wiarygodne uznał zeznania S. O. i D. O. w części, w których opisali oni moment i okoliczności zawiadomienia F. N. o zaistniałej sytuacji, o obawach oraz pomysłach powiadomienia policji. Opisywane przez nich okoliczności wpisują się chronologicznie i logicznie w ciąg wydarzeń oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych mieszkańców hostelu, którzy byli obecni w czasie, gdy przed hostelem byli J. M. i B. B. oraz później, gdy pod hostel podjechał samochód M. z F. N. i D. Z..

6, 7

Zeznania:

S. O.

D. O.

I. H.

Y. K.

M. H. (2)

M. S.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania S. O., D. O., I. H., Y. K., M. H. (2) i M. S., w tej części ich zeznań która odnosiła się do okoliczności wyjazdu z terenu hostelu trzech samochodów w kierunku miejsca zamieszkania pokrzywdzonych obywateli G. (...). W tej części stanu faktycznego zeznania wszystkich omawianych świadków są zgodne i kategoryczne. Pozostają w zgodności z wyjaśnieniami oskarżonych oraz zapisami monitoringu, na których zarejestrowany został przejazd trzech pojazdów i z tego powodu sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania prawdziwego charakteru tej części zeznań omawianych świadków.

8

Zeznania J. K. (1)

Sąd za wiarygodne uznał zeznania J. K. (1), co do tego że podwoził F. N. i D. Z. z ulicy (...) na ulicę (...) w B., jak również tego, że w trakcie przejazdu D. Z. i F. N. mówili mu, że jadą załatwić pewną sprawę. W tej części zeznania świadka znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonych, a także pośrednio, w zeznaniach mieszkańców hostelu, którzy w swoich relacjach zaznaczyli, że w samochodzie M. były co najmniej 3 osoby. W ocenie sądu zeznania J. K. (1) w zakresie podawania przez D. Z. i F. N. celu wyjazdu zasługują na danie im wiary. Racjonalnym i zgodnym z zasadami doświadczenia życiowego jest bowiem to, że J. K. (1) zadał oskarżonym pytanie o cel wyjazdu, podwoził ich przecież grzecznościowo. Z drugiej strony logicznym i zgodnym z zasadami doświadczenia życiowego, jest to, że oskarżeni udzielili mu oględnej wypowiedzi, nie podając szczegółów tego co zamierzają zrobić. Stąd też sąd omawianą część stanu faktycznego oparł na zeznaniach J. K. (1).

Co do innych kwestii podawanych przez świadka J. K. (1) sąd podszedł z dużą ostrożnością. J. K. (1) jako osoba znajoma dla oskarżonych miał osobisty motyw, aby ich faktyczne zachowania opisywać odmiennie niż w rzeczywistości przebiegały – korzystniej dla oskarżonych. Nadto, krytyczny stosunek świadka do ujawnienia swojego udziału i złożenia zeznań, świadek wyraził tym, iż dopiero na rozprawie złożył zeznania i potwierdził swoje uczestnictwo, która to okoliczność przeczy spontaniczności jego relacji. Ze względu na powyższe sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w tych fragmentach, które dotyczą przebiegu wydarzeń przed posesją pokrzywdzonych, a które są sprzeczne z zeznaniami S. O., D. O., J. M., B. B. i G. T..

9, 10

Zeznania:

J. M., B. B., G. T.,

S. O.,

D. O.,

Y. K.,

M. H. (2),

M. S.,

i częściowo I. H.

Sąd kluczowe fragmenty stanu faktycznego odtworzył na podstawie zeznań J. M., B. B., G. T., S. O., D. O., Y. K., M. H. (2), M. S. i częściowo I. H.. Na podstawie tych dowodów można chronologicznie i przyczynowo odtworzyć co się wydarzyło, kto, kiedy i jakie czynności wykonywał. Pozytywnej oceny omawianych dowodów nie zakłóca fakt, iż choć pozostają w ogólnej zgodności to charakteryzują się rozbieżnościami w zakresie szczegółów. Różnice w relacjach wynikać mogły z miejsca prowadzonych obserwacji, emocji towarzyszących wydarzeniom oraz jego dynamiki. Istotnym jest to, że z wszystkich omawianych dowodów wynika, że to F. N. i D. Z. jako jedyni udali się w kierunku budynku i zaatakowali pokrzywdzonych trzymanymi przez siebie przedmiotami. Każdy z omawianych świadków słyszał odgłosy wystrzałów, wszyscy też wskazywali na F. N., jako jedyną osobę u której widzieli broń i która to osoba oddawała strzały. Zeznania omawianych świadków pozostają też w zgodności do tego, kiedy padły pierwsze strzały i w stosunku do kogo, a także kiedy padły ostatnie strzały po których trafiony został G. T..

Zeznania S. O., D. O., Y. K., M. H. (2), M. S. są zbieżne i konsekwentne. Pozostawały w pozytywnej korelacji z zeznaniami pokrzywdzonych.

Sąd dokonując pozytywnej oceny dowodów z zeznań pokrzywdzonych nie pominął tego, że J. M. i B. B. początkowo inaczej opisywali przebieg zdarzenia podając, iż strzały padły z przejeżdżającego pojazdu. Sąd nie dał wiary tym częściom depozycji obydwu pokrzywdzonych. Po pierwsze, w ocenie sądu, te części zeznań J. M. i B. B. wynikały z obawy przed ich odpowiedzialnością za zachowania, które miały miejsce w hostelu, a które mogły być przyczyną przyjazdu napastników na ich posesję, z drugiej były one sprzeczne nie tylko z zeznaniami obywateli U. (...), ale także wyjaśnieniami oskarżonych i J. K. (1). Sąd nie dał również wiary tym częściom relacji omawianych świadków z których wynika, że wychodząc z domu nie mieli przy sobie żadnych przedmiotów. Ta część ich zeznań jest sprzeczna zarówno z wyjaśnieniami oskarżonych, ale także obywateli U. (...) a nawet częściowo zeznaniami G. T., który zeznał, iż wychodząc z domu wziął pogrzebacz. Deprecjonując tę cześć zeznań pokrzywdzonych sąd uznał, że pokrzywdzeni mieli powód do zatajenia okoliczności, iż w toku zdarzenia posiadali przy sobie jakieś narzędzia, nie chcieli bowiem wskazywać, iż ich zamierzeniem było atakowanie oskarżonych. Chcieli podkreślić swój status ofiary. Z drugiej strony sąd uznał, że te niezgodne z rzeczywistością elementy relacji obydwu pokrzywdzonych nie wpływają na podważenia wiarygodności ich zeznań w pozostałej części. To bowiem że zostali zaatakowani i w jaki sposób przez F. N. i D. Z. znajduje potwierdzenie nie tylko w zeznaniach S. O., D. O., Y. K., M. H. (2), M. S., jak i częściowo I. H. i J. K. (2), a co najważniejsze znajduje potwierdzenie we wnioskach opinii co do stopnia doznanych przez nich oraz G. T., w toku zdarzenia, obrażeń.

11, 12

Zeznania:

E. D.

H. L. i A. C.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania A. C., E. D. i H. L.. Świadkowie ci nie mieli motywu do zeznawania nieprawdy. Nie byli blisko związani z pokrzywdzonymi ani oskarżonymi. Nie widzieli przebiegu zdarzenia, a jedynie skutki jego zaistnienia. Z uwagi na powyższe sąd nie miał powodów, aby zdeprecjonować wartość dowodową zeznań omawianych świadków i na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych stosownych fragmentów zdarzenia.

9, 12, 13,14, 15, 17 i 20

Opinie o stopniu obrażeń, opinia interdyscyplinarna, opnie balistyczne, opinia mechanoskopijna, opinia psychiatryczna.

Za wiarygodne sąd uznał dowody z opinii biegłych. Brak jest podstaw do zakwestionowania wartości omawianych dowodów. Opinie sporządzone zostały przez osoby posiadające odpowiednią wiedzę i kwalifikację w zakresie reprezentowanych przez siebie dziedzin oraz legitymującymi się właściwą wiedzą i umiejętnościami. Opiniujący posiadają odpowiednie doświadczenie zawodowe, opinie wydali po przeprowadzeniu stosownych badań i na udostępnionym materiale dowodowym, a postawione przez nich wnioski są jednoznaczne i stanowcze. Stąd też sąd uznał dowody te za pełnowartościowe i kompletne.

W zakresie opinii balistycznych P. D. oraz G. B. wskazać należy, iż biegli początkowo stwierdzili, iż dowodowe łuska i pocisk nie zostały oddane z broni legalnie posiadanych przez F. N., które to wnioski na rozprawie zmienili. W ocenie sądu modyfikacja wniosków biegłych nie podważa ani ich kompetencji ani prawidłowości wykonanych przez nich badań. Dopytywani na rozprawie biegli oświadczyli, że pierwotne wnioski postawili, gdyż na łusce i pocisku nie było cech wspólnych. Dopytywani na rozprawie stwierdzili, że nie było też cech wykluczających oddanie strzału z broni oskarżonego. Wówczas wnioski swoje zmodyfikowali w ten sposób, iż nie wykluczają oddania strzału z naboju, którego elementem były dowodowe łuska i pocisk. Taki sposób opiniowania świadczy w ocenie sądu o początkowym niezrozumieniu postawionego biegłym pytania, który został w toku rozprawy skorygowany.

16

Zeznania:

M. E.

M. S.

P. K.

Za wiarygodne sąd uznał zeznania funkcjonariuszy policji. Zrelacjonowali oni przebieg wykonanych przez siebie czynności służbowych. Ich udział w zdarzeniu nie wynikał z osobistych motywacji, ale z polecenia służbowego. Ich zeznania są spójne, a nadto znajdują potwierdzenie w dokumentacji służbowej wykonanej po interwencji.

16, 17

Protokoły czynności policyjnych

Za wiarygodne sąd uznał dowody z protokołów czynności policyjnych, w tym oględzin osób i miejsc, zatrzymań osoby i rzeczy. Brak jest podstaw do zakwestionowania wartości omawianych dowodów. Czynności zostały wykonane przez odpowiednio przeszkolonych funkcjonariuszy, w oparciu o odpowiednie procedury, zaś protokoły z tych czynności zostały sporządzone prawidłowo, i co istotne, ani uczestnicy czynności ani strony nie kwestionowali rzetelności tychże protokołów.

7, 17, 18

Dokumentacja komornicza,

Dokumentacja niemiecka

monitoring

Sąd za wiarygodne i mogące stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych uznał dokumentację komorniczą dotyczącą postępowania egzekucyjnego prowadzonego na nieruchomości należącej do F. N. oraz dokumentacji niemieckiej dotyczącej kradzieży naczepy zabezpieczonej na posesji F. N.. Sąd nie znalazł powodów do zakwestionowania prawdziwości i rzetelności powyższych dokumentacji, w szczególności, że żadna ze stron dowodów tych nie kwestionowała.

Za dowód wiarygodny sąd uznał również zapis monitoringu z przejazdu pojazdów. Sąd nie znalazł jakichkolwiek dowodów podważających prawdziwy charakter dowodu, w szczególności świadczący o jego spreparowaniu lub modyfikowaniu.

Dane osobowe,

Dane o karalności,

opinia o osadzonym, wywiad środowiskowy

Za w pełni wiarygodne sąd uznał także dowody
z dokumentów z opinii o osadzonym, wywiadu kuratora i danych o karalności. Brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności sporządzenia powyższych dokumentów oraz danych w nich zawartych. Zostały opracowane przez uprawnionych i prawidłowo przeszkolonych urzędników. Zawarte w tych dokumentach dane zostały potwierdzone przez oskarżonych. Wszystkie wymienione dowody sąd uwzględnił przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w częściach, które zostały wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

punkt rozstrzygnięcia wyroku

oskarżony

3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1. oraz 4.

F. N.

D. Z.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd przyjął, że zachowanie obydwu oskarżonych wypełniło znamiona występku polegającego na udziale w pobiciu J. M., G. T. i B. B., którego skutkiem był ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu. W ocenie sądu zachowanie obydwu oskarżonych wypełniło znamiona tego przestępstwa. Obydwaj zaatakowali grupę osób narodowości g. (...)i uczynili to w wykonaniu uprzednio powziętego oraz uzgodnionego zamiaru. To, że oskarżeni przed wyjazdem uzgodnili po co jadą i, że będą działać razem, wynika po pierwsze z ich wypowiedzi udzielanych J. K. (1), że „jadą rozwiązać problem”. Po drugie z tego, że przyczyną ich wyjazdu były informacje o wizycie G. (...) w hostelu i wzbudzenie tą wizytą obaw u mieszkańców hostelu, a także wypowiedzi kierowanych przez F. N. do D. O. o tym, że „takie problemy to rozwiązuje sam”, po której to wypowiedzi pojawił się z D. Z. przy hostelu i zażądał wskazania miejsca zamieszkania G. (...) i asysty mieszkańców z uwagi na to, że „może ich być więcej”. Po trzecie z przygotowania do „wizyty u G. (...)”, to jest wzięcia ze sobą kominiarek w pełni zasłaniających twarz oraz przedmiotów służących do zadawania obrażeń. Ta ostatnia okoliczność świadczy też o tym, że ich porozumienie i zamiar obejmowały dokonanie pobicia w sposób narażający pokrzywdzonych na co najmniej spowodowanie co najmniej ciężkich obrażeń ciała. D. Z. wziął bowiem ze sobą metalową pałkę dedykowaną do zadawania uderzeń, a F. N. broń palną w pełni sprawną i załadowaną ostrą amunicją. Kolejnym argumentem przemawiającym za istnieniem pomiędzy oskarżonymi porozumienia, w zakresie wspólnego zastosowania siły fizycznej wobec pokrzywdzonych było to, że jednocześnie wyszli z pojazdu mając już zamaskowane twarze i wspólnie, trzymając przedmioty, które zamierzali użyć w przestępstwie, udali się w kierunku budynku, w którym pokrzywdzeni zamieszkiwali. W opisanych warunkach nie sposób uznać, że obecność obydwu oskarżonych na miejscu zdarzenia nie była ze sobą powiązana oraz, że każdy z nich realizował wyłącznie swoje zamierzenia. Ponieważ do zadawania uderzeń oraz wystrzałów z broni palnej ostatecznie doszło sąd, nie miał wątpliwości, że oskarżeni wypełnili znamiona udziału w pobiciu. Dla takiej oceny sądu nie miało przy tym znaczenia to, że D. Z. zaatakował tylko jednego z pokrzywdzonych zaś F. N. dwóch kolejnych. Każdy z oskarżonych wypełniał bowiem swoją część przestępstwa w ramach ustalonego dynamicznie podziału ról w wykonaniu jednego czynu zabronionego.

Sąd przypisał obydwu oskarżonym popełnię przestępstwa udziału w pobiciu w formach kwalifikowanych.

Odnośnie F. N. sąd przyjął, że jego zachowanie wypełniło znamiona czynu z art. 159 k.k. używał on bowiem w czasie przestępstwa broni palnej, pod postacią karabinka o kalibrze 5,66 mm (0.22). Ponieważ na skutek użycia tej broni w zdarzeniu obrażeń naruszających czynności narządu, ciała na okres powyżej 7 dni, doznał J. M., sąd kwalifikację prawną czynu przypisanego F. N. uzupełnił o art. 157 § 1 k.k. Z uwagi zaś na fakt, że na skutek użycia przez F. N. przedmiotowej broni G. T. doznał choroby realnie zagrażającej życiu, sąd kwalifikację tę uzupełnił o wypełnienie znamion czynu z art. 156 § 1 punkt 2 k.k.

W ocenie sądu zadanie przez F. N. obrażeń od broni palnej obydwu pokrzywdzonym było umyślne. W zakresie rany postrzałowej nogi J. M. oskarżony nie kwestionował tego, że właśnie w tę część ciała celował i chciał postrzelić pokrzywdzonego, choć według niego uczynił to w obronie koniecznej, o czym w dalszej części uzasadnienia, tak w zakresie rany postrzałowej G. T. oskarżony w ogóle zakwestionował oddanie strzału powodującego tę ranę, wariantowo zaś, iż oddany przez niego strzał w klatkę piersiową był przypadkowy, wynikał z potknięcia, w sytuacji odchodzenia do tyłu, co miało spowodować podniesienie lufy i przypadkowe oddanie strzału. Sąd obydwie te wersje odrzucił. W ocenie sądu materiał dowodowy, w szczególności kategoryczne i precyzyjne zeznania G. T. jednoznacznie wskazują, że strzał do niego oddany został przez F. N., z bliskiej odległości i nie był poprzedzony utratą równowagi. Z zeznań tych jednoznacznie wynika również, że strzał oddany został w sytuacji, gdy G. T. zwrócony był twarzą do F. N.. Z zeznaniami tymi korelują zeznania obserwujących zdarzenie obywateli U. (...). Podkreślenia wymaga przy tym, że ani żaden ze świadków, ani D. Z., ani nawet F. N. nie widzieli innej osoby oddającej strzał bądź strzały. Ma to kapitalne znaczenie, albowiem jak wynika z opinii balistycznej, strzał do G. T. oddany został z odległości nie większej niż półtora metra (k.1118). Biorąc to pod uwagę oraz pozycję pokrzywdzonego i oskarżonego, ten ewentualny strzelec musiałby znajdować się obok F. N.. Uwzględniając powyższe sąd odrzucił wersję o oddaniu strzału do G. T. przez inną niż F. N. osobę. Oprócz momentu oddania strzału podkreślenia wymaga, iż w toku późniejszych czynności, w tym przeszukania pomieszczeń zajmowanych przez pokrzywdzonych, nie ujawniono śladów świadczących o oddaniu strzału lub strzałów z wnętrza budynku. W zakresie przypadkowego oddania strzału do G. T. sąd i tę wersję odrzucił. W tym wypadku również ustalenia oparł na zeznaniach pokrzywdzonego T. oraz zeznaniach mieszkańców hostelu, którzy nie wspominali o jakimś wycofywaniu i potknięciu F. N., ale także na analizie takiego przebiegu zdarzenia przez pryzmat zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. Przecież, gdyby F. N. oddał strzał idąc do tyłu, w sytuacji gwałtownej utraty równowagi i odchylenia w stronę pleców, to oddany przez niego strzał skierowany by został ku górze, co nie znajduje odzwierciedlenia w opinii iterdyscyplinarnej. Reasumując - z uwagi na umyślne oddanie strzałów do obydwu pokrzywdzonych i spowodowanie u nich obrażeń prze F. N. sąd uzupełnił kwalifikację prawną przypisanego mu czynu w sposób wskazany powyżej.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony umyślnie oddał strzał w kierunku klatki piersiowej G. T. i na skutek tego strzału spowodował u pokrzywdzonego chorobę realnie zagrażającą życiu, sąd uznał, iż F. N. działał z zamiarem pozbawienia życia G. T.. W ocenie sądu oskarżony oddając strzał w klatkę piersiową pokrzywdzonego mógł co najmniej liczyć się z tym, iż może pozbawić go życia. W klatce piersiowej znajdują się bowiem organy i naczynia krwionośne kluczowe dla życia człowieka, zaś użycie broni palnej w te okolice zawsze wiąże się z ryzykiem ich uszkodzenia. Ponieważ skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie nastąpił, to zaś ze względu na udzielenie mu szybkiej pomocy medycznej, sąd kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu uzupełnił ostatecznie o art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 148 § 1 k.k., przyjmując, że F. N. działał z zamiarem ewentualnym.

Odnośnie D. Z. sąd przyjął, że zachowanie tego oskarżonego wypełniło znamiona art. 158 § 2 k.k., to jest że uczestniczył on w pobiciu, na skutek którego pokrzywdzony doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu.

Po pierwsze wskazać należy, iż sąd nie podzielił stanowiska prokuratora o tym, że D. Z. uczestnicząc w przestępstwie posługiwał się niebezpiecznym narzędziem podobnie do noża lub broni palnej. Nie budzące wątpliwości dla sądu było to, że D. Z. atakując B. B. używał pałki teleskopowej, tyle tylko, iż nie sposób uznać, że pałka ta stanowił narzędzie podobnie niebezpieczne do noża czy broni palnej. Choć pałka wykonana była z metalu, to nie była ona przedmiotem ciężkim, masywnym, który nawet przy silnym użyciu mógłby spowodować skutki podobne do użycia noża czy broni palnej (podobnie w wyrku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 27 lutego 2013 roku w sprawie II AKa 26/13 oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 9 lipca 2020 roku w sprawie II AKa 89/20). Z uwagi na powyższe sąd wyeliminował z opisu czynu przypisanego D. Z. elementy wskazujące, że w czasie czynu posługiwał się on podobnie do noża i broni palnej niebezpiecznym narzędziem, a w konsekwencji nie zastosował kwalifikacji z art. 159 k.k. Jak wynika bowiem z treści tego przepisu tę formę kwalifikowana pobicia wypełnia tylko ten ze sprawców, który bronią palną, nożem, lub innym podobnie niebezpiecznym narzędziem się posługuje, co w odniesieniu do D. Z. nie nastąpiło.

W dalszej części sąd podjął rozważania jakim kształcie czyn winien być przypisany D. Z.. Uczestniczył on w pobiciu trzech obywateli G. (...) ale atakował tylko jednego i ten pokrzywdzony nie doznał znaczących obrażeń. Z drugiej strony D. Z. deklarował, że nie miał wiedzy, iż F. N. wziął ze sobą broń palną (k.983). W ocenie sądu niezależnie od wątpliwości co do tego, czy D. Z. w ramach przyjętego porozumienia wiedział, że F. N. weźmie ze sobą i będzie używał broń palną, to wiedzę taką zdobył podczas pierwszej części zdarzenia. Jak wynika bowiem z ustalonego przez sąd przebiegu wydarzeń, najpierw oddane zostały przez F. N. strzały do J. M., zaś dopiero później z domu wyszedł B. B., którego zaatakował D. Z.. W tych warunkach atak D. Z. na B. B. nastąpił w czasie, kiedy miał on już świadomość, że F. N. w trakcie zdarzenia nie tylko posiada, ale też posługuje się bronią palną. Pomimo tego realizował wspólne zamierzenie. Skoro tak, to musiał liczyć się z tym, że użycia broni palnej w dalszej części zdarzenia może spowodować poważne skutki zdrowotne, a nawet śmierć pokrzywdzonych i zaakceptował to. Ponieważ wynikiem tej części zdarzenia, w której D. Z. działał już ze świadomością używania przez F. N. broni palnej było spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu B. B. pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, sąd przypisał temu oskarżonemu czyn wypełniający znamiona występku z art. 158 § 2 k.k. (podobnie w wyr. SN z 12.11.1981 r., II KR 289/81, OSNPG 1982, Nr 6, poz. 80; wyr. SA w Katowicach z 6.7.2017 r., II AKa 204/17, L.; wyr. SA w Krakowie z 30.11.2016 r., II AKa 202/16, L.).

Sąd nie zastosował kumulatywnej kwalifikacji w odniesieniu do D. Z., uznając, że zakwalifikowanie jego czynu jako występku z art. 158 § 2 k.k. pochłania skutki zdrowotne spowodowane przez niego B. B., ale skutki te opisał w treści przypisanego oskarżonemu czynu.

Choć prokurator nie zarzucił D. Z. współudziału w usiłowaniu zabójstwa G. T. dla porządku wskazać należy, iż czyn te stanowił eksces ze strony F. N., sąd nie znalazł żadnych dowodów na to, że D. Z. swoim zamiarem bezpośrednim obejmował spowodowanie śmierci tego pokrzywdzonego.

Sąd nie podzielił argumentacji obrońcy co do tego, że obydwaj oskarżeni działali w obronie koniecznej, gdyż byli zaatakowani przez pokrzywdzonych, jak i tego, że ewentualnie ich zachowanie można rozpatrywać przez pryzmat przekroczenia granic obrony koniecznej. Jak wynika z treści at. 25 § 1 k.k. „nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem”. W rozpoznawanej sprawie, co wynika z ustalonego stanu faktycznego, agresorami byli F. N. i D. Z.. Choć mieli możliwość zawiadomienia policji o negatywnych zachowaniach J. M. i B. B. w hostelu, a tym samym rozwiązania problemu zgodnie z prawem przez przygotowane do tego organa, zdecydowali się na to, że sami swoim zachowaniem zniechęcą pokrzywdzonych do nachodzenia mieszkańców hostelu. Sąd nie dał przy tym wiary oskarżonym, że chcieli oni jedynie porozmawiać z pokrzywdzonymi. Przeczy temu fakt zamaskowania twarzy oraz wzięcie pałki i broni palnej. Nie są to zwyczajowe przedmioty wykorzystywane podczas rozmów i negocjacji. Jeżeli zaś wzięli je bo obawiali się ataku, to tym bardziej winni zaniechać osobistego kontaktu z obywatelami G. (...) i sprawę zgłosić właściwym organom. Podkreślenia wymaga przy tym, iż to oskarżeni wybrali czas i miejsce zaatakowania pokrzywdzonych. Przygotowali się do tego biorąc ze sobą przedmioty, które zapewniły im przewagę. W żadnym momencie zdarzenia zachowanie obywateli G. (...) nie zagroziło oskarżonym, w sposób świadczący o konieczności zastosowania przez nich obrony koniecznej. W tych warunkach sąd wykluczył działanie oskarżonych w warunkach obrony koniecznej. W ocenie sądu fakt, iż pokrzywdzeni wychodząc z domu zabrali ze sobą jakieś przedmioty, czy to nóż, czy pogrzebacz czy to toporek lub szufelkę oceny takiej w żaden sposób nie zaburza. Pokrzywdzeni nie użyli tych przedmiotów w sposób zagrażający w oskarżonym, zaś sam fakt wzięcia tychże przedmiotów był ich strony jak najbardziej racjonalny. W końcu na teren ich posesji wtargnęli zamaskowani napastnicy uzbrojeni w palkę i broń palną.

3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

3.

F. N.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd uznał, że F. N. w ramach zarzucanego mu w punkcie III czynu swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 292 § 1 k.k. to jest nieumyślnego paserstwa. Zgodnie z treścią tego przepisu odpowiedzialności karnej podlega ten, „ kto rzecz, o której na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia”.

Wedle ustalonego stanu faktycznego bezsporne jest to, że F. N. skradzioną na terenie N. (...) Nnaczepę przyjął i przechowywał na zarządzanym przez siebie parkingu. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że przyczepę tę przyjął od klienta w zastaw wypożyczonej przez siebie naczepy oraz, że w żaden sposób nie przypuszczał, że może ona pochodzić z kradzieży. Okoliczności podnoszone przez oskarżonego stoją w sprzeczności nie tylko z zasadami prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, ale także z zasadami doświadczenia życiowego. Po pierwsze oczywistym jest to, że przyjmując w zastaw jakąkolwiek rzecz w ramach działalności gospodarczej i to pod zastaw przekazanej w użytkowanie własnej wartościowej rzeczy, elementarną czynnością jest sprawdzenie tożsamości kontrahenta o własności przyjmowanej w zastaw rzeczy. Tymczasem przyjęta przez oskarżonego naczepa nie tylko była pozbawiona tabliczki znamionowej, co dla profesjonalisty powinno być łatwe do wychwycenia, ale także oznaczona była próbnymi numerami rejestracyjnymi od innego pojazdu (k.1428).

W tych warunkach sąd uznał, że oskarżony przyjmując ową naczepę na swój parking, na podstawie opisanych okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że pochodzi ona z czynu zabronionego, w szczególności, że jej ładunkiem były odpady w postaci zużytych opon wymagających utylizacji, a tym samym, że jego zachowanie wypełniło znamiona czynu z art. 292 § 1 k.k.

3.5 Uniewinnienie

2.

F. N.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Sąd uniewinnił F. N. od zarzucanego w punkcie II czynu, który miał polegać na posiadaniu przez niego, w dniu 13 kwietnia 2020 roku, nieustalonej broni palnej długiej kalibru 5,66 mm, to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.

Zarzut ten prokurator oparł na opiniach biegłych z zakresu balistyki, wedle których odnalezione na miejscu zdarzenia łuska i pocisk kal. 5,66 mm nie zostały wystrzelone z broni długiej, którą legalnie posiadał F. N., to jest karabinka Smith & Wesson oraz karabinka jednostrzałowego CM2. Na podstawie tych opinii oraz przyjęciu, że to F. N. oddawał w toku zdarzenia strzały prokurator wywodził, że w dniu zdarzenia F. N. posiadał i posłużył się nieustaloną i nie posiadaną przez siebie legalnie bronią.

W toku postępowania sądowego opinie biegłych zostały uzupełnione. Wedle oświadczeń biegłych złożonych na rozprawie, poprzednio opracowane wnioski, zasadzały się na ustaleniu, iż brak jest jakichkolwiek śladów świadczących o tożsamości łuski, pocisku i karabinków. Biegli dodali też, iż nie stwierdzili na dowodowej łusce i pocisku śladów świadczących o braku tożsamości z karabinkami. W konsekwencji zmienili poprzednio *postawione wnioski w taki sposób, że stwierdzili, iż dowodowa łuska i pocisk wykazują zbieżność grupową z bronią należącą do oskarżonego a w związku z tym nie wykluczyli, że w toku zdarzenia oskarżony odstrzelił naboje, których elementami były dowodowy pocisk i łuska, z legalnie posiadanych przez siebie karabinków. W tej sytuacji sąd uznał, iż pojawiły się nie dające się rozstrzygnąć wątpliwości w zakresie tego, czy oskarżony w toku zdarzenia strzały oddawał z legalnie posiadanej broni palnej, czy też z broni nieustalonego pochodzenia, a w takiej sytuacji, zgodnie z zasadą art. 5 § 2 k.p.k., sąd zobligowany został do rozstrzygnięcia powstałych wątpliwości na korzyść oskarżonego i przyjął, że w dniu 13 kwietnia 2020 roku F. N. używał własnej, leganie posiadanej broni, a w dalszej konsekwencji uniewinnił F. N. od przedmiotowego czynu.

4.  Kary, środki karne, przepadek, środki kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

F. N.

1

1

Jako okoliczności obciążające sąd uznał:

a)  działanie wspólne z inną osobą,

b)  działanie na szkodę wielu pokrzywdzonych,

c)  wiodącą rolę w przestępstwie,

d)  spowodowanie poważnych obrażeń u dwóch pokrzywdzonych,

e)  niską motywację wyrażoną działaniem w ramach samosądu,

f)  kumulatywną kwalifikację czynu, składającej się z 4 naruszonych przepisów ustawy karnej,

g)  negatywne zachowanie po popełnieniu przestępstwa wyrażone bezkrytycznym stosunkiem do popełnionego czynu oraz łamaniem regulaminu jednostki penitencjarnej zachowaniami godzącymi w istotę zastosowanego względem niego środka zapobiegawczego – zakazu nieuprawnionego kontaktowania się prze telefon.

Jako okoliczności łagodzące sąd uznał:

a)  Dotychczasową niekaralność za przestępstwa,

b)  Działanie z zamiarem ewentualnym,

c)  Prowadzenie ustabilizowanego trybu życia przed popełnieniem przypisanego czynu,

d)  Częściowe przyznanie się do dokonania czynu polegającego na użyciu broni palnej w toku zdarzenia,

Uwzględniając wszystkie omówione okoliczności mające wpływ na wysokość kary, górną i dolną granicę zagrożenia ustawowego (wedle reguł obowiązujących do dnia 30 września 2023 roku), jak również względy indywidualnego i społecznego jej oddziaływania sąd uznał, że kara 11 lat pozbawienia wolności będzie karą adekwatną w odniesieniu do stopnia zawinienia, a także w pełni zrealizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze względem oskarżonego oraz zadośćuczyni społecznemu poczuciu sprawiedliwości, nie będzie bowiem karą zbyt łagodną ani zbyt surową.

F. N.

3

1

Jako okoliczności obciążające sąd uznał:

a.  negatywne zachowanie po popełnieniu przestępstwa wyrażone bezkrytycznym stosunkiem do popełnionego czynu oraz łamaniem regulaminu jednostki penitencjarnej,

b.  relatywnie wysoką wartość przedmiotu przestępstwa,

Jako okoliczności łagodzące sąd uznał:

a.  Dotychczasową niekaralność za przestępstwa,

b.  Działanie z zamiarem ewentualnym,

c.  Prowadzenie ustabilizowanego trybu życia przed popełnieniem przypisanego czynu,

Uwzględniając wszystkie omówione okoliczności mające wpływ na wysokość kary, górną i dolną granicę zagrożenia ustawowego, jak również względy indywidualnego i społecznego jej oddziaływania sąd uznał, że kara 3 miesięcy pozbawienia wolności będzie karą adekwatną w odniesieniu do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu, a także w pełni zrealizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze względem oskarżonego.

F. N.

4

1 i 3

Uwzględniając, iż w stosunku do oskarżonego orzeczono 2 kary tego samego rodzaju, które podlegały łączeniu, sąd zobligowany został do orzeczenia kary łącznej w odniesieniu do wymierzonych mu w punktach 1 i 3 kar pozbawienia wolności.

Zgodnie z treścią 86 § 1 i 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku). Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.

Sąd wymierzając karę łączną wziął pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć względem oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W ocenie sądu powyższe względy przemawiały za ustaleniem w odniesieniu do F. N. kary łącznej przy zastosowaniu zasady mieszanej. Obydwa przestępstwa popełnione były w podobnym czasie. Ta okoliczność przemawiała za miarkowaniem wymiaru kary łącznej przy zastosowaniu zasady absorpcji. Z kolei różnica rodzajowa obydwu przestępstw, za które wymierzone były kary cząstkowe i ich popełnienie na szkodę różnych pokrzywdzonych, przemawiały za zastosowaniem zasady kumulacji. Uwzględniając powyższe wskazania sąd uznał że kara łączna pozbawienia wolności określona w punkcie 4 wyroku, to jest kara 11 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, będzie karą sprawiedliwą, adekwatnie dolegliwą, ułatwiać będzie osiągnięcie wobec oskarżonego celów wychowawczych i nie będzie w odbiorze społecznym odbierana jako zbyt łagodna lub surowa, co wpłynie na prawidłowe kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd w podstawie wymiaru kary łącznej wskazał art. 4 § 1 k.k. ponieważ wcześniejsza treść przepisu w chwili czynu była dla oskarżonego względniejsza.

D. Z.

6

6

Jako okoliczności obciążające sąd uznał:

a)  działanie wspólne z inną osobą,

b)  działanie na szkodę wielu pokrzywdzonych,

c)  użycie w przestępstwie narzędzia w postaci pałki teleskopowej,

d)  niską motywację wyrażoną działaniem w ramach samosądu,

e)  uprzednią karalność w tym za przestępstwa podobne rodzajowo,

Jako okoliczności łagodzące sąd uznał:

a)  drugorzędną rolę w przestępstwie,

b)  Prowadzenie ustabilizowanego trybu życia przed popełnieniem przypisanego czynu,

Uwzględniając wszystkie omówione okoliczności mające wpływ na wysokość kary, górną i dolną granicę zagrożenia ustawowego (wedle reguł obowiązujących do dnia 30 września 2023 roku), jak również względy indywidualnego i społecznego jej oddziaływania sąd uznał, że kara 2 lat pozbawienia wolności będzie karą adekwatną w odniesieniu do stopnia zawinienia, a także w pełni zrealizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze względem oskarżonego oraz zadośćuczyni społecznemu poczuciu sprawiedliwości, nie będzie bowiem karą zbyt łagodną ani zbyt surową.

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

F. N.

5

Z uwagi na to, iż w toku postępowania wobec oskarżonego stosowany był środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania Sąd zobligowany był do zaliczenia tego okresu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności.

D. Z.

7

Z uwagi na to, iż w toku postępowania wobec oskarżonego stosowany był środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania Sąd zobligowany był do zaliczenia tego okresu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności.

6.  INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.  Sąd całość wyroku oparł na przepisach w brzmieniach obowiązujących do dnia 30 września 2023 roku, albowiem uznał, że były one korzystniejsze dla oskarżonych. W chwili obecnej przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. stanowi zbrodnię zagrożoną karą co najmniej 10 lat pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy w czasie popełnienia czynu dolna granica zagrożenia tego czynu wynosiła 8 lat pozbawienia wolności. Obecnie mniej korzystne są też przepisy regulujące sposób ustalania kary łącznej. Występek z art. 158 § 2 k.k. w chwili obecnej zagrożony jest karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy wedle poprzednio obowiązujących przepisów zagrożenie to wynosiło od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Z uwagi na fakt, iż wyroku nie można opierać na dwóch różnych stanach prawnych sąd w podniesieniu do wszystkich rozstrzygnięć zastosował przepisy w brzmieniach obowiązujących do 30 września 2023 roku, zaś w rozstrzygnięciach art. 4 § 1 k.k. wskazywał tylko w tych wypadkach, w których brzmienie przepisu uległo faktycznej zmianie.

2.  Sąd nie zasądził na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynień za doznaną krzywdę. Prokurator wniósł o orzeczenia zadośćuczynień na rzecz G. T. i J. M.. Wniosek ten złożył w mowach końcowych, po zamknięciu przewodu sadowego. Ze względu na to sąd nie był zobligowany do zasądzenia zadośćuczynień, mógł jedynie fakultatywnie zadośćuczynienia takie rozważyć. W ocenie sądu zasądzenie zadośćuczynień w niniejszym postępowaniu karnym na rzecz pokrzywdzonych nie było zasadne. Pokrzywdzeni nie interesowali się przebiegiem procesu. Nie stawili się na rozprawę, a miejsce ich pobytu nie jest znane. Sądowi nie udało się nawet ustalić czy przebywają na terenie R. (...)czy innego kraju, a jeżeli tak to którego. W tej sytuacji zasądzanie zadośćuczynień na rzecz zarówno G. T. i J. M. było by nie tylko niecelowe ale i niewykonalne, a to z uwagi na fakt, iż nie wiadomo w jaki sposób oskarżeni mogliby przekazać tę należność pokrzywdzonym. Z uwagi na powyższe sąd nie zasądził żądanych przez prokuratora zadośćuczynień.

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8.

Sąd zasądził od F. N. kwotę 40.000 złotych, zaś od D. Z. kwotę 10.000 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych z przypadających na nich części tychże kosztów, uznając, iż orzeczenie ich w większej wysokości na każdego z nich, a to uwzględniając aktualną sytuację F. N., który obecnie nie posiada majątku z uwagi na zlicytowanie należącej do niego nieruchomości oraz nie uzyskuje dochodów przebywając w jednostce penitencjarnej, zaś D. Z. również nie uzyskiwał dochodów przebywając w izolacji, a w przypadku uprawomocnienia się wyroku ponownie będzie pozbawiony możliwości wykonywania pracy, będzie dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową i rodzinną.

Różnicując wysokość kosztów sąd wziął pod uwagę, iż w większości generowane one były opiniami balistycznymi i medycznymi, które dotyczą jedynie F. N..

8.  PODPIS

Adam Karowicz Monika Gradowska