Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

POSTANOWIENIE

Dnia 6 listopada 2019 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi, V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Zbigniew Mierzejewski

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Lerka

przy udziale Prokuratora Tomasza Grona

po rozpoznaniu w sprawie L. G.

skazanego za przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej z dnia 29 lipca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II K 61/19

w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 29 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej odmówił uwzględnienia wniosku obrońcy skazanego o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej z dnia 4 czerwca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II K 61/19.

Postanowienie Sądu Rejonowego zaskarżył zażaleniem obrońca skazanego zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania o charakterze bezwzględnych przyczyn odwoławczych, to jest:

1.  art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku przez sędziego, który wydał wyrok, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą;

2.  art. 41 § 1 k.p.k. poprzez orzekanie w zakresie dopuszczalności złożenia środka odwoławczego od wyroku pierwszej instancji przez tego samego sędziego, który wydał wyrok skazujący, co stanowi okoliczność, która mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności;

jak również naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj:

3.  art. 126 § 1 k.p.k. poprzez uznanie, że nie wystąpiła okoliczność uzasadniająca przywrócenie terminu zawitego, w sytuacji gdy z akt sprawy nie wynika, aby skazany został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o przysługujących mu prawach i obowiązkach, co pozbawiło go prawa do obrony;

4.  art. 424 k.p.k. poprzez brak rozpoznania i uzasadnienia wszystkich podniesionych we wniosku o przywrócenie terminu twierdzeń skazanego, dotyczących tego, że nie przebywa pod adresem zameldowania, gdyż z uwagi na wykonywaną pracę zamieszkuje w N., a w P.bywa okazjonalnie.

W konkluzji zażalenia obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez przywrócenie skazanemu terminu do wniesienia apelacji względnie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy skazanego było niezasadne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów mających uzasadniać występowanie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. należy stwierdzić, że obrońca nie tylko całkowicie błędnie zinterpretował przepisy o wyłączeniu sędziego od rozpoznawania sprawy zawarte w art. 40 § 1 pkt 6 oraz art. 41 § 1 k.p.k., to jeszcze nie mógł się zdecydować, która ze wskazanych w zażaleniu podstaw wyłączenia miała jego zdaniem zmaterializować się w przedmiotowej sprawie wskazując na obie, odmienne jeśli chodzi o przesłanki, podstawy wyłączenia.

Nie budzi żadnych wątpliwości ani w orzecznictwie, ani w doktrynie, że wyłączenie z art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. dotyczy sędziego, który rozpoznając apelację, zażalenie, kasację, czy też inny środek zaskarżenia miałby orzekać w kwestii zasadności wydanego uprzednio przez siebie orzeczenia lub zarządzenia (por. postanowienie SN z 7.06.2018 r., V KK 114/18, Legalis nr 1793962). Istotą instytucji wyłączenia sędziego, który brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia lub wydał zaskarżone zarządzenie, jest bowiem zapobieżenie sytuacji, w której kontrolowałby on swoje wcześniejsze rozstrzygnięcie (por. postanowienie SN z 20.10.2015 r., III KK 346/15, Legalis nr 1632768).

Przepis art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. nie ma natomiast zastosowania w zakresie kontroli środka odwoławczego przez prezesa sądu (upoważnionego sędziego), w którym zapadło zaskarżone rozstrzygnięcie (art. 429 § 1 k.p.k.). W takiej sytuacji prezes sądu nie orzeka w przedmiocie zaskarżonego rozstrzygnięcia, ale tylko przeprowadza kontrolę środka odwoławczego pod kątem możliwości jego przyjęcia i przedstawienia do merytorycznego rozpoznania (por. T. Grzegorczyk, Kodeks Postępowania Karnego, Komentarz, Warszawa 2008, s. 178).

Podobnie przepis ten nie ma zastosowania do sędziego, który uczestniczył w składzie sądu wydającego wyrok, w zakresie dotyczącym rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do zaskarżenia tego wyroku, gdyż przedmiotem rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do zaskarżenia wyroku nie jest kontrola wyroku, ale zbadanie okoliczności o których mowa w art. 126 § 1 k.p.k., niepozostających przecież w żadnym związku z okolicznościami stanowiącymi merytoryczną podstawę wyroku.

Powołane przez obrońcę na poparcie zarzutów zażalenia orzeczenia Sądu Najwyższego z 23.08.2018 r. V KZ 34/18 oraz z 17.01.2017 r. II KZ 48/16 dotyczącą zupełnie innej sytuacji procesowej, a mianowicie wyłączenia sędziego na podstawie art. 40 § 3 k.p.k., który brał udział w wydaniu orzeczenia objętego wnioskiem o wznowienie, zaskarżonego w trybie kasacji lub objętego skargą nadzwyczajną.

Taki sędzia jest wyłączony z mocy prawa od orzekania między innymi w przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji, ale wynika to z faktu, iż w przeciwieństwie do postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia apelacji, postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia kasacji nie podlega zaskarżeniu (art. 528 § 1 pkt 3 k.p.k.).

Zupełnie błędne było także powiązanie rzekomej podstawy wyłączenia sędziego, wskazanej w art. 41 § 1 k.p.k., obejmującej występowanie uzasadnionych wątpliwość co do bezstronności sędziego, z istnieniem bezwzględnej podstawy odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. Bezwzględna podstawa odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. dotyczy bowiem sędziego podlegającego wyłączeniu z mocy prawa na podstawie art. 40 k.p.k., a nie podlegającego wyłączeniu na podstawie art. 41 § 1 k.p.k.

Udział w rozpoznaniu sprawy przez sędziego podlegającego wyłączeniu na podstawie art. 41 § 1 k.p.k. mógłby natomiast stanowić zarzut z art. 438 pkt. 2 k.p.k., tj. obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia.

Jak już zostało wcześniej wskazane, sam fakt wydania postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku przez sędziego, który wydał wyrok, nie świadczy o występowaniu uzasadnionych wątpliwość co do jego bezstronności, zaś żadnych innych okoliczności mogących uzasadniać ten zarzut obrońca nie wskazał.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art. 126 § 1 k.p.k. należy stwierdzić, że przepis ten stwarza możliwość przywrócenia terminu zawitego, a zatem także terminu do złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku, jeżeli niedotrzymanie terminu nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych.

Wbrew twierdzeniom zażalenia skazany został osobiście powiadomiony o terminie rozprawy, a także pouczony o skutkach niestawiennictwa kwitując własnoręcznie odbiór zawiadomienia oraz pouczeń w dniu 19.04.2019 r. (potwierdzenie otrzymania zawiadomienia oraz pouczeń k. 155)., a podpis skazanego na potwierdzeniu odbioru, w porównaniu choćby z podpisem na upoważnieniu do obrony z k. 175, nie pozostawia żadnych wątpliwości co do jego autentyczności.

Dalsze twierdzenia obrońcy o braku wiedzy skazanego o skutkach niestawiennictwa oraz o stałym pobycie za granicą, w świetle przytoczonego faktu potwierdzającego przyjęcie informacji o terminie rozprawy oraz pouczeń z tym związanych, są po prostu nieprawdziwe.

Nawet przyjęcie, że skazany nie otrzymał wysłanego do niego wcześniej odpisu aktu oskarżenia, gdyż matka, która go odebrała jako dorosły domownik w dniu 26.03.2019 r. (potwierdzenie odbioru k. 154) nie przekazała go skazanemu, nie miał żadnego wpływu na naruszenie prawa skazanego do obrony.

Skazany otrzymał bowiem osobiście zawiadomienie o terminie rozprawy oraz stosowne pouczenia w dniu 19.04.2019 r., a zatem nie było żadnych przeszkód, aby udał się do sądu przed terminem rozprawy i uzyskał dalsze informacje, bądź ustanowił obrońcę jeżeli planował wyjazd za granicę.

Dalsze zarzuty zawarte w zażaleniu obrońcy nie odnoszą się do kwestii będącej przedmiotem rozpoznania, tj. do okoliczności mających usprawiedliwić niezachowanie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku, ale poruszają zagadnienia związane z merytoryczną oraz formalną prawidłowością wydanego wyroku i nie mogą podlegać rozpoznaniu w trybie kontroli postanowienia o odmowie przywrócenia terminu.

Mając na uwadze powyższe należało utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.