Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

VII Ua 109/14

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 29 stycznia 2014 r. i przyznał M. T. prawo do ustawowych odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 9.06.2011r. do 30.09.2011r.

Powyższy wyrok został oparty na następujących ustaleniach faktycznych:

M. T. po wyczerpaniu zasiłku chorobowego w wymiarze 182 dni, złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, załączając do niego całą posiadaną dokumentację medyczną.

Decyzją z dnia 8 lipca 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż Lekarz orzecznik ZUS, a następnie komisja lekarska orzekli, iż wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy.

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2013r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi rozpatrując sprawę na skutek odwołania wnioskodawcy od powyższej decyzji, zmienił ją i przyznał M. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 9 czerwca 2011r. do 11 listopada 2011r. Wyrokiem z dnia 29 października 2013r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi w sprawie VII Ua 85/13 oddalił apelację organu rentowego i przekazał wniosek o wypłatę odsetek do rozpoznania ZUS. Pozwany w dniu 7 stycznia 2014r. wydał decyzję, w której uchylił decyzję z dnia 19 listopada 2013r. i przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 9 czerwca 2011r. do 11 listopada 2011r. w wysokości 75% podstawy.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał odwołanie ubezpieczonego za zasadne.

Sąd wskazał, iż bezspornym jest, że wnioskodawcy odmówiono prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uznając, iż odzyskał on zdolność do pracy. Jak później zostało stwierdzone w toku postępowania sądowego, najpierw przed Sądem Rejonowym, a potem przed Sądem Okręgowym, wnioskodawcy przysługiwało prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w spornym okresie. Przy czym dokumentacja medyczna stanowiąca podstawę do takiego ustalenia była znana w całości organowi rentowemu w chwili wydawania decyzji odmawiającej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 64 ust. 1 w/w ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ZUS wypłaca bieżąco po stwierdzeniu uprawnień, ale nie później jednak niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków. Zgodnie zaś z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych Dz.U. nr 137 poz.887 ), jeżeli ZUS w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego.

Sąd I instancji wskazał, iż z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, gdyż organ rentowy dysponował całą dokumentacją medyczną wnioskodawcy, a mimo tego wydał decyzję odmowną. W toku procesu nie złożono żadnych nowych dokumentów, Sąd tylko dokonał odmiennej oceny i przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia. Organ rentowy mógł więc to samo zrobić znacznie wcześniej, a co za tym idzie ponosi winę za opóźnienie w wypłacie świadczenia, więc jest zobowiązany do wypłaty ustawowych odsetek za to opóźnienie.

Apelację od przedmiotowego wyroku wniósł organ rentowy zarzucając naruszenie prawa materialnego w szczególności art. 118 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych . W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, iż nie uchybił terminowi zakreślonemu w powyższym przepisie, a co za tym idzie brak jest podstaw do przyznania ubezpieczonemu ustawowych odsetek od wypłaconego mu świadczenia rehabilitacyjnego. W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Rejonowy poczynił poprawne ustalenia faktyczne i dokonał właściwej subsumcji prawnej.

Zgodnie z art. 85 ust. l ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 nr 205,poz.1585) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 118 ust. l ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (t. jedn. Dz. U. z 2004 roku, nr 39, póz. 353 ze zm.) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia i jego wysokości oraz dokonuje wypłaty w terminie 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zgodnie zaś z art. 118 ust. 1a powołanej ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Zauważyć należy, że utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego jednoznacznie, w interesie ubezpieczonych, interpretuje przepis art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych w ten sposób, że aby stwierdzić, iż organ rentowy wypłacając świadczenie z opóźnieniem nie ponosi za to opóźnienie odpowiedzialności, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie przesłanki spełnienia określonego świadczenia nie były wykazane, a zatem ZUS nie mógł jednoznacznie stwierdzić nabycia prawa do określonego świadczenia. Organ rentowy ponosi też odpowiedzialność za nieprawidłowe orzeczenie w sprawie niezdolności do pracy wydane przez lekarza orzecznika ZUS lub komisję lekarską ZUS. Zgodnie z judykaturą wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa (por. wyrok SN z 25 stycznia 2005 r., sygn. akt I UK 159/04, OSNP nr 19/2005, poz. 308).

W przedmiotowej sprawie organ rentowy wydał decyzję o odmowie przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, pomimo tego, iż zarówno Lekarz Orzecznik jak i Komisja Lekarska dysponowała całością dokumentacji lekarskiej, która przy jej prawidłowej ocenie, uzasadniała uznanie, iż ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy. Uzasadnione jest zatem przyjęcie, że opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które ponosi odpowiedzialność.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną..