Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 grudnia 2015 r., wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód - (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. - wniósł o zasądzenie od pozwanego G. T. kwoty 151.359,46 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa i kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona pozwem kwota stanowi nieuiszczoną cenę za sprzedany towar, nota faktoringowa oraz naliczone skapitalizowane odsetki za opóźnienie w zapłacie

[pozew k-2-5].

W dniu 9 grudnia 2015 r. został wydany nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym uwzględniający żądanie pozwu [nakaz k-5v].

Pozwany zaskarżył powyższy nakaz zapłaty sprzeciwem wniesionym w dniu 23 grudnia 2015 r. wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż powód nie uzasadnił powództwa oraz go nie udowodnił, a ponadto nie dał podstaw do wytoczenia powództwa i w związku z tym jest ono przedwczesne

[sprzeciw k-7-8].

Po przekazaniu sprawy do Sądu Okręgowego w Ł. powód w piśmie procesowym z dnia 19 maja 2016 r. podtrzymał roszczenie pozwu, modyfikując je jedynie w zakresie odsetek z uwagi na zmianę Kodeksu cywilnego, tzn. żądając zasądzenia odsetek ustawowych do dnia 31 grudnia 2015 r. i dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty

[pismo k-20].

Pomimo skierowanego do pozwanego wezwania z dnia 1 czerwca 2016 r. do wskazania okoliczności faktycznych i dowodów na potwierdzenie podniesionych w sprzeciwie zarzutów, pozwany nie zajął stanowiska

[zarządzenie k-32].

W toku postępowania zmianie uległa firma powoda - na (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością

[wyciąg z KRS k-38].

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strony zawarły w dniu 18 czerwca 2015 r. umowę faktoringową dotyczącą współpracy handlowej, wykonywaną dla powoda przez (...) S.A. w W.. W związku z zawarciem umowy strony ustaliły, iż przedłużeniu ulega termin płatności do 105 dni, limit zadłużenia do 200.000,00 złotych za stosownym wynagrodzeniem za usługę faktoringu, płatną kwartalnie (w terminie 15 dni) i obejmującą kwartalne koszty obsługi wystawionych pozwanemu faktur za towar

[umowa k-23-23v].

W dniu 11 czerwca 2015 r. powód zawarł z (...) S.A. umowę cesji wierzytelności powstałych po dniu 11 czerwca 2015 r.

[zawiadomienie o cesji k-27].

W ramach współpracy stron pozwany zakupił w okresie od 8 czerwca 2015 r. do 10 sierpnia 2015 r. towar (papier) za łączną kwotę 148.546,97 złotych

[faktury - strony 1-49 – skany płyta CD k-30].

Dostawy towaru były realizowane na adres:

- powoda (i przez niego potwierdzane);

- Drukarnia (...), J. K.;

- (...) s.c. P. S. Z. B., M. M.

[faktury - strony 1-49 i potwierdzenia odbioru towaru – strony 50-91 – skany płyta CD k-30].

Powód wystawił także fakturę faktoringową zgodnie z umową, na kwotę 908,07 złotych, obejmującą koszty obsługi faktur wystawionych od 18 czerwca 2015 r. do 10 sierpnia 2015 r.

[faktura faktoringowa k-24 ].

W dniu 17 listopada 2015 r. została zawarta umowa cesji zwrotnej wierzytelności pomiędzy powodem i (...) S.A. obejmującą wierzytelności z faktur wyszczególnionych w niej (objętych roszczeniem pozwu), a następnie powód powiadomił o tym pozwanego w dniu 4 grudnia 2015 r. (data doręczenia). Pismem z dnia 17 listopada 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 180.391,16 złotych obejmującej kwotę należności za towar i fakturę faktoringową

[cesja zwrotna k-28, zawiadomienie k-29, zwrotne potwierdzenie odbioru k-30, wezwanie k-25].

Powyższy st. faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i skanów na płycie CD, które nie budziły zastrzeżeń co do ich wiarygodności, a jednocześnie strona pozwana nie zakwestionowała prawdziwości przedstawionych przez powoda, po przekazaniu sprawy do Sądu Okręgowego w Ł. dokumentów.

Ponadto oceny materiału dowodowego w sprawie Sąd dokonał przy zastosowaniu art. 230 k.p.c. w zw. z art. 210 § 2 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Brak zajęcia stanowiska może stanowić podstawę do zastosowania art. 230 k.p.c. (por. B. J., D. T., J. A., M. O., T. P., W. M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III,

Przyznanie może być [...] dorozumiane, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach. W takim wypadku sąd może uznać te fakty za przyznane (art. 230 k.p.c.). Zatem bierność pozwanego może prowadzić do ustalenia faktów wyłącznie na podstawie twierdzenia powoda. Jeżeli więc pozwany nie wypowie się co do żadnego faktu przytoczonego przez powoda, sąd może oprzeć rozstrzygnięcie na stanie faktycznym ustalonym tylko na podstawie twierdzeń powoda.(…) Prawidłowa taktyka pozwanego powinna zatem polegać na zaprzeczeniu tym faktom, które są dla niego niekorzystne (przesądzającego o jego odpowiedzialności) i których ciężar udowodnienia spoczywa na powodzie. Wymaga podkreślenia, że dla zaprzeczenia faktom przytaczanym przez powoda nie wystarcza - wbrew dosyć powszechnemu, niczym nieuzasadnionemu mniemaniu - wniesienie o oddalenie powództwa. Złożenie takiego oświadczenia jest jedynie oświadczeniem woli i nie wynika z niego w żaden sposób, że pozwany zaprzecza jakimkolwiek twierdzeniom powoda, a jedynie, że nie zgadza się z jego żądaniem. Tym samym pozwany powinien nie tylko wnieść o oddalenie powództwa, ale także wskazać, którym faktom przytoczonym przez powoda zaprzecza”

W przedmiotowej sprawie strona pozwana w złożonym sprzeciwie wypowiedziała się obszernie w zakresie spoczywającego na powodzie ciężaru dowodu, jednakże w żaden sposób nie odniosła się do twierdzeń strony powodowej zawartych w pozwie (a później w piśmie przygotowawczym z dnia 18 maja 2016 r. ani do załączonych dokumentów) a dotyczących sprzedaży towaru. Pozwany nie zaprzeczył bowiem, iż została zawarta i wykonana przedmiotowa umowa sprzedaży potwierdzona objętymi pozwem fakturami a jedynie odniósł się do zasad dowodzenia w procesie cywilnym. W tej zatem sytuacji przy braku zaprzeczenia istnienia i wykonania przez powoda przedmiotowej umowy sprzedaży Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki pozwalające – w świetle pozostałego materiału dowodowego i przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych – do zastosowania art. 230 k.p.c. (podobnie B. J.., D. T.., J. A. M. O.., T. P., W. M. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Przedstawione przez pozwanego niewątpliwie słuszne uzasadnienie okoliczności związanych z zasadami dowodzenia, nie może jednak w ocenie Sądu doprowadzić do pominięcia najbardziej istotnej, z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, kwestii dotyczącej samego faktu zawarcia umowy. W sytuacji zatem, gdy strona pozwana nie zaprzeczyła istnieniu zobowiązania a jedynie podniosła kwestię niewystarczających dowodów, nie może to prowadzić do skutecznego uchylenia się od obowiązku zapłaty za zakupiony towar. W przedmiotowej sprawie, powód złożył do akt dokumenty dodatkowo potwierdzające istnienie i wykonanie przez powoda zobowiązania (faktury i potwierdzenia odbioru przedmiotowego towaru), co w świetle braku zaprzeczenia tym okolicznościom przez pozwanego, stanowiło w ocenie Sądu podstawę do zastosowania art. 230 k.p.c., biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy.

Pozwany również w żaden sposób, pomimo wezwania, nie uzasadnił podniesionego w sprzeciwie zarzutu przedwczesności powództwa, nie wypowiedział się co twierdzeń strony przeciwnej oraz nie stawił się na wyznaczony termin rozprawy i nie podjął żadnych dalszych czynności dowodowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Strony niniejszego procesu łączyła umowa sprzedaży. Stosownie do treści art. 535 k.c. poprzez umowę sprzedaży sprzedający zobowiązuje się przenieść na kupującego własność i posiadanie rzeczy, zaś kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić cenę. Sprzedaż jest umową odpłatną, wzajemną, zaś zobowiązania stron dochodzą do skutku solo consensu. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny.

W przedmiotowej sprawie powód wykonał swoją część zobowiązania natomiast pozwany nie zapłacił ceny i z tego względu, biorąc pod uwagę rozważania poczynione wyżej, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę 148.546,97 złotych tytułem nieuiszczonej ceny zakupionego towaru oraz 908,07 złotych z tytułu naliczonych opłat faktoringowych (zgodnie z zawartą przez strony umową).

Stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych (§ 2 zd. 1). Stosownie natomiast do treści art. 482 § 1 k.c. Od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

W przedmiotowej sprawie powód dokonał kapitalizacji odsetek w wysokości odsetek ustawowych wyliczając je od dnia wymagalności poszczególnych faktur do dnia poprzedzającego wniesienie powództwa, tj. do dnia 6 grudnia 2015 r. – na łączną kwotę 1.904,42 złotych i wniósł o zasadzenie dalszych odsetek ustawowych od całości roszczenia (148.546,97 zł + 908,07 zł + 1.904,42 zł) od dnia wytoczenia powództwa. Z uwagi na zmianę przepisów Kodeksu cywilnego, która nastąpiła z dniem 1 stycznia 2016 r., a w wyniku której ustawodawca oprócz odsetek ustawowych (kapitałowych) wyróżnił odsetki ustawowe za opóźnienie (w innej wysokości), powód zmodyfikował swoje roszczenie domagając się odsetek ustawowych za okres od wytoczenia powództwa do 31 grudnia 2015 r. i dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W związku z powyższym uznając roszczenie powoda za zasadne również w tym zakresie Sąd, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.p.c. zasądził od pozwanego ustawowe odsetki od dnia wytoczenia powództwa do dnia 31 grudnia 2015 r. i dalsze ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r, do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym przegrywający obowiązany jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.

Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia apelacji.