Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 14 lipca 2014 roku powódka – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. żądała zasądzenia od pozwanego (...)­ (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 114 027,29 zł, z ustawowymi odsetkami od kwoty 105 027,31 zł od 19 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty i od kwoty 8999,98 zł od wytoczenia powództwa, a także wniosła o zasądzenie od pozwanej kosz­tów procesu.

Wskazaną w pozwie podstawą żądania była szkoda wyrządzona powódce na skutek wypadku drogowego, którego sprawca posiadał ubezpieczenie autocasco w pozwanym Towarzystwie (...). Na szkodę tę, jak podała powódka, złożyły się szacowane koszty naprawy samochodu powódki oraz koszty zlecenia wykonania opinii rzeczoznawcy samochodowemu celem ustalenia, czy uszkodzenia samochodu mogły powstać w podanych okolicznościach zdarzenia.

(pozew k. 3-7)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasą­dzenie od powódki kosztów procesu. Pozwana spółka zakwestionowała roszczenie pozwu zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwana podniosła, że uszkodzenia należącego do niej pojazdu nie mogły powstać w okolicznościach wskazanych w zgło­szeniu szkody. Ponadto zaprzeczyła wskazanej przez powódkę wysokości kosztów ewen­tualnej naprawy pojazdu, podnosząc, że szkoda wskazana przez powódkę kwalifikowała się ‒ zgodnie z umową AC ‒ jako szkoda całkowita, której wysokość wyliczona zgodnie z ową umową ubezpieczenia byłaby znacząco niższa od wskazanej w pozwie. Poza tym pozwana zakwestionowała zasadność zaliczenia do szkody kosztów prywatnej ekspertyzy na zlecenie powódki.

(odpowiedź na pozew k. 41-42)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 listopada 2013 r. w S. na ul. (...) doszło do zdarzenia szkodzącego. Kierujący samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) podczas włączania się do ruchu (wyjeżdżając z drogi dojazdowej do posesji), nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego kierujący samochodem V. jadąc w kierunku S. ulicą (...) uderzył przednim prawym narożnikiem w lewy narożnik samochodu Mer­cedes. Na miejsce zostali wezwani funkcjonariusze Policji, którzy sporządzili notatkę ze zdarzenia.

(dowód: zeznania świadków M. O. i R. G. na rozprawie 25.03.2015 r. k. 100-101, J S. na rozprawie 26.08.2015 r. k. 111 oraz K. O. na rozprawie 8.03.2017 r., opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i rekonstrukcji wypadków drogowych J. W. k. 562-572)

Właścicielem pojazdu M. (...) o nr rej. (...) jest powodowa (...) Spółka z o.o. Powódka posiadała ubezpieczenie autocasco wynikające z polisy nr (...) wystawione przez pozwaną spółkę.

(bezsporne)

Strony umowy ubezpieczenia związane były postanowieniami Ogólnych W.­ków (...) Autocasco (OWU). Zgodnie z § 2 pkt 19 OWU, szkoda całkowita zdefiniowana została jako „uszkodzenie pojazdu w takim stopniu, że przewidy­wane koszty jego naprawy, w wartości netto albo brutto w zależności od sposobu ustale­nia sumy ubezpieczenia, określone na podstawie:

1)  norm czasowych naprawy pojazdu, określonych przez producenta i ujętych w syste­mie A. lub E.,

2)  cen części dystrybuowanych przez oficjalnych producentów/importerów pojazdu,

3)  średnich stawek za roboczogodzinę stosowanych przez warsztaty naprawcze funk­cjonujące w sieci autoryzowanych stacji obsługi w miejscu rejestracji pojazdu,

przekraczają 70% wartości rynkowej tego pojazdu z dnia szkody”.

W przypadku natomiast szkody częściowej, zgodnie z § 27 OWU, ustalenie wysokości odszkodowania z tytułu powstałej szkody miało następować na podstawie sporządzonej przez (...) wyceny kosztów naprawy pojazdu z uwzględnieniem podatku VAT, na podstawie:

1)  norm czasowych naprawy pojazdu, określonych przez producenta i ujętych w systemie A. lub E.,

2)  stawek za roboczogodzinę ustalonych wg średnich stawek stosowanych przez warsz­taty naprawcze funkcjonujące poza siecią autoryzowanych stacji obsługi na terenie odpowiadającym adresowi zameldowania lub siedziby właściciela/użytkownika pojazdu określonym w dokumencie ubezpieczenia,

3)  kosztów części zamiennych ujętych w systemach A. lub E. i ustalonych wg średnich cen części dystrybuowanych przez oficjalnych producentów/importerów pojazdu, z uwzględnieniem:

a)  procentowego pomniejszania wartości części, chyba że przy zawarciu umowy ubez­pieczenia odstąpiono od jego stosowania,

b)  współczynnika korygującego koszt części, w wysokości określonej tabelą, z tytułu dostosowania wartości wyceny do poziomu ustalonego na bazie części alternatyw­nych (tzw. zamienników) dopuszczonych do obrotu i dystrybuowanych poza siecią oficjalnych producentów/importerów pojazdu.

(bezsporne – OWU k. 50-54)

Zgodnie z kalkulacją naprawy pojazdu i informacją o wysokości szkody częścio­wej w pojeździe z dnia 21.11.2013 r. wysokość szkody wynosiła 105 027,31 zł. Wycena wysokości szkody została dokonana w systemie A. przez specjalistę pozwanej.

(bezsporne – wydruk kalkulacji naprawy k. 15-21)

Decyzją z dnia 3 stycznia 2014 r. pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu. Pozwana poddała w wątpliwość okoliczności zdarzenia. Według stanowiska pozwanej, uszkodzenie samochodu M. o nr rej. (...) nie mogło powstać w okolicznościach podanych w zgłoszeniu szkody, wobec czego brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności za szkodę.

(bezsporne)

Ze stanowiskiem ubezpieczyciela nie zgodził się powód. W związku z decyzją odmowną, powódka zleciła wykonanie opinii rzeczoznawcy samochodowemu, celem ustalenia, czy uszkodzenia samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...) mogły powstać w podanych okolicznościach zdarzenia.

(dowód: dokument opinii rzeczoznawcy J. C. k. 32, faktura nr (...) k. 14)

Biorąc pod uwagę ogólny charakter uszkodzeń obu pojazdów oraz ich rozmiar, należy stwierdzić, że kierunki działania siły niszczącej powstałej w wyniku kontaktu pojazdów M. i V., są zgodne z ustalonymi okolicznościami zdarzenia. Można też stwierdzić, że uszkodzenia samochodu M. musiały być większe w stosunku do uszkodzeń samochodu V., gdyż wynika to ze sztywności obszarów mających ze sobą bezpośredni kontakt oraz z kierunku działania sił niszczących. W tej sytuacji nie można kwestionować, że uszkodzenia pojazdu zgłoszone przez stronę powodową powstały w okolicznościach podanych przez uczestników zdarzenia.

(dowód: opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i rekonstrukcji wypad­ków drogowych J. W. k. 562-572)

Szacowany koszt naprawy uszkodzeń samochodu M. (...) o nr rej. (...), wykonanej w autoryzowanej stacji obsługi, wynosi 103 800,04 zł brutto.

Wartość rynkowa tego pojazdu na dzień wypadku wynosiła 154 880 zł brutto. Wartość rynkowa tego samego pojazdu po uszkodzeniu w wyniku ww. wypadku wyno­siła 77 800 zł brutto.

(dowód: opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i rekonstrukcji wypad­ków drogowych J. W. k. 562-572)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobo­wiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadcze­nie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Jak stanowi § 2 pkt 1) tego art., świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie, przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodo­wania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Strony bezspornie związane były umową ubezpieczenia majątkowego autocasco dotyczącą szkód w należącym do powódki samochodzie M. (...) o nr rej. (...).

Strona powodowa wykazała, że na skutek przewidzianego w umowie autocasco wypadku, skutkiem którego uszkodzeniu uległ samochód objęty ww. umową, poniosła szkodę majątkową.

Wbrew stanowisku pozwanej, w ocenie Sądu powódka przedstawiła dowody w wystarczającym stopniu potwierdzające, że uszkodzenia w należącym do niej pojeździe stanowiły skutek zdarzenia opisanego w zgłoszeniu szkody pozwanemu ubezpieczycie­lowi. Były to nie tylko dowody z dokumentu prywatnego – opinii rzeczoznawcy J. C.­nia, ale również korespondujące ze sobą dowody z zeznań świadków oraz z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych – J. W..

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy, Sąd nie uwzględnił jednak dowodu z opinii biegłego R. B., albowiem przed zakończeniem swoich czynności biegłego utracił on status biegłego sądowego, zaś jego postępowanie – w szczególności przetrzy­manie bez uzasadnienia akt sprawy przez okres od października 2015 r. do sierpnia 2016 r., pomimo licznych ponagleń, a następnie ignorowanie wezwań sądu do stawiennictwa na rozprawie oraz kolejna znaczna zwłoka w wydaniu opinii uzupełniającej, pomimo ukarania go grzywną – budzi wątpliwości co do rzetelności biegłego. Co więcej, dopiero biegły J. W., jako drugi biegły wydający opinię w sprawie, dysponował pełnym materiałem badawczym w postaci kompletnych akt szkody, złożonych przez stronę pozwaną dopiero po wydaniu opinii przez biegłego R. B. (załącznik do pisma procesowego z 5.06.2017 r. – k. 328).

Przedmiotowa szkoda, w myśl warunków umowy, mogła stanowić szkodę całko­witą albo szkodę częściową, w zależności od stosunku kosztów naprawy do wartości pojazdu. Strona powodowa wykazała za pomocą dowodu z opinii biegłego J. W., że stosunek ten ‒ obliczony jako 103 800,04 zł kosztów naprawy do 154 880 zł wartości samochodu ‒ nie przekracza 70% wartości rynkowej tego pojazdu z dnia szkody, a zatem nie stanowi w myśl OWU szkody całkowitej.

Skoro zatem pozwany ubezpieczyciel powinien wyrównać szkodę jako szkodę częściową, jej wysokość powinna odpowiadać uzasadnionym kosztom naprawy, które zostały wykazane przez stronę powodową za pomocą dowodu z opinii biegłego J. W. na kwotę 103 800,04 zł brutto. Jest to wartość i tak niższa od przyjętej we wstępnym wyliczeniu dokonanym przez stronę pozwaną w toku likwidacji szkody, zatem w ocenie Sądu odpowiada treści umowy stron.

Powyższa zatem wartość szkody poniesionej przez powódkę została uwzględ­niona w orzeczeniu zasądzającym od ubezpieczyciela należne świadczenie odszkodo­wawcze.

W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone jako nieuzasadnione. D.­czy to żądanych kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu powódki ponad wykazaną kwotę 103 800,04 zł, a także kosztów wykonania prywatnej opinii rzeczoznawcy samochodo­wego mającej potwierdzić przyczynę powstania zgłoszonych ubezpieczycielowi uszko­dzeń pojazdu.

Ten ostatni składnik żądania odszkodowawczego nie jest powiązany ze zdarze­niem wywołującym szkodę adekwatnym związkiem przyczynowym w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Nie jest to bowiem normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Jest to wyłącznie działanie w celu upewnienia się co do szans proceso­wych strony powodowej w razie sporu z ubezpieczycielem. Z możliwości tej ubezpie­czony może rzecz jasna skorzystać, ale nie może kosztów z tego działania wynikających przerzucać na stronę przeciwną, gdyż brak tego typu prywatnej opinii nie miałby istot­nego wpływu na wynik sprawy. Stąd też Sąd w składzie rozpoznającym sprawę nie podziela odmiennych od powyższego poglądów części judykatury, że koszty tego typu prywatnej opinii stanowią szkodę powiązaną adekwatnym związkiem przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę w pojeździe ubezpieczonego.

W zakresie rozstrzygnięcia co do odsetek za opóźnienie od należności głównej podstawę prawną stanowi przepis art. 481 § 1 i 2 k.c.

O zasadach poniesienia kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., tj. zobowiązując stronę pozwaną do zapłaty na rzecz powódki kosztów procesu w całości, albowiem powódka uległa tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Stosując przepis art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c., Sąd pozostawił szcze­gółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu.

ZARZĄDZENIE

doręczyć odpis wyroku z uzasadnieniem pełnomocnikom obu stron