Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia
w Ł., II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt II C 402/14 z powództwa Z. W. przeciwko (...) Związkowi (...) reprezentowanemu przez Okręgowy Zarząd (...) o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda:

a.  kwotę 30.467,96 złotych;

b.  odsetki ustawowe od kwoty 9.983,89 złote za okres od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia zapłaty należności głównej;

c.  odsetki ustawowe od kwoty 20.484,07 złote za okres od dnia 24 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty należności głównej;

d.  kwotę 4.127,58 złotych z tytułu kosztów procesu;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji dokonał następujących ustaleń faktycznych i ocen prawnych:

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 10 września 2003 roku powód nabył prawo własności nieruchomości położonej w Ł., stanowiącej niezabudowaną działkę gruntu
o numerze ewidencyjnym (...) w obrębie W-30, o powierzchni 5759 metrów kwadratowych, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Od lat 80-tych XX wieku wyżej opisana nieruchomość znajdowała się w posiadaniu pozwanego, to jest stanowiła część terenu Pracowniczego O. Działkowego (...), a następnie Rodzinnego O. Działkowego (...). W dniu 29 sierpnia 2003 roku geodeta M. Ż.
w obecności pełnomocnika właściciela nieruchomości (poprzednika prawnego powoda) oraz przedstawicielki pozwanego M. G. dokonała wznowienia znaków granicznych nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną o numerze (...) obrębu W-30. W dniu
7 sierpnia 2009 roku powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 20.732 złote z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z wyżej opisanej nieruchomości
w okresie 36 miesięcy. Pismo to wpłynęło do jednostki (...) Związku (...)
w dniu 10 sierpnia 2009 roku. Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 maja 2012 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 27 października 2011 roku, wydany w sprawie o sygn. akt I C 484/09 w ten sposób, że nakazał (...) Związkowi (...) wydanie Z. W. nieruchomości stanowiącej działkę o numerze (...) obrębu W-30 w Ł.. W dniu 30 sierpnia 2013 roku Komornik Sądowy dokonał wprowadzenia wierzyciela Z. W. w posiadanie wyżej opisanej nieruchomości. Możliwa do uzyskania stawka miesięczna netto czynszu dzierżawy w odniesieniu do opisanej w pozwie nieruchomości wynosiła: - w 2003 i 2004 roku 66,96 złotych, - w 2005 roku 98,95 złotych,
- w 2006 roku 134,31 złote, - w 2007 roku 150,21 złotych, - w 2008 roku 220,94 złotych,
- w 2009 roku 228,49 złotych, - w 2010 i 2011 roku 239,02 złotych, - w 2012 i 2013 roku 256,70 złotych. Wyżej wskazane stawki czynszu nie uwzględniają obciążeń podatkowych nieruchomości, to jest nie uwzględniają tego, że wydzierżawiający właściciel, zobowiązany do ponoszenia ciężarów z tytułu podatku od nieruchomości, dążyłby do podwyższenia czynszu dzierżawy o równowartość tego rodzaju obciążeń. W 2008 roku Prezydent Miasta Ł. wydał decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego Z. W. w odniesieniu do podatku od nieruchomości opisanej w pozwie na sumę 2.016 złotych. W 2009 roku Prezydent Miasta Ł. ustalił wysokość podatku od tej samej nieruchomości na sumę 2.131 złotych. Z kolei w 2010 roku Prezydent Miasta Ł. ustalił wysokość podatku od nieruchomości opisanej w pozwie na 2.246 złotych. W 2011 roku wysokość podatku od przedmiotowej nieruchomości ustalono na kwotę 2.361 złotych, jednakże następnie wydano decyzję redukujące wysokość podatku o 590 złotych i ustalającą za okres od stycznia do września 2011 roku podatek rolny od tej nieruchomości na kwotę 27 złotych. Ostatecznie, za 2011 roku określono zobowiązania podatkowe dotyczące nieruchomości opisanej w pozwie na 1.798 złotych. W 2012 roku wydano dla właściciela przedmiotowej nieruchomości decyzję ustalającą podatek rolny w kwocie 214 złotych, natomiast w 2013 roku wydano decyzję ustalającą podatek rolny w kwocie 218 złotych.

Sąd Rejonowy wskazał, że ustaleń faktycznych dotyczące wysokości możliwego do uzyskania czynszu dzierżawy nieruchomości opisanej w pozwie dokonał na podstawie opinii biegłej z zakresu wyceny nieruchomości. W ocenie Sądu I instancji brak było podstaw do uznania przedmiotowej opinii za niewiarygodną.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy zważył, że na podstawie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. właścicielowi przysługuje w stosunku do samoistnego posiadacza rzeczy w złej wierze roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Wynagrodzenie to powinno odpowiadać możliwemu do uzyskania rynkowemu czynszowi najmu lub dzierżawy rzeczy. Stosownie zaś do treści art. 230 k.c. wyżej przywołane przepisy znajdują odpowiednie zastosowanie do rozliczeń między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym. Sąd I instancji podniósł, że w rozstrzyganej sprawie nie było między stronami sporu co do tego, że w okresie od dnia 10 września 2003 roku do dnia 30 sierpnia 2013 roku powód był właścicielem a pozwany posiadaczem zależnym nieruchomości opisanej w pozwie. Nadto Sąd a quo zaznaczył, że w toku procesu pozwany nie wykazał, aby w okresie objętym pozwem dysponował skutecznym wobec powoda tytułem prawnym do korzystania z przedmiotowej nieruchomości. Następnie, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, Sąd meriti argumentował, że w realiach niniejszej sprawy uznać należy pozwanego za posiadacza w złej wierze spornej nieruchomości, co najmniej od dnia 29 sierpnia 2003 roku. W konsekwencji powyższego, Sąd Rejonowy przyjął, że powodowi przysługuje wobec pozwanego, jako posiadacza nieruchomości w złej wierze, roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości opisanej w pozwie, na podstawie art. 230 k.c. w zw. z art. 225 k.c. i art. 224 § 2 k.c.

W zakresie dotyczącym wysokości należnego powodowi wynagrodzenia Sąd I instancji oparł się na treści pisemnej opinii biegłej G. D.. Jaj już wskazano, w ocenie Sądu
a quo brak było podstaw do uznania przedmiotowej opinii za niewiarygodną. Sąd meriti podniósł, że obliczona przez biegłą wysokość czynszu dzierżawnego jest tak zwaną wartością netto, to jest nie uwzględnia oczekiwań wydzierżawiającego co do tego, że poza jego przychodem z nieruchomości czynsz dzierżawy powinien także rekompensować wydzierżawiającemu konieczność ponoszenia obciążeń podatkowych związanych z tą nieruchomością. Sąd Rejonowy argumentował, że w świetle zasad doświadczenia życiowego przyjąć należy, iż stawki czynszu dzierżawy są kształtowane w taki sposób, aby – poza dostarczeniem wydzierżawiającemu dochodu z nieruchomości – czynsz ten pozwolił także pokryć stałe wydatki wydzierżawiającego związane z opodatkowaniem nieruchomości. Nadto Sąd I instancji wskazał, że przy przyjęciu przeciwnego założenia dla niektórych lat objętych pozwem (2009-2010) okazałoby się, że dochód powoda (tj. czynsz pomniejszony o wydatek na pokrycie podatku od nieruchomości) z przedmiotowej nieruchomości mającej powierzchnię ponad 5700 metrów kwadratowych wyrażałby się znikomą kwotą, co należy uznać za rezultat niemożliwy do racjonalnego uzasadnienia. Wobec powyższego, zdaniem Sądu a quo określony w pisemnej opinii biegłej czynsz należy zatem powiększyć o podatek, jakim za kolejne lata obciążano powoda w związku z przysługującym mu prawem własności opisanej w pozwie nieruchomości. W tym kontekście Sąd meriti zaznaczył, że z uwagi na treść art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia wysokości podatków obciążających nieruchomość w poszczególnych latach okresu objętego pozwem. W ocenie Sądu Rejonowego w rozstrzyganej sprawie powód wykazał wysokość podatku jedynie za lata 2008-2010. Natomiast w odniesieniu do lat 2003-2007, zdaniem Sądu I instancji powód nie przedstawił żadnych dowodów pozwalających przyjąć, czy był wówczas obciążany podatkiem od nieruchomości czy podatkiem rolnym, jak również nie wykazał wysokości obciążającego go wówczas podatku. Sąd a quo zaznaczył przy tym, że powód, mimo zobowiązania go do złożenia decyzji ustalających wysokość podatku od nieruchomości za lata 2003-2009 tego rodzaju dokumentów za lata 2003-2007 nie złożył. W konsekwencji, zdaniem Sądu meriti obliczając odszkodowanie należne powodowi za okres 2003-2007 brak jest podstaw, aby w tym okresie uwzględnić jakikolwiek podatek związany ze sporną nieruchomością. Ostatecznie wysokość wynagrodzenia należnego powodowi Sąd Rejonowy ustalił w następujący sposób: od kwoty 21.937,72 złotych netto czynszu możliwego do uzyskania w okresie od września 2003 roku do sierpnia 2013 roku Sąd I instancji odjął kwotę 20,09 złotych netto stanowiącą czyn za dziewięć dni września 2003 roku, argumentując że powód stał się właścicielem nieruchomości dopiero w dniu 10 września 2003 roku. Następnie Sąd a quo do uzyskanego wyniku czynszu netto (21.937,72 - 20,09 = 21.917,63) doliczył równowartość podatków, jakimi powód był obciążany w latach 2008-2013, przy czym Sąd meriti dla 2013 roku przyjął 2/3 całej wysokości podatku (2/3 x 218 = 145,33), gdyż pozew dotyczy jedynie 8 z 12 miesięcy tego roku (tj. okresu od stycznia do sierpnia). Ostatecznie Sąd Rejonowy należne powodowi wynagrodzenie określił na łączną kwotę 30.467,96 złotych (21.917,63 + 2.016 + 2.131 + 2.246 + 1.798 + 214 + 145,33 = 30.467,96). W pozostałym zaś zakresie Sąd I instancji uznał powództwo za niezasadne.

O dochodzonych przez powoda ustawowych odsetkach Sąd a quo orzekł na podstawie art. 455 k.c. oraz art. art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd meriti wskazał, że powód w dniu 7 sierpnia 2009 roku skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 20.732 złotych z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z wyżej opisanej nieruchomości w okresie 36 miesięcy, to jest za okres od sierpnia 2006 roku do lipca 2009 roku – wezwanie to zostało doręczone w dniu 10 sierpnia 2009 roku. Sąd Rejonowy podniósł zatem, że wynagrodzenie należne powodowi za wyżej wskazany okres wyniosła 9.983,89 złote, to jest wynagrodzenie za 5 miesięcy 2006 roku, cały 2007 i 2008 rok oraz za 7 miesięcy 2009 roku (kolejno: 671,55 + (...),55 + (...),28 + (...),51). Sąd I instancji wskazał następnie, że skoro w zakresie obowiązku zapłaty tej sumy pozwany pozostawał w stanie opóźnienia już w dacie złożenia pozwu w niniejszej sprawie (to jest w dniu 8 listopada 2013 roku), to w tym zakresie zasadne jest zawarte w pozwie żądanie zapłaty odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu.
W odniesieniu zaś do pozostałej części należności głównej (to jest kwoty 20.484,07 złotych) Sąd a quo wskazał, że stan opóźnienia po stronie pozwanego powstał dopiero w dniu następnym po doręczeniu mu odpisu pozwu, to jest począwszy od dnia 24 stycznia 2014 roku. W konsekwencji Sąd meriti zasądził odsetki ustawowe od należności głównej od wyżej wskazanych dat.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosownie do wyniku postępowania.

/ wyrok z dnia 30 kwietnia 2015 roku – k. 323-332/

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając wyrok w części
w punkcie 2 sentencji w zakresie oddalającym powództwo na kwotę 7.486,20 złotych wraz
z odsetkami ustawowymi od kwoty 2.908,06 złotych od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 4.578,14 złotych od dnia 24 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty i zwrotem kosztów procesu. Skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że pozwany udowodnił wysokość podatku płaconego za sporną nieruchomość jedynie za lata 2008-2010 w sytuacji gdy z załączonych do apelacji decyzji Prezydenta Miasta Ł. wynika wysokość płaconego przez powoda podatku od nieruchomości za lata 2003-2007. Apelujący wniósł o dopuszczenie dowodów w postaci pięciu decyzji Prezydenta Miasta Ł. w sprawie podatku od nieruchomości za lata 2003-2007, na okoliczność wysokości płaconego przez powoda podatku od spornej nieruchomości za lata 2003-2007 w łącznej kwocie 7.486,20 złotych. Skarżący argumentował, że możliwość uzyskania przez powoda przedmiotowych decyzji nastąpiło w dniu 8 czerwca 2015 roku na skutek jego wizyty w Urzędzie Miasta Ł. po wydaniu przedmiotowego wyroku z prośbą o wydanie dokumentu poświadczającego, że nie zalega on z podatkiem za przedmiotową nieruchomość – przy próbie załatwienia tej sprawy wymienione dokumenty zostały odnalezione w Urzędzie. Apelujący zaznaczył, że wcześniejsze liczne próby uzyskania tych dokumentów od Urzędu Miasta Ł. przez powoda oraz Sąd I instancji w toku procesu nie przyniosły rezultatu; powód każdorazowo otrzymywał wyjaśnienie, że dokumenty te uległy utylizacji po upływie 5 lat od końca danego roku podatkowego dla płatności wynikających z poszczególnych decyzji. Mając na uwadze powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda ponad kwoty zasądzone w pkt 1 wyroku także kwoty 7.486,20 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2.908,06 złotych od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 4.578,14 złotych od dnia 24 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty i zwrotu kosztów procesu za I instancję z uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Nadto apelujący wniósł
o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania odwoławczego
z uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

/ apelacja – k. 343-346/

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów postępowania za drugą instancję według norm przepisanych. Pozwany argumentował, że Sąd II instancji w oparciu o art. 381 k.p.c. powinien pominąć załączone przez powoda do apelacji dokumenty.

/ odpowiedź na apelację – k. 362-364/

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił następujący stan faktyczny:

W 2003 roku Prezydent Miasta Ł. wydał decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego Z. W. w podatku od nieruchomości opisanej w pozwie na kwotę 288 złotych. W 2004 roku Prezydent Miasta Ł. ustalił wysokość podatku od tej samej nieruchomości na kwotę 1.612,50 złotych. Natomiast w 2005 roku Prezydent Miasta Ł. ustalił wysokość podatku od nieruchomości opisanej w pozwie na kwotę 1.727,70 złotych. W 2006 roku wysokość podatku od przedmiotowej nieruchomości ustalono na kwotę 1.900 złotych. Z kolej w 2007 roku wydano decyzję ustalającą podatek od nieruchomości opisanej w pozwie na kwotę 1.958 złotych.

/ dowód: pięć decyzji Prezydenta Miasta Ł. w sprawie podatku od nieruchomości za lat 2003-2007 – k. 348, 349, 350, 351 i 252/

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się zasadna w przeważającej części.

Na wstępie rozstrzygnięcia wymaga kwestia wniosku powoda zawartego w apelacji
o dopuszczenie nowych dowodów w świetle regulacji art. 381 k.p.c., determinuje to bowiem ocenę podniesionego w apelacji zarzutu procesowego. Zgodnie z art. 382 k.p.c. sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Natomiast zgodnie z art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie
w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie był możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W myśl zaś art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Skorzystanie przez sąd drugiej instancji z uprawnienia określonego w art. 381 k.p.c. wymaga dokonania uprzedniej, łącznej, kumulatywnej oceny wystąpienia dwóch, ale odrębnych ustawowych przesłanek określonych powołanym przepisem: ( 1) możliwości powołania nowych faktów i dowodów już przed sądem pierwszej instancji oraz ( 2) później wynikłej potrzeby powołania się na nie. W ocenie Sądu Okręgowego w realiach rozpoznawanej sprawy oczywistym jest, że potrzeba powołania przez powoda załączonych do apelacji pięciu decyzji Prezydenta Miasta Ł.
w sprawie podatku od nieruchomości, której dotyczy pozew za lat 2003-2007 istniała już
w toku postępowania pierwszoinstancyjnego. Jednakże zdaniem Sądu Odwoławczego powód nie miał możliwości powołania wskazanych pięciu decyzji już w toku postępowania przed Sądem I instancji, możliwość tak powstałą dopiero na etapie postępowania apelacyjnego. Wskazać bowiem należy, że Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 3 marca 2015 roku postanowił zwrócić się do Urzędu Miasta Ł., Delegatury Ł., Wydziału Finansowego o przesłanie informacji o wysokości podatku od nieruchomości, jakim obciążono w okresie od 2003 do 2013 roku Z. W. w związku
z nieruchomością której dotyczy pozew ( k. 268 i 269). W odpowiedzi Sąd I instancji otrzymał w dniu 16 marca 2015 roku (data wpływu) pismo od Prezydenta Miasta Ł., w którym wskazano, że Oddział Podatku od (...) od Osób Fizycznych, Rolnego i Leśnego, Wydział Finansowy Departament Finansów Publicznych Urzędu Miasta Ł. nie posiada dokumentacji podatkowej dotyczącej lat 2003 do 2009 ponieważ, obecnie akta podatkowe podlegają kategorii archiwizacji B-10, gdzie okres archiwizacji dokumentacji podatkowej wynosi 10 lat (a wcześniej 5 lat) i akta z przed tego okresu uległy zniszczeniu ( k. 284). W tym stanie rzeczy uznać należy za prawdziwe twierdzenia powoda, że w toku postępowania przed Sądem I instancji wszelkie jego próby uzyskania przedmiotowych pięciu decyzji załączonych do apelacji nie przyniosły rezultatu, bowiem powód każdorazowo otrzymywał wyjaśnienie, iż dokumenty te uległy utylizacji po upływie 5 lat od końca danego roku podatkowego dla płatności wynikających z poszczególnych decyzji. W konsekwencji w ocenie Sądu Okręgowego przekonywująca jest argumentacji apelującego, że możliwość uzyskania przez powoda przedmiotowych decyzji nastąpiła dopiero w dniu 8 czerwca 2015 roku na skutek jego wizyty w Urzędzie Miasta Ł. z prośbą o wydanie dokumentu poświadczającego, że nie zalega on z podatkiem za przedmiotową nieruchomość, bowiem przy próbie załatwienia tej sprawy wymienione dokumenty zostały odnalezione w Urzędzie. Reasumując, zdaniem Sądu Odwoławczego, ponieważ załączone do apelacji decyzje w sprawie podatku od nieruchomości za lat 2003-2007 zostały odnalezione w Urzędzie Miasta Ł. po wydaniu przez Sąd Rejonowy zaskarżonego wyroku, przyjąć należy, że powód na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego nie miał możliwości powołania przedmiotowych dokumentów, tym samym ich pominięcie przez Sąd II instancji na podstawie art. 381 k.p.c. byłoby niezasadne.

Z załączonych do apelacji pięciu decyzji Prezydenta Miasta Ł. wynika, że w latach 2003-2007 zobowiązania podatkowe Z. W. w podatku od nieruchomości opisanej w pozwie wyniosły łącznie kwotę 7.486,20 złotych. Ponieważ, jak wskazano powyżej pominięcie przez Sąd Odwoławczy przedmiotowych pięciu decyzji byłoby niezasadne, wskazaną kwotę 7.486,20 złotych należy dodać do wyliczonego przez Sąd Rejonowy należnego powodowi wynagrodzenia w wysokości 30.467,96 złotych. Zatem tytułem należności głównej na rzecz powoda należało zasądzić łącznie kwotę 37.954,16 złote.

Zmiana w zakresie należności głównej musiała skutkować zmianą w zakresie zasądzonych na rzecz powoda odsetek ustawowych. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że apelujący nie kwestionował zarówno dat, od których Sąd I instancji zasądził należne powodowi odsetki ustawowe, jak również przedstawionego na kartach uzasadnienia zaskarżonego wyroku sposobu dokonanego wyliczenia. Sąd Rejonowy zasadził na rzecz powoda odsetki ustawowe za okres od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia zapłaty należności głównej w stosunku do kwoty 9.983,89 złotych należności głównej, to jest w stosunku do należnego powodowi wynagrodzenia za okres 5 miesięcy 2006 roku, cały 2007 i 2008 rok oraz za 7 miesięcy 2009 roku. Do wskazanej przez Sąd I instancji kwoty 9.983,89 złotych należy zatem dodać kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od spornej nieruchomości za 2007 rok w wysokości 1.958 złotych, a także kwotę zobowiązania podatkowego za 5 miesięcy 2006 roku czyli kwotę 791,67 złotych ((1.900/12) x 5 = 791,67). W konsekwencji na rzecz powoda należało zasądzić ustawowe odsetki od kwoty 12.733,56 złote za okres od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia zapłaty należności głównej (9.983,89 + 791,67 + 1.958 = 12.733,56). W zakresie zaś pozostałej części należności głównej, to jest kwoty 25.220,60 złotych (37.954,16 - 12.733,56) odsetki ustawowe należało zasądzić, tak jak to uczynił Sąd Rejonowy, od dnia 24 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty należności głównej.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 37.954,16 złote wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 12.733,56 złote za okres od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia zapłaty należności głównej oraz odsetkami ustawowymi od kwoty 25.220,60 złotych za okres od dnia 24 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty należności głównej.

W pozostałym zaś zakresie apelacja powoda podlegała oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c. Wniosek apelującego o zasądzenie na rzecz powoda dodatkowo kwoty 7.486,20 złotych tytułem należnego mu wynagrodzenia okazał się zasadny, jednakże przedstawione w apelacji wyliczenia dotyczące kwot, od których należy zasądzić ustawowe odsetki kolejno od dnia 8 listopada 2013 roku i dnia 24 stycznia 2014 roku przy zmienionej wysokości należności głównej są nieprawidłowe. W uzasadnieniu apelacji powód wskazał, że po dodaniu kwoty 950 złotych do kwoty 1.958 złotych otrzymujemy kwotę 2.908,06 złotych. Wyliczenie to jest nieprawidłowe. Nadto nie można się zgodzić z apelującym, iż kwota zobowiązania podatkowego za 5 miesięcy 2006 roku wynosi 950 złotych. Kwota zobowiązania podatkowego za wskazany okres 5 miesięcy 2006 roku wynosi kwotę 791,67 złotych ((1.900/12) x 5 = 791,67), przy czym zaznaczyć należy, że sposób wyliczenia tej kwoty jest identyczny ze sposobem w jaki Sąd Rejonowy wyliczył kwotę zobowiązania podatkowego za okres 7 miesięcy 2009 roku, którego to wyliczenia apelujący nie kwestionował. W konsekwencji, roszczenie powoda o zasądzenie na jego rzecz odsetek ustawowych okazało się zasadne tylko w części, w pozostałym zaś zakresie podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Zmiana rozstrzygnięcia co do głównego przedmiotu sporu skutkować musiała modyfikacją orzeczenia w przedmiocie kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego.
O kosztach tych należało orzec w oparciu o art. 100 zdanie 1 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia tychże kosztów. Pozwem z dnia 8 listopada 2013 roku powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 60.000 złotych. Ostatecznie na rzecz powoda zasądzono kwotę 37.954,16 złote. Powód wygrał zatem sprawę w 63,25%. W postępowaniu pierwszoinstancyjnym powód poniósł koszty w łącznej kwocie 11.634,25 złote, natomiast pozwany w kwocie 3.617 złotych. Łącznie koszty poniesione przez obie strony wyniosły 15.251,25 złotych. Skoro powód przegrała ostatecznie proces w 36,75% to powinien ponieść koszty w wysokości 5.604,83 złote. Tym samym na podstawie art. 100 zdanie 1 k.p.c. od pozwanego na rzecz powoda należało zasądzić kwotę 6.029,42 złote (11.634,25 - 5.604,83).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 zdanie 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Apelacja powoda okazał się zasadna
w przeważającej części, a zatem należało przyjąć, iż pozwany powinien zwrócić powodowi całość poniesionych przez niego kosztów postępowania odwoławczego. Nadto dodać należy, że roszczenie o zapłatę odsetek ma charakter akcesoryjny w stosunku do roszczenia o zapłatę sumy głównej. Powód poniósł koszty w wysokości 1.002 złotych (402 złote opłaty od apelacji oraz 600 złotych tytułem wynagrodzenia jego pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym ustalone w oparciu o § 6 pkt 4 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.)).