Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa
na podstawie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.

Stosownie do art. 505 ¹³ § 2 KPC jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W takim przypadku zbędna jest ocena dowodów i odniesienie się do stanu faktycznego sprawy w kontekście przeprowadzonych dowodów. Uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie ze wskazanym przepisem, w przypadku nieprowadzenia – jak w niniejszej sprawie - przez sąd II instancji postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Oznacza to możliwość pominięcia w uzasadnieniu nie tylko tzw. części historycznej (sprawozdawczej), ale również części faktycznej. Uzasadnienie podstawy prawnej wyroku wydanego w postępowaniu uproszczonym, tak jak w postępowaniu zwykłym, powinno obejmować zarówno odniesienie się do norm prawa materialnego, jak i procesowego, których naruszenie zostało zarzucone w apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie w żadnej części.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie, jako iż są one prawidłowe, kompleksowe i znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie. Sąd II instancji w pełni akceptuje także rozważania prawne zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które stały się przyczyną oddalenia powództwa w całości.

W pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że w niniejszej sprawie nie zachodzą uchybienia, które Sąd Okręgowy ma obowiązek brać pod uwagę z urzędu, a które skutkują nieważnością postępowania.

Następnie wskazać należy, że wywiedzione w apelacji zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, naruszenia prawa procesowego, jak i prawa materialnego, nie zdołały wzruszyć trafnego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, że wszystkie one są chybione, zaś argumentacja apelacji de facto stanowi jedynie polemikę z prawidłową oceną prawną właściwych ustaleń faktycznych Sądu I instancji. Wbrew zarzutom Skarżącego, Sąd Rejonowy skrupulatnie ocenił wszystkie dowody, które zostały przeprowadzone w sprawie i przedstawił wyniki tej oceny w uzasadnieniu wyroku. Ocena Sądu I instancji jest logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym. Sąd Rejonowy wskazuje w motywach rozstrzygnięcia z czego wynikają jego poszczególne wnioski, które znalazły swój wyraz w ustaleniach faktycznych, bądź w rozważaniach prawnych. Apelacja zaś, poza polemiką z prawidłową oceną prawną właściwych ustaleń faktycznych Sądu I instancji i forsowaniem ustaleń i ocen alternatywnych, nie zawiera żadnych szczegółowo sformułowanych i precyzyjnych argumentów.

Odnosząc się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., które z racji tożsamości argumentacji przy nich przytoczonej przeanalizować należy łącznie, stwierdzić trzeba, że wbrew twierdzeniom apelacji, materiał dowodowy został przez Sąd Rejonowy prawidłowo zebrany i poddany prawidłowej analizie w obrębie jego oceny i nie występuje sprzeczność poczynionych ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego. Sam Apelujący przytacza zresztą w większości ustalenia faktyczne Sądu I instancji w uzasadnieniu apelacji.

Na marginesie jedynie należy w tym miejscu wskazać, że zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (tj. sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego), to dwa różne zarzuty, choć często pozostające ze sobą w związku. W praktyce występuje swoista gradacja błędów, których może dopuścić się Sąd orzekający. Po pierwsze, uchybienia mogą dotyczyć gromadzenia materiału dowodowego oraz szeroko rozumianego prowadzenia postępowania przez Sąd. W drugiej kolejności, gdy materiał dowodowy zostanie prawidłowo zebrany należy podjąć analizę w obrębie jego oceny. Wówczas mogą się pojawić błędy dotyczące zasady swobodnej oceny dowodów. Dopiero gdy materiał dowodowy zostanie prawidłowo zebrany i właściwie oceniony, mogą być poczynione ustalenia faktyczne. Wówczas może wystąpić sprzeczność poczynionych ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego. Tym samym zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i zarzuty błędów w poczynionych ustaleniach faktycznych są dwiema różnymi kategoriami zarzutów apelacyjnych.

Pierwszy i czwarty zarzut Apelującego (zarzut I.1 i I.4), zgodnie z którymi „ Sąd nie uwzględnił wyraźnego zapisu w polisie ubezpieczeniowej, że „AC obejmuje brak procentowego pomniejszenia wartości części przy ich wymianie” i niewłaściwie „ zastosował współczynnik 0.6 wartości części”, nawiązuje do treści akapitu 5 Wniosku - Polisy nr (...) „Informacje dodatkowe o umowie”, zgodnie z którym „AC obejmuje brak procentowego pomniejszenia wartości części przy ich wymianie”.

W tym zakresie, ma rację Skarżący, że Sąd I instancji nie odnosi się do tej kwestii w treści uzasadnienia, pozostaje to jednak bez wpływu na prawidłowość zapadłego wyroku. Cytowany zapis wyklucza bowiem stosowanie § 15 pkt 3.2.b. OWU(...) (k. 152-153) (dalej jako OWU (...)), który nie został przez biegłego i Sąd I instancji przyjęty za podstawę wyliczenia należnego odszkodowania, nie wyklucza zaś stosowania § 15 pkt 3.2.a. OWU (...), który biegły i Sąd Rejonowy przyjęli za taką podstawę. Brak procentowego pomniejszenia wartości części przy ich wymianie oznacza tym samym brak możliwości pomniejszenia wartości części podlegających wymianie z uwagi na wiek pojazdu odpowiednio o 0/15/25 itd. % (§ 15 pkt 3.2.b. OWU (...)), nie wyklucza zaś możliwości zastosowania współczynnika korygującego w wysokości 0,6 wynikającego z uwzględnienia w wycenie cen tzw. zamienników (§ 15 pkt 3.2.a. OWU (...)). W konsekwencji współczynnik korygujący w wysokości 0,6 został przez biegłego i Sąd I instancji prawidłowo uwzględniony przy wyliczeniu należnego odszkodowania.

Kolejnych pięć zarzutów (zarzuty I.2, I.3, I.5 i II.1-2) jest w istocie tożsamych i odnosi się do nienadania wystarczającej mocy dowodowej zaoferowanym przez stronę powodową dowodom w postaci oferty naprawy serwisu (...) i opinii biegłego sądowego K. B..

W tym zakresie stwierdzić należy, że w myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zarzut naruszenia tego przepisu może być uwzględniony jedynie wówczas, gdyby wykazano, że dowody zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego (tak np: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r., II CK 335/05, MP 2006/3 /115).

Według Apelującego, Sąd Rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów i poczynił ustalenia w sposób dowolny. Z twierdzeniem tym nie można się zgodzić. W ocenie sądu II instancji, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w aktach materiał dowodowy i poczynił ustalenia znajdujące oparcie w tym materiale. Prawidłowo również w treści uzasadnienia wskazał dowody, na których się oparł, i przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Niezadowolenie strony z treści dokonanych przez sąd ustaleń, jak również ich sprzeczność z twierdzeniami faktycznymi zaprezentowanymi przez taką stronę, nie dowodzi samo w sobie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów przez sąd i tym samym naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Przechodząc do analizy zarzutów naruszenia prawa materialnego tj. art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c., art. 65 § 2 k.c. i naruszenia postanowień umowy ubezpieczenia oraz OWU, stwierdzić należy, iż także one nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom Apelującego, Sąd I instancji prawidłowo zastosował regułę wynikającą z art. 65 § 2 k.c. i prawidłowo uznał, że właściwa interpretacja postanowień umowy ubezpieczenia łączącej strony procesu, w świetle art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. nakazywała dokonać wyliczenia kwoty należnego odszkodowania na podstawie § 15 pkt 3.2.a. OWU (...), co zostało omówione powyżej.

W aspekcie przedstawionych argumentów i rozważań, apelacja powoda, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone odpowiednio do wartości przedmiotu zaskarżenia.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego przez PI.