Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29.04.2019 roku powód (...) Bank SA z siedzibą w W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanych I. Ł. i P. Ł. solidarnie kwot wskazanych na k.6 akt wraz z kosztami postępowania w kwocie 12.491 zł. (pozew –k.5-7)

W dniu 22.05.2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (nakaz zapłaty –k.8 odwrót)

W piśmie z dnia 31.05.2019 r. pozwani wnieśli sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Pozwani oświadczyli, że nie przypominają sobie zawarcia aneksu do umowy, a gdyby doszło do zawarcia takiego aneksu, uchylają się od jego skutków prawnych, albowiem zostali wprowadzeni w błąd. (sprzeciw-k.10-11)

W piśmie z dnia 13 sierpnia 2019 r. powód wniósł dodatkowo o zasądzenie opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. (pismo –k.22)

Na rozprawie strony nie stawiły się. (protokół rozprawy –k.87)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 30 lipca 2010 r. pomiędzy (...) Bank SA z siedzibą w W. a I. Ł. i P. Ł. została zawarta umowa pożyczki hipotecznej nr DK/P-H./ (...). Na podstawie tej umowy bank udzielił pożyczkobiorcom pożyczki w kwocie 869.145,84 zł na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych pożyczkobiorcy i na spłatę kredytów oraz na sfinansowanie kosztów zawarcia w/w umowy pożyczki. Spłata pożyczki została rozłożona na 240 równych rat, z terminem ostatecznej spłaty 7 września 2030 r. Oprocentowanie pożyczki w dniu udzielenia wynosiło 12,26%. Zabezpieczenia umowy zostały wskazane w pkt. V umowy. Zgodnie z par. 8 umowy Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30- dniowego okresu wypowiedzenia w przypadkach określonych w par. 8 ust. 1 umowy. Okres wypowiedzenia liczy się od dnia doręczenia przez bank pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki. (umowa pożyczki –k.29-34)

W dniu 7.12.2015 r. strony zawarły aneks do w/w umowy, dodając do dotychczasowej treści części szczególnej umowy VIII pkt. b-d w brzmieniu określonym w aneksie. Pozostałe postanowienia umowy pozostały bez zmian. (aneks –k.35)

W dniu 4.11.2016 r. powód skierował do pozwanych wezwania do zapłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia monitu pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. (wezwanie do zapłaty –k.36-37, kopia książki nadawczej –k.38)

W dniu 10.11.2017 r. powód skierował do pozwanych oświadczenia o wypowiedzeniu w/w umowy pożyczki. W związku z nieuregulowaniem zaległości w spłacie pożyczki, powód wypowiedział w/w umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia określonego w umowie liczonego od dnia doręczenia wypowiedzenia. W wypowiedzeniu wskazano stan zadłużenia z tytułu w/w umowy pożyczki na dzień jego sporządzenia oraz poinformowano, że w przypadku uregulowania całości wymagalnego zobowiązania w okresie wypowiedzenia, Bank rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu. Wypowiedzenie zostało doręczone pozwanym w dniu 16 listopada 2017 r.(oświadczenie o wypowiedzeniu umowy –k.39-40, potwierdzenie odbioru –k.41-44)

W dniu 22.12.2017 r. powód skierował do pozwanych ostateczne wezwanie do zapłaty w związku z wypowiedzeniem w/w umowy pożyczki i postawieniem całej należności w stan wymagalności. (wezwanie do zapłaty –k.45-46, kopia książki nadawczej –k.47)

Na dzień 25.04.2019 r. zadłużenie P. Ł. i I. Ł. z tytułu zawartej umowy pożyczki nr (...) z dnia 31.07.2010 r. wynosiło 999.253,58 zł, w tym 798.456,40 zł stanowił niespłacony kapitał (należność główna), 90.121,24 zł stanowiły skapitalizowane odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 8,05% od dnia 9.05.2016 r. do dnia 18.12.2017 r., 110.675,94 zł stanowiły odsetki za opóźnienie naliczone od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 14% od dnia 7.05.2017 r. do dnia 18.12.2017 r. i w wysokości 10% od dnia 19.12.2017 r. do dnia 24.04.2019 r. (wyciąg z ksiąg (...) Bank SA w W. –k.28, historia rachunku –k.48-67)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Strona powodowa dochodzi swojego roszczenia w oparciu o umowę pożyczki hipotecznej zawartą z pozwanymi P. Ł. i I. Ł..

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.) nie reguluje w sposób szczegółowy umowy pożyczki, chociaż w jej treści pojawia się pojęcie pożyczki pieniężnej. Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi więc art. 720 kodeksu cywilnego.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał sprzeciw pozwanych za chybiony. Należy wskazać, że pozwani nie zgłosili żadnych konkretnych zarzutów odnośnie żądania pozwu, z wyjątkiem zarzutu przedawnienia i mało zrozumiałego zarzutu zawarcia aneksu do umowy pod wpływem błędu.

W ocenie Sądu żądanie powoda zostało udowodnione za pomocą dokumentów złożonych przez powoda do akt sprawy- zarówno co do zasady, jak wysokości, zarówno w zakresie należności głównej, jak odsetek, co skutkowało uwzględnieniem powództwa w całości.

Sąd uznał, że Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z powodu nie wykonywania przez pozwanych obowiązków wynikających z umowy, w szczególności nie uregulowania zadłużenia z tytułu pożyczki. Z dowodów przedstawionych przez powoda, którym pozwani nie przeciwstawili żadnego dowodu przeciwnego, wynika że w dacie wypowiedzenia umowy pozwani posiadali zadłużenie zarówno w zakresie niespłaconego kapitału, jak odsetek. Zgodnie z podpisaną umową pożyczki pozwani zobowiązali się do terminowej spłaty rat w wysokości i terminie wskazanym w umowie. Niewykonywanie tego obowiązku, uprawniało Bank – zgodnie z treścią par. 8 ust. 1 umowy- do wypowiedzenia umowy i żądania zwrotu całej należności.

Wysokość dochodzonej wierzytelności została potwierdzona w wyciągu z ksiąg banku oraz przedstawionej przez powoda historii rachunku pozwanych. Wyciąg z ksiąg banku wprawdzie obecnie nie ma mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym, ale jest dokumentem prywatnym, do którego znajduje zastosowanie art. 245 KPC. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt III CSK 66/13, art. 245 KPC zawiera domniemanie, które powinien uwzględnić sąd, iż osoba, która złożyła podpis na dokumencie złożyła zawarte w nim oświadczenie. Do domniemania tego stosuje się art. 234 KPC, według którego domniemania ustanowione przez prawo wiążą sąd, dopóki nie zostaną obalone. W zakresie nie objętym domniemaniem z art. 245 KPC, moc dowodowa dokumentu prywatnego podlega ocenie przez sąd zgodnie z regułami zawartymi w art. 233 par. 1 KPC, tak jak każdego innego dowodu. Podobnie, jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia czy dowód ten ze względu na okoliczności sprawy zasługuje na wiarę, czy też nie. Biorąc pod uwagę, że pozwani nie zgłosili żadnych zarzutów odnośnie wysokości zadłużenia wobec powoda, Sąd uznał przedstawione przez powoda dokumenty w postaci umowy pożyczki, wyciągu z ksiąg bankowych i historii rachunku pozwanych za wiarygodne dowody na okoliczność wysokości roszczenia powoda, zarówno w zakresie należności głównej, jak odsetek.

Za niezasadny sąd uznał zarzut przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 118 KC, termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata. Koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin jest krótszy niż 2 lata.

Art. 120 par. 1 KC stanowi, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Niewątpliwe jest, że roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez powoda (bank). Roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie stało się wymagalne z datą wypowiedzenia umowy pożyczki przez powoda. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało złożone dnia 10 listopada 2017 r., a stało się skuteczne z upływem 30 dni od dnia doręczenia pozwanym tego oświadczenia tj. 17 grudnia 2017 r. Zatem 3- letni termin przedawnienia nie upłynął przed wniesieniem pozwu. Dodać należy, że podnoszona przez pozwanych kwestia zawarcia aneksu do umowy nie ma wpływu na bieg terminu przedawnienia. Termin przedawnienia rozpoczął swój bieg od daty skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, a nie od daty zawarcia aneksu do umowy.

Twierdzenia pozwanych o zawarciu aneksu do umowy pod wpływem błędu nie zostały w żaden sposób udowodnione. Twierdzenia te są zresztą wewnętrznie sprzeczne, bowiem skoro pozwani nie pamiętają, że zawarli aneks do umowy (czego sąd nie kwestionuje, bowiem funkcjonowanie pamięci pozwanych nie było przedmiotem postępowania dowodowego), to nie mogą pamiętać, że zawarli go pod wpływem błędu. Pozwani nie wskazali zresztą (nie mówiąc o udowodnieniu tego faktu), na czym miałby polegać ich błąd, kiedy wystąpił, przez kogo i w jaki sposób został wywołany (pozwani wspominają też o podstępie) oraz kiedy pozwani go wykryli. Zgromadzony materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do zastosowania art. 84 KC.

O odsetkach od zasądzonych kwot Sąd orzekł na podstawie art. 359 par. 1 i 2 k.c., art. 481 par. 1 i 2 k.c. oraz art. 482 § 1 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. , stosownie do wyniku sprawy. Pozwani jako przegrywający sprawę w całości są zobowiązani do zwrotu stronie powodowej całości poniesionych przez nią kosztów procesu, niezbędnych do celowego dochodzenia praw, tj. opłaty od pozwu i opłaty od pełnomocnictwa.