Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2025 r. (data nadania) (...) Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą we W. (dalej (...)), wystąpił z pozwem o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego B. C., kwoty 197.511,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wywiodła, że jej poprzednik prawny – (...) SA z siedzibą w W., 10 czerwca 2016 r. zawarł z pozwanym umowę kredytu odnawialnego, która została wypowiedziana z uwagi na to, że pozwany nie wywiązał się z warunków umowy (zaległość w spłatach rat kredytu), z datą wymagalności od 19 września 2023 r. Powód podał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota 149.385 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 42.662,31 zł tytułem odsetek naliczonych przez pierwotnego wierzyciela, kwota 5.464,18 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty kapitału przez powoda od 11 czerwca 2024 r. do dnia sporządzenia pozwu

(pozew k. 4-9)

Pozwany w odpowiedzi na pozew, doręczony 11 marca 2025 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie rozłożenie zasądzonej kwoty na raty. Pozwany zaprzeczył, aby umowa była z nim indywidualnie negocjowana, a także aby otrzymał informację co do ryzyka związanego ze zmiennym oprocentowaniem. Podniósł, iż działał podczas zawierania umowy kredytu jako konsument, w umowie znajdują się klauzule niedozwolone np. dotyczące zmiennego oprocentowania i zastosowania stawki referencyjnej WIBOR 1M. Podważył wartość dowodową kopii załączonych do pozwu pism.

(odpowiedź na pozew k. 233-237)

W replice na odpowiedź na pozew strona powodowa podniosła, iż pozwany został wystarczająco poinformowany o warunkach zawieranego kredytu i ryzyku z nim związanym, umowa zawiera wszelkie przedmiotowo i podmiotowo istotne elementy, nadto powód zaprzeczył występowaniu klauzul abuzywnych w umowie i podkreślił obiektywny charakter wskaźnika WIBOR.

(replika na odpowiedź na pozew k. 242-245)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 10 czerwca 2016 r. B. C. zawarł z (...) SA z siedzibą w W. umowę kredytu odnawialnego nr (...), na kwotę 19.000 zł na dowolny cel konsumpcyjny (pkt. 2. umowy).

Zgodnie z pkt. 7. umowy, termin spłaty kredytu przypadał po 12 miesiącach od daty wypłaty kredytu.

W pkt. 3 umowy, całkowitą kwotę do zapłaty, określono na 20.895,99 zł.

W pkt. 3 umowy ustalono rzeczywistą roczną stopę oprocentowania na 9,99%. W pkt. 5 umowy strony ustaliły, że na wysokość oprocentowania składają się dwa zmienne parametry: marża Banku i stawka bazowa obowiązująca w Banku. Na dzień zawarcia Umowy wynoszą one: marża Banku 8,35 punktów procentowych (p.p.) oraz stawka bazowa obowiązująca w Banku 1,64% (stawka bazowa została ustalona na dzień 30-03-2015). Zmiana wysokości marży oraz stawki bazowej WIBOR 1M (w górę i w dół) skutkuje zmianą wysokości oprocentowania Kredytu. Bank aktualizuje stawkę bazową obowiązującą w Banku w następujący sposób: na koniec każdego miesiąca sprawdza stopę referencyjną WIBOR 1M ogłaszaną przedostatniego dnia roboczego tego miesiąca. Jeżeli w dniu sprawdzenia stopa referencyjna WIBOR 1M: (1) będzie wyższa lub niższa o 0,15 p.p. od stawki bazowej obowiązującej w Banku, Bank dokonuje aktualizacji stawki bazowej, tj., przyjmuje za stawkę bazową obowiązującą w Banku stopę referencyjną WIBOR 1M, (2) będzie równa 0,00% lub przyjmie wartość ujemną, Bank przyjmuje za stawkę bazową obowiązującą w Banku wartość 0,00%. Stawka bazowa obowiązująca w Banku, wyznaczana jest na podstawie całkowicie niezależnej od Banku stopy referencyjnej WIBOR 1M stosowanej na rynku usług finansowych. Stawka bazowa obowiązująca w Banku zmienia się piętnastego dnia roboczego następnego miesiąca.

Zgodnie z pkt. 8 umowy niespłacona w terminie kwota staje się należnością przeterminowaną, Bank będzie naliczał od niej odsetki jak dla należności przeterminowanych, kredytobiorca zostanie wezwany do niezwłocznej spłaty należności. Jeśli pomimo wezwania Banku kredytobiorca nie spłaci należności w wyznaczonym przez Bank terminie, może on obniżyć przyznaną kwotę Kredytu, zablokować możliwość dalszego korzystania z Kredytu, wypowiedzieć Umowę, pobrać kwotę należności przeterminowanych z dowolnego rachunku bankowego prowadzonego w Banku, którego kredytobiorca jest posiadaczem, przekazać dane osobowe kredytobiorcy oraz informacje objęte tajemnicą bankową innym podmiotom zewnętrznym prowadzącym działania windykacyjne. Informacje będą przekazane w zakresie niezbędnym do prowadzenia wspólnych działań windykacyjnych zmierzających do odzyskania zobowiązań.

Stosownie do treści pkt. 11 umowy Bank może wypowiedzieć Umowę tylko w formie pisemnej, jeśli wystąpi, choć z poniższych zdarzeń: (1) ubiegając się o Kredyt kredytobiorca podał nieprawdziwe informacje lub przedstawił sfałszowane/nieprawdziwe dokumenty będące podstawą udzielenia Kredytu, (2) kredytobiorca utracił zdolność kredytową pozwalającą na udzielenie Kredytu w wysokości określonej w Umowie, (3) kredytobiorca nie dokonał spłaty należnych Bankowi prowizji, opłat czy innych należności wynikających z Umowy, (4) kredytobiorca nie wywiązał się z nałożonych na siebie obowiązków określonych w Umowie. Regulaminach, Warunkach wskazanych jako integralne części Umowy. Wypowiedzenie Umowy nie ogranicza Banku w wykonywaniu innych uprawnień i wynikających. Okres wypowiedzenia Umowy przez Bank wynosi 2 miesiące. Umowa rozwiązuje się po upływie dwóch miesięcy licząc od dnia, w którym kredytobiorca otrzymał wypowiedzenie. W okresie wypowiedzenia Umowy kredytobiorca zobowiązany jest do spłaty całego zadłużenia. Z upływem okresu wypowiedzenia Umowa zostaje rozwiązana. Jeśli w okresie wypowiedzenia kredytobiorca nie spłacił wszystkich swoich zobowiązań wynikają z Umowy, Bank ma prawo do dochodzenia ich spłaty i stają się one w całości wymagalne. W przypadku dochodzenia roszczeń poprzez wytoczenie powództwa o zapłatę wierzytelności Bank ma prawo naliczać odsetki ustawowe od całej kwoty zadłużenia.

Kredytobiorca podpisał również Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, w którym podano m.in. kwotę, terminy i sposób wypłaty kredytu, zasady i termin spłaty kredytu, stopę oprocentowania kredytu oraz warunki jej zmiany, rzeczywistą roczną stopę oprocentowania, skutki braku płatności.

(umowa k. 15-19, regulamin k. 20-24, formularz informacyjny k. 246-249, wniosek k. 250)

Strony umowy w dnia 1 lipca 2016 r., 19 stycznia 2017 r., 23 stycznia 2017 r., 27 stycznia 2017 r. i 10 maja 2018 r. zawarły kolejne aneksy do umowy, którym podwyższano kwotę kredytu – finalnie do wysokości 150.000 zł, przy czym całkowita kwota do zapłaty wyniosła 151.248,75 zł.

(aneks k. 25-39)

Pismem nadanym 16 marca 2023 r. Bank wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 14 dni od otrzymania wezwania kwoty 2.613,86 zł tytułem spłaty zaległości. Jednocześnie poinformował od możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wezwanie doręczono 23 marca 2023 r.

Pismem nadanym 17 maja 2023 r. Bank ostatecznie wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 14 dni od otrzymania wezwania kwoty 7.049,88 zł tytułem spłaty zaległości. Ponownie poinformował od możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wezwanie doręczono 1 czerwca 2023 r. Pismem, nadanym 26 czerwca 2023 r., Bank dokonał wypowiedzenia przedmiotowej umowy kredytu w całości z uwagi na nieuregulowanie w wyznaczonym terminie wymagalnych wierzytelności i wezwał pozwanego do spłaty całej wierzytelności w terminie 2 miesięcy od otrzymania wypowiedzenia, zaznaczając przy tym, iż na 22 czerwca 2023 r. zadłużenie wynosi 165.263,73 zł. Wypowiedzenie doręczono 29 czerwca 2023 r.

(pisma wraz z potwierdzeniem nadania k. 160-165)

(...) SA zawarł 19 września 2023 r. z (...) Niestandaryzowanym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Wierzytelności z siedzibą we W. ramową umowę przelewu wierzytelności. Bank 12 czerwca 2024 r. przelał na rzecz (...) pakiet wierzytelności, w tym wierzytelność pozwanego określoną na 11 czerwca 2024 r. na 196.803,81 zł.

(ramowa umowa k. 175-181, umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami k. 182-200, aneks k. 202-206)

O cesji wierzytelności powód zawiadomił pozwanego pismem z 28 czerwca 2024 r. i wezwał go do spłaty zadłużenia w wysokości 359.173,46 zł (w tym 283.135,25 zł – tytułem kapitału kredytu, 71.281,71 zł tytułem odsetek, 4.756,50 zł tytułem kosztów) w terminie do 17 lipca 2024 r.

(zawiadomienie o cesji k. 207; wezwanie do zapłaty k. 209-210)

Postanowieniem z 15 listopada 2024 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z 28 października 2024 r., umorzył postępowanie o zapłatę kwoty 197.511,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 8 października 2024 r. do dnia zapłaty.

Na kwotę dochodzoną pozwem wniesionym 8 października 2024 r. składały się: kwota 149.385 zł tytułem niespłaconego kapitału z umowy kredytu, kwota 42.662,31 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych, kwota 5464,18 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty kapitału umowy.

(postanowienie k. 219-220, pozew w epu k. 212-217)

Kredytobiorca nie uregulował zadłużenia względem banku oraz nie złożył wniosku o restrukturyzację zobowiązania.

(bezsporne)

Pozwany podpisał szablonową umowę. Nie spodziewał się znacznego wzrostu oprocentowania. Nie liczył się z możliwością wysokiego ryzyka. W chwili zawierania umowy kredytu prowadził działalność gospodarczą – przychodnię medyczną. Środki z kredytu przeznaczył na życie, bo działalność nie przynosiła mu oczekiwanego zysku. (przesłuchanie powoda k. 259v nagranie 00:05:56 i dalej)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie przywołanego materiału dowodowego w postaci dokumentów, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, oraz przesłuchania powoda.

Wskazać w tym miejscu należy, stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Bankowe dokumenty elektroniczne na podstawie ww. przepisu, traktować należy na równi z oświadczeniem utrwalonym na papierze za pomocą pisma - za dokumenty w rozumieniu Kodeksu postępowania cywilnego. Powód przedłożył wydruki swych dokumentów istniejące w formie elektronicznej m.in. zestawienia należności i spłat kredytu, wyciągi z rachunku, historię spłat. Dokumenty te Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Nie budziły one zastrzeżeń co do swojej autentyczności i zgodności treści z prawdą.

Kserokopia jest formą technicznego odtworzenia i utrwalenia dokumentów, rysunków i innych elementów graficznych. Nie różni się zasadniczo, jeśli chodzi o rezultat w postaci kopii od fotokopii i - w przedmiotowej sprawie - pozwala na ustalenie, czy określony dokument istniał, jaką treść zawierał i od kogo pochodził. Tym samym niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie dokumentów należy uznać za dopuszczalny dowód dla czynienia ustaleń co do istnienia i treści samego dokumentu.

Jeśli pozwany zaprzecza prawdziwości dokumentu, albo twierdzi, iż zawarte w nim oświadczenie organu od którego dokument pochodzi jest niezgodne z prawdą, to powinien okoliczności te udowodnić (art. 252 k.p.c. ). Tego zaś pozwany nie uczynił.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest usprawiedliwione co do zasady i co do wysokości.

Zgodnie z treścią przepisu art. 354 § 1 k.c. dłużnik winien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią.

Źródłem, z którego powód wywodzi swe roszczenia jest umowa kredytu odnawialnego z 10 czerwca 2016 r., przeznaczonego na dowolny cel konsumpcyjny, zawarta pomiędzy poprzednikiem prawnym powoda a kredytobiorcą.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa dochodziła należności wskazanej w pozwie od pozwanego, który nie wywiązywał się ze swojego zobowiązania i doprowadził do powstania zaległości.

Pozwany powoływał się na ochronę, jaka przysługuje mu z mocy przepisów chroniących prawa konsumentów. Art. 22 1 k.c. definiuje konsumenta jako osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Zaś art. 2 lit. b) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, definiuje „konsumenta” jako osobę, która zawarła umowę kredytu do użytku częściowo związanego z jej działalnością gospodarczą lub zawodową, a w części niezwiązanego z tą działalnością, wspólnie z innym kredytobiorcą, który nie działał w ramach swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, jeżeli cel działalności gospodarczej lub zawodowej jest tak ograniczony, że nie jest on dominujący w ogólnym kontekście tej umowy. W związku z zawarciem kredytu przeznaczonego na dowolny cel konsumpcyjny, pozwanego należało uznać za konsumenta.

Odnosząc się do zarzutu strony powodowej dotyczącego bezskuteczności postanowień umowy, Sąd uznał, że postanowienia umowne dotyczące zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR 1M co do zasady nie powinny stanowić przedmiotu badania na podstawie przepisów dyrektywy unijnej 93/13 i przepisów krajowych o niedozwolonych postanowieniach umownych (art. 385 ¹ k.c.)

Stosownie do przepisu art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13 warunki umowy odzwierciedlające obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze oraz postanowienia lub zasady konwencji międzynarodowych, których stroną są państwa członkowskie lub Wspólnota, nie podlegają przepisom tej dyrektywy. Regułę tę potwierdził TSUE w wyroku z 9 lipca 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. C-81/19, czy ostatnio w wyroku z 6 lipca 2023 r. w sprawie o sygn. C 593/22. Brak ochrony w tym przypadku jest tak daleki, że do celów ustalenia, czy warunek ujęty w umowie kredytu zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą jest objęty wyłączeniem z zakresu stosowania tej dyrektywy przewidzianym w ww. przepisie, nie jest istotna okoliczność, że konsument ten nie wiedział o tym, że warunek ten odzwierciedla obowiązujący przepis ustawowy lub wykonawczy prawa krajowego. W ostatnim z ww. wyroków TSUE ponadto przypomniał, że wyłączenie ustanowione w tym przepisie dyrektywy 93/13 jest uzasadnione tym, że co do zasady można słusznie domniemywać, że prawodawca krajowy ustanowił równowagę pomiędzy ogółem praw i obowiązków stron niektórych umów, którą to równowagę prawodawca Unii miał wyraźnie zamiar zachować. Ponadto okoliczność, że taka równowaga została ustanowiona, nie stanowi warunku zastosowania wyłączenia, o którym mowa we wspomnianym art. 1 ust. 2, lecz uzasadnienie takiego wyłączenia, tak więc do sądu nie należy uprzednie sprawdzenie, czy poprzez ten akt ustawodawca krajowy zadbał o ustanowienie równowagi pomiędzy całością praw i obowiązków stron danej umowy. Aby warunek umowy odzwierciedlał obowiązujący przepis ustawowy w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13, warunek ten musi powtarzać treść normatywną obowiązującego przepisu mającego zastosowanie do danej umowy, tak że można uznać, że wyraża on w konkretny sposób tę samą normę prawną co norma ujęta w tym obowiązującym przepisie (por. wyrok TSUE z 6 lipca 2023 r., sygn. C-593/22, pkt 25).

Jednakże nawet uznając, iż kwestionowane przez pozwanego postanowienia podlegają badaniu pod kątem zgodności z postanowieniami ww. dyrektywy, to klauzulę zmiennego oprocentowania uregulowaną w spornej umowie należałoby potraktować jako klauzulę dotyczącą głównego świadczenia, a ta jako transparentna nie podlegałaby kontroli pod względem abuzywności zgodnie z wyłączeniem z art. 4 (2) dyrektywy 93/13.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 385 ¹ § 1 k.c. niedozwolonymi postanowieniami umownymi nie są postanowienia umowy, które określają wynagrodzenie, jeśli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Na uwagę w tym względzie zasługują tezy 54-56 wyroku TSUE z 13 lipca 2023 r. w sprawie C-265/22, gdzie TSUE wskazał, że decydującą rolę w ramach tej oceny odgrywają, po pierwsze, kwestia, czy warunki umowne zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem, w taki sposób, że umożliwiają przeciętnemu konsumentowi, czyli konsumentowi właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i rozsądnemu, ocenę tego kosztu (tu oprocentowania), a po drugie, wskazanie albo niewskazanie w umowie kredytu informacji uważanych w świetle charakteru towarów i usług będących jego przedmiotem za istotne.

Wymóg przejrzystości należy rozumieć w ten sposób, że wymaga on w szczególności, aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument był w stanie zrozumieć konkretne działanie sposobu obliczania tej stopy i oszacować w ten sposób, na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, potencjalnie istotne konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla jego zobowiązań finansowych (wyrok z dnia 3 marca 2020 r., w sprawie C-125/18, teza 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

Zdaniem sądu pozwany bank wykazał, iż wypełnił obowiązki informacyjne wobec pozwanego. Już na etapie składania wniosku został poinformowany o ryzyku zmiennej stopy procentowej, informacje o ryzykach związanych z zaciągnięciem zobowiązania ze zmiennym oprocentowaniem oraz formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego.

W ocenie Sądu kwestionowane zapisy zostały sformułowane prostym i zrozumiałym językiem. Pozwany, w oparciu o informacje przekazane przez Bank, był w stanie zrozumieć metodę obliczania stopy procentowej przez Bank i oszacować w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria (marża Banku i stawka bazowa) potencjalnie istotne konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań. Błędne jest bowiem założenie, zgodnie z którym Bank był zobowiązany do dokładnego wyjaśnienia kredytobiorcy sposobu wyznaczania wskaźnika WIBOR przez jego administratora. Za wystarczające należy uznać informacje zawarte w przekazanych przez Bank dokumentach, albowiem to nie Bank ustala wysokość tego wskaźnika, a jedynie bazuje na nim ustalając ostateczną stopę procentową udzielonego kredytu.

Sąd nie ma podstaw, aby przypisać bankowi działanie w złej wierze, podobnie jak nie ma podstaw do przyjęcia, że kierowane do pozwanego informacje w zakresie ryzyka zmiennego oprocentowania były dla niego niejasne i niezrozumiałe. Pozwany miał wiedzę co do nieprzewidywalności zmienności oprocentowania przez wielość różnorodnych czynników gospodarczych i politycznych. Stawki WIBOR są i były publikowane w serwisach internetowych, a więc są ogólnodostępne. Ogólnodostępną jest i była również informacja o tym, jak jest wyliczany. Ogólnodostępność tych informacji oznacza, że każdy kredytobiorca ma możliwość z łatwością zapoznać się z nimi przed zawarciem umowy kredytu, w tym o jego historycznych poziomach, które mogą dać konsumentowi wyobrażenie o możliwym wzroście raty na skutek wzrostu tego wskaźnika (por. tezę 58 i 60 wyroku TSUE C-265/22).

WIBOR to stawka po której banki w Polsce pożyczają sobie nawzajem pieniądze na różne okresy. Ten kluczowy wskaźnik finansowy wpływający na wysokość oprocentowania kredytów zaciąganych w złotówkach został wprowadzony w Polsce na początku lat. 90, w okresie reform systemu bankowego i finansowego. Publikowany jest od 1991 r. a jego wartości ustalane są na podstawie notowań, jakie przedstawiają banki działające w Polsce. Podobne wskaźniki działają w Wielkiej Brytanii – LIBOR czy w strefie euro – EURIBOR. Tym bardziej występowanie wskaźnika WIBOR nie powinno być nowością ani zaskoczeniem dla pozwanego zawierającego umowę w czerwcu 2016 r., czyli po 25 latach jego funkcjonowania.

Należało zatem uznać, że postanowienia umowne dotyczące zmiennej stopy procentowej opisanej jako suma wysokości wskaźnika referencyjnego WIBOR 1M oraz stałej marży wskazanej w umowie kredytu, regulują wynagrodzenie banku i czynią to w sposób jednoznaczny w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. Oznacza to, że w sprawie nie ma co do zasady podstaw do badania postanowień umownych pod kątem ich abuzywności.

Gdyby nawet uznać, że postanowienia dotyczące oprocentowania kredytu nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co umożliwiałoby zbadanie ich pod kątem ich abuzywności, to należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Pozwany nie wykazał tych przesłanek. W ocenie sądu nie można podzielić poglądu, że postanowienie umowne dotyczące zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR 1M jest nieuczciwe. WIBOR to wskaźnik oprocentowania pożyczek na krajowym rynku międzybankowym. To fakt notoryjny. Stawka WIBOR zależy od stóp procentowych NBP. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyjęcia, że WIBOR jest wskaźnikiem arbitralnie ustalanym przez banki, bez związku z realiami ekonomicznymi na rynku. Odnośnie rozkładu ryzyka przy umowie kredytu o zmiennym oprocentowaniu ustalanym na podstawie wskaźnika referencyjnego WIBOR, należy ponownie podnieść, że ryzyko zmiany wysokości wskaźnika WIBOR obciąża obie strony kontraktu, a nie tylko kredytobiorcę. Wskaźnik WIBOR ulega zmianom będącym odbiciem zmieniającej się sytuacji ekonomicznej w skali makro. Czynniki makroekonomiczne, które wpływają na wysokość wskaźnika WIBOR, podlegają zmianom zarówno na korzyść kredytobiorcy, jak i na korzyść kredytodawcy.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów opartych na twierdzeniu o bezskuteczności i abuzywności klauzuli zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik WIBOR 1M, Sąd uwzględnił powództwo w całości. Nie ulega wątpliwości, że pozwany zawarł umowę kredytu, uzyskiwał z tego tytułu określone środki pieniężne, których – zgodnie z zawartą umową – nie zwrócił na rzecz kredytodawcy. Wysokość kwoty zobowiązania nie była sporna.

Powód wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w EPU. Jako, że należność objęta żądaniem pozwu była tożsama z kwotą roszczenia określonego w powództwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a należność ta była już wymagalna, powód mógł skutecznie domagać się odsetek ustawowych za opóźnienie na podstawie art. 481 k.c. tj. od dnia od dnia 9 października 2024r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w art. 98 k.p.c., obciążając nimi stronę przegrywającą proces, zaś o odsetkach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.. Koszty procesu strony pozwanej obejmowały: 9.876 zł – opłaty od pozwu, 5.400 zł - wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł – opłata od pełnomocnictwa.

Z/ Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego (PI).