Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z 15 maja 2019 r., wniesionym w postępowaniu upominawczym, powód - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., A. D. (1), B. S. i A. D. (2) kwoty 125.970,49 zł, na którą składają się:

1)  należność główna w wysokości 122.560,06 zł (co dokumentują faktury VAT),

2)  skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych w kwocie 3.410,43 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie na swą rzecz solidarnie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, a także kwoty 172,05 zł z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, ustalone zgodnie z art. 10 ustawy z 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. W uzasadnieniu powód wskazał, że (...) Sp. z o.o. podnajmował od powoda lokal użytkowy w Ł.. Początkowo pozwana spółka regulowała należności w terminie, jednak z czasem zaprzestała płatności. Strony 23 października 2018 r. zawarły umowę podnajmu, a spółka (...) wraz z poręczycielami solidarnymi, pozwanymi w niniejszej sprawie, uznali zadłużenie względem powoda na kwotę 127.538,71 zł - umową przeniesienia własności rzeczy ruchomych oznaczonych co do rodzaju na zabezpieczenie wierzytelności wraz z poręczeniem solidarnym z dnia 26 października 2018 r. Na podstawie ostatniej ww. umowy pozwani zobowiązali się do zapłaty wierzytelności wraz z należnościami ubocznymi w dwunastu ratach. Umowa podnajmu została przez stronę pozwaną wypowiedziana 21 grudnia 2018 r. z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, stąd uległa rozwiązaniu 31 stycznia 2019 r. Pozwana nie zwróciła przedmiotu podnajmu i nadal z niego korzysta. (pozew k. 5-10)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 14 listopada 2019 r. w sprawie II Nc 398/19 nakazano pozwanym solidarnie zapłatę na rzecz powoda kwoty 122.560,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 15 maja 2019 r. do dnia zapłaty, kwotę 3.410,43 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od 15 maja 2019 r. oraz kwotę 10.088,05 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. (nakaz k. 65)

Dnia 18 grudnia 2019 r. B. S. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w całości, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany podniósł następujące zarzuty: powód nie zawiadomił pozwanego o niewykonaniu zobowiązań objętych pozwem przez (...) sp. z o.o.; zakwestionował skuteczność § 8 umowy z 26 października 2018 r.; przyjął, że powód zaspokoił się co do kwoty 79.700 zł; poręczenie udzielone 26 października 2018 r. nie dotyczy zobowiązań (...) sp. z o.o. wobec S. z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu wynajmowanego uprzednio na podstawie umowy podnajmu z 23 października 2018 r., wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu jest rażąco wygórowana, roszczenie w zakresie opłat za media nie zostało udowodnione; zaznaczył że limit kwotowy poręczenia wynosi 250.000 zł. (pismo k. 78-87)

Dnia 20 grudnia 2019 r. pozwani (...) sp. z o.o., A. D. (1) i A. D. (2) złożyli sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany podniósł następujące zarzuty: brak podstaw faktycznych i prawnych uzasadniających żądanie pozwu; zakwestionował zasadność roszczenia dotyczącego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy co do zasady i co do wysokości; podważył domaganie się wynagrodzenia za luty i marzec 2019 r. wobec wypowiedzenia z dniem 31 stycznia 2019 r. umowy najmu; zaprzeczyła jakoby w lutym i marcu 2019 r. korzystała z przedmiotu najmu; zakwestionował roszczenie dotyczące opłat eksploatacyjnych. (pismo k. 105-108)

Strona powodowa dookreśliła, iż mimo używania przez strony w umowie pojęcia „wynagrodzenia za bezumowne korzystanie” wprowadzone do umowy zastrzeżenie stanowi karę umowną, zatem obok żądanych kwot z tytułu czynszu najmu za okresy wskazane w pozwie, jak również koszty zużycia mediów, a także karę umowną za korzystanie z byłego przedmiotu podnajmu za okres od 1lutego 2019 r. do 31 marca 2019 r. (pismo k. 754-755)

Do zakończenia postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe. (protokół rozprawy z 6 maja 2025 r. k. 182)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. w W. podnajmowała od (...) Sp. z o.o. w Ł. lokal użytkowy zlokalizowany przy ul. (...) r. (...) w Ł., składający się z hali produkcyjno-magazynowej i dwóch pomieszczeń socjalnych, a od 23 października 2018 r. także przylegający bezpośrednio do lokalu plac. Czynsz miał być płatny miesięcznie z góry na rachunek bankowy wynajmującego wskazany na fakturze VAT w terminie 14 dni od jej wystawieni przez wynajmującego (§2 ust. 2 umowy). Koszty z tytułu opłat eksploatacyjnych związane z użytkowaniem przedmiotu podnajmu pokrywać miał najemca na podstawie wystawionych mu faktur VAT – za energię elektryczną zgodnie ze stanem zużycia według wskazań licznika o numerze podanym w protokole zdawczo-odbiorczym, za wodę i ścieki zgodnie ze stanem zużycia wody według wskazań licznika o numerze podanym w protokole zdawczo-odbiorczym. Najemca miał dokonywać wpłat na rachunek bankowy wynajmującego wskazany na fakturze VAT w terminie 7 dni od daty jej wystawienia przez wynajmującego (§2 ust 2 i 4 umowy). Zgodnie z §4 ust. 5 umowy podnajmu łączącej strony w przypadku zajęcia przez najemcę części wspólnej nieruchomości (pod pojęciem którym strony rozumieją część nieruchomości niezbędną najemcy do korzystania z przedmiotu podnajmu, co nie obejmuje terenów zieleni) albo bezumownego korzystania z nieruchomości (co po zakończeniu albo zmiany niniejszego stosunku prawnego obejmuje także dotychczasowy przedmiot podnajmu oraz część wspólną nieruchomości), najemca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz wynajmującego wynagrodzenia w wysokości 200% dobowej stawki czynszu obowiązującej za metr kwadratowy powierzchni przedmiotu podnajmu w miesiącu poprzedzającym bezumowne korzystanie z części wspólnej nieruchomości lub z nieruchomości wynajmującego. Strony w §5 ust. 1 umowy ustaliły, że po rozwiązaniu umowy lub wygaśnięciu umowy, najemca niezwłocznie, nie później jednak niż w dacie wypowiedzenia umowy albo następnego dnia od dnia rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym, zwróci wynajmującemu przedmiot podnajmu, na podstawie protokołu zdawczo- odbiorczego w stanie niepogorszonym w stosunku do stanu, w jakim przedmiot podnajmu został mu przekazany, jednakże przy uwzględnieniu jego normalnego zużycia wskutek eksploatacji zgodnej z niniejszą umową.

Początkowo spółka (...) regulowała na rzecz powodowej spółki należności z tytułu czynszu oraz opłat eksploatacyjnych w terminie. Z czasem pozwana spółka zaprzestała płatności. (umowa 23 października 2018 r. k.17-20, kopie faktur k. 23-33)

Dnia 26 października 2018 r. (...) Sp. z o.o. wraz z poręczycielami solidarnymi ( (...) spółki (...)): A. D. (1), B. S. i A. D. (2) – uznali, że z tytułu czynszu i opłat za media (...) sp. z o.o. przysługuje względem (...) sp. z o.o. wymagalna wierzytelność w łącznej wysokości 127.538,71 zł, na którą składają się należność główna w kwocie 125.500,65 zł i skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych w wysokości 2.038,06 zł. (...) sp. z o.o. przeniósł na (...) sp. z o.o. własność oznaczonych rzeczy ruchomych. Zobowiązali się do zapłaty wierzytelności wraz z należnościami ubocznymi w dwunastu ratach w terminie do 31 października 2019 r. Jeżeli wierzytelność wraz z innymi kosztami zostanie spłacona w ustalonych terminach, wówczas (...) sp. z o.o. zobowiązuje się do zwrotnego przeniesienia własności przewłaszczonych rzeczy. W §2 umowy przeniesienia własności na zabezpieczenie wierzytelności przewłaszczający – spółka (...), przeniósł na spółkę (...) własność ruchomości (maszyny i urządzenia), których łączną wartość określono na kwotę 79.700 zł netto. Jednocześnie spółka (...) wyraziła zgodę na pozostawienie przewłaszczonych ruchomości w posiadaniu spółki (...) oraz na ich bezpłatne używanie przez przewłaszczającego (§5 i §7 umowy przewłaszczenia). Na podstawie tej umowy spółka (...) zobowiązywała się wobec powódki spłacić opisaną wyżej wierzytelność w kwocie 127.538,71 zł wraz z należnościami ubocznymi (w postaci dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych na wypadek nieterminowego spłacania wierzytelności) w dwunastu ratach zgodnie z ustalonym w umownie harmonogramem spłat - 11 rat po 10.688,22 zł oraz ostatnia 12 rata w kwocie 9.968,29 zł. Pozostali pozwani: A. D. (1), B. S. i A. D. (2) udzielili solidarnego poręczenia w rozumieniu art. 876-887 k.c. za zobowiązania pozwanej spółki, a poręczenie to obejmowało nie tylko samą wierzytelność, ale również dalsze zobowiązania wynikające z umowy podnajmu z 23 października 2018 r., istniejące zarówno w dacie udzielenia poręczenia, jak i te, które mogły powstać w przyszłości w związku z umową podnajmu, zastrzegając jednocześnie, że zobowiązanie poręczycieli ograniczone jest do kwoty 250.000 zł oraz jest terminowe i pozostaje w mocy do 31 maja 2021 roku. Poręczyciele oświadczyli, że zobowiązanie z tytułu solidarnego poręczenia wykonają niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia od (...) o opóźnieniu albo zwłoce w wykonaniu zobowiązania przez (...) (§8 umowy przewłaszczenia). W §9 umowy strony ustaliły, że w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat wierzytelności, przewłaszczający ma obowiązek wydać powodowej spółce przedmiot przewłaszczenia w całości lub części – na każde żądanie spółki, na podstawie podpisanego przez strony protokołu przejęcia. (kopia umowy k. 35-37 [109-110])

Termin płatności pierwszej raty wierzytelności w kwocie 10.688,22 zł ustalono na dzień 30 listopada 2018 r. Pozwana spółka nie dokonała wpłaty pierwszej raty należności w ustalonym w umowie terminie, wobec czego cała wierzytelność stała się natychmiast wymagalna z dniem 1 grudnia 2018 r. Spłaty pierwszej raty dokonano 3 grudnia 2018 r. (potwierdzenie przelewu k. 833)

(...) sp. z o.o. wypowiedziała umowę podnajmu 21 grudnia 2018 r. z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. (wypowiedzenie k. 22)

Pismami z 27 grudnia 2018 r. powodowa spółka poinformowała spółkę (...) oraz poręczycieli o opóźnieniu w zapłacie pierwszej raty wierzytelności, o której mowa w treści umowy przeniesienia własności rzeczy ruchomych oznaczonych co do rodzaju na zabezpieczenie wierzytelności wraz z poręczeniem solidarnym z 26 października 2018 r., co czyni pozostałą do spłaty wierzytelność w kwocie 116.850,49 zł natychmiast wymagalną. Wskazał również, że (...) sp. z o.o. pozostaje w opóźnieniu w zapłacie bieżących zobowiązań z tytułu czynszu najmu i opłat za media, wynikających z umowy najmu z 11 października 2017 r. na kwotę 45.883,49 zł. Wezwała przy tym do zapłaty zaległej wierzytelności w łącznej kwocie 162.733,98 zł w terminie 1 dnia od doręczenia wezwania do zapłaty. Wezwania doręczono B. S. – 7 stycznia 2019 r., A. D. (1) – 28 stycznia 2019 r., przesyłkę do A. D. (2) zwrócono z uwagi na niepodjęcie w terminie. (wezwania do zapłaty z dowodami doręczenia k. 212-222 [832v-839, 848-856])

Spółka (...) nadal korzystała z przedmiotu umowy, nie regulując należności z tego tytułu. Pismem z 31 maja 2019 r. powodowa spółka zawiadomiła spółkę (...) o zaplombowaniu lokalu oraz odcięciu dostępu do mediów, jednocześnie wezwała do niezwłocznego przywrócenia przedmiotu najmu do stanu pierwotnego. (kopie pism k. 91)

W postępowaniu wszczętym 18 grudnia 2019 r. w sprawie z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., A. D. (1), B. S. i A. D. (2) o zapłatę kwoty 119.596,04 zł w dniu 20 marca 2019 r. nakazano pozwanym solidarnie zapłatę na rzecz powoda kwoty 119.596,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 1 marca 2019 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 5.285,25 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Nakazem uzupełniającym z dnia 26 kwietnia 2019 r. Sąd nakazał pozwanym solidarnie zapłatę na rzecz powoda kwoty 173,25 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z treścią art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. (nakaz uzupełniający k. 92-93)

Pismem z 5 czerwca 2019 r. poinformowano B. S. o aktualnym zadłużeniu spółki (...) względem powoda, które na dzień 15 maja 2019 r. wynosiło łącznie ponad 290 tys. zł. (kopie pism k. 146-148)

Pismem z 1 czerwca 2020 r. (...) sp. z o.o. poinformowała (...) sp. z o.o. o sprzedaży ruchomości objętych przewłaszczeniem za kwotę 79.700 zł netto (tj. 98.031 zł brutto) w dniu 1 czerwca 2020 r. i zarachowanie ich na poczet należności (...) sp. z o.o. Poinformował o wykonaniu zobowiązania najemcy w zakresie usunięcia odpadów i przywrócenia lokalu do stanu pierwotnego. (pismo k. 224-225)

Wyrokiem z 8 lipca 2021 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie I C 1144/19 na skutek zarzutów pozwanego B. S. od ww. nakazów zapłaty uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Łodzi w dniu 20 marca 2019 roku w sprawie sygn. akt I Nc 100/19 w stosunku do B. S. w zakresie orzeczenia o kosztach procesu – w zakresie kwoty 173,25 zł; utrzymał w pozostałej części w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Łodzi w dniu 20 marca 2019 roku w sprawie sygn. akt I Nc 100/19; utrzymał w całości w mocy nakaz zapłaty uzupełniający w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Łodzi w dniu 26 kwietnia 2019 roku w sprawie sygn. akt I Nc 100/19.

W uzasadnieniu wskazano, że żaden z zapisów zawartej przez strony umowy przewłaszczenia ruchomości nie nakłada na powoda obowiązku zaspokojenia się w pierwszej kolejności z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie. Strony nie wprowadziły również do umowy zastrzeżenia, że kierowanie powództwa lub egzekucji przeciwko poręczycielowi będzie dopuszczalne dopiero wtedy, gdy egzekucja z majątku dłużnika okaże się bezskuteczna, a wykorzystanie innych zabezpieczeń nie przyniesie efektu. Skoro zatem w umowie brak jest postanowień tego typu, wierzyciel może kierować powództwo i egzekwować dług od poręczycieli (wspólników spółki), bez wcześniejszej próby wyegzekwowania go od dłużnika głównego (spółki). Niesporne jest, że powodowi przysługiwało roszczenie wobec pozwanej spółki o spłatę należności z tytułu najmu, które to roszczenie zostało zabezpieczone przewłaszczeniem ruchomości, a zatem istniała przyczyna udzielenia poręczenia przez wspólników pozwanej spółki: A. D. (1), B. S. i A. D. (2). Nadto w umowie poręczenia wskazano, że poręczyciele odpowiadają za zobowiązania (...) Sp. z o.o. solidarnie (§8 umowy przewłaszczenia). Nawet gdyby w umowie przewłaszczenia z poręczeniem nie zastrzeżono odpowiedzialności solidarnej poręczycieli, wynikałaby ona wprost z przepisów prawa. Podkreślenia wymaga również, że zgodnie z zawartą umową przewłaszczenia na zabezpieczenie powodowa spółka wyraziła zgodę na bezpłatne używanie przez przewłaszczającego przedmiotu przewłaszczenia, aż do całkowitej spłaty wierzytelności lub do czasu żądania wydania przedmiotu przewłaszczenia, a dłużnikowi przysługiwało prawo do pobierania pożytków cywilnych i prawnych z przedmiotu umowy. Taki sposób uregulowania stosunków pozwalał spółce (...) na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej. Gdyby powód w pierwszej kolejności zaspokoił się z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie, to dłużna spółka zostałaby pozbawiona sprzętu umożliwiającego jej prowadzenie działalności gospodarczej. Jednocześnie należy wskazać, że zadłużenie pozwanej spółki znacząco przekracza wartość dokonanego zabezpieczenia. (kopia wyroku SO w Łodzi z uzasadnieniem w sprawie I C 1144/19 k. 273-280 [323-330, 423-441])

Orzeczeniem z 8 lipca 2021 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi na skutek apelacji B. S. od ww. wyroku zmienił zaskarżone orzeczenie w pkt. 1 i 2 w ten sposób, że: a/ punktowi 1 nadał brzmienie: uchyla nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Łodzi 20 marca 2019 roku pod sygnaturą akt I Nc 100/19 w stosunku do B. S. w zakresie kwoty 82’734,86 zł należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od tej kwoty, w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych należnych od kwoty 36’861,18 zł za okres od 1 marca 2019 roku do 1 czerwca 2020 roku oraz w zakresie orzeczenia o kosztach procesu co do kwoty 173,25 zł i oddalił powództwo w tej części, b/ punktowi 2 nadał brzmienie: utrzymuje w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Łodzi 20 marca 2019 roku pod sygnaturą akt I Nc 100/19 w stosunku do B. S. w pozostałej części.

W uzasadnieniu wskazano, iż zarzuty podniesione w apelacji są w znacznej części niezasadne, zaskarżony wyrok odpowiadał prawu w chwili jego wydania, jednak nowe okoliczności zaistniałe w toku postępowania apelacyjnego, stwierdzono, że na dzień wydania wyroku przez Sąd Apelacyjny wysokość zobowiązania pozwanego z tytułu poręczenia za dług dochodzony w procesie wynosiła 36.861,18zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od 2 czerwca 2020 r. (wyrok SA wraz z uzasadnieniem w sprawie I ACa 435/20)

Elektrycy spisywali dla powoda wartości liczników zlokalizowane w czterech rozdzielniach. Każda hala, każda firma miała oddzielny licznik. W rozdzielniach opisano, który licznik należał do której firmy. Rozdzielnia była zamykana. Najemcy nie mieli tam dostępu. Liczniki były certyfikowane, każdy licznik musiał mieć datę ważności. Licznikami nie można było manipulować. Licznik, który tracił homologację, podlegał wymianie. Raz w miesiącu spisywano liczniki, dane przekazywano do biura S.. Liczniki spisywano i przeliczano zużycie w kWh według mnożnika aby poznać faktyczne zużycie. Producent na liczniku sam wskazywał właściwy mnożnik. F. miał mnożnik 1,25. Nikt nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, co do regularnie dokonywanych odczytów. Nie zdarzyło się, żeby liczniki nie działały. Nie występowały sytuacje, w których dwie firmy korzystały z jednego licznika ani takie, w których najemcy instalowali własne liczniki. Na układ pomiarowy składał się licznik zasadniczy i przekładniki. Przekładniki to urządzenia, zakładane wokół przewodnika, kabla elektrycznego. To jest dodatkowy element, oprócz licznika. Przekładnik mierzy pole elektromagnetyczne , które jest wprost proporcjonalne do ilości energii która przepływa przez kable. Jak by tego przekładnika nie było, to licznik nie wyliczył by energii zużytej przez F.. Pomiar z przekładnika jest pomiarem pośrednim. (...) zakłada tylko licznik główny. Powód rozliczał się z tego z dystrybucją. Na fakturze wskazany jest pomnożony odczyt z licznika razy mnożna i razy cena jednostkowa. F. nigdy nie zgłaszał zastrzeżeń co do wyliczonych rozliczeń. F. nie zapłacił za media za okres od października 2018 do stycznia 2019r. ani za czynsz za okres listopad 2018r. - styczeń 2019r. Od lutego, kiedy F. wypowiedział wynajem, do momentu założenia kłódki, mógł prowadzić działalność. F. nie zwrócił uprzątniętego lokalu, po upływie terminu wypowiedzenia. Pozostawiono kilkanaście ton substancji surowca, śmieci, folii, które były poddawane recyklingowi. Hala miała ok.1000m2. Finalnie uprzątnął ją powód. (zeznania na piśmie W. B. k. 617, K. K. k. 621, T. K. k. 625-631, zeznania M. S. k. 724v -725v nagranie 00:14:09-01:09:34, zeznania J. T. k. 726 nagranie 01:13:00-01:40:06, zeznania H. W., informacyjne wysłuchanie T. K. k. 727 nagranie 02:05:31-02:38:41 w związku z przesłuchaniem k. 826v-829 nagranie 00:07:2100:35:36, przesłuchanie B. S. k. 827v-828 nagranie 00:36:13-01:08:56, przesłuchanie A. D. (1) k. 828v-829 nagranie 01:10:19-01:33:06, rozliczenie k. 229-240, stan licznika k. 241-244)

Postanowieniem z 14 września 2022 r. umorzono dochodzenie w sprawie doprowadzenia w okresie od listopada 2017 r. do sierpnia 2020 r. przez (...) sp. z o.o., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 143.729 zł poprzez wprowadzenie w błąd w wyniku zawyżania stanu licznika energii elektrycznej w związku z wynajmem hali zlokalizowanej w Ł. na rzecz spółki (...) poprzez stosowanie wyższego mnożnika przy naliczaniu kwoty za energię elektryczną, naliczaniu dodatkowych opłat z tytułu niewykorzystanej energii elektrycznej, częstej wymiany liczników energii elektrycznej na nowe, celem ukrycia zawyżonych wartości energii elektrycznej wpisywanych w dokumentacji oraz wystawienie faktury i naliczenie opłaty w kwocie 72.000 zł za utylizację 60 ton odpadów o kodzie 150.102, na szkodę (...) sp. z o.o. w W., tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 12 §1 kk wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. (postanowienie k. 701-702, nadto akta 4193-0.Ds.629.2022)

Po stronie pozwanych powstało zadłużenie z tytułu czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych za okres od listopada 2018 r. do marca 2019 r. na kwotę 122.560,06 zł. (kopie faktur k. 23-33)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, których autentyczność nie budzi wątpliwości, jak również w oparciu o zeznania świadków i przesłuchanie stron. w zakresie w jakim tworzą logiczną, spójną i wzajemnie uzupełniającą się całość. Sąd postanowił pominąć wnioski dowodowe pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na zasadzie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy oraz pominąć wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków K. K. i J. D., uznając iż powyższe spowodowałoby zwłokę na zasadzie art. 235 ² §1 pkt 5 k.p.c. Do okoliczności sporny Sąd odniesie się poniżej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie niespornym jest, iż strony łączyła powyższa umowa podnajmu, zawarta stosownie do treści art. 668 k.c. w związku z 659 k.c. i n., zgodnie z zasadą swobody umów wynikającą z art. 353 ¹ k.c. Postanowienia jej między stronami były bezsporne. Umowa ta wskazywała zasady rozliczeń stron, w tym po ustaniu łączącego je stosunku prawnego i korzystania dalej z przedmiotu podnajmu przez pozwaną, tj. bez tytułu prawnego. W podnajmowanej nieruchomości w okresie umowy pozwana prowadziła działalność gospodarczą. Następnie sama wypowiedziała łączącą ją z powódką umowę, która to uległa rozwiązaniu z dniem 31 stycznia 2019 r. Pozwana nie opuściła jednak lokali stanowiących przedmiot podnajmu i dalej korzystała z nieruchomości i pomieszczeń, prowadząc dalej działalność gospodarczą. Pozwana korzystała z przedmiotu podnajmu, jak również w lokalu prowadziła działalność gospodarczą, co miało miejsce do maja 2019 r., kiedy to powódka zamknęła dostęp pozwanej do przedmiotu najmu. Wskazane także przez powódkę zużycie energii elektrycznej, których to odczytów stanu zużycia dokonywali pracownicy powódki potwierdza powyższe. W tym stanie nie ma żadnych podstaw, aby uznać za niewiarygodne wskazane powyżej twierdzenia w zakresie korzystania w okresie objętym żądaniem pozwu przez pozwaną z przedmiotu podnajmu. Powódce należy się zwrot należności za zużyte media i energię elektryczną. Powódka dokonywała rozliczeń z pozwaną, jak i z innymi najemcami na podstawie otrzymanych faktur od dostawców energii elektrycznej, w stosunku do stanu ich zużycia przez pozwaną, które wskazywały liczniki odczytywane przez pracowników powódki, co miało miejsce również w okresie obowiązywania umowy. Następnie pracownik powódki dokonywał stosownych rozliczeń i wystawiał fakturę. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, aby rozliczenia te były dokonywane w sposób nieprawidłowy. Pozwana bowiem z jednej strony wskazywała ich nieprawidłowość, której nie wykazała w niniejszym postępowaniu zgodnie z obciążającym ją ciężarem dowodu. Z drugiej podnosiła, co wyklucza wcześniejszej jej twierdzenia, iż nie korzystała z przedmiotu podnajmu. Sąd zasądził wskazane należności związane z kosztami najmu i zużyciem energii elektrycznej, które powstały w wyniku użytkowania lokalu , a którymi to przez dostawcę obciążona została powódka.

Niespornym jest rozwiązanie umowy podnajmu przez pozwaną, która rozwiązywała się z dniem 31 stycznia 2019 r. Pozwana, dalej korzystała z przedmiotu podnajmu, w którym prowadziła działalność gospodarczą. Korzystała zatem bez tytułu prawnego dalej z przedmiotu podnajmu, nie zwracając go zgodnie z ciążącym na niej obowiązkiem w związku z ustaniem stosunku prawnego łączącego strony. Powódka jak wynika z powyższego zastrzegła w treści podpisanej umowy, iż w razie zaistnienia takiej sytuacji pozwana będzie zobowiązana do zapłaty z tego tytułu w określonej umowie wysokości, której to należności dochodzi za okres objęty żądaniem pozwu. Umowa ta została zawarta zgodnie z zasadą swobody umów, wskazaną powyżej. Pozwana nie kwestionowała postanowień umowy, którą podpisała, w tym w zakresie ustalenia należności za bezumowne korzystanie z przedmiotu podnajmu w razie braku jego wydania, po ustaniu łączącego strony stosunku prawnego. Miała pełną świadomość postanowień umowy w tym zakresie. Z jej strony doszło do rozwiązania umowy podnajmu i mimo to nie zwrócenia jej przedmiotu, jak i prowadzenia w podnajmowanym lokalu działalności gospodarczej. Powódka miała pełne prawo zgodnie z zasadą swobody umów zabezpieczyć się w razie sytuacji zaistniałej w realiach sprawy, na co się zgodziła pozwana, czego również nie kwestionowała. Dochodzona kwota stanowi w istocie odszkodowanie za korzystanie przedmiotu podnajmu, bez tytułu prawnego na prowadzenie działalności gospodarczej przez pozwaną, co miało miejsce w okresie objętym pozwem. Roszczenie powódki ma pełne więc oparcie w łączącej strony wcześniej umowie. Powódka nie mogła podejmować w tym czasie żadnych czynności związanych z przedmiotem podnajmu, jak i dalszego jego podnajęcia. W tym stanie Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, ustalonym w oparciu o łączącą strony umowę. Niezależnie od odpowiedzialności F., na skutek udzielonego poręczenia odpowiadają pozostali pozwani.

Zgodnie z brzmieniem art. 876 § 1 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Poręczenie stanowi klasyczną, obok umowy gwarancyjnej czy weksla, postać zabezpieczenia typu osobistego, poprzez umocnienie pozycji prawnej wierzyciela, który może szukać zaspokojenia swojej wierzytelności także z majątku poręczyciela. Przyczyną prawną udzielenia poręczenia jest zabezpieczenie roszczeń wierzyciela. Dla skuteczności czynności prawnej konieczne jest istnienie tej przyczyny.

W niniejszej sprawie niesporne jest, że powodowi przysługiwało roszczenie wobec pozwanej spółki o spłatę należności z tytułu najmu, które to roszczenie zostało zabezpieczone przewłaszczeniem ruchomości, a zatem istniała przyczyna udzielenia poręczenia przez wspólników pozwanej spółki: A. D. (1), B. S. i A. D. (2). Nadto w umowie poręczenia wskazano, że poręczyciele odpowiadają za zobowiązania (...) Sp. z o.o. solidarnie (§8 umowy przewłaszczenia).

Jednocześnie z treści art. 881 k.c. wynika, że w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny. Tym samym nawet gdyby w umowie przewłaszczenia z poręczeniem nie zastrzeżono odpowiedzialności solidarnej poręczycieli, wynikałaby ona wprost z przepisów prawa.

Pozwani w sprawie powoływali się na treść art. 887 k.c., zgodnie z którym jeżeli wierzyciel wyzbył się zabezpieczenia wierzytelności albo środków dowodowych, ponosi on względem poręczyciela odpowiedzialność za wynikłą stąd szkodę podnosząc, że powód w pierwszej kolejności winien zaspokoić się z przedmiotu przewłaszczenia, a dopiero w dalszej kolejności domagać się zapłaty od poręczycieli.

Na dzień wyrokowania powyższe zarzuty podlegały pominięciu, wobec tego iż nastąpiło zaspokojenie wierzyciela z przewłaszczonych rzeczy i powyższe zostało uwzględnione przy ocenie powództwa w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Łodzi w sprawie oznaczonej sygnaturą akt I C 1144/19 ( k. 273-280 [323-330, 423-441]), gdzie na skutek apelacji B. S., kwoty uzyskane za sprzedaży przewłaszczonych ruchomości, zostały całkowicie rozliczone. Tym samym Sąd w sprawie niniejszej pominął w całości ustalenia dotyczące kwestii przewłaszczenia rzeczy ruchomych spółki na zabezpieczenie.

Mając na uwadze powyższe rozważanie, Sąd uwzględnił powództwo i orzekł o odpowiedzialności solidarnej pozwanych.

Stronie powodowej przysługują również odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych na podstawie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 1 z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tj. Dz. U. z 202lr. poza 424). W tym zakresie również Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zasądzając skapitalizowane odsetki, jak i za dalszy okres od dnia wniesienia pozwu. Powódka, jak wynika z powyższego dochodzi również odnośnie kwoty 3.410,43 zł podstawie art. 10 ust. 1 ustawy powołanej powyżej o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Zgodnie z treścią tego przepisu wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1. przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty: 40 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5.000,00 zł, 70 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5.000,00 zł. ale niższa niż 50. 000,00 zł oraz 100 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od 50.000,00 zł. Zgodnie z ust. la tego przepisu równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1 ustala się przy zastosowaniu średniego kursu EURO ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Należność ta ma charakter ryczałtowy, niezależny czy jakiekolwiek wydatki zostały poniesione. Przepis art. 7 ust. 1 stanowi, iż w transakcjach handlowych z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: po pierwsze wierzyciel spełnił swoje świadczenie, po drugie wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Uprawnienie do kwoty, o której mowa w ust. 1 art. 10, przysługuje od każdej transakcji handlowej - art. 11 ust. 2 pkt 2. Niekwestionowanym jest również, iż pozwana nie zapłaciła w terminie należności z faktur wskazanych w pozwie. W tym stanie Sąd również w tym zakresie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł, mając na uwadze zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powódka wygrała sprawę w całości, zatem pozwana jest przegrywającą sprawę i winna ona zwrócić powódce poniesione i uzasadnione koszty procesu związane z dochodzeniem jej praw w przedmiotowym procesie w wysokości 11.888,05 zł, na którą złożyły się należności: 6.299,00 zł opłata od pozwu, 5.400,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika oraz 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Ponadto należało obciążyć stronę pozwaną dodatkowymi kosztami w kwocie 749,43 zł związanych ze stawiennictwem świadków.