Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z 17 marca 2017 r. skierowanym przeciwko (...) S.A. w W., powódka K. R. wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz następujących kwot: 70.000 zł zadośćuczynienia wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 17 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz 10.120 zł odszkodowania za poniesione koszty opieki wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 17 marca 2017 r. do dnia zapłaty. Powódka nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. (pozew – k. 2-7)

Pozwany nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów procesu od powódki na swoją rzecz, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową, według norm przepisanych. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce kwotę 14.000 zł zadośćuczynienia, co uznał za kwotę ustaloną w odpowiedniej wysokości i w pełni rekompensującą doznaną przez powódkę krzywdę. (odpowiedź na pozew – k. 46-48)

W piśmie z 21 października 2019 r. powódka zmodyfikowała powództwo i wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 70.000 zł dalszego zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, kwoty 10.120 zł odszkodowania za poniesione koszty opieki wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 17 marca 2017 r. do dnia zapłaty, renty na zwiększone potrzeby w kwocie 160 zł miesięcznie, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat oraz kwoty 700 zł odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 21 października 2019 r. do dnia zapłaty. (pismo procesowe – k. 244-246)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 sierpnia 2016 r., około godziny 18:15 na drodze (...) w miejscowości T. gm. B. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym poszkodowana została pasażerka K. R.. Kierujący samochodem M. (...) o nr rej. (...) podjął manewr wyprzedzania pojazdu typu TIR i skręcający w lewo samochód marki V. (...), doprowadzając do zderzenia z tym pojazdem a następnie zjechał do rowu wywracając pojazd, na skutek czego pasażerka doznała rozległych obrażeń ciała.

Samochód sprawcy wypadku ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. (okoliczności bezsporne)

W niniejszej sprawie toczyło się postępowanie karne przeciwko J. R. zarejestrowane pod sygnaturą akt PR 1 Ds. 378.2017 (poprzednia sygn. akt PR 1 Ds. 883.2016). (załączone do akt sprawy akta o sygn. PR 1 Ds. 378.2017)

Z miejsca wypadku K. R. przewieziono karetką pogotowia do Wojewódzkiego Szpitala (...) w S., gdzie została hospitalizowana na Oddziale O.-Urazowym z rozpoznaniem złamania szyjki kości udowej prawej z przemieszczeniem, obu kości przedramienia prawego w części dalszej, urazu głowy bez utraty przytomności, powierzchownych ran głowy i stłuczenia klatki piersiowej.

Wykonano badania RTG kości miednicy, kości przedramienia, klatki piersiowej i czaszki.

Zastosowano leczenie operacyjne poprzez zamkniętą repozycję złamania szyjki kości udowej prawej i stabilizację wewnętrzną, otwartą repozycję złamania końca dalszego kości promieniowej prawej i stabilizację wewnętrzną płytką, zamkniętą repozycję złamania końca dalszego kości łokciowej prawej i stabilizację wewnętrzną drutami oraz terapię podciśnieniową powstałego ubytku skóry – przeszczep małoinwazyjny skóry na ubytek w okolicy nadgarstka.

K. R. przebywała w szpitalu do dnia 13 października 2016 r. Do domu została wypisana w stanie ogólnym dobrym z następującymi zaleceniami: dalszej opieki w (...) (wystawiono skierowanie), kontroli radiologicznej za 6 tygodni, chodzenia z balkonikiem z częściowym obciążeniem chorej kończyny, ułożenia kończyn przeciwobrzękowego, zmiany codziennej opatrunków, ćwiczenia wg wskazań, wsparcie farmakologiczne (fraxiparine, cyclo3forte, zaldiar, T.-fol, osteogenon, hydrosorb żel). (historia choroby leczenia szpitalnego – k. 12-24)

K. R. kontynuowała leczenie w (...). (historia zdrowia i choroby – k. 25-31)

Po powrocie ze szpitala (...) opiekował się mąż i córka. Pomagał jej iść do łazienki, zmieniał opatrunki. J. R. wykonywał prace domowe, sprzątał. Woził także żonę na wizyty u ortopedy i na rehabilitację. (zeznania świadka J. R. – e.protokół, adnotacja 00:08:15, 00:11:26, zeznania powódki – e.protokół, adnotacja 00:17:58)

We wrześniu 2017 r. K. R. częściowo usunięto metal z prawego biodra z powodu migracji śrub. Następnie w styczniu 2018 r. usunięto resztę zespolenia. Stwierdzono także martwicę głowy kości udowej.

W okresie od 10 do 16 lipca 2018 r. K. R. przebywała na Oddziale Ortopedii Szpitala im. (...) w Ł., celem wykonania zabiegu protezoplastyki prawego stawu biodrowego. Przebieg pooperacyjny był niepowikłany. K. R. wypisano z zaleceniami: chodzenia o kulach z pełnym obciążeniem kończyny, przyjmowania fraxiparyny, poltram combo. (karty informacyjne – k. 203, k. 205, k. 206)

W wyniku wypadku w dniu 20 sierpnia 2016 r. K. R. doznała urazu wielomiejscowego o profilu ortopedycznym: złamania dalszego odcinka obu kości prawego przedramienia, złamania szyjki kości udowej prawej. Złamanie kości przedramienia leczone było operacyjnie, powikłane martwicą tkanek miękkich głównie grzbietowej powierzchni nadgarstka. Złamanie szyjki kości udowej, leczone operacyjnie powikłane zostało brakiem zrostu odłamów i martwicą aseptyczną kości udowej, wymagające dalszego leczenia operacyjnego. Obszar operacyjny pokryty bliznami (prawe przedramię, prawy nadgarstek, prawe udo). Nadto doznała powierzchownego urazu głowy bez utraty przytomności. K. R. wymagała leczenia rehabilitacyjnego na każdym etapie leczenia ortopedyczno-chirurgicznego. (opinia biegłego chirurga – k. 64-66, opinia biegłego ortopedy – k. 197-200, opinia biegłego neurologa – k. 97-100, opinia biegłego chirurga plastycznego – k. 148-152, opinia biegłego rehabilitanta – k. 223-229)

Cierpienia fizyczne K. R., z punktu widzenia chirurgicznego, były stopnia znacznego w trakcie hospitalizacji, jak i w okresie około 2 miesięcy po jej zakończeniu, zważywszy, że proces leczenia K. R. był długotrwały wliczając w to niezbędną rehabilitację. W czasie ambulatoryjnego leczenia rehabilitacyjnego zakres cierpień fizycznych zmniejszył się.

Z punktu widzenia ortopedycznego K. R. doznała bardzo dużych cierpień fizycznych, co związane było z bólem towarzyszącym wielomiejscowym złamaniom, wielokrotnymi zabiegami operacyjnymi, powikłaniami w trakcie leczenia – martwicą skóry po złamaniu okolicy prawego nadgarstka, brakiem zrostu złamania szyjki kości udowej i martwicą głowy kości udowej.

Z punktu widzenia rehabilitacji medycznej K. R. szczególnie dotkliwie cierpiała w czasie zmiany opatrunków okolicy nadgarstka. W okresie 3 lat odczuwała ból ze zmiennym nasileniem – miesiąc po operacji silne dolegliwości operowanych kończyn, na znaczny zakres cierpień fizycznych wpływał też fakt poruszania się na wózku inwalidzkim. Z czasem cierpienia fizyczne osiągnęły stopień umiarkowany, a obecnie mierny.

W ocenie psychiatrycznej, w początkowym okresie po wypadku u K. R. zakres cierpień psychicznych kształtował się na poziomie miernym i stopniowo malał. (opinia biegłego chirurga – k. 64-66, opinia biegłego ortopedy – k. 197-200, opinia biegłego chirurga plastycznego – k. 148-152, opinia biegłego rehabilitanta – k. 223-229, opinia biegłego psychiatry k. 122-132)

Łączny trwały uszczerbek na zdrowiu związany z wypadkiem z dnia 20 sierpnia 2016 r. wyniósł u K. R. 55%, w tym: - z punktu widzenia ortopedycznego 25% (10% z pkt 122 a uwzględniający także zakres uszkodzenia nerwów obwodowych uszkodzonej kończyny oraz obecność metalu zespalającego odłamy kostne w prawym przedramieniu i 15% z pkt 145 a z powodu przebytego złamania szyjki kości udowej prawej); - z punktu widzenia chirurgii plastycznej 5%, co wynika z oszpecenia spowodowanego bliznami (1% z pkt 19 a w związku ze zniekształceniami bliznowatymi przedramienia prawego, 3% z pkt 132 za uszkodzenia nadgarstka powikłane głębokimi, trwałymi zmianami troficznymi, przewlekłym ropnym zapaleniem kości nadgarstka, przetokami i zmianami neurologicznymi – blizna szeroka, okrężna w miejscu dość eksponowanym, 1% z pkt 149 w związku ze zniekształceniami bliznowatymi uda prawego); - z punktu widzenia rehabilitacji medycznej 25% (10% z pkt 123 a za złamanie obu kości przedramienia-trwałe ograniczenie ruchomości stawu nadgarstkowego po przebytym złamaniu, 15% z pkt 147 a za złamanie kości udowej prawej-powikłanie w postaci wytworzenia stawu rzekomego i konieczności wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego prawego-różnica w długości kończyn 1,5cm po przebytym urazie).

W ocenie chirurgicznej, ginekologicznej, neurologicznej oraz psychiatrycznej K. R. nie doznała żadnego uszczerbku na zdrowiu. (opinia biegłego ortopedy – k. 197-200, uzupełniająca opinia ortopedy – k. 220-221, opinia biegłego chirurga plastycznego – k. 148-152, opinia biegłego rehabilitanta – k. 223-229, opinia biegłego chirurga – k. 64-66, opinia biegłego ginekologa – k. 77-81, opinia biegłego neurologa – k. 97-100, opinia biegłego psychiatry – k. 120-132)

K. R. po zakończonej hospitalizacji poruszała się na wózku inwalidzkim, a następnie za pomocą kul łokciowych. Ze względu na ograniczoną sprawność fizyczną życie codzienne K. R. uległo znacznemu ograniczeniu a czynności dnia codziennego wymagały pomocy osób trzecich. W okresie pierwszych 10 tygodni od zdarzenia wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 5 godzin dziennie. W tym czasie mogła poruszać się z asekuracją balkonika, nie mogła korzystać z kul ze względy na złamania kończyn górnych prawej i lewej. Od 10 tygodnia do czasu wykonania zabiegu protezoplastyki stawu biodrowego prawego tj. do lipca 2017 r. wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 2 godzin dziennie. Po operacji biodra w pierwszym miesiącu zakres pomocy wynosił 3 godziny dziennie, 2 godziny dziennie w kolejnych 2 miesiącach. Po 3 miesiącach od operacji biodra już nie wymagała pomocy w wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego.

Aktualnie w ocenie rehabilitacyjnej K. R. nie może wykonywać czynności związanych z podnoszeniem ciężarów powyżej 5 kg i nadal odczuwa dolegliwości, co wymaga wsparcia w wykonywaniu czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego, wykonywaniem zakupów, pokonywaniem dłuższych dystansów. (uzupełniająca opinia biegłego ortopedy – k. 220-221, opinia biegłego rehabilitanta – k. 223-229)

Powódka w związku z wypadkiem ponosiła i nadal ponosi koszty leczenia.

W ocenie ortopedycznej, leczenie farmakologiczne K. R. dotyczyło profilaktyki przeciwzakrzepowej po każdym zabiegu operacyjnym, stosowania leków przeciw obrzękowych, miejscowego stosowania leków antyseptycznych i przyspieszających ziarninowanie rany nadgarstka szacunkowy koszt medykamentów wynosił około 500-700 zł. Aktualnie K. R. nie wymaga leczenia farmakologicznego.

Z punktu widzenia chirurgii plastycznej K. R. w celu leczenia blizn pooperacyjnych stosowała żel contractubex i cepan. Blizna nadgarsta wymaga systematycznego natłuszczania powszechnie dostępnymi maściami i kremami. Miesięczny koszt medykamentów to około 5-10 zł.

U K. R. istnieje konieczność dalszego leczenia rehabilitacyjnego oraz okresowych kontroli ortopedycznych. W przypadku nasilenia dolegliwości bólowych może zachodzić konieczność zażywania środków przeciwbólowych. K. R. zażywa tabletki i maści przeciwbólowe ich koszt około 50 zł miesięcznie. W przypadku konieczności korzystania z rehabilitacji prywatnej będzie to wydatek rzędu 800-1.200 zł za 10 dniową sesję. Fizykoterapeuta prowadzący rehabilitację prywatnie pobiera stawkę od 60-100 zł za godzinę.

W ocenie chirurgicznej, ginekologicznej, neurologicznej oraz psychiatrycznej K. R. nie poniosła kosztów leczenia. Nie wymagała leczenia w powyższych zakresach. (opinia biegłego ortopedy – k. 197-200, opinia biegłego chirurga – k. 64-66, opinia biegłego neurologa – k. 97-100, opinia biegłego psychiatry – k. 120-132, opinia biegłego chirurga plastycznego – k. 148-152, opinia biegłego rehabilitanta – k. 223-229)

Z punktu widzenia ortopedii rokowania K. R. na przyszłość są dość dobre. Tym niemniej nie można wykluczyć obluzowania się elementów protezy biodra w miarę upływu czasu. Na obecnym etapie leczenie ortopedyczne zostało zakończone.

W ocenie chirurgicznej rokowania na przyszłość w zakresie następstw zdarzenia z 20 sierpnia 2016 r. są dobre.

U K. R., w ocenie neurologicznej, nie ujawniono osłabienia siły mięśniowej ani niedowładów kończyn.

Rokowanie co do stanu zdrowia psychicznego K. R. będącego następstwem przedmiotowego wypadku należy uznać jako pomyślne. Przedmiotowy wypadek nie przyczynił się do rozwoju objawów psychopatologicznych, a K. R. jest osobą prawidłowo zaadoptowaną psychicznie.

Blizny powodują trwałe, umiarkowane oszpecenie K. R.. Nie jest możliwe całkowite usunięcie istniejących blizn ani w drodze operacji plastycznej ani poprzez leczenie zachowawcze.

Z punktu widzenia rehabilitacji medycznej rokowania w zakresie przywrócenia sprawności fizycznej kończyny prawej górnej i lewej sprzed wypadku są niekorzystne. W zakresie bólów przeciążeniowych barku i kręgosłupa związanych z poruszaniem się o kulach rokowania także nie są pomyślne. K. R. będzie wymagała długoterminowej rehabilitacji. Może dochodzić do występowania wcześniejszych zmian przeciążeniowo-zwyrodnieniowych. Nadto doszło do osłabienia siły mięśniowej kończyny dolnej (mięśnia czworogłowego), co przełożyło się na zaburzenia funkcji chodzenia i występowanie dolegliwości. (opinia biegłego ortopedy – k. 197-200, opinia biegłego chirurga – k. 64-66, opinia biegłego neurologa – k. 97-100, opinia biegłego psychiatry – k. 120-132, opinia biegłego chirurga plastycznego – k. 148-152, opinia biegłego rehabilitanta – k. 223-229)

Po upływie 15 miesięcy od wypadku u K. R. ujawniono zespół cieśni nadgarstka prawego oraz uszkodzenie włókien ruchowych nerwu promieniowego prawego i włókien czuciowych nerwu łokciowego prawego – co stanowi dość częste powikłanie takich złamań, jakie wystąpiły u K. R., uszkodzenia mogą również stanowić chorobę samoistną. (uzupełniająca opinia biegłego neurologa – k. 139-141)

Przed wypadkiem, K. R. była aktywna zawodowo, opiekowała się wnukami. Aktualnie przebywa na świadczeniach przedemerytalnych. (okoliczności bezsporne)

K. R. zgłosiła szkodę (...) S.A. w W. pismem datowanym na dzień 31 października 2016 r. K. R. wniosła o zapłatę na swoją rzecz kwoty 180.000 zł zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wypadku, któremu uległą w dniu 20 sierpnia 2016 r.

W toku postępowania likwidacyjnego, (...) S.A. w W. pismem datowanym na dzień 24 stycznia 2017 początkowo odmówił wypłaty świadczenia na rzecz K. R..

Pismem datowanym na dzień 20 stycznia 2017 r. K. R. ponownie wezwała (...) S.A. w W. do zapłaty.

W odpowiedzi w dniu 27 lutego 2017 r. (...) S.A. wypłaciło K. R. kwotę 14.000 zł zadośćuczynienia. (zgłoszenie szkody osobowej – k. 32-4, pismo – k. 35-36, ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 37-39, pismo – k. 40-41)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wskazanych dowodów, opinii biegłych oraz załączonych dokumentów oraz zeznań świadka i powódki.

W zakresie stanu zdrowia powódki i jego związku przyczynowego z wypadkiem Sąd oparł się przede wszystkim na przeprowadzonych w sprawie dowodach z opinii biegłych (ortopedy, rehabilitanta, chirurga plastycznego, neurologa, chirurga, ginekologa i psychiatry). W szczególności Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wiarygodności opinii w zakresie stwierdzenia wystąpienia u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu, a także jego wysokości oraz konieczności stosowania leków, a także ich miesięcznych kosztów. Wszelkie wątpliwości biegli z zakresu neurologii i ortopedii wyjaśnili w swoich opiniach uzupełniających.

Sąd oddalił wnioski dowodowe strony powodowej o przeprowadzenie dowodów z opinii innego biegłego psychiatry oraz łącznej opinii ortopedy i neurologa, albowiem w świetle zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego zostały rozstrzygnięte istotne kwestie postępowania, a przeprowadzenia kolejnych dowodów zmierzałoby jedynie do przedłużania postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i podlegało uwzględnieniu.

Powódka w niniejszej sprawie dochodziła od pozwanego na swoją rzecz kwoty 70.000 zł dalszego zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, kwoty 10.120 zł odszkodowania za poniesione koszty opieki wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 17 marca 2017 r. do dnia zapłaty, renty na zwiększone potrzeby w kwocie 160 zł miesięcznie, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat oraz kwoty 700 zł odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 21 października 2019 r. do dnia zapłaty.

Podstawą prawną powództwa jest art. 822 § 4 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Mając na uwadze nie kwestionowanie przez stronę pozwaną co do zasady jej odpowiedzialności za skutki wypadku powódki, można od razu przejść do oceny wysokości zgłoszonych roszczeń.

W zakresie żądania zapłaty zadośćuczynienia, podnieść należy, iż zgodnie z przepisem art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Na skutek przedmiotowego wypadku powódka doznała urazu wielomiejscowego o profilu ortopedycznym: złamania dalszego odcinka obu kości prawego przedramienia, złamania szyjki kości udowej prawej. Złamanie kości przedramienia leczone było operacyjnie, powikłane martwicą tkanek miękkich głównie grzbietowej powierzchni nadgarstka. Złamanie szyjki kości udowej, leczone operacyjnie powikłane zostało brakiem zrostu odłamów i martwicą aseptyczną kości udowej, wymagające dalszego leczenia operacyjnego. Obszar operacyjny pokryty bliznami (prawe przedramię, prawy nadgarstek, prawe udo). Nadto doznała powierzchownego urazu głowy bez utraty przytomności. K. R. wymagała leczenia rehabilitacyjnego na każdym etapie leczenia ortopedyczno-chirurgicznego. W wyniku wystąpienia powikłań powódka została poddana zabiegowi przeszczepu skóry oraz operacji protezoplastyki biodra prawego. Kilkakrotnie poddawano powódkę zabiegom operacyjnym wobec konieczności usuwania metalowych spoiw kośćca. Doznane w wypadku obrażenia skutkowały wystąpieniem u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 55%. Pomimo fakultatywnego charakteru zadośćuczynienia, okoliczności konkretnej sprawy uzasadniają, w ocenie sądu, przyznanie go powódce. Należy tu podkreślić, iż ustalając wysokość zadośćuczynienia, sąd w żaden sposób nie jest związany procentowym uszczerbkiem na zdrowiu ustalonym przez biegłego lekarza. Ta okoliczność ma jedynie dać pewną wskazówkę co do wielkości zadośćuczynienia, lecz w żaden sposób jej nie przesądza. Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd zważył w niniejszej sprawie na stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu, będącego następstwem wypadku (55%) oraz ujemne doznania towarzyszące samemu wypadkowi, to iż powódka zostawała kilkakrotnie poddawana zabiegom operacyjnym, wobec czego wymagała opieki, była przez pewien czas unieruchomiona i mogła poruszać się wyłącznie na wózku inwalidzkim, bądź przy pomocy balkonika i kul, a także, że stopień cierpień fizycznych powódki utrzymywała się przez wiele tygodni na poziomie znacznym. Na uwagę, zdaniem Sądu, zasługiwał także fakt, że stan powódki powikłał się wystąpieniem martwicy w zakresie nadgarstka oraz kości udowej, co wiązało się w przypadku grzbietu nadgarstka z przeszczepem skóry, natomiast w przypadku głowy kości udowej, koniecznością wymiany stawu biodrowego. Powyższe przekładało się na wystąpienie szeregu blizn, a w efekcie trwałym oszpeceniem powódki, zwłaszcza w obrębie nadgarstka. Sąd uwzględnił także okoliczność tego typu, że rokowania powódki w ocenie rehabilitacyjnej nie są korzystne, bowiem przywrócenie pełnej sprawności sprzed wypadku jest niemożliwe, a w zakresie bólów przeciążeniowych barku i kręgosłupa związanych z poruszaniem się o kulach, może prowadzić do występowania wcześniejszych zmian przeciążeniowo-zwyrodnieniowych. Nadto doszło do osłabienia siły mięśniowej kończyny dolnej (mięśnia czworogłowego), co przełożyło się na zaburzenia funkcji chodzenia i występowanie dolegliwości. W dalszej kolejności Sąd uznał także ograniczenia powódki w zakresie utraty sprawności w takim stopni, iż nie jest ona w stanie samodzielnie wykonywać prac domowych, które wiążą się chociażby z dźwiganiem powyżej 5 kg, czy samodzielnym prowadzeniem auta. Nie bez znaczenia jest także fakt utraty przez powódkę sprawności i samodzielności, bowiem powódka nie odzyskała formy sprzed wypadku, obecnie nie jest aktywna zawodowo, nie może sprawować opieki nad wnukami, natomiast sama dodatkowo potrzebuje wsparcia. Rozważając te okoliczności Sąd uznał, że odpowiednim dla niej zadośćuczynieniem będzie z tego tytułu żądana kwota 70.000 zł. Ustalenie zadośćuczynienia w tej wysokości uwzględnia jego kompensacyjny charakter, przedstawiając ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierne w stosunku do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa.

Żądanie zasądzenia odszkodowania znajduje podstawę prawną w przepisie art. 444 § 1 i 2 k.c., według którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, nadto jeżeli zwiększyły się potrzeby poszkodowanego może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Podnieść trzeba na wstępie, iż przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwo zdarzenia szkodzącego. Nie ulega jednakże wątpliwości, iż to na stronie powodowej spoczywa procesowy ciężar udowodnienia zaistnienia tychże zwiększonych potrzeb, wystąpienia kosztów oraz ich wysokości (art. 6 k.c.).

Ostatecznie powódka wnosiła o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania w łącznej wysokości 10.820 zł, na które składały się koszty opieki osób trzecich (10.120 zł) i wydatków na leczenie (700 zł) oraz renty na zwiększone potrzeby w wysokości 160 zł miesięcznie.

W rozpoznawanej sprawie, na skutek wypadku z dnia 20 sierpnia 2016 r. u powódki powstały zwiększone potrzeby w zakresie konieczności ponoszenia wydatków na opiekę osób trzecich oraz wydatków na leki.

Ustalając wysokość kosztów opieki osób trzecich, sąd wziął pod uwagę to że pomoc była świadczona przez osoby bliskie. Zdaniem Sądu wysokość stawki godzinowej za opiekę świadczoną przez niewykwalifikowane osoby bliskie należy odnieść do stawek netto minimalnego wynagrodzenia. Na rynku usług świadczonych przez niewykwalifikowane osoby, zwykle obowiązują stawki odpowiadające stawkom neto minimalnego wynagrodzenia. Zwykle dotyczy to usług w zakresie opieki nad dziećmi, osobami starszymi, sprzątania. Pamiętać należy, iż osoby bliskie nie wykonują pracy w sposób zarejestrowany, co oznacza iż nie ponoszą kosztów z tytułu ubezpieczenia społecznego, składek zdrowotnych i podatku dochodowego. Zastosowanie zatem w tej sytuacji stawek wynikających z tabel profesjonalnych podmiotów świadczących usługi opiekuńcze byłoby nieuzasadnionym przysporzeniem na rzecz powoda, ponieważ obok wartości usługi opiekuńczej zawierałoby koszty pracy z tym związane, które nie zostały faktycznie poniesione. Dlatego Sąd oparł się o stawki wynikające z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2014 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 r. (Dz.U. 2014 poz. 1220) i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2015 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2016 r. (Dz. U. 2015 poz. 1385) i przyjął, że średnia stawka za godzinę pracy opiekuna wynosiła 8 złotych. Opierając się na rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. (Dz.U. 2016 poz. 1456), sąd przyjął, że średnia stawka za godzinę pracy opiekuna wynosiła 9 złotych.

Sąd przyjął, że w ramach kwoty 10.200 złotych odszkodowania, powódka dochodziła kosztów opieki osób trzecich od dnia wypadku do dnia pozwu (zatem za okres od 20.08.16 do 15.03.17 roku), wobec tego, że żądaniem opisanym w pozwie odszkodowania nie mogły być objęte koszty powstałe później.

W okresie pierwszych 10 tygodni od zdarzenia wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 5 godzin dziennie. W tym czasie mogła poruszać się z asekuracją balkonika, nie mogła korzystać z kul ze względy na złamania kończyn górnych prawej i lewej. Od 10 tygodnia do czasu wykonania zabiegu protezoplastyki stawu biodrowego prawego tj. do lipca 2017 r. wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 2 godzin dziennie. Po operacji biodra w pierwszym miesiącu zakres pomocy wynosił 3 godziny dziennie, 2 godziny dziennie w kolejnych 2 miesiącach. Po 3 miesiącach od operacji biodra już nie wymagała pomocy w wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego.

Zatem za okres od 20.08.16 do 31.10.16 kwota odszkodowania wyniosła(71 dnix5hx8zł) 2.840zł.

Za okres os 1.11.16 do 31.12.16 kwota odszkodowania wyniosła(61 dnix2hx8zł) 976zł.

Za okres os 1.01.17 do 15.03.17 kwota odszkodowania wyniosła(73 dnix2hx9zł) 1.314zł.

Uwzględniając powyższe oraz charakter i zakres sprawowanej opieki nad powódką, Sąd doszedł do przekonania, że należna jest z tego tytułu kwota 5.130 zł.

Koszt stosowanych leków, zweryfikowany pozytywnie dowodem z opinii biegłego ortopedy, chirurga plastycznego i rehabilitanta wynosił w granicach 500-700 zł miesięcznie w zakresie ortopedycznym, 5-10 zł miesięcznie w zakresie chirurgii plastycznej oraz 50 zł rehabilitacyjnym. Aktualnie leczenie ortopedyczne zostało już zakończone. Niewątpliwie zaś u powódki przez cały okres po wypadku i nadal zachodzi konieczność stosowania medykamentów, zwłaszcza przeciwbólowych oraz emolientów, których koszt biegli zweryfikowali na powyżej wskazanym poziomie. Powyższe ostatecznie dało możliwość przyznania powódce z tego tytułu żądaną kwotę 700 zł.

W zakresie żądania renty na przyszłość, wskazać należy, że koszt leczenia powódki związany z leczeniem przeciwbólowym wynosi ok. 50 zł miesięcznie, a dermatologicznym 5-10 zł miesięcznie. Nadto powódka wymaga ciągłej rehabilitacji celem usprawniania kończyn tak górnych jak i dolnej oraz wsparcia osób trzecich w zakresie wykonywania czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego, wykonywaniem zakupów, czy pokonywaniem dłuższych dystansów, co przy uwzględnieniu kosztów prywatnej rehabilitacji, kosztów opieki oraz przyjmowanych leków, daje możliwość zasądzenia renty z tytułu zwiększonych potrzeb w żądanej kwocie 160 zł miesięcznie od dnia 1 listopada 2019 roku i na przyszłość płatną do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od każdej z zasądzonych kwot Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. ostatnie k.p.c. Powódka wygrała proces w 94%, co oznacza że uległa co do nieznacznej części swego żądania, a nadto określenie należnej mu sumy zależało od oceny sądu. Dlatego, Sąd obciążył pozwanego kosztami postępowania w całości. Koszty poniesione przez powódkę wyniosły łącznie kwotę 9.606,00 zł (opłata od pozwu – 4.006,00 zł + opłata sądowa od rozszerzonego powództwa – 200,00 zł + wynagrodzenie pełnomocnika 5.400 zł). Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki taką kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu.

W toku procesu powstały nieuiszczone koszty sądowe (z tytułu wynagrodzeń biegłych), o których Sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 785) , obciążając pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotą 6.520,51 zł.