Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z 21 lutego 2020 r., skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa – Prokuraturze Okręgowej w Białymstoku, D. Ż. wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 139.868 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód podał, że dochodzona kwota stanowi ustawowe odsetki wynikające z opóźnienia wypłaty odszkodowania przez (...) S.A. wynikające ze szkody o nr AC (...) zgłoszonej w ramach polisy (...), powstałej w związku z kradzieżą samochodu powoda, która miała miejsce w dniu 11 kwietnia 2002 r., a o którą powód został oskarżony przez stronę pozwaną, a następnie został prawomocnym wyrokiem uniewinniony. (pozew – k. 4-6)

Pozwany Skarb Państwa – Prokuratura Okręgowa w Białymstoku reprezentowana przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania procesowego.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała m.in., że dochodzone roszczenie przez powoda tytułem odszkodowania jest całkowicie bezpodstawne tak co do zasady, jak i co do wysokości. (odpowiedź na pozew – k. 37-48)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 24 grudnia 2001 r. powód zawarł z (...)Bank S.A. umowę kredytu samochodowego nr (...) w wysokości 45.500 zł, z której to kwoty miał zostać sfinansowany zakup pojazdu M. (...). (kopia umowy kredytu samochodowego – k. 5-6 z załączonych do akt sprawy akt I C 1571/16)

Pojazd należący do powoda w dniu 11 kwietnia 2002 r. został skradziony z parkingu samochodowego w K.. O zdarzeniu została poinformowana policja. (druk zgłoszenia szkody – k. 6 v.-8 v. z załączonych do akt sprawy akt I C 1571/16)

Następnie powód w dniu 12 kwietnia 2002 r. zgłosił szkodę kradzieżową ubezpieczycielowi – (...) S.A. Szkodę przyjęto i zarejestrowano po numerem (...). Zgłoszenie nastąpiło w ramach polisy (...), która obejmowała ochroną ubezpieczeniową przedmiotowy pojazd w okresie od 27 grudnia 2001 r. do 26 grudnia 2002 r. w zakresie sumy ubezpieczenia w wysokości 53.000 zł. Pokrycie ubezpieczeniowe w przypadku ubezpieczenia obejmowało sumę ubezpieczenia – 53.000 zł. (druk zgłoszenia szkody – k. 6 v.-8 v., pokrycie ubezpieczeniowe – k. 8 z załączonych do akt sprawy akt I C 1571/16)

Pismem datowanym na 8 sierpnia 2002 r. ubezpieczyciel poinformował powoda, iż zawiesił decyzję w sprawie dochodzonego odszkodowania z uwagi na prowadzone postępowanie przygotowawcze odnośnie kradzieży przedmiotowego pojazdu. (pismo – k. 9 z załączonych do akt sprawy akt I C 1571/16)

W tym czasie Prokuratura Okręgowa w Białymstoku prowadziła m.in. przeciwko powodowi śledztwo o sygn. akt VI Ds. 29/03/S, które wyłączone zostało do odrębnego postępowania w dniu 29 kwietnia 2003 r. ze śledztwa o sygn. akt VI Ds. 23/02/S, które z kolei wyłączono do odrębnego postępowania w dniu 23 kwietnia 2002 r. ze śledztwa o sygn. akt VI Ds. 40/01 wszczętego w dniu 6 września 2001 r. w sprawie o czyn z art. 231 § 1 k.k. Poczyniono ustalenia wskazujące na uczestnictwo szeregu osób w procederze polegającym na wywozie i sprzedaży na terenie Republiki Białorusi samochodów przywłaszczanych przez ich użytkowników oraz aut, których właściciele zlecili ich wywóz w celu uzyskania odszkodowania. (bezsporne)

W dniu 25 września 2003 r. w przedmiotowej sprawie skierowano do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi akt oskarżenia przeciwko m.in. powodowi – D. Ż., gdzie zarzucono mu popełnienie czynów z art. 284 § 2 k.k., polegającego na tym, że w bliższej nieustalonej dacie, w terminie do 9 marca 2002 r., w nieustalonym miejscu, przywłaszczył sobie powierzony mu samochód marki M. (...) o nr rej (...), o wartości około 53.000 zł w ten sposób, że samochód ten przekazał innym osobom, celem jego wywozu i sprzedaży na terenie Białorusi, czym działał na szkodę (...) Bank S.A. i (...) S.A. oraz czynów z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. (akt oskarżenia – k. 50-64)

Powód w toku postępowania karnego dokonał spłaty całości zobowiązania wobec (...)Banku S.A. wynikającej z umowy kredytowej nr (...). Jednocześnie z uwagi na zawartą w dniu 27 grudnia 2001 r. umowę przewłaszczenia z dniem spłaty kredytu tj. z dniem 28 listopada 2008 r., powód stał się właścicielem przedmiotowego pojazdu. (pismo – k. 10, pismo – k. 11 z załączonych do akt sprawy akt I C 1571/16, zeznania powoda – e.protokół, k. 226, adnotacja: 00:09:20)

Decyzją z dnia 18 października 2010 r. o nr (...) Europejski Trybunał Praw Człowieka w S. odrzucił na podstawie art. 35 § 1 i 4 Konwencji skargę powoda w związku z niewyczerpaniem krajowych środków odwoławczych. Powód w treści skargi zarzucił m.in., że toczące się postępowanie karne przeciwko niemu trwało nieracjonalnie długo, powołując się na artykuł 6 § 1 Konwencji, który w zakresie, w jakim jest to istotne, brzmi następująco: Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd (…). (bezsporne)

Wyrokiem z 4 grudnia 2013 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI K 18/08 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi uznał oskarżonego D. Ż. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 284 § 2 k.k., w pozostałym zakresie uznał go za sprawcę zarzucanych mu czynów z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 umorzył postępowanie karne wobec niego w tym zakresie. (wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 65-74, k. 75-168)

Wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt V Ka 1187/14 Sąd Okręgowy w Łodzi, V Wydział Karny Odwoławczy zmienił wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi wydany w sprawie o sygnaturze akt VI K 18/08 i uniewinnił oskarżonego D. Ż. od zarzucanego mu czynu z art. 284 § 2 k.k.

W uzasadnieniu Sąd wskazał m.in., że uzasadnione podejrzenia Sądu, wobec braku dowodu, nie mogą stanowić wystarczającego argumentu dla przyjęcia za udowodnionej okoliczności przesądzającej o sprawstwie i winie D. Ż.. Nadto D. Ż. miał dopuścić się przypisanego mu przywłaszczenia samochodu w celu uzyskania korzyści majątkowej, mimo tego, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżonego obciążał obowiązek spłaty kredytu zaciągniętego w banku na zakup samochodu, który to kredyt został w całości spłacony do 2008 r., a do tego czasu właścicielem pozostawał bank, a przy tym z ww przyczyn to właśnie bank, a nie oskarżony był podmiotem uprawnionym do uzyskania ewentualnego odszkodowania. (wyrok wraz z uzasadnieniem – k 183-202)

Wobec negatywnego rozpatrzenia zgłoszonych w piśmie z 10 czerwca 2015 r. roszczeń powoda, ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania powołując się na przedawnienie roszczeń powoda. (wezwanie – k. 26, pismo – k. 26 z załączonych do akt sprawy akt I C 1571/16)

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2018 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt I C 1571/16 Sąd Rejonowy w Zgierzu zasądził od (...) S.A. w W. na rzecz powoda kwotę 53.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 2 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zasądzona kwota została przez Sąd ustalona w oparciu o opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej wydanej w przedmiotowej sprawie. Kwota ta nie przewyższała sumy ubezpieczenia wskazanej w pokryciu ubezpieczeniowym. Nadto strona pozwana nie kwestionowała opinii, jak również nie przedstawiła dowodów, które mogłyby podważyć wyliczoną kwotę. (wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 133-142 z załączonych do akt sprawy akt I C 1571/16)

Wysokość odsetek ustawowych w stosunku rocznym we wskazanych okresach kształtowała się następująco: 14 maja-24 lipca 2002 r. – 20%; 25 lipca 2002 r.-31 stycznia 2003 r. – 16%; 1 lutego-24 września 2003 r. – 13%; 25 września 2003 r.-9 stycznia 2005 r. – 12,25%; 10 stycznia-14 października 2005 r. – 13,5%; 15 października 2005 r.-14 grudnia 2008 r. – 11,5%; 15 grudnia 2008 r.-22 grudnia 2014 r. – 13%; 23 grudnia 2014 r.-1 maja 2015 r. – 8%. (bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane powyżej dowody z dokumentów, w tym z załączonych akt sprawy zarejestrowanej pod sygnaturą akt I C 1571/16 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Zgierzu oraz z zeznań powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zostało uwzględnione w części.

Zasadność roszczenia powoda powinna być oceniana w świetle art. 417 § 1 k.c., bowiem strona, która nie wniosła skargi na przewlekłość postępowania, może dochodzić - na podstawie art. 417 k.c. szkody wynikłej z przewlekłości, po prawomocnym zakończeniu postępowania co do istoty sprawy (art. 16 ustawy z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki – Dz.U. nr 179, poz. 1843 ze zm.).

Przesłanką odpowiedzialności Skarbu Państwa – poza zdarzeniem powodującym szkodę i adekwatnym związkiem przyczynowym pomiędzy tym zdarzeniem a szkodą – jest bezprawność działania lub zaniechania rozumiana ściśle, zgodnie z konstytucyjnym ujęciem źródeł prawa w art. 87 – 94 Konstytucji RP, jako niezgodność zachowania z prawem, a więc w sposób węższy, niż tradycyjne ujęcie bezprawności na gruncie prawa cywilnego. Pojęcie bezprawności w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. może przybrać postać naruszeń konstytucyjnych praw i wolności, konstytucyjnych zasad funkcjonowania władzy publicznej, uchybień wymaganiom określonym w ustawach zwykłych, aktach wykonawczych oraz uchybień normom pozaprawnym (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 marca 2015 roku, II CSK 254/14 i z dnia 20 marca 2015 roku, II CSK 218/14 - publ. na www.sn.pl oraz niepublikowane wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 17 lutego 2011 roku, IV CSK 290/10, z dnia 13 czerwca 2013 roku, V CSK 348/12, z dnia 21 marca 2013 roku, IV CSK 380/13 oraz uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 roku, SK 18/00, OTK 2001/8/256).

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż naruszenie prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie należy kwalifikować jako czyn niedozwolony, a odpowiedzialność Skarbu Państwa nie jest uwarunkowana stwierdzeniem winy funkcjonariusza, wystarczy zatem stwierdzenie bezprawności. Prowadzenie procesu karnego przez 12 lat o czyn z art. 231 § 1 k.k. przeciwko powodowi, niewątpliwie wyczerpuje przesłankę bezprawności. Bez znaczenia do dokonania tej oceny pozostaje okoliczność, że postępowanie obejmowało innych oskarżonych oraz cechowało się istotnym rozwojem podmiotowo-przedmiotowym, bowiem obowiązkiem organów prowadzących postępowanie było zachować rozsądny termin rozpoznania sprawy co do osoby powoda. Każdy bowiem obywatel ma prawo do rzetelnego, sprawiedliwego postępowania, prowadzonego bez nieuzasadnionej zwłoki.

Nie można podzielić zapatrywania pozwanego, że Prokuratura Okręgowa w Białymstoku działała w granicach swoich kompetencji i zobligowana była do wszczęcia przeciwko powodowi postępowania karnego, a następnie wniesienia aktu oskarżenia do sądu i popierania oskarżenia przeciwko powodowi. Zdaniem Sądu, należy stanowczo sprzeciwić się tezie, że przesądza już o tym to, że działania te były podejmowane przez organ ustawowo powołany, w ramach przypisanych mu kompetencji. O ile należy zgodzić się ze stanowiskiem, że samo wszczęcie przez organ ścigania postępowania w sprawie o sygn. akt VI Ds. 29/03/S – w jego fazie in rem - było uzasadnione, to należy podkreślić, że w sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Okręgową w Białymstoku o sygn. akt VI Ds. 29/03/S zebrany materiał dowodowy w sposób oczywisty nie dawał żadnych podstaw do postawienia powodowi zarzutu popełnienia czynu z art. 284 § 1 k.k. oraz w sposób wątpliwy dawał wystarczające podstawy do postawienia powodowi zarzutu z art. 238 k.k. oraz 233 § 1 k.k. Dysponując ustaleniem, że D. Ż. obciąża obowiązek spłaty kredytu zaciągniętego w banku na zakup skradzionego samochodu, który to kredyt był regularnie spłacany, a także, że do tego czasu właścicielem samochodu pozostawał bank, a przy tym z ww przyczyn to właśnie bank, a nie D. Ż. był podmiotem uprawnionym do uzyskania ewentualnego odszkodowania, nie dawało to wystarczających podstaw do uznania D. Ż. za sprawcę przypisanego mu czynu z art. 284 k.k. – przywłaszczenia samochodu marki M., co nie wątpliwie wynika z dowodu z dokumentów w postaci załączonych uzasadnień do wyroków Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, sygn. akt K VI 18/08 i Sądu Okręgowego, sygn. akt V Ka 1187/14 w Łodzi. Organy prowadzące postępowanie decydują przecież o kształcie i kierunku prowadzonych czynności i winny podejmować działania, aby w rozsądnym terminie poczynić ustalenia pozwalające na zebranie pełnego materiału dowodowego. W toku tak długotrwałego procesu, powód konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, jego zeznania zostały w znacznej części uznane za wiarygodne, a w zakresie budzącym wątpliwości nie zaprezentowano materiału dowodowego, który ostatecznie rozwiałby niejasności w sprawie powoda. Co znamienne Prokuratura Okręgowa w Białymstoku przez cały czas toczącego się postępowania, pomimo braku niezbitych dowodów przemawiających za sprawstwem i winą powoda, konsekwentnie i kategorycznie popierała akt oskarżenia, podtrzymywała kwalifikację czynu, a ostatecznie wystąpiła z apelacją, której założeniem było uzyskanie surowszego rozstrzygnięcia wobec powoda. A przecież to na oskarżycielu publicznym ciąży ciężar dowodu, a więc udowodnienie sprastwa i winy oskarżonemu i obalenie domniemania niewinności, a przede wszystkim interes prawny oskarżyciela sprowadza się do dążenia do uzyskania sprawiedliwego, zgodnego z prawem rozstrzygnięcia.

Czas toczenia się postępowania, wątpliwość materiału dowodowego, a ostatecznie uniewinnienie D. Ż. od zarzucanych mu czynów, decydują o stwierdzeniu bezprawności działania. Długotrwały proces karny był efektem nieefektywnego prowadzenia sprawy i braku należytej staranności procesowej, co wypełnia przesłanki bezprawności przewidzianej w art. 417 k.c.

Dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, obok bezprawnego zdarzenia sprawczego, konieczne było ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a więc szkody i związku przyczynowego. Szkodą jest wszelki uszczerbek dotykający osobę bez prawnego uzasadnienia, wyrażający się w różnicy pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki istniał i mógłby w normalnej kolei rzeczy istnieć, a stanem, jaki powstał skutkiem zdarzenia wywołującego zmianę. Ogólnie rzecz ujmując, jest to rzeczywisty uszczerbek, który następuje w majątku uprawnionego, także w zakresie utraty spodziewanych korzyści, które niechybnie uprawniony by uzyskał, a których nie uzyskał w następstwie zdarzenia szkodowego. Za związek przyczynowy między zdarzeniem stanowiącym podstawę odpowiedzialności a szkodą, zgodnie z teorią adekwatnego związku przyczynowego (art. 361 § 1 k.c.), uznaje się – na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, zasad doświadczenia życiowego i zasad wiedzy specjalnej – sytuację, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest koniecznym i typowym następstwem tego rodzaju zdarzeń.

Z dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych wynika, że zainicjowane przez Prokuraturę Okręgową w Białymstoku postępowanie karne przyczyniło się do wstrzymania wydania decyzji przez ubezpieczyciela w zakresie wypłaty odszkodowania w związku z kradzieżą pojazdu marki M. (...) w dniu 11 kwietnia 2002 r. w K.. Faktem jest, że powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi w dniu 12 kwietnia 2002 r., a zatem gdyby postępowanie likwidacyjne nie zostało wstrzymane, to ubezpieczyciel winien dokonać wypłaty stosownej należności w terminie 30 dni licząc od dnia zgłoszenia szkody (art. 817 k.c.) tj. 13 maja 2002 r. W tym czasie powód musiał regulować raty kredytu samochodowego wraz z odsetkami, co czynił do 2008 r., kiedy to spłacił zobowiązanie wobec banku i stał się właścicielem pojazdu. Do tej pory właścicielem samochodu był (...) Bank S.A., a zatem to bank co do zasady był uprawnionym do uzyskania ewentualnego odszkodowania. Co znamienne po wydaniu w dniu 19 marca 2015 r. wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie V Ka 1187/14 uniewinniającego powoda, ubezpieczyciel na skutek pisma powoda z 10 czerwca 2015 r., powołując się na przedawnienie roszczenia, odmówił wypłaty odszkodowania, co ostatecznie naraziło powoda na konieczność prowadzenia kolejnego postępowania sądowego o wypłatę odszkodowania. W wyroku z 29 listopada 2018 r. w sprawie I C 1571/16 zasądzono od (...) S.A. na rzecz powoda żądaną kwotę 53.000 zł. Nie ulega zatem wątpliwości, że wobec wszczęcia postępowania karnego powód został pozbawiony możliwości uzyskania rekompensaty za skradziony pojazd, co przełożyło się także na jego rozliczenie kredytowe z (...) Bankiem S.A., albowiem nie będąc właścicielem pojazdu do 2008 r., powód nie posiadając samochodu nadal był obowiązany spłacać raty kredytowe wraz z odsetkami. Zatem szkoda powoda była naturalną konsekwencją działań strony pozwanej.

Dochodzona przez powoda kwota 139.868,00 zł odzwierciedla wartość ustawowych odsetek wynikających z opóźnienia wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela z polisy (...) wobec zaistnienia szkody zarejestrowanej pod nr (...). Kradzież samochodu marki M. (...), konieczność uiszczania rat kredytu samochodowego oraz brak wypłaty odszkodowania wobec długotrwałego postępowania karnego, wpłynęło na uszczerbek w majątku powoda, albowiem przez okres trwania postępowania karnego powód był pozbawiony samochodu, za kradzież, którego ubezpieczyciel nie chciał wypłacić należnego świadczenia, a do tego powód był zobligowany do uiszczania rat kredytu samochodowego wraz z odsetkami na rzecz (...) Bank S.A. Gdyby nie długotrwałe postępowanie karne, od którego ubezpieczyciel uzależnił kontynuację postępowania likwidacyjnego, to brak jest podstaw do uznania, że powodowi nie wypłacono by w terminie kwoty ubezpieczenia (53.000 zł). Powyższy uszczerbek jest więc szkodą w majątku powoda, pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym z zachowaniem pozwanego. Przy czym w niższej wysokości niż żądał powód.

Ustalając wysokość zasądzonej na rzecz powoda kwoty, Sąd uwzględnił wysokość odsetek ustawowych w stosunku rocznym obowiązujących w poszczególnych okresach, licząc od dnia 13 maja 2002 r. (kiedy to (...) S.A. winno dokonać wypłaty odszkodowania) do dnia 1 maja 2015 r. od kwoty 53.000 zł tj.: 14 maja-24 lipca 2002 r. – 20% (72 dni = 2.090,96 zł); 25 lipca 2002 r.-31 stycznia 2003 r. – 16% (191 dni = 4.437,48 zł); 1 lutego-24 września 2003 r. – 13% (236 dni = 8.413,57 zł); 25 września 2003 r.-9 stycznia 2005 r. – 12,25% (473 dni = 8.413,57 zł); 10 stycznia-14 października 2005 r. – 13,5% (278 dni = 5.449,56 zł); 15 października 2005 r.-14 grudnia 2008 r. – 11,5% (1157 dni = 19.320,32 zł); 15 grudnia 2008 r.-22 grudnia 2014 r. – 13% (2199 dni = 41.509.89 zł); 23 grudnia 2014 r.-1 maja 2015 r. – 8% (130 dni = 1.510,14 zł). Łącznie kwota odsetek ustawowych we wskazanym okresie wyniosła 87.186,82 zł. Jeżeli chodzi o roszczenie w pozostałej części to nie jest ono zasadne i podlegało oddaleniu.

O odsetkach od zasadzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wytoczenia powództwa, tj. od 21 lutego 2020 r.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą wyrażoną w treści art. 100 zd. 1 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo. Powód wygrał w 62% (żądał kwoty 139.868 zł, a zasądzono na jego rzecz kwotę 87.186,82 zł). Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie kwotę 5.500 zł (częściowa opłata od pozwu – 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 5.400 zł). Koszty poniesione przez stronę pozwaną wyniosły 5.400 wobec wynagrodzenia pełnomocnika. W związku z powyższym strona pozwana winna zwrócić powodowi kwotę 1.358 zł i taką kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu.

O nieuiszczonych kosztach (nieuiszczona częściowa opłata od pozwu – 6.894 zł, koszty konwoju – 20 zł) Sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2019 r., poz. 785) z zastosowaniem ww art. 100 k.p.c., nakazując ściągnąć z zasądzonego roszczenia na rzecz powoda kwotę 2.627,32 zł (odpowiadającą wysokości w jakiej powód przegrał) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi.