Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

WYROK

UZASADNIENIE

Powódka C. L. wystąpiła w dniu 19 lutego 2010 roku do Sadu Okręgowego w Łodzi z pozwem przeciwko (...) SA w W. Oddział w Ł.. Wnosił o zasądzenie kwoty 800.000 zł tytułem zadośćuczynienia i o rentę na zwiększone potrzeby w kwocie 1.600 zł miesięcznie, poczynając od 9 lutego 2010 roku, także o ustalenie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za dalsze, mogące powstać w przyszłości, skutki wypadku.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wnosiła o oddalenie powództwa.

W dniu 8 lipca 2010 roku powódka zmarła.

Postanowieniem z dnia 13 lipca 2010 roku Sąd zawiesił postępowanie w sprawie z uwagi na śmierć strony.

W dniu 9 sierpnia 2010 roku Sąd podjął postępowanie z udziałem spadkobiercy powódki C. L. – jej syna R. L..

W toku procesu strona powodowa rozszerzyła powództwo w zakresie renty do kwoty 3.100 zł a następnie ograniczyła to żądanie do okresu od 9 lutego 2010 roku do 8 lipca 2010 roku.

W dniu 12 października 2010 roku Sąd na wniosek pozwanej zawiadomił o toczącym się postępowaniu I. B. (2). W/w przystąpiła do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego.

W toku procesu pozwana wniosła o odrzucenie rozszerzonego powództwa, później podnosiła zarzut przyczynienia się powódki do powstania szkody w wysokości 70%, ostatecznie o oddalenie powództwa.

Z dniem 28 grudnia 2012 roku nastąpiła zmiana podmiotowa, dotychczasowy pozwany przeniósł cały majątek do (...), która tym samym wstąpiła do sprawy w miejsce dotychczasowego pozwanego.

Interwenient uboczny wnosiła o oddalenie powództwa, podnosiła zarzut potrącenia w kwocie 40.000 zł, później zmodyfikowany jako nie potrącenie, lecz o wzięcie pod uwagę w/w wpłaty przy orzekaniu o zadośćuczynieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2009 roku ok. godziny 19.11 w Ł., na ulicy (...) miał miejsce wypadek drogowy. Kierująca samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) I. B. (2), jadąc ulicą (...) na skrzyżowaniu z ulicą (...) potrąciła pieszą C. L., przechodzącą po wyznaczonym przejściu dla pieszych. Kierująca prowadziła pojazd będąc w stanie nietrzeźwym, mając 1,96 we krwi i wjechała na skrzyżowanie na czerwonym świetle.

Po potrąceniu pieszej kierująca nie zatrzymała się, odjechała z miejsca wypadku, nie udzielając pomocy pieszej.

Potrącona piesza również była pod wpływem alkoholu ok. 3 ‰

C. L., przechodząc przez jezdnię nie naruszała zasad ruchu drogowego, korzystała z oznaczonego przejścia dla pieszych, jej zachowanie nie wskazywało na to, aby spożywała alkohol.

W następstwie tegoż wypadku C. L. doznała bardzo dużych obrażeń w postaci urazu wielomiejscowego urazu czaszkowo – mózgowego, stłuczenia mózgu, skutkującego śpiączką mózgową, złamania kości jarzmowej prawej i stłuczenia płuca lewego, stłuczenia wątroby, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej prawej, złamanie kości łonowej lewej, ciężkie uszkodzenie mózgu z objawami, zespołu apalicznego w przebiegu stłuczenia krwotocznego mózgu, ogniska stłuczenia tkanki mózgowej w obu półkulach mózgu, w płacie skroniowym mózgu lewym. Była hospitalizowana w Oddziale Intensywnej Terapii Szpitala im. (...) w Ł.. Do 11 grudnia 2009 roku pacjentka była blokowana farmakologicznie, zaintubowana na oddechu kontrolowanym i wspomaganym z respiratora. Od 26 grudnia 2009 roku odłączono respirator i oddychała sama.

W dniu 9 lutego 2010 roku pacjentkę wypisano do Zakładu (...) w Ł. przy ulicy (...).

W dniu 12 lutego 2010 roku jej stan określono jako stan wegetatywny, występowały u niej głębokie zaburzenia świadomości – śpiączka mózgowa. Była całkowicie niezdolna do świadomego wyrażania woli i kierowania swoim postępowaniem oraz samodzielnego zaspokajania jakichkolwiek własnych potrzeb życiowych, była nieprzytomna, bez kontaktu. Chora przez cały czas wymagała całodobowej opieki ze strony innych osób.

Po 2 tygodniach pobytu w ZOL na ulicy (...) pojawiły się odleżyny, była karmiona i pojona przez sondę.

W dniu 8 lipca 2011 roku C. L. zmarła z rozpoznaniem końcowym – stan po urazie wielomiejscowym i czaszkowo – mózgowym, stłuczenie mózgu, zespół apaliczny, śpiączka mózgowa i wyniszczenie.

W ocenie biegłego lekarza psychiatry trwały uszczerbek wynosi 100%.

Biegła neurolog oceniła trwały uszczerbek na zdrowiu również na 100% z tej samej podstawy – punkt 9a tabeli załącznika do rozporządzenia MIPS z dnia 18 grudnia 2002 roku. A zakres cierpień fizycznych od dnia wypadku aż do zgonu oceniła jako ogromny.

Biegły ortopeda określił trwały uszczerbek w zakresie jego specjalności na 15%, zaś zakres cierpień jako ogromny, tak samo jak neuropsycholog.

Biegła pulmonolog oceniła trwały uszczerbek na 10%, zaś zakres cierpień z zakresu jej specjalności jako niewielki.

Podczas pobytu w Zakładzie (...) pacjentka miała całodobową opiekę pielęgniarską, konsultacje lekarskie i rehabilitacje. To zabezpieczenie medyczne było opłacane z NFZ. Natomiast odpłatność za pobyt tzw. „doba hotelowa” wynosiła 70% dochodu pacjenta, tu 311 złotych miesięcznie.

Opieką nad pacjentką oprócz personelu zapewniła rodzina – syn i jego żona a także koleżanka powódki. Wymiar czasowy tej opieki to 4 godziny, a koszt liczony wg stawek dla opiekunek – 9,50 zł na godzinę.

Całodobowa opieka nad osobą obłożnie chorą, nieprzytomną, wymagała także środków czystości i higieny osobistej, w tym podkoszulek i pampersów, których koszt wyniósł średnio około 1.415 zł na miesiąc.

Rodzina ponosiła także koszty dojazdów w kwocie 160 zł miesięcznie i zakupu dodatkowych leków i maści w kwocie 100 zł oraz w czasie pobytu wcześniej w szpitalu 120 zł.

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci: dokumentów załączonych do akt, notatki Policji k. 10-11, dokumentacji lekarskiej k. 12-15, orzeczenia o niepełnosprawności k. 16, decyzji urzędu k. 17, pisma PKPS k. 19, opinii psychiatrycznej do sprawy I Ns 50/10 k. 19, postanowienia Sądu k. 21, zaświadczenia z Sądu k. 28, 53, pisma ZOZ k. 72, pokwitowania wpłat k. 73, odpisu aktu zgonu k. 77, aktu notarialnego k. 84, dokumentacji lekarskiej k. 102-127, zaświadczenia z PUP k. 128, 129, dokumentacji lekarskiej z ZOL k. 142 – 171, odpisu z KRS k. 396 – 403, zeznań świadków S. M. k. 229, 229 odwrót, A. I. k. 243 odwrót, 244, S. S. k. 286 odwrót, 287, A. A. k. 304 odwrót, 305, opinie biegłych U. G. – psychologa, k. 273 – 280, 305 odwrót – 306, psychiatry J. K. k. 290 – 292, neurologa J. B. k. 301 – 302, toksykologa klinicznego P. R. k. 320 – 334, z zakresu analizy rekonstrukcji wypadków drogowych A. J. k. 355 – 372, 410 odwrót – 411, neuropsychologa L. S. k. 414 – 415, ortopedy traumatologa M. S. k. 424, pulmonologa A. M. k. 463 – 464, przesłuchania powoda R. L. – zeznania z dnia 13 maja 2014 roku 02:14.

Dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę, ponieważ nie budzą one wątpliwości co do okoliczności w nich zawartych. Ich autentyczności nikt nie kwestionował.

Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkich świadków, są one logiczne, spójne, nie sprzeczne z innymi dowodami.

Opinie biegłych Sąd uznał za wiarygodne za wyjątkiem pisemnej opinii biegłej U. G., ponieważ dotyczyła ona nie zmarłej powódki lecz powoda, jej syna, który wstąpił na jej miejsce, była ona niezgodna z tezą zawartą w postanowieniu Sądu i Sad ją pominął. Także część opinii uzupełniającej ustnej tej biegłej z tych samych względów w zakresie, gdy nie dotyczyła zmarłej powódki. Pozostałe opinie są sporządzone przez specjalistów, są fachowe, zgodne ze sobą i innymi dowodami, zawierają logiczne wywody i wskazują przekonywujące wnioski.

Zeznania powoda Sąd również uznał za wiarygodne, logiczne, spójne i nie sprzeczne z innymi dowodami.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione co do zasady, co zostało przyznane zarówno przez pozwaną, która wpłaciła tytułem zadośćuczynienia kwotę 20.000 zł. Także fakt wypłacenia przez interwenientkę uboczna na rzecz strony powodowej do rąk R. L. kwoty 40.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia oznacza przecież uznanie zasady odpowiedzialności.

Pozwany ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność z tytułu polisy o odpowiedzialności cywilnej, zawartej ze sprawca szkody I. B. (2) – interwenientką uboczną w tej sprawie.

I. B. (2) w dniu 1 grudnia 2009 roku w miejscu i czasie opisanym wyżej, ze swojej wyłącznej winy spowodowała wypadek drogowy, wjechała na czerwonym świetle na pieszą, przechodzącą prawidłowo po wyznaczonym przejściu dla pieszych. Była tez nietrzeźwa, nie zatrzymała się, nie udzieliła pomocy ofierze i uciekła z miejsca wypadku.

Jej wina została stwierdzona w postępowaniu karnym.

Faktem jest, że piesza również była nietrzeźwa, ale z zeznań naocznych świadków wynika, że przechodziła prawidłowo przez jezdnię, nie wbiegała, nie zatrzymywała się, nic nie wskazywało, aby była pod wpływem alkoholu.

Również biegły zarówno toksykolog jak i biegły co do rekonstrukcji wypadków nie określili przyczynienia się pieszej do zaistnienia zdarzenia.

To kierująca naruszyła w sposób drastyczny zasady ruchu drogowego wskazane wyżej i opisane szczegółowo przez biegłego.

W ocenie Sądu sam fakt nietrzeźwości uczestnika wypadku, tu pieszej, o ile nie miał wpływu na zdarzenie a takowego nie wykazano, nie może być podstawą do przyjęcia przyczynienia i to w żadnym stopniu.

Z tych względów żądania pozwu w obu punktach, to jest co do zadośćuczynienia i renty na zwiększone potrzeby są uzasadnione.

Kolejno co do zadośćuczynienia to biegli określili trwały uszczerbek na zdrowiu łącznie na 125%.

Cierpienia jako ogromne z tym zastrzeżeniem przez jednego z biegłych, iż alternatywnie powódka, która była cały czas bez kontaktu pod działaniem leków, początkowo w śpiączce farmakologicznej, to mogła tych cierpień nie odczuwać.

Dla porządku należy wskazać, że biegli w zakresie swoich specjalności wskazali cząstkowo trwały uszczerbek – ortopeda na 15% i pulmonolog na 10% i ona określiła zakres cierpień w swojej specjalności jako niewielki.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd określił wysokość zadośćuczynienia na 300.000 zł.

W wyroku, w jego punkcie 1 zasądzono 240.000 zł, bowiem Sąd obniżył zadośćuczynienie o 20.000 zł, wypłacone przez pozwaną i z uwagi na ograniczenie powództwa w tym zakresie umorzył postępowanie w punkcie 3 wyroku uznając wydanie wyroku w tej części za zbędne, co znajduje podstawę w art. 355 § 1 k.p.c.

Sąd uwzględnił także wpłatę 40.000 zł dokonaną bezpośrednio przez spracę szkody na poczet zadośćuczynienia, jak ustaliły same strony.

W pozostałej części Sąd powództwo co do zadośćuczynienia oddalił.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia jest art. 445 § 1 kodeksu cywilnego w związku z art. 444 § 1 kodeksu cywilnego.

Podstawą odpowiedzialności sprawcy szkody jest czyn niedozwolony tu wypadek komunikacyjny, uregulowany w art. 436 § 1 w związku z art. 435 § 1 kodeksu cywilnego.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela, który odpowiada za sprawce czynu niedozwolonego wynika z umowy o odpowiedzialności cywilnej, uregulowanej w art. 822 § 1 i 2 kodeksu cywilnego.

Podstawą rozstrzygnięcia o rencie wyrównawczej jest oprócz wskazanych wyżej przepisów art. 444 § 2 kodeksu cywilnego.

Sąd zasądził rentę w ostatecznie określonej wysokości i za żądany okres.

Żądany zamknięty okres dochodzonej renty wyrównawczej obejmuje okres od wypadku a więc daty powstania szkody aż do śmierci poszkodowanej C. L..

W ocenie Sądu strona powodowa udowodniła również wysokość żądania załączonymi rachunkami co do zakupionych środków higieny, które nie były kwestionowane.

Także w ocenie Sądu nie było kwestionowane wyliczenie wartości opieki osób trzecich. Przeliczenie wynagrodzenia za 1 godzinę wynikało ze stawki PKPS za usługi tego rodzaju za dochodzony okres w kwocie 9,50 zł za godzinę i jest potwierdzone na piśmie przez tą instytucję, jest to przelicznik stosowany w tego rodzaju sprawach, okoliczność ta nie była kwestionowana.

Co do wymiaru godzin, to wszyscy biegli stwierdzili, że opieka była całodobowa. Zeznania świadków i strony potwierdziły zakres godzinowy, wykonywany przez rodzinę i koleżankę zmarłej.

Wysokość opłaty za pobyt w Zakładzie (...) jest potwierdzona potwierdzeniem wpłat.

Całokształt dowodów wskazuje na to, iż rodzina faktycznie wykonywała czynności przy pacjentce nadto, że mimo świadczeń NFZ musieli i chcieli dokonywać dodatkowych zakupów w zakresie artykułów higienicznych. Te wartości również nie były kwestionowane.

Długotrwałość leczenia powodowała dodatkowe obrażenie jak odleżyny co wymagało dodatkowych środków higienicznych.

Z tych względów Sąd uznał żądania renty za uzasadnione co do zasady i wysokości i zasądził żądaną rentę.

Także nieudokumentowane żądania składające się na rentę jak koszty dojazdów do chorej są niewysokie i Sąd określił ich wysokość zgodnie z żądaniem na zasadzie art. 322 k.p.c.

Sąd obciążył strony nieuiszczonymi opłatami sądowymi oraz wydatkami na biegłych, poniesionymi tymczasowo ze Skarbu, proporcjonalnie do uwzględnionego i oddalonego powództwa, odliczając dokonane już wpłaty w tym zakresie.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach jest art. 100 k.p.c.

Zaś wynagrodzenie dla adwokata z urzędu dla interwenienta ubocznego Sąd zasądził na zasadzie § 6 pkt 7 i § 19 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.