Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 grudnia 2018 r., skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w Ł., D. N. wniósł o zasądzenie 200.000 zł zadośćuczynienia z tytułu naruszenia jego dóbr osobistych, doznanego uszczerbku na zdrowiu wobec nie zapewnienia minimalnych warunków bytowych, w szczególności poprzez: osadzenie w warunkach przeludnienia, niewłaściwe warunki higieniczne (zagrzybienie, pozdzierane ściany celi, stare muszle klozetowe, złe oświetlenie), zużyte i brudne koce, materace, ręczniki i ścierki. (pozew – k. 3-9)

W odpowiedzi na pozew, pozwany nie uznał powództwa powoda i wniósł o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia za cały okres objęty pozwem. (odpowiedź na pozew – k. 33-35)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód przebywał w Zakładzie Karnym w Ł. w okresie od 12 lutego do 3 kwietnia 2013 r. W tym czasie powód był zakwaterowany w celi nr 301 o pow. 34,56 m2 dla 11 osób. (okoliczności niesporne)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Pozwany w sposób skuteczny zgłosił zarzut przedawnienia roszczeń zgłoszonych przez D. N. powstałych na 3 lata przed wniesieniem pozwu, a więc przed 7 grudnia 2015 r.

Zgodnie z obowiązującym przepisem art. 442 ¹ § 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę.

Bieg przedawnienia roszczeń względem pozwanej jednostki rozpoczął się z chwilą, w której powód posiadał kompleksową i ugruntowaną wiedzę o doznawanej w jego ocenie szkodzie i jej sprawcy, a zatem z chwilą, w której powód doświadczał rzekomej szkody ze strony pozwanego. W ocenie Sądu, powód z dniem opuszczenia Zakładu Karnego w Ł. wiedział już jakiej doznał krzywdy, a także kto jest za nią odpowiedzialny, przemawia za tym chociażby fakt, że powód przebywał u pozwanego raptem dwa miesiące. Nie stało zatem nic na przeszkodzie, aby powód mógł dochodzić swoich roszczeń względem pozwanego do dnia 2 kwietnia 2016 r. W tym stanie rzeczy przedawniły się roszczenia powoda wobec Zakładu Karnego w Ł. za okres trzech lat wstecz przed wytoczeniem powództwa, tj. za okres przed dniem 7 grudnia 2015 r.

Co się zaś tyczy roszczenia przedawnionego to ono jednak nie wygasa, lecz przekształca się w tzw. roszczenie niezupełne, które nie może być zasądzone i przymusowo wyegzekwowane. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.). Ponieważ uchylenie się od skutków przedawnienia stanowi wykorzystanie przysługującego dłużnikowi prawa podmiotowego, podniesienie zarzutu może zostać w konkretnej sprawie uznane za nadużycie prawa podmiotowego, jeśli sąd uzna, iż byłoby to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.).

W realiach niniejszej sprawy, brak jest jakichkolwiek okoliczności wskazujących na zaistnienie takiej sytuacji. Uznać zatem należało, iż podniesienie przez pozwanego w odpowiedzi na pozew zarzutu przedawnienia roszczenia za ww okres było skuteczne.

Zważając na powyższe szczegółowa analiza donisłości zarzutów stawianych przez powoda nie znajdywała uzasadnienia.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zapadło w oparciu o art. 102 k.p.c. Powód w całości przegrał sprawę, co w normalnym toku rzeczy oznaczałoby, że powinien on ponieść wszelkie związane z tym koszty, które pojawiły się po stronie jego przeciwnika procesowego. Ustawodawca przyznaje jednak Sądowi pewną swobodę w zasądzaniu kosztów procesu, gdy stosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sporu (art. 98 k.p.c.) sprzeciwiają się względy słuszności, co właśnie wyraża się stwierdzeniem, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może nie obciążać strony kosztami procesu w całości lub w części, do czego uprawnia go treść art. 102 k.p.c. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie, zaistniały te warunki.