Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 sierpnia 2024 roku, skierowanym przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) w Z., powód (...) Sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 282.061,07 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 281.887,11 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz solidarnie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i substytucji.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że jej roszczenia o zapłatę, stanowiące łącznie dochodzoną kwotę, wynikają z szeregu umów zawartych z pozwanym szpitalem oraz z zamówień z wolnej ręki. Jak wskazywał powód, wykonał on na rzecz pozwanego usługi dostawy i sprzedaży towarów, za co wystawił faktury w okresie od 17 października 2023 r. do 2 lutego 2024 r. wskazane w pozwie (k. 7-10). Mimo to Szpital nie dokonał płatności za wystawione faktury obejmującą usługi świadczone w listopadzie 2019 r. Na roszczenie dochodzone niniejszym pozwem, jak wskazała strona, składają się następujące kwoty: 265.151,96 zł tytułem należności głównej, 16.735,15 zł tytułem odsetek skapitalizowanych na dzień 1 sierpnia 2024 r. oraz 173,96 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania wierzytelności (równowartość 40 euro po kursie średnim NBP na dzień 30 listopada 2023 r.).

(pozew k. 4-12)

Nakazem zapłaty z dnia 2 września 2024 r., wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd nakazał pozwanemu szpitalowi w ciągu dwóch tygodni od doręczenia niniejszego nakazu zapłacić stronie powodowej kwotę 282.061,07 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 281.887,11 zł od dnia 6 sierpnia 2024 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 21.321 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(nakaz zapłaty k. 372)

W dniu 2 października 2024 r. strona pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie w przypadku rozstrzygnięcia w całości albo w części sprawy na niekorzyść pozwanego, wystąpił on o odstąpienie od obciążania go kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c. z uwagi na „niezwykle trudną sytuację finansową”.

W uzasadnieniu pozwany nie podniósł żadnych zarzutów w stosunku do roszczenia wywiedzionego przez powoda w pozwie, a jedynie rozwodził się na zasadność skorzystania na jego rzecz z dobrodziejstwa art. 102 k.p.c.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 376-378)

Pismem z dnia 29 października 2024 r. strona powodowa podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wniosła o nieuwzględnianie wniosku pozwanego o zastosowanie art. 102 k.p.c.

(odpowiedź na sprzeciw k. 393-397)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strony zawarły następujące umowy:

1)  nr (...) w dniu 30 września 2022 r. na sukcesywne dostawy sprzętu jednorazowego użytku i innego sprzętu medycznego niezbędnego do pracy w oddziałach szpitalnych,

2)  nr (...) w dniu 31 października 2022 r. na sukcesywne dostawy sprzętu jednorazowego użytku dla oddziałów szpitalnych,

3)  nr (...) w dniu 7 sierpnia 2023 r. na sukcesywne dostawy sprzętu medycznego jednorazowego użytku,

4)  nr (...) w dniu 6 października 2023 r. na sukcesywne dostawy antybiotyków, receptury aptecznej i pozostałych leków,

5)  nr (...) w dniu 16 października 2023 r. na sukcesywne dostawy wyrobów i akcesoriów medycznych niezbędnych do pracy oddziałów szpitalnych,

6)  nr (...) w dniu 4 grudnia 2023 r. na sukcesywne dostawy sprzętu jednorazowego użytku i materiałów do sterylizacji na potrzeby oddziałów szpitalnych,

7)  nr (...) w dniu 25 lutego 2022 r. na sukcesywne dostawy leków, kontrastów oraz leków stosowanych w programach lekowych,

8)  nr (...) w dniu 27 lutego 2023 r. na dostawę produktu leczniczego A. 25 mg/ml,

9)  nr (...) w dniu 18 marca 2023 r. na sukcesywne dostawy leków,

10)  nr (...) w dniu 8 maja 2023 r. na sukcesywne dostawy sprzętu jednorazowego użytku niezbędnego do pracy oddziałów szpitalnych,

11)  nr (...) w dniu 11 maja 2023 r. na sukcesywne dostawy sprzętu jednorazowego użytku,

12)  nr (...) (1528/22) w dniu 26 lipca 2022 r. na sukcesywne dostawy leków, w tym leków stosowanych w programach lekowych kontrastów, mikrobioty jelitowej oraz gąbek hemostatycznych wraz z użyczeniem parowników,

13)  nr (...) w dniu 12 lipca 2023 r. na sukcesywne dostawy obłożeń operacyjnych jednorazowych.

Na podstawie postanowień ww. umów dotyczących sposobu płatności pozwany zobowiązał się uregulować zadłużenie z tytułu wystawionych faktur VAT w terminie 60 dni od daty wystawienia lub doręczenia do siedziby pozwanego faktury VAT.

(niesporne, przyznane; nadto: umowy k. 49-217)

Poza umowami powód realizował na rzecz pozwanego zamówienia z wolnej ręki, miały termin wymagalności 30 dni od daty wystawienia.

(niesporne, przyznane)

Powód wystawił faktury, a pozwany nie dokonał płatności za wystawione faktury Vat w całości, która opiewa na kwotę 265.151,96 zł.

(niesporne, przyznane; a nadto faktury k. 218-363)

Pismem z dnia 19 czerwca 2024 r., doręczonym w dniu 21 czerwca 2024 r., strona powodowa wezwała pozwany szpital do zapłaty w terminie do 3 lipca 2024 r. należności głównej w wysokości 265.151,96 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w kwocie 12.440 zł.

(wezwanie z załącznikami k. 364-368, potwierdzenie odbioru k. 369)

Odsetki od należności głównej, stosownie do wymagalności każdej składowej sumy całościowego zadłużenia, wyniosły na dzień 1 sierpnia 2024 roku kwotę 16.735,15 zł.

(niesporne, przyznane; wyliczenie k. 46-48)

Kurs średni euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski w dniu 30 listopada 2023 roku wynosił 4,3490.

(archiwum kursów średnich dostępne na stronie internetowej NBP)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty. Pozwany szpital nie kwestionował wiarygodności tych dokumentów, poprzestając na sformułowaniu stanowiska o oddaleniu powództwa, bez jego uzasadnienia, oraz w razie uwzględnienia powództwa o zastosowanie art. 102 k.p.c.

Sąd dokonał przy tym rozstrzygnięcia, mając na uwadze dyrektywy art. 230, 221 i 210 § 2 k.p.c. Zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Tym samym sąd może uznać pewne fakty za przyznane z uwagi na brak zaprzeczenia im. Stosownie zaś do art. 221 k.p.c., pozwany nie może odmówić wdania się w spór co do istoty sprawy, chociaż wniósł zarzuty formalne. Zgodnie natomiast z art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych, będąc jednocześnie obowiązaną wyszczególnić fakty, którym zaprzecza. W ocenie Sądu, strona nie miała rzeczywistego zamiaru przeczenia twierdzeniom pozwu, a wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty powodowane było chęcią odsunięcia w czasie przymusu zapłaty lub zmianą w zakresie rozstrzygnięcia co do kosztów procesu. Pozwany szpital, reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego, nie wypowiedział się co do twierdzeń powoda, a niewątpliwie mógł to uczynić. Strona pozwana w ogóle nie podnosiła zarzutów ani materialnych ani formalnych, w szczególności nie wywodziła, że przedłożony przez powoda materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia istnienia i wysokości wierzytelności. Pozwany miał pełną wiedzę dotyczącą stosunków prawnych łącznych go z powodem, w żadnym twierdzeniu nie kwestionował choćby zasady powództwa. Biorąc więc pod uwagę wynik całej rozprawy, Sąd uznał fakty istotne dla rozstrzygnięcia, podane przez powoda, za przyznane, tym bardziej iż pozwany nie powołał ani nowych faktów, ani nowych dowodów.

Mając na uwadze fakt, że strony, oprócz wyżej wymienionych dowodów, innych wniosków dowodowych nie zgłaszały oraz uwzględniając rządzącą procesem cywilnym zasadę kontradyktoryjności postępowania i nie znajdując podstaw do przeprowadzenia dowodów z urzędu (art. 232 k.p.c.), Sąd uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do wydania rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Strony łączyły umowy w sprawie zamówienia publicznego, o której stanowiła obowiązująca na datę zawarcia umowy ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1843). Stosownie do art. 139 ust. 1 tej ustawy, do umów w sprawach zamówień publicznych stosuje się przepisy k.c., jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej. Przepis ten przesądza zatem o cywilnoprawnym charakterze umowy w sprawie zamówienia publicznego. Jednocześnie, umowy zawierane w reżimie zamówień publicznych nie są odrębnym typem umów nazwanych (por. wyrok SN z 18 lutego 2016 r., II CSK 197/15). Prawo zamówień publicznych po prostu tworzy dla niektórych, objętych tą regulacją, stosunków prawnych dodatkowe unormowanie, które obligatoryjnie musi być ujęte w treści czynności prawnej. Nadto, strony zawierały umowy przewidziane w art. 213 ust. 1 Prawa zamówień publicznych, tj. w trybie zamówienia z wolnej ręki.

Uwzględniając te kwestie, należy zważyć, iż strony zawarły umowy dostawy. Stosownie do art. 605 k.c., przez umowę dostawy dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczenia częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny. Na powodzie ciążył zatem obowiązek wytworzenia i dostarczenia rzeczy, natomiast pozwany zobowiązany był do odebrania rzeczy i zapłacenia ceny.

Powód spełnił swoje świadczenie, a pozwany nie uiścił całości należności, wynikających z wystawionych przez powoda faktur. Okoliczności te nie zostały zakwestionowane przez Szpital. Jak wyżej, należało uznać za wykazane, iż w wykonaniu umów strona powodowa spełniła świadczenie, objęte fakturami wskazanymi w pozwie, za które powód nie zapłacił dochodzonej kwoty należności głównej. Mając powyższe na uwadze, strona powodowa zasadnie mogła na dzień wytoczenia powództwa oczekiwać od pozwanego zapłaty ww. kwoty.

W kwestii skapitalizowany odsetek, odsetek od kwoty skapitalizowanych odsetek, oraz ryczałtowej opłaty za koszty dochodzenia roszczeń zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 118).

Zgodnie z art. 4 cytowanej ustawy transakcją handlową w rozumieniu ustawy jest umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością. Zakresem ustawy objęte są zatem umowy zawierane w związku z wykonywaną przez strony tych umów działalnością, w których obowiązek zapłaty stanowi ekwiwalent świadczenia niepieniężnego w rozumieniu przepisu art. 487 § 2 k.c., którym to świadczeniem niepieniężnym jest dostarczenie towaru lub świadczenie usług.

Ustawodawca w przepisie art. 2 ustawy sformułował katalog podmiotów, które powinny być stronami transakcji handlowych, aby do tych transakcji mogły znaleźć zastosowanie postanowienia umowy. Zgodnie zaś z art. 2 pkt 1-3 powołanej ustawy, stosują się ją do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są:

1)  przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców,

2)  podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców,

3)  podmioty, o których mowa w art. 4, art. 5 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1710, 1812, 1933 i 2185 oraz z 2023 r. poz. 412).

Strona powodowa jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ustawy Prawo przedsiębiorców, do którego stosuje się ustawę o przeciwdziałaniu opóźnieniom w transakcjach handlowych. Niewątpliwie powołaną ustawę stosuje się również do strony pozwanej (art. 2 pkt 3 cytowanej ustawy). Strona pozwana, mimo że zgodnie z ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej nie jest przedsiębiorcą, to zaliczana jest do jednostek sektora finansów publicznych i podlega obowiązkowi stosowania ustawy – Prawo zamówień publicznych. Przepis art. 4 Prawa zamówień publicznych wymienia podmioty udzielające zamówień publicznych, a wśród nich – w pkt 1 – jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów ustawy o finansach publicznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 869 z późn. zm.). Podmiotami zaliczonymi do jednostek sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych są w obecnie obowiązującym stanie prawnym podmioty wymienione w art. 9 ustawy o finansach publicznych w tym także samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej.

Mając zatem na uwadze, że strony w niniejszej sprawie są podmiotami, które mogą być wyłącznymi stronami transakcji handlowych, w związku z prowadzoną przez siebie działalnością, i zawarły umowę, której przedmiotem było odpłatne dostawa towarów, należało uznać, że w niniejszej sprawie znajdowały zastosowanie przepisy powołanej ustawy.

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł zatem na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, zgodnie z którym w transakcjach handlowych z podmiotem leczniczym wierzycielowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Tym samym, skoro wierzyciel (strona powodowa) spełniła swoje świadczenie, za co nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie, uzasadnione było zasądzenie odsetek od należności głównej w wysokości odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych z podmiotem leczniczym, który to status niewątpliwie przysługuje pozwanemu szpitalowi. Nadto, przepisy ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych nie wyłączają zastosowania art. 482 § 1 k.c., a zatem strona powodowa była uprawiona do żądania odsetek od zaległych odsetek od dnia wytoczenia powództwa.

Mając to na uwadze, zasadnym było zasądzenie należności głównej w kwocie 265.151,96 zł oraz skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych naliczonych dla należności głównej za okres od dnia wymagalności składowej każdej kwoty faktury do dnia 1 sierpnia 2024 roku wysokości 16.735,15 zł, a od sumy tych kwot z kolei dalszych odsetek za okres od dnia wytoczenia powództwa, tj. 2 sierpnia 2024 r., do dnia zapłaty.

Nabycie prawa do odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych oznacza nabycie prawa do rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Odnosząc się do zasądzenia kwoty 173,96 zł, żądanej przez stronę powodową, w pierwszej kolejności wskazać należy, że rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro (40, 70, 100 euro, stosownie do wysokości dochodzonych świadczeń pieniężnych), przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione i roszczenie o taką rekompensatę powstaje po upływie terminów zapłaty określonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy. Powstanie roszczenia o stałą kwotę rekompensaty kosztów odzyskania należności nie jest uwarunkowane powstaniem jakiegokolwiek uszczerbku po stronie wierzyciela w związku z niewykonaniem zobowiązania w terminie.

Kwota rekompensaty, stosownie do zapisów ustawy i stanowiska powoda, ustalono w ten sposób, że odpowiada ona równowartości kwoty przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne wierzyciela stało się wymagalne. Skoro termin płatności najdawniejszej z faktur objętych pozwem przypadał na dzień 17 grudnia 2023 roku i kurs euro, zgodnie z tabelami publikowanymi przez NBP, na dzień 30 listopada 2023 roku wynosił 4,3490 zł, strona powodowa wykazała, iż dochodzona przez nią kwota tym tytułem wynosi 173,96 zł.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powództwo uwzględniono w całości, tym samym powodowi przysługiwał zwrot poniesionych przez niego kosztów procesu. Na koszty te w łącznej kwocie 24.938 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu (14.104 zł), opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw (łącznie 34 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika (10.800 zł). Wynagrodzenie pełnomocnika zostało określone na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964). O odsetkach orzeczono zaś na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Strona pozwana wniosła o nieobciążanie jej kosztami procesu poprzez zastosowanie zasady słuszności w zakresie tego rozstrzygnięcia. Wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony, gdyż za tym nie przemawiały żadne szczególne względy.

Zgodnie z art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasadzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Podstawę do zastosowania art. 102 k.p.c. stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące sąd o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej w całości lub w części kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne i niesprawiedliwe – ocena stanów faktycznych pod kątem dopuszczalności zastosowania zasady słuszności odnośnie do obowiązku zwrotu kosztów procesu pozostawiona została sądowi, który powinien kierować się w tym zakresie własnym poczuciem sprawiedliwości z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie SN z dnia 27 kwietnia 2012 r., V CZ 2/12, postanowienie SN z dnia 1 grudnia 2011 r., I CZ 26/11).

Zdaniem Sądu, fakt prowadzenia przez pozwanego działalności o charakterze publicznym w zakresie lecznictwa, która nie jest oparta o zysk, nie oznacza samo przez się, że zachodzą szczególne okoliczności, o których mowa w art. 102 k.p.c. Z pewnością pozwany – jako placówka publicznej ochrony zdrowia – mierzy się z trudną sytuacją finansową. Podkreślić trzeba również istotną funkcję leczniczą, jaką spełnia pozwany. Strona pozwana nie może jednak oczekiwać, że jej kontrahent będzie kredytować jej działalność. Przy tym, okoliczności dotyczące trudnej sytuacji finansowej nie są wystarczające, aby uznać, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek – okolicznościom tym powinny towarzyszyć inne, które dawałyby przekonanie o słuszności nieobciążania strony przegrywającej kosztami poniesionymi przez jej przeciwnika (por. postanowienie SN z 20 lipca 2012 r., II CZ 80/12). W przeciwnym razie, takie działanie – pozbawianie strony wygranej zwrotu kosztów procesu – stałoby w sprzeczności z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Tym samym, można zastosować dobrodziejstwo z art. 102 k.p.c., jeżeli na rzecz strony przegrywającej przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (zob. postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2011 r., IV CZ 111/11).

Faktem powszechnie znanym jest to, że sytuacja majątkowa znacznej części placówek funkcjonujących w obszarze ochrony zdrowia, przed wszystkim tych specjalistycznych, jest trudna; borykają się one niemal z nieustępującymi problemami finansowymi. Niedofinansowanie placówek ochrony zdrowia ma charakter powszechny i systemowy, a zatem w każdym niemal przypadku uzasadnione byłoby odstąpienie od obciążenia kosztami procesu w sprawach, w których stroną zobowiązaną byłby podmiot funkcjonujący w tym obszarze. Obowiązek zaś finansowania podmiotów ochrony zdrowia nie spoczywa na przedsiębiorcach zawierających relacje gospodarcze z tymi podmiotami. Tak nieodpowiedzialne przerzucanie tego obowiązku prowadziłoby do zagrożenia bytu gospodarczego przedsiębiorców świadczących usługi na rzecz podmiotów ochrony zdrowia, którzy z pewnością działając na wolnym rynku również zobowiązani są terminowo regulować obciążające ich świadczenia wobec podmiotów trzecich. Powód nie odpowiada za organizację funkcjonująca w pozwanym szpitalu czy sposób prowadzenia racjonalnej gospodarki posiadanymi zasobami i ich zabezpieczenia na pokrycie zobowiązań.

Sąd nie dostrzegł okoliczności, aby powód multiplikował koszty procesu – twierdzenia powoda w tym zakresie pozostają gołosłowne. Nie ma znaczenia, czy inni wierzyciele zwielokrotniają te koszty.

Uszczuplenie uprawnień strony powodowej co do zwrotu niezbędnych i koniecznych kosztów procesu jest niezasadne – niezależnie od prowadzonej działalności, pozwany zobowiązany był przewidzieć konieczność poniesienia takich kosztów. Pozwany nie spełnił świadczenia dobrowolnie, zatem wystąpienie przez powoda na drogę sądową celem odzyskania swoich należności było całkowicie zasadne, a pozwany, który nie spełnił świadczenia, powinien ponosić tego konsekwencje. Odstąpienie od ponoszenia przez niego kosztów postępowania prowadziłoby do niezasadnego obciążania powoda kosztami, które to koszty powód zmuszony był ponieść bez swej winy. Pozwany jest podmiotem, który, pomimo prowadzenia szczególnego rodzaju działalności, uczestniczy regularnie w obrocie cywilnoprawnym i musi liczyć się z tym, że wdanie się w spór sądowy pociąga za sobą konieczność rozliczenia kosztów pomiędzy stronami, stosownie do wyniku sporu.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

Z / odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej.