Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 września 2020 roku, skierowanym przeciwko M. W. (obecnie J.), powód L. K. jako syndyk masy upadłości (...) w W. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, iż pozwana w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty ma zapłacić na jego rzecz kwotę 3.524.986,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 3.524.986,38 zł od dnia 30 maja 2019 roku oraz koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocniania się nakazu zapłaty. W razie skutecznego wniesienia przez pozwaną zarzutów od nakazu zapłaty powód wniósł o utrzymanie nakazu zapłaty w mocy.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że posiada weksel własny na kwotę 3.524.986,38 zł wystawiony przez pozwaną, stanowiący zabezpieczenie spłaty zobowiązania z umowy pożyczki.

(pozew k. 4-10)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 1 października 2020 roku pod sygn. akt II Nc 1249/20 Sąd Okręgowy w Łodzi nakazał pozwanej, aby na podstawie weksla zapłaciła na rzecz powoda kwotę 3.524.986,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 30 maja 2019 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 7.217 zł z tytułu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty do dnia zapłaty w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty albo wniosła w tym terminie zarzuty od nakazu zapłaty do tutejszego Sądu. Sąd nakazał również pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 44.063 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

(nakaz zapłaty k. 172)

W dniu 6 kwietnia 2022 roku pozwana wniosła zarzuty od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu zarzutów pozwana wskazała, że nie było podstaw do wypełnienia weksla, kwestionowała fakt otrzymania środków z pożyczki, to że nie była dysponentem z tytułu udzielonego kredytu.

(zarzuty od nakazu zapłaty k. 227-234)

W odpowiedzi na zarzuty powód wniósł o utrzymanie w mocy wydanego nakazu zapłaty, wskazując na bezzasadność zarzutów sformułowanych przez pozwaną.

(pismo procesowe powoda k. 343,449-461)

Pismem z dnia 24 listopada 2023 roku pozwana podtrzymała argumentację z zarzutów od nakazu zapłaty, wskazała iż nigdy nie otrzymała kwoty pożyczki, umowa jest nieważna, nie otrzymała żadnego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy pożyczki, nie miała możliwości zapoznania się z dokumentami które podpisywała i nie miała świadomości jakiego rodzaju są to dokumenty, zaś dokumenty podłożone pozwanej do podpisu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu podłożone jej do podpisu były sfałszowane przez osoby które przyjęły ją w (...), pozwana była ofiarą procederu kierownictwa (...), gdzie został wykorzystana jako tzw. słup. Nadto pozwana nigdy nie została prawidłowo zawiadomiona o wypowiedzeniu pożyczki, wezwaniu do wykupu weksla, mimo że powód miał wiedzę o jej prawidłowym adresie lub mógł się o nim dowiedzieć, bowiem od 21 kwietnia 2016 roku była zameldowana pod nowym adresem zamieszkania.

(pismo k.383-388)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 14 stycznia 2012 roku pozwana zawarła ze (...) w W. umowę pożyczki „zabezpieczonej hipoteką na nieruchomości w R.. Pożyczka opiewała na kwotę 3.500.000 zł (wpisano ją ręcznie) i była przeznaczona na cel mieszkaniowy w postaci zakupu nieruchomości. Okres kredytowania wyznaczono od 14 stycznia 2012 roku do 12 stycznia 2017 roku ( § 1 Umowy).

Wypłata pożyczki nastąpić miała gotówce w złotych polskich jednorazowo na podstawie złożonej pisemnej dyspozycji pożyczkobiorcy po spełnieniu określonych w Umowie warunków na rachunek wskazany w Umowie, w tym ustanowieniu hipoteki ( § 2 Umowy).

Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej ustalanej przez Zarząd (...), wynoszącej w dniu zawarcia umowy 16,80% w skali roku. Stopa procentowana może ulec zmianie w okresie trwania Umowy w przypadku zmiany co najmniej jednego z parametrów: stóp procentowych NBP, rentowności bonów skarbowych i obligacji Skarbu Państwa, oprocentowania lokat międzybankowych stawek WIBOR i WIBID oraz wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszanego przez Prezesa GUS w Dzienniku Urzędowym GUS, w zakresie wynikającym ze zmian tych parametrów. Maksymalna stopa procentowana nie mogła jednak przekroczyć w stosunku rocznym czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP ( § 3 Umowy).

Spłata pożyczki miała następować w miesięcznych ratach w terminach i kwotach wskazanych w harmonogramie spłat w formie wpłat gotówkowych i na rachunek wskazany w Umowie. Wpłaty dokonywane przez pożyczkobiorcę na poczet spłaty pożyczki miały być zaliczane w kolejności na koszty windykacji, prowizji i opłat, odsetek od zadłużenia przeterminowanego, wymagalnych odsetek za okresy obrachunkowe, kapitału przeterminowanego, odsetek naliczonych do dnia wpłaty oraz na kapitał. Całkowita kwota do zapłaty w dniu zawarcia Umowy wynosiła 5.498.278,23 zł – wpisano ręcznie ( § 4 Umowy). Całkowity koszt pożyczki na dzień zawarcia umowy wynosił 1.998.248,23 zł – wpisano ręcznie ( § 5 Umowy).

Pożyczkobiorca zobowiązany był ponieść m.in. koszt prowizji z tytułu udzielonej pożyczki w wysokości 175.000 zł ( § 5 Umowy).

Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosiła czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, na dzień zawarcia umowy – 24%, maksymalnie jednak w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego ( § 7 Umowy).

Pożyczkodawca uprawniony było do wypowiedzenia Umowy z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku m.in. niezapłacenia przez pożyczkobiorcę w terminach określonych pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty lub złożeniu przez pożyczkobiorcę fałszywych dokumentów stanowiących podstawę udzielenia pożyczki ( § 12 Umowy).

(wniosek kredytowy k. 28, umowa pożyczki k. 22-28, regulamin k.29-35, harmonogram spłat k. 36-37, tabele k. 38-39)

Uruchomienie pożyczki nastąpiło w dniu 14 stycznia 2012 roku. Kwota w wysokości 3.270.137 zł według dokumentów finansowych (...) została wypłacona w gotówce pozwanej. Kwota w łącznej wysokości 14.000 zł pokryła składki ubezpieczeniowe, przewidziane w Umowie, zaś kwota w łącznej wysokości 18 zł – prowizje za czynności bankowe. Kwota 4.634,70 zł została przelana na rzecz odbiorcy wskazanego jako Kancelaria Notarialna A. S. tytułem zapłaty za faktury. Kwota 3.287.910,01 zł została wypłacona z konta.

(zestawienie operacji k. 41)

Pożyczka nie była spłacana w terminie. Na adres pozwanej (...) sporządzała wezwania do zapłaty w związku z opóźnieniem w spłacie.

(zestawienie operacji k. 42-58, wezwania k.60-64)

W dniu 5 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy (...), sygn. akt X GU 53/15, wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości (...)w W.. W dniu 19 marca 2015 r. Sąd Rejonowy (...), sygn. akt X GUp 87/15, zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego upadłego z możliwości zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku (...). Syndykiem masy upadłości upadłego jest L. K..

(wydruk eKRS k. 12-15, postanowienie SR (...) z dnia 5 lutego 2015 r. X GU 53/15 k. 16, postanowienie SR (...) z dnia 19 marca 2015 r. X GUp 87/15 k. 17)

Pismem z dnia 14 marca 2016 roku, nadanym w dniu 16 marca 2016 roku, powód wezwał pozwaną, w związku z brakiem terminowego regulowania należności wynikających z umowy pożyczki, do zapłaty zadłużenia na dzień pisma w kwocie 1.987.399,04 zł w terminie 14 dni, zastrzegając, iż będzie uprawniony do wypowiedzenia umowy w razie baku spłaty. W piśmie pouczono o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni oraz wymaganiach z tym związanych

(wezwanie do zapłaty z pouczeniem k. 60, pełnomocnictwo k. 61)

Pismem z dnia 25 kwietnia 2016 roku, nadanym w dniu 27 kwietnia 2016 roku, powód ponownie wezwał pozwaną, w związku z brakiem terminowego regulowania należności wynikających z umowy pożyczki, w terminie 14 dni, zastrzegając, iż będzie uprawniony do wypowiedzenia umowy w razie baku spłaty. W piśmie pouczono pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni oraz wymaganiach z tym związanych

(ponownie wezwanie do zapłaty z pouczeniem k. 62, pełnomocnictwo k. 63, wyciąg z książki nadawczej k. 64)

Pismem datowanym na dzień 6 czerwca 2016 roku, powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, wzywając jednocześnie do zapłaty zaległego na dzień pisma zadłużenia.

(wypowiedzenie k. 65, pełnomocnictwo k. 77, potwierdzenie odbioru k. 66-67)

Na dzień 8 maja 2019 roku zgodnie z raportem sporządzonym w systemie upadłego zadłużenie pozwanej z ww. umowy pożyczki wynosiło łącznie 3.524.986,38 zł, na którą to sumę składały się kwoty: 2.321.680,92 zł tytułem niespłaconego kapitału pożyczki, 372.202,31 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych, 831.022,15 zł tytułem odsetek od należności przeterminowanych oraz 81 zł tytułem prowizji i opłat dodatkowych.

(kopia raportu zadłużenia k. 21)

Na zabezpieczenie spłaty pożyczki udzielonej na mocy ww. umowy pożyczki w dniu 14 stycznia 2012 roku w W. pozwana wystawiła weksel własny niezupełny nie na zlecenie na rzecz (...) w W. na kwotę 3.524.986,38 zł. (...) mogła wypełnić weksel na sumę odpowiadającą kwocie wykorzystanej przez nią pożyczki wraz z odsetkami, prowizją i innymi należnościami i opatrzyć go datą według własnego uznania.

Powód jako remitent uzupełnił weksel wystawiony przez pozwaną na sumę 3.524.986,38 zł i ustalił dzień płatności na 29 maja 2019 roku.

Pismem datowanym na dzień 8 maja 2019 roku, powód zawiadomił pozwaną o uzupełnieniu weksla i wezwał ją do jego wykupu.

(kopia weksla poświadczona za zgodność z oryginałem złożonym w kasie sądu k. 19, deklaracja wekslowa k. 20,weksel k.18, zawiadomienie k. 68, pełnomocnictwo k. 69, doręczenie k. 71-72)

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 25 lutego 2021 roku w sprawie IV K 242/19 pozwana M. W. została uznana za winną oszustwa finansowego. Pozwana w okresie od 12 stycznia 2012 r. do 14 stycznia 2012 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami doprowadziła (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości w kwocie 3.500.000 zł poprzez wprowadzenie w błąd pracowników (...) w W. co do zdolności kredytowej oraz rzetelności dokumentów dotyczących jej zatrudnienia i osiąganych przez nią dochodów w ten sposób, że pozwana w placówce (...) w celu uzyskania od niej pożyczki w wysokości 3.500.000 zł przedłożyła nierzetelne dokumenty w postaci:

1)  zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 11 stycznia 2012 r. sporządzonego w języku angielskim i polskim, z którego to dokumentu wynikało, że pozwana pozostaje zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku dyrektora ds. marketingu i osiąga z tego tytułu wynagrodzenie netto z ostatnich trzech miesięcy w wysokości 121.000 zł netto,

2)  nierzetelnego, pisemnego oświadczenia dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu do pozyskania pożyczki w postaci kwestionariusza wywiadu pożyczkowego z dnia 12 stycznia 2012 roku w którym oddała nieprawdziwe informacje co do osiąganych dochodów miesięcznych,

na podstawie których zawarła umowę pożyczki w kwocie 3.500.000 zł zabezpieczonej hipoteką. Pozwana została skazana na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres pięciu lat próby oraz grzywną. Na pozwaną został nałożony obowiązek częściowego naprawienia szkody w kwocie 3.000 zł na rzecz powoda.

(wyrok karny w sprawie IV K 137/19 k.236-238)

Od 2009 r. zarząd (...) oraz powiązane z tym zarządem osoby tworzyły układ wykorzystującą działalność (...) do uzyskiwania środków pieniężnych na podstawie umów kredytu czy pożyczki. Ich działalność polegała na oferowaniu osobom nieposiadającym zdolności kredytowej środków pieniężnych w zamian za złożenie podpisów na dokumentach wymaganych do zaciągnięcia zobowiązania kredytowego względem (...), na dostarczeniu takim osobom niezgodnego z prawdą zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości dochodu, pozyskaniu i przedstawieniu do zabezpieczenia nieruchomości, których wartość rażąco odbiegała od wartości hipoteki i zabezpieczanej wierzytelności, uzyskaniu podpisu od osób mających figurować jako kredytodawcy, złożeniu oświadczenia o ustanowieniu hipoteki oraz zawarciu umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości, a także wypłacie środków na podstawie tak skonstruowanej umowy. Nie podejmowano przy tym próby oceny zdolności kredytowej kredytobiorców i przyjmowano do zabezpieczenia nieruchomości, których wyceny rażąco odbiegały od cen rynkowych. (...) nie podejmował rzeczywistych działań windykacyjnych; w Kasie nie istniały procedury monitorowania zabezpieczeń kredytów i pożyczek. Pieniądze z udzielonych kredytów i pożyczek były wyprowadzane na zagraniczne rachunki bankowe, częścią uzyskań środków spłacano raty wcześniejszych zobowiązań (tzw. rolowanie kredytów).

(okoliczności znane Sądowi z urzędu, także okoliczności znane powszechnie)

W 2012 roku pozwana była w związku z M. K., wychowywała córkę, miała problemy finansowe. Partner zaproponował jej, żeby skontaktowała się z R. K. jeżeli chce uzyskać pożyczkę. Pozwana zadzwoniła do wskazanej osoby, która powiedziała żeby nie martwiła się brakiem zdolności kredytowej, podała swoje dane, a on się odezwie. Po jakimś czasie R. K. zadzwonił i zaproponował pozwanej wzięcie pożyczki w kwocie 10.000 zł. Powiedział, żeby pozwana przyjechała do W. pociągiem, a on odbierze ją z dworca. Po przyjeździe, R. K. zawiózł pozwaną do (...) w W.. Wizyta w (...) nie odbyła się na sali obsługi klienta. Pozwana została zabrana do biur na pierwszym piętrze. Mężczyzna powiedział, że pozwana nie ma zdolności kredytowej na kwotę 10.000 zł pożyczki, może dostać 3.000 zł. Następnie przyszła osoba podająca się za kierowniczkę i osoba podająca się za notariusza. Dali pozwanej do podpisania dokumenty, mówili że robią pozwanej przysługę, nie dali jej dokumentów do zapoznania przed podpisaniem. Powiedzieli, że notariusz będzie poświadczał podpisy. Pozwana nie uzyskiwała zaświadczenia o dochodach, zostało podłożone w dokumentach które były przyniesione przez wymienione osoby. Po podpisaniu dokumentów została zaprowadzona do sali kas, tam podpisała jeszcze dwa dokumenty. Następnie wyszła z mężczyzną z którym przyjechała z budynku i tam otrzymała od niego 3.000 zł. Pozwana nie otrzymała podpisanych dokumentów, nie została pouczona o konieczności informowania o zmianie adresu. Od wielu lat mieszka w innym miejscu niż wymienione w dokumentach. Nigdy nie otrzymała żadnych dokumentów związanych z wykonywaniem zawartej umowy, wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy.

Pozwana choruje na autoimmunologiczne zapalenia wątroby, będzie kierowana do przeszczepu. Jest pod stała opieką przychodni hepatologicznej. Zarabia najniższą krajową, nie może dorabiać z uwagi na stan zdrowia.

(przesłuchanie pozwanej k. 500v-501)

Jedynym dokumentem potwierdzającym wypłatę środków z rachunku jest wydruk z sytemu (...), w którym zaznaczono iż w dniu 14 stycznia 2012 roku, przelano na rachunek kwotę 3.352.000 zł. Kwota w wysokości 3.270.137 zł według dokumentów finansowych (...) została wypłacona pozwanej w gotówce. Kwota w łącznej wysokości 14.000 zł pokryła składki ubezpieczeniowe, przewidziane w umowie, zaś kwota w łącznej wysokości 18 zł – prowizje za czynności bankowe. Kwota 4.634,70 zł została przelana na rzecz odbiorcy wskazanego jako Kancelaria Notarialna A. S. tytułem zapłaty za faktury.

Brak jest jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego wypłatę pozwanej w gotówce kwoty 3.270.137 zł.

(zestawienie operacji k. 41, dyspozycja k.424, 425)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt dokumenty, akta sprawy karnej oraz treść przesłuchania pozwanej, której zeznania należało uznać za wiarygodne, co do faktu braku zlecenia wypłaty kwoty 3.270.137 zł w gotówce i faktycznego otrzymania takiej kwoty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należało wskazać, że w postępowaniu Sąd związany był ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa (art. 11 k.p.c.). Sąd był zatem związany ustaleniem, że doszło do zawarcia spornej umowy kredytu we wskazanych okolicznościach.

W niniejszej sprawie powód dochodził przeciwko pozwanej wykonania zobowiązania pieniężnego z weksla. Celem zobowiązania wekslowego opartego na wystawionym wekslu własnym niezupełnym (in blanco) było zabezpieczenie zobowiązania kontraktowego wynikającego z zawartej pomiędzy upadłą kasą spółdzielczą a pozwaną wyżej opisanej umowy pożyczki. Bezspornym w sprawie niniejszej był fakt, że pozwanej w zakresie czynności prawnych związanych z zwarciem tej umowy i z jej zabezpieczeniem wekslowym przysługiwał status konsumenta w rozumieniu wynikającym z art. 22 ¹ k.c.

Podstawą prawną żądania był art. 921 ⁶ k.c. i art. 104 Prawa wekslowego z dnia 28 kwietnia 1936 roku (Dz. U. nr 37 z 1936 r. poz. 282 ze zm.). Powód jako remitent opierał swoje powództwo na przedłożonym wekslu własnym niezupełnym wystawionym przez pozwaną. Brak było podstaw do podważania jego formalnej ważności. Zasady wypełnienia weksla przez powoda zostały określone przez stron w pisemnej deklaracji wekslowej. W dniu 11 kwietnia 2019 roku powód uzupełnił weksel zgodnie z deklaracją wekslową na wyżej wskazaną kwotę i oznaczył termin płatności na dzień 6 maja 2019 roku. W ocenie Sądu, przedstawiony weksel posiada wszystkie elementy formalne określone w art. 101 Prawa wekslowego: nazwę „weksel” w samym tekście dokumentu, przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej, oznaczenie terminu i miejsca płatności, nazwisko osoby, na której rzecz zapłata ma być dokonana, oznaczenie daty i miejsca wystawienia wekslu oraz podpis wystawcy wekslu.

Posiadaczowi weksla, który jest pierwotnym wierzycielem z weksla (remitentem), przysługuje w stosunku do wystawcy roszczenie ze stosunku podstawowego oraz z weksla, przy czym może on uzyskać zaspokojenie swojej wierzytelności tylko raz, wybierając jedno z tych roszczeń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2021 r., sygn. akt III CSKP 72/21). Zabezpieczenie wykonania umowy zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem poprzez weksel własny niezupełny wystawiony przez konsumenta nie pozostaje w sprzeczności z zasadami ochrony konsumenta zawartymi w prawie unijnym (wyrok TSUE z 7 listopada 2019 r., sprawy połączone C-419/18 i C-483/18). Przy tym jednak, rozpoznając spór pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem, którego podstawą jest weksel własny wystawiony przez konsumenta, a następnie uzupełniony przez przedsiębiorcę jako remitenta, sąd ma obowiązek zbadania z urzędu, czy postanowienia umowy będącej podstawą wystawienia weksla, są zgodne z zasadami wynikającymi z art. 3 i 5 dyrektywy 93/13 oraz art. 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23.4. 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki. W orzeczeniu z dnia 13 września 2018 roku (C-176/17) Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał, że art. 7 ust. 1 dyrektywy nr 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym pozwalającym na wydanie nakazu zapłaty opartego na wekslu własnym zabezpieczającym kredyt konsumencki, w sytuacji gdy sąd rozpoznający pozew o wydanie nakazu zapłaty nie jest uprawniony do zbadania potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków tej umowy.

Strony procesu zawarły w formie pisemnej umowę pożyczki, do której zastosowanie znajduje art. 720 § 1 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. z 2012 r. poz. 855 ze zm.) i przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo Bankowe (Dz.U. 1997 Nr 140, poz. 939 ze zm.). Upadły jako dający pożyczkę zobowiązał się przenieść na własność pozwanej jako biorącej pożyczkę kwotę 3.500.000 zł, w tym skredytowaną prowizję za udzielenie pożyczki w wysokości 175.000 zł, zaś biorąca zobowiązała się zwrócić tę samą ilość pieniędzy, wraz z ustalonymi przez strony odsetkami.

Dla ważności umowy pożyczki i wystawionego dla jej zabezpieczenia weksla nie ma znaczenia to, jaki (nieujawniony w umowie i nieznany pożyczkodawcy) cel miał pożyczkobiorca zaciągając pożyczkę oraz co zamierzał zrobić i co faktycznie zrobił z wypłaconą mu sumą pożyczki. Jednakże skoro z dokumentów (...) jasno wynika, iż przeważająca kwota pożyczki została wypłacona w gotówce, winny być w zakresie wytworzone dokumenty potwierdzające wymieniony fakt. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania pozwanej, iż nigdy nie otrzymała w gotówce żadnej kwoty. Brak dokumentu opatrzonego podpisem pozwanej potwierdzającego przyjęcie w gotówce kwoty ponad 3.000.000 zł w oczywisty sposób potwierdza zeznania pozwanej. To, że pracownicy (...) będący uczestnikami przestępczego procederu, dokonali wypłaty z rachunku należącego do pozwanej wymienionej kwoty osobom trzecim pozostającym z nimi w porozumieniu, w żadnej mierze nie może rodzić odpowiedzialności pozwanej co do kwoty która nie została jej nigdy wręczona.

Zarzut, iż zawarcie umowy pożyczki było dla pozoru, jest niecelny. Zgodnie z art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru, a jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. Trzeba również zaznaczyć, iż oświadczanie woli złożone dla pozoru może dotyczyć sytuacji, gdy ma ono nie wywołać żadnych skutków prawnych, jak i sytuacji, gdy ma ono wywołać inne skutki prawne. Tylko pierwsza z tych sytuacji prowadzi do nieważności bezwzględnej czynności prawnej.

Pozorność jako wada oświadczenia woli polega na zamierzonej przez obie strony czynności prawnej niezgodności pomiędzy rzeczywistą treścią aktu woli a jego uzewnętrznieniem (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 maja 2016 r., I ACa 1626/15). Oświadczenie woli dla pozoru stwarza jedynie wrażenia co do zamiaru osiągnięcia określonego celu, podczas gdy rzeczywiście zgodnym zamiarem składającego oświadczenie i jego adresata jest, aby jego skutki nie powstały. Zachowania stron po zawarciu umowy świadczące o realizowaniu uprawnień i obowiązków z niej wynikających mają wpływ na ocenę rzekomej pozorności umowy, a przy tym nie sposób przyjąć, iż umowa jest pozorna w taki sposób, że prowadzi do nieważności, w sytuacji, gdy była ona wykonywana faktycznie. Z kolei, zatajenie pozorności, czyli ukrycie braku zamiaru wywołania określonych skutków prawnych, nie pozbawia oświadczenia woli skuteczności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 kwietnia 2021 r. I ACa 549/20, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 1971 r., II CR 250/71, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 1998 r. II CKN 816/97).

Stosownie do dyspozycji art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W realiach niniejszej sprawy, to na stronie pozwanej spoczywał ciężar dowiedzenia pozorności. Obowiązkiem pozwanej było wykazanie ponad wszelką wątpliwość, że zgodnie z wolą stron umowa kredytu miała nie wywołać skutków prawnych czy wywołać inne skutki prawne. Zdaniem Sądu, nie ma mowy o pozorności, gdyż umowa była faktycznie przez strony wykonywana (bez względu na okoliczności wypłaty i spłaty zobowiązania).

W świetle przepisów prawa należało uznać również, że dochowane zostały wszelkie wymogi, do których zachowania zobligowany był pożyczkodawca w razie zaległości w spłacie.

Mając na uwadze wyżej wymienioną argumentację, należało dokonać oceny czy umowa została wykonana. Z uwagi na realny charakter umowy pożyczki, dla jej wykonania, konieczne jest faktyczne przekazanie pożyczkobiorcy kwoty pożyczki. Z ustaleń Sądy wynika, iż pozwanej nigdy w sposób przewidziany procedurami nie przekazano kwoty pożyczki. Otrzymała jedynie kwotę 3.000 zł od osoby będącej członkiem grupy tworzącej przestępczy proceder. Nadto, żaden dokument nie potwierdza, iż na żądanie pozwanej dokonano wypłaty gotówki i ją otrzymała.

Tym samym należało uznać, iż nie doszło do skonsumowania umowy, kwota pożyczki pozostająca na rachunku przypisanym do pozwanej, nigdy z tego rachunku nie została na skutek dyspozycji pozwanej wypłacona, a powyższe prowadziło do oddalenia powództwa. Wydruk z dokumentacji (...), wskazujący na dokonanie wypłaty w gotowce jest bezwartościowym dokumentem, potwierdzającym wypłatę której faktycznie nie dokonano na rzecz pozwanej.

Niezależenie od powyższych rozważań, zgodnie z art. 36 ust. 1a ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, w brzmieniu obowiązującym w dacie w dacie wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy pożyczki, do umów pożyczek zawieranych przez kasy stosuje się odpowiednio przepisy art. 75c ust. 1-5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. poz. 1876 z 2017 roku) do umowy pożyczki pieniężnej udzielonej przez bank stosuje się przepisy art. 75c ust. 1 i 2 tej samej ustawy. Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli kredytobiorca (pożyczkobiorca) opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu (pożyczki), bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych – w wezwaniu tym bank informuje kredytobiorcę (pożyczkobiorcę) o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wprawdzie art. 75c Prawa bankowego wszedł w życie już po zawarciu przez strony umowy pożyczki, jednakże z mocy art. 12 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw miały obowiązek dostosować swoją działalność do wymagań określonych w art. 75c ustawy Prawo bankowe, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą - co oznacza, że powód powinien zastosować wymogi przewidziane tym przepisem w odniesieniu do wypowiedzenia dokonanego w 2016 roku. Dopiero po zachowaniu wymogów z art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego oraz bezskutecznym upływie terminu 14 dni roboczych dla złożenia przez pozwaną wniosku o restrukturyzację powód był uprawniony do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu pożyczki. Wymogi te zostały przez powoda w pełni dochowane, a zatem wypowiedzenie było skuteczne. Na dzień wszczęcia procedury upominawczej, tj. wezwania do zapłaty z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, i następnie na dzień złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu istniało zadłużenia. Spłat pożyczki zaprzestano w 2016 roku, a zgodnie z postanowieniami umowy zawartej przez strony pożyczkodawca uprawniony było do wypowiedzenia Umowy z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia. Tym samym, w okolicznościach niniejszej sprawy, oznacza to, że wypowiedzenie umowy pożyczki było prawnie skuteczne.

Ostatecznie jednak Sąd, uwzględniając całokształt mających dla sprawy znaczenie okoliczności, doszedł do przekonania, że postawa procesowa powoda stanowi nadużycie prawa podmiotowego, o jakim mowa w art. 5 k.c. Powód czyni ze swego prawa użytek, który jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

Niewątpliwie umowa została zawarta w związku z zorganizowanym przez kierownictwo (...) w W. procederem przestępczym mającym na celu wyłudzanie kredytów bądź pożyczek przez osoby, które legitymowały się podrobionymi dokumentami, na podstawie których uzyskiwały środki pieniężne, które następnie były przekazywane innym osobom. Twórcy procederu wykorzystywali słabość osób, które znajdowały się w trudnej sytuacji finansowej – pozwanej, będącej w słabej sytuacji finansowej, również zaproponowano możliwość zarobienia pieniędzy w taki sposób, że będzie ona miała rolę „słupa”, tj. ujawnionego pożyczkobiorcy, w przestępczym procederze. Pozwana miała zaciągnąć w (...) pożyczkę, która w rzeczywistości miała być przekazana przez pracowników instytucji udzielającej pożyczkę nieznanej pozwanej osobie.

Nie ulega wątpliwości, że to właśnie na skutek działań grupy przestępczej stworzonej przez osoby zarządzające (...) pozwaną miała możliwość uzyskania jakichkolwiek środków z (...). Pozwana nie była twórcą „pomysłu” ani aktywnym jego realizatorem, lecz mało znaczącym, w zasadzie przypadkowym, środkiem do wyprowadzenia środków z (...) przez osoby reprezentujące tę (...). Jej korzyść majątkowa osiągnięta z roli słupa była znacznie ograniczona w porównaniu z uruchomioną kwotą pożyczki. Zważyć należy, że pożyczka opiewała na bardzo wysoką kwotę, a tym samym (...) powinna działać szczególnie ostrożnie pod względem zachowania wszelkich formalności, dokładnego sprawdzenia dokumentów przedstawianych w procedurze kredytowej. Nie jest wiarygodnym, aby (...) w tak niefrasobliwy sposób udzielała pożyczek, gdyby osoby ją reprezentujące nie miały w tym interesu, aby do dokonania czynności prawnej w formie zawarcia umowy doszło. Wskazuje na to prześledzenie przebiegu zdarzeń: bardzo krótki czas procedowania, bardzo wysoka kwota pożyczki, brak określenia precyzyjnie przedmiotu kredytowania, brak zabezpieczenia hipotecznego w pierwszej umowie, ustanowienie zabezpieczenia hipotecznymi aneksami na nieruchomościach będących własnością innych osób, przy tym będących obciążonymi już innymi hipotekami przez (...), oraz niezwłoczna wypłata gotówki w dniu podpisania umowy pożyczki.

Co do zabezpieczenia hipotecznego, wskazać należy iż wszystkie te zabezpieczenia do zawartej umowy w istocie były prima facie wątpliwe. Elementem procederu, w którym brała udział (...), było ustanawianie hipotek na nieruchomościach o wartości rażąco nieadekwatnej do wysokości „zabezpieczanych” wierzytelności. Możliwość uzyskania zaspokojenia byłaby zatem bardzo ograniczona. W ocenie Sądu, wolą (...) (działających w jej imieniu osób) nie było zabezpieczenie roszczeń. Przeciwnie, ustanowienie hipoteki stanowiło element sprzecznego z prawem procederu wyprowadzania środków z (...). Wysoce wątpliwym jest również to, że (...) nie zweryfikowała w późniejszym okresie, czy cel umowy (cele mieszkaniowe) został przez pozwaną dochowany.

Tym samym, Sąd nie ma najmniejszych wątpliwości, że świadomość przestępczego celu umowy kredytu istniała po stronie członków zarządu (...). Stosownie do teorii organów uzasadniało to przypisanie tej świadomości samej osobie prawnej. W ustaleniu sądu karnego wskazano, że pozwana wprowadziła w błąd bliżej nieokreślonych pracowników (...), co należy odnosić do pracowników obsługujących złożony przez nią wniosek kredytowy. Wobec tego szereg czynności podjętych w celu zawarcia umowy pożyczki oraz podjętych po jej zawarciu wskazuje, że to właśnie drugą stronę, samą (...), obciąża w dużej mierze folgowanie procedurom przestępczym. Osoby zarządzające (...) stworzyły łańcuch czynności stanowiących zorganizowany proceder nielegalnego wyprowadzania środków pieniężnych z (...). W szczególności (...), a w zasadzie jej członkowie i wierzyciele, jest pokrzywdzona strukturą, którą stworzyły jej organy zarządcze.

Nie można w tej sytuacji faworyzować (...) w całości kosztem pozwanej, która wprawdzie wyłudziła kredyt, dopuściła się przestępstwa, lecz poniosła konsekwencje swoich bezprawnych działań, i na mocy wyroku karnego została prawomocnie skazana za dokonane wyłudzenie oraz zasądzono od niej na rzecz powoda kwotę 3.000 zł.

W tych okolicznościach, uznając pozwaną jedynie za element wieloelementowego przestępstwa zorganizowanego przez samą (...) – właściwie jej organy – oraz brak podstaw do tego, aby pozwana samodzielnie odpowiadała za całość procederu, w zakresie, w jakim z niego nie skorzystała. Nie sposób przyjąć inaczej niż to, że (...) w istocie została pokrzywdzona przez działania prowadzone przez reprezentujące ją osoby, piastujące stanowiska w organie zarządczym. Mając powyższe na względzie, nie do zaakceptowania jest z punktu widzenia zgodności z zasadami współżycia społecznego, w tym w szczególności z zasada sprawiedliwości społecznej, aby pozwana ze wszech miar odpowiadała ze wszelkie skutki ww. procederu.

Przy tym jednak należy dodać, że roszczenie powoda już w dacie złożenia pozwu w sprawie niniejszej było częściowo przedawnione, co skutkowałoby i w tym wypadku oddaleniem powództwa jako niewykazanego co do wysokości. Zgodnie z treścią art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (§ 1). Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi (§ 2 ¹ ). Zgodnie z ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104), wprowadzającą przepis art. 117 § 2 ¹ k.c., roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 5 ust. 4 ustawy nowelizującej). Oznacza to, że sąd miał w sprawie niniejszej obowiązek rozważenia z urzędu, czy i w jakim zakresie roszczenie pieniężne powoda uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 70 w związku z art. 103 ust. 1 i art. 104 ust. 1 Prawa wekslowego, roszczenia wekslowe przeciw akceptantowi ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech, licząc od dnia płatności weksla. Zasadę tę stosuje się również w sytuacji, w której doszło do wypełnienia weksla in blanco i data płatności została wpisana przez wierzyciela (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 1981 r., IV PRN 6/81, z dnia 4 czerwca 2003 r., I CKN 434/01, z dnia 19 grudnia 2007 r., V CSK 323/07). Zatem, roszczenie wekslowe przeciwko wystawcy weksla własnego ulega przedawnieniu z upływem trzech lat, licząc od dnia płatności weksla, bez względu na to, komu ono przysługuje. Stanowisko jest wielokrotnie wyrażono w orzecznictwie Sądu Najwyższego (np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1971 r., sygn. akt II CR 277/71; z dnia 21 maja 1981 r., sygn. akt IV PRN 6/81; z dnia 24 maja 2005 r., sygn. akt V CK 652/04). Złożony przez powoda weksel został uzupełniony w dniu 8 maja 2019 r., oznaczając termin płatności na dzień 29 maja 2019 r. Tym samym roszczenie z tego weksla nie było przedawnione w dacie wniesienia pozwu, które było czynnością, o której mowa w art. 123 § 1 k.c., prowadzącą do przerwania biegu przedawnienia.

Jednakże, w okolicznościach sprawy niniejszej roszczenia powoda ze stosunku podstawowego uległy uprzednio częściowemu przedawnieniu, a zatem doszło do wypełnienia weksla in blanco niezgodnie z porozumieniem wekslowym w części, w jakiej wekslem objęto roszczenie przedawnione. Bieg przedawnienia roszczenia wekslowego jest niezależny od biegu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego, będącego źródłem zabezpieczonej wierzytelności, które przedawnia się według reguł właściwych dla roszczeń danego rodzaju (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 1981 r., IV PRN 6/81, z dnia 24 listopada 2005 r., IV CK 236/05 i z dnia 16 grudnia 2015 r., IV CSK 131/15). Stosownie do art. 118 k.c., roszczenia powoda o spłatę należności z tytułu zawartej umowy pożyczki jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegają trzyletniemu terminowi przedawnienia.

W ocenie Sądu, błędne i niezgodne z prawem jest stanowisko, jakoby wymagalność roszczenia o spłatę pożyczki zależna była od wykonania uprawnienia prawnokształtującego w postaci złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki. Wskazać należy, że przedmiotowa umowa nie kreowała zobowiązania bezterminowego, gdyż spłatę świadczeń w ramach pożyczki precyzyjnie określał harmonogram spłat poszczególnych rat przez pozwaną. Uprawnienie do wypowiedzenia umowy pożyczki dawało pożyczkodawcy jedynie uprawnienie do wypowiedzenia umowy w razie, gdyby zostały naruszone warunki spłaty. Nie sposób jednak utożsamiać tego z wynikającą z art. 120 § 1 zd. 2 k.c. normą, z której wynika, że jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Termin spełnienia świadczenia obciążającego pozwaną i wynikającego z umowy pożyczki został ściśle i jednoznacznie określony. Wypowiedzenie umowy kredytu nie ma wpływu na wymagalność ‎i przedawnienie roszczeń o zapłatę rat, których termin płatności przypadł na okres poprzedzający wypowiedzenie. Jeżeli świadczenie dającego pożyczkę wolą stron stosunku prawnego staje się świadczeniem podzielnym ‎w tym znaczeniu, że wierzyciel wyraża zgodę na jego spełnienie w częściach (ratach) w uzgodnionych terminach, to każda z rat staje się wymagalna wraz ‎z upływem terminu jej zapłaty. Skuteczne wypowiedzenie umowy kredytu nie powoduje zaś zniesienia istniejącego pomiędzy stronami stosunku wynikającego ‎z zawartej umowy, lecz skutkuje wcześniejszą wymagalnością roszczenia banku, obejmującego niespłaconą i niewymagalną przed dniem skuteczności wypowiedzenia część kapitału. W przeciwnym razie należało uznać (co byłoby wnioskiem prawnie nieakceptowalnym i sprzecznym z istotą instytucji przedawnienia roszczenia), że powód uprawniony byłby do żądania zapłaty poszczególnych rat nawet po upływie kilkudziesięciu lat od daty wymagalności danej raty, o ile tylko w międzyczasie dokonałby wypowiedzenia umowy pożyczki (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 lipca 2017 r. I ACa 738/16).

Treść deklaracji wekslowej wskazywała na możliwość uzupełnienia przez powoda weksla opisanego w deklaracji na kwotę do 3.524.986,38 zł, odpowiadającą wysokości zobowiązania pozwanej obejmującą należność główną i odsetki. Zgodnie z art. 10 prawa wekslowego, nie jest wymagana szczególna forma porozumienia wekslowego. Okoliczność, że wydano weksel niezupełny stwarza domniemanie, iż istnieje porozumienia wystawcy i remitenta dotyczące uzupełnienia weksla. Prawo wekslowe nie precyzuje formy ani treści porozumienia, pozostawiając tę kwestię woli stron. Weksel in blanco powinien być uzupełniony przez posiadacza zgodnie z przepisami Prawa wekslowego i zawartym porozumieniem wekslowym. Wykładnia porozumienia wekslowego w zakresie dotyczącym upoważnienia do uzupełnienia weksla in blanco następuje na zasadach ogólnych (art. 65 k.c.). W sytuacji, w której weksel ma charakter zabezpieczający wykonanie zobowiązania ze stosunku podstawowego, sięgnięcie do reguł określonych w art. 65 k.c. prowadzi zazwyczaj do wniosku, że udzielone odbiorcy weksla in blanco upoważnienie do uzupełnienia weksla uprawnia jedynie do uzupełnienia weksla przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu. Dotyczy to na ogół także sytuacji, w których deklaracja wekslowa upoważnia do uzupełnienia weksla „w każdym czasie”, zważywszy, że w świetle art. 65 k.c. zastrzeżenie takie nie powinno być rozumiane jako prowadzące do całkowitego oderwania momentu uzupełnienia weksla od ram czasowych, w jakich wierzyciel może skutecznie dochodzić zabezpieczonego roszczenia, a w konsekwencji braku czasowych granic odpowiedzialności dłużnika wekslowego. Na rzecz takiej wykładni przemawia również ścisła więź między uprawnieniem inkorporowanym w wekslu a roszczeniem, którego zaspokojenie ma ułatwić zabezpieczenie wekslowe (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004 r., V CK 228/04, OSP 2005, nr 11, poz. 130, z dnia 14 lutego 2008 r. II CSK 522/07, niepubl., z dnia 15 maja 2008 r., I CSK 548/07, OSNC-ZD 2009, nr B, poz. 49, i z dnia 3 listopada 2010 r., V CSK 142/10, OSNC-ZD 2011, nr D, poz. 73). Uprawnienie do uzupełnienia weksla in blanco jako takie jest bezterminowe, jednakże jeżeli weksel zabezpiecza inne zobowiązanie, to jego wypełnienie nie może nastąpić po upływie terminu przedawnienia tegoż zobowiązania. Przyjęcie przeciwnego rozumowania prowadziłby do obejścia przepisów o przedawnieniu. W sprawie pomiędzy remitentem a dłużnikiem z weksla wystawionego in blanco w związku ze stosunkiem prawnym łączącym strony, okoliczność, że roszczenie wekslowe nie uległo przedawnieniu, nie zwalnia sądu od rozważenia, czy weksel został uzupełniony zgodnie z umową, a w szczególności – czy w chwili jego uzupełnienia istniało nieprzedawnione roszczenie wynikające z powyższego stosunku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1971, II CR 277/71).

Skoro zatem wykładnia oświadczenia woli wyrażonych w deklaracji wekslowej nie dawała podstaw do przyjęcia, że uzupełnienie weksla mogłoby nastąpić także po upływie terminu przedawnienia roszczeń, które miały zostać zabezpieczone wekslem, a weksel został uzupełniony w dniu 18 maja 2019 roku, zobowiązanie wekslowe nie powstało w części, w jakiej odnosiło się do świadczeń ze stosunku pożyczki, które stały się wymagalne przed 1 stycznia 2016 roku – w tym zakresie roszczenia pieniężne powoda ze stosunku podstawowego przedawniły się bowiem najpóźniej z końcem 2019 roku.

Mając powyższe na uwadze, dochodzone przez powoda roszczenia nie mogło obejmować świadczeń objętych harmonogramem spłaty pożyczki, gdyż w części roszczenie było przedawnione w dacie uzupełnienia weksla przez powoda. Uwzględniając te okoliczności, nie sposób przyjąć, że roszczenie powoda zostało wykazane co do wysokości.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c., stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Powództwo zostało oddalone w całości, a zatem powód powinien zwrócić pozwanej poniesione przez nią niezbędne koszty procesu. Na koszty po stronie pozwanej złożyły się jedynie nieopłacone koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 18.450 zł. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalono na podstawie § 8 pkt 7 i § 4 ust. 3 w zw. z § 24 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Z / odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda przez PI.