Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 28 grudnia 2022 roku powódka I. P. zażądała zasądzenia od pozwanej (...) S.A. na swoją rzecz kwoty:

-

45.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tej kwoty 13 października 2022 roku do dnia zapłaty;

-

38.589,04 złotych tytułem odszkodowania z tytułu kosztów leczenia, dojazdów do placówek medycznych, opieki oraz utraconych dochodów wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie liczonymi od tej kwoty od dnia 13 października 2022 roku do dnia zapłaty;

-

43.581,34 złotych tytułem odszkodowania z tytułu utraconych dochodów wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie liczonymi od tej kwoty od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Powódka wniosła również o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, iż domaga się zapłaty w związku ze zdarzeniem z 6 sierpnia 2021 roku, w którym na terenie sklepu (...) znajdującego się w miejscowości W., przechodząc między paletami ustawionymi w alejce sklepowej oraz porozrzucanych po podłodze kartonach, poślizgnęła się na mokrej i niezabezpieczonej posadzce. Powódka przewróciła się, upadając na plecy oraz lewą rękę, a dodatkowo uderzając głową w towar znajdujący się na jednej z palet. W wyniku upadku powódka doznała złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej z wklinowym i kątowym ustawieniem, złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej i uszkodzenia nerwu pośrodkowego lewej ręki. W szpitalu im. K. w Ł. powódka przeszła zabieg nastawienia złamanej ręki pod pełną narkozą, a następnie założono jej opatrunek gipsowy na okres 6 tygodni. Powódka podała, że wciąż odczuwa skutki zdarzenia w postaci silnego bólu ręki oraz braku pełnej sprawności, zaś leczenie i rehabilitacja kończyny nie uległy zakończeniu, a których koszt w całości obciążył powódkę. Powódka nie wróciła do stanu sprzed wypadku, który przyczynił się w dłuższym okresie do niemożności wykonywania większości czynności domowych, w tym podjęcia pracy zarobkowej. Przez okres leczenia powódka była niesamodzielna i potrzebowała pomocy osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego m.in. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, zakupy, higiena osobista. Sytuacja ta negatywnie wpłynęła na stan psychiczny powódki. W uzasadnieniu pozwu podano, iż powódka przed zdarzeniem była po wstępnych rozmowach dotyczących podjęcia zatrudnienia. W związku z wypadkiem, powódka nie mogła podjąć się wykonywania pracy, stąd umowa nie została zawarta. Powódka w związku z tym dochodzi kwoty utraconego zarobku, który w przypadku braku wystąpienia zdarzenia, uzyskiwałaby przez okres trwania umowy. /pozew k. 4-17/

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana zakwestionowała, że podłoga w miejscu zdarzenia była mokra, a tym samym przyczyna poślizgnięcia powódki i jej upadku pozostaje nieznana. Fakt pozostawienia kartonów i folii w alejce sklepowej nie daje z kolei podstaw do uznania, że zachodzi adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zdarzeniem a tym zachowaniem, za które odpowiedzialność ponosi ubezpieczony (...) S.A. W ocenie strony pozwanej zdarzenie należało zakwalifikować jako nieszczęśliwy wypadek, za który ubezpieczony i ubezpieczyciel nie ponosi winy, a zatem brak jest podstaw do wypłaty odszkodowania. Pozwana wskazała, że roszczenie o zwrot kosztów opieki jest nieuzasadnione, nieudowodnione i znacznie zawyżone. Powódka nie wykazała, że charakter obrażeń jest trwały, w tym wymagał udzielenia pomocy przez osoby trzecie. W ocenie pozwanej zastosowana przez powódkę stawki godzinowej opieki jest rażąco wygórowana, a w sprawie nie wykazano, że podmiot udzielający powódce pomocy był podmiotem profesjonalnym i wykwalifikowanym, co ewentualnie uzasadniałoby przyjętą w wyliczeniu stawkę. Pozwana zakwestionowała także roszczenie w zakresie zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych, wskazując, że wyliczenie kosztów jest dowolne, a dokumentacja nie potwierdza zarówno odległości, jak i częstotliwości pobytu w placówkach. Podobnie pozwana ustosunkowała się do roszczenia o zwrot kosztów leczenia, rehabilitacji, zakupu leków i pozyskania dokumentacji medycznej. W przypadku żądania zwrotu utraconych dochodów pozwana podniosła, że powódka nie wykazała całkowitej niezdolności do zarobkowania – trwałości uszkodzenia ciała. Co więcej pozwana podkreśliła, iż utraconą korzyścią nie jest wynagrodzenie w pełnej wysokości, gdyż jego uzyskanie związane jest ponoszenie określonych wydatków, a zatem zasądzeniu powinna podlegać jedynie kwota netto. Pozwana uznała również, że żądanie dotyczące zadośćuczynienia jest niezasadne. W przypadku zaś odmiennego poglądu przyjętego przez sąd, pozwana zakwestionowała wysokość żądania, gdyż kwota dochodzona przez powódkę jest wygórowana i nieadekwatna w porównaniu z doznaną szkodą. /odpowiedź na pozew k. 68-76/

Stanowiska stron nie uległy zmianie w toku postępowania.

Sąd ustalił:

W dniu 6 sierpnia 2021 roku w miejscowości W., na terenie sklepu (...) S.A. I. P., przechodząc pomiędzy paletami ustawionymi w alejce sklepowej poślizgnęła się na posadzce. Wokół palet podłoga była brudna i lepka, leżały rozrzucone kartony. Między rozstawionymi paletami było mało miejsca do przejścia. Powódka przewróciła się, upadając na plecy oraz lewą rękę. Po upadku powódce zrobiło się słabo, poczuła silny ból lewej ręki. Powódka w czasie zdarzenia miała obuwie na niskim obcasie.

Tego dnia na zmianie w sklepie były pracownice M. F., B. D. i A. J.. M. F. słyszała upadek powódki. Pracownice ustaliły, że powódkę boli ręka. A. J. udzieliła pomocy powódce, usztywniając rękę oraz zakładając bandaż.

Powódka skarżyła się również obecnemu w sklepie mężowi J. P. (1) na ból ręki i głowy z lewej strony.

/wydruk zdjęć z monitoringu k. 46, dokumentacja fotograficzna, oświadczenie sklepu k. 57 (płyta), zeznania J. P. (2) k. 140-141, zeznania M. F. k. 142, zeznania A. J. k. 143, przesłuchanie powódki k. 145, 224-225/

Powódka i jej rodzina często korzystała ze sklepu (...) S.A. Czasami bywało tak, że towar stał nierozładowany w alejkach. Jak pracownicy sklepu rozkładają towar, to zazwyczaj w alejce stoi jedna paleta, chociaż zdarza się, że stoją dwie. /zeznania P. Ł. 138-139, zeznania M. F. k. 142, zeznania A. J. k. 143, przesłuchanie powódki k. 145, 224-225/

W alejce, w której powódka upadła są rozstawione towary suche. Zdarza się, że w trakcie zmiany któryś z klientów coś rozleje, wtedy podłoga jest myta na bieżąco. Podłogi są zazwyczaj myte wieczorem. W dniu 6 sierpnia 2021 roku nie padał deszcz, stąd nie było potrzeby domywania podłóg w ciągu dnia. /zeznania M. F. k. 142, zeznania A. J. k. 143, zeznania B. D. k. 144/

Syn P. Ł. po zdarzeniu zawiózł powódkę do Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł.. Powódka przebywała w szpitalu do dnia 7 sierpnia 2021 roku. W szpitalu wykonano zdjęcia RTG lewego nadgarstka i przedramienia. Stwierdzono, że na skutek upadku powódka doznała złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej z wklinowym i kątowym ustawieniem, złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej i uszkodzenia nerwu pośrodkowego lewej ręki. Powódka przeszła zabieg nastawienia złamanej ręki pod pełną narkozą.

Lewą kończynę górną unieruchomiono w opatrunku gipsowym na okres 6 tygodni. Przy wypisie zalecono jej kontrolę w (...) w przeciągu następnych 2 tygodni, uniesienie i odciążenie kończyny temblakiem oraz przyjmowanie doraźnie leków przeciwbólowych. Na wizycie kontrolnej powódce skrócono opatrunek gipsowy.

/dokumentacja medyczna k. 57, 82 (płyty), opinia biegłego z zakresu neurologii lek. med. J. B. zeznania J. P. (2) k. 140-141, opinia biegłego z zakresu ortopedii dr n. med. K. B. oraz uzupełniająca opinia biegłego k. 215-219, przesłuchanie powódki k. 145, 224-225/

Powódka leczyła się ambulatoryjnie u ortopedy w (...) Szpitalu (...) Medycznej w Ł.. W okresie sierpień 2021 – marzec 2022 powódka odbyła 6 wizyt.

Powstały w wyniku urazu trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł 0 % - po zbadaniu powódki zakres ruchu i kształtu nasady dalszej kości promieniowej lewej wykazała brak zniekształceń po przebytym urazie oraz brak ograniczenia ruchomości w obrębie nadgarstka i przedramienia. Sam fakt wystąpienia złamania nie powoduje uszczerbku na zdrowiu – bez względu na okoliczności i przyczyny, jeśli nie powstało zniekształcenie nadgarstka z ograniczeniem ruchomości. Deklarowana przez powódkę dysfunkcja i dolegliwości wynikają z choroby zasadniczej jaką jest wrodzona łamliwość kości. W przypadku urazu, którego doznała powódka i przebytego złamania lewego przedramienia nie stwierdzono wynikającego z urazu trwałego uszczerbku na zdrowiu. Złamania przy chorobie wrodzonej łamliwości kości dobrze się zrastają i goją szybciej niż u osób zdrowych, jednak powikłania to nadmierna kostnina i deformacja kości powstająca jako skutek wielokrotnego złamania kości w tym samym miejscu. /opinia biegłego z zakresu ortopedii dr n. med. K. B. k. 183-191 oraz uzupełniająca opinia biegłego k. 215-219, informacja medyczna k. 118v./

Powódka skarżyła się na drętwienie II palca lewej ręki w związku z czym w dniu 9 lutego 2022 roku wykonano badanie EMG, które wykluczyło uszkodzenie lewego nerwu pośrodkowego. Zgłaszane odrętwienie palca jest odczuciem subiektywnym powódki. Powódka nie leczy się neurologicznie.

W wyniku zdarzenia z 6 sierpnia 2021 roku trwały i długotrwały neurologiczny uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 0%.

/dokumentacja medyczna k. 171-173, opinia biegłego z zakresu neurologii lek. med. J. B. zeznania J. P. (2) k. 140-141/

Bezpośrednio po zdarzeniu powódka odczuwała dolegliwości bólowe o znacznym stopniu, które zmniejszyły się po repozycji i założeniu unieruchomienia gipsowego. Dolegliwości o niewielkim stopniu trwały do 6 tygodni – do czasu zdjęcia gipsu. Następnie okresowe o niewielkim nasileniu przez czas rehabilitacji i powrotu ruchu nadgarstka. Obecnie dolegliwości mają charakter sporadyczny i niewielkie nasilenie.

Przewlekłe bóle kostne są jednym z objawów choroby, występują długo po wygojeniu złamań albo bez związku ze złamaniem.

Unieruchomienie lewej kończyny górnej w opatrunku gipsowym ograniczyło możliwości ruchowe i sprawność ruchową powódki. Wymagała ona pomocy osób trzecich przy niektórych czynnościach codziennych. Pomoc przez czas unieruchomienia gipsowego – 6 tygodni – wyniósł 1 do 2 godziny dziennie przy czynnościach związanych z higieną, przygotowywaniem i spożywaniem posiłku. Po zdjęciu gipsu pomoc niezbędna powódce to wymiar 1 godziny tygodniowo do czasu uzyskania pełnej sprawności ręki, czyli przez kolejne 2 miesiące. /opinia biegłego z zakresu ortopedii dr n. med. K. B. k. 183-191 oraz uzupełniająca opinia biegłego k. 215-219/

Po wypadku powódką opiekował się mąż J. P. (2) i syn P. Ł.. Gdy powódka nosiła opatrunek gipsowy pomagano jej w sprzątaniu, przygotowywaniu posiłków, ubieraniu, higienie osobistej i kąpieli. Powódka jest leworęczna, dlatego ciężko było jej wykonywać jakiekolwiek z wymienionych czynności.

Syn powódki P. Ł. woził ją na rehabilitację i wizyty kontrolne do ortopedy, gdyż powódka nie mogła samodzielnie prowadzić samochodu. P. Ł. posiada samochód marki H.. Mąż powódki nie posiada prawa jazdy.

Powódka miała problemy ze snem, musiała spać w określonej pozycji, aby nie nadwyrężać ręki. Powódka po zdjęciu gipsu odczuwała niesprawność lewej ręki i utrzymujące się dolegliwości bólowe. W całym okresie leczenia brała leki przeciwbólowe oraz kolagen. Na leki powódka wydatkowała łącznie kwotę 52,88 złotych.

Stawka za usługi opiekuńcze w 2021 roku wynosiła 28 złotych za godzinę opieki.

/wydruk rachunku k. 20, oświadczenie o kosztach opieki, pismo MOPS określające stawkę za usługi opiekuńcze k. 57 (płyta), zeznania P. Ł. 138-139, zeznania J. P. (2) k. 140-141, przesłuchanie powódki k. 224-225/

Pomimo upływu czasu ból ręki wciąż się utrzymywał. Powódka korzystała z prywatnej rehabilitacji w celu przywrócenia pełnej ruchomości ręki. Była na 2 wizytach, w trakcie których wskazano jej jakie ćwiczenia wykonywać. Powódka robiła ćwiczenia samodzielnie w domu. Na wizyty rehabilitacyjne refundowane w ramach NFZ był długi okres oczekiwania, w związku z czym powódka zdecydowała się na prywatne leczenie. Powódka w całości opłaciła wizyty rehabilitacyjne, przy czym za jedną wizytę płaciła około 250 złotych. /zeznania J. P. (2) k. 140-141, przesłuchanie powódki k. 145, 224-225/

Powódka posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane na stałe od dnia 15 lutego 2023 roku. Decyzją orzeczono, że powódka jest osobą zdolną do pracy jedynie w warunkach ochronnych.

Powódka choruje na uwarunkowana genetycznie chorobę samoistną w postaci kostnienia niedoskonałego i wrodzonej łamliwości kości. Powódka wymaga opieki i leczenia z tego tytułu. /orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 174 v., opinia biegłego z zakresu ortopedii dr n. med. K. B. k. 183-191/

Powódka przed wypadkiem pracowała w stadninie koni. Również przed zdarzeniem z 6 sierpnia 2021 roku miała wstępną rozmowę o pracę z E. M. (1). Powódka miała być zatrudniona jako opiekunka do dziecka na okres 2 lat. E. M. (1) poszukiwała opiekunki od sierpnia 2021 roku, gdyż kończył jej się urlop macierzyński. Było kilka kandydatek na to stanowisko, jednak E. M. (1) zdecydowała się na zatrudnienie powódki. Powódka miała pracować 8 godzin od poniedziałku do piątku i otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 3.500 złotych brutto – 2.500/2.600 złotych netto. Pomiędzy stronami miała być zawarta umowa o pracę.

W związku z wypadkiem, powódka ostatecznie nie podjęła się współpracy, o czym poinformowała E. M. (1) telefonicznie. E. M. (1) nie zatrudniła ostatecznie innej opiekunki – dzieckiem zajęła się jej matka, która poszła wcześniej na emeryturę.

/oświadczenie k. 21, zeznania E. M. (1) k. 137-138, zeznania P. Ł. 138-139, zeznania J. P. (2) k. 140-141, przesłuchanie powódki k. 224-225/

Przed zdarzeniem powódka miała uszkodzoną prawą rękę, która również nie pozostaje w pełni sprawna. Powódka nie mogła nic nosić w obydwu rękach. W związku ze zdarzeniem powódka utraciła wszystkie dochody, gdyż nie była w stanie pracować. Dochód powódki za 2020 roku wyniósł 6.245,00 złotych, zaś za 2021 rok 4.054,33 złotych. W 2022 roku powódka nie osiągnęła dochodu.

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS powódka pozostawała niezdolna do pracy. Decyzją z 24 października 2022 roku powódce przysługiwało jej świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 75 % wymiaru w okresie od 2 listopada 2022 do 30 stycznia 2023 roku. Powódka podjęła zatrudnienie dopiero w lutym 2024 roku w kawiarnio-klubie. Otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie około 4.000 złotych netto. /PIT za 2020, 2021 rok k. 57 (płyta), orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 22-23, decyzja ZUS k. 26-27, zaświadczenie o stanie zdrowia k. 24-25, przesłuchanie powódki k. 224-225/

Pismem z 1 września 2022 roku powódka zgłosiła szkodę na osobie o wezwała (...) S.A. do jej naprawienia poprzez zapłatę łącznej kwoty 90.998,76 złotych, na którą złożyło się odszkodowanie: zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych, kosztów opieki, leczenia, pozyskania dokumentacji medycznej oraz utraconych dochodów, jak również koszt zadośćuczynienia. /wezwanie do zapłaty k. 28-33, potwierdzenie nadania i doręczenia przesyłki k. 34-36/

Pismem z 3 października 2022 roku (...) S.A. wskazało, że nie widzi podstaw do przyjęcia odpowiedzialności za szkodę w imieniu ubezpieczonego (...) S.A., a w związku z tym wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz powódki. W uzasadnieniu podano, że nie jest znana przyczyna upadku poszkodowanej. /wydruk decyzji k. 40-42/

W związku z wniesieniem reklamacji od powyższej decyzji – strona pozwana po ponownej analizie dokumentacji potrzymała dotychczasową decyzję, uznając, iż wciąż nie zachodzą podstawy do uznania odpowiedzialności ubezpieczonego za przedmiotowe zdarzenie. W piśmie wskazano również, że odpowiedzialność (...) S.A. oparta jest na zasadzie winy, zaś materiał zgromadzony w postępowaniu likwidacyjnym potwierdził jedynie, że poszkodowana poślizgnęła się na posadzce w sklepie, co nie jest wystarczająca przesłanką do przyjęcia zawinienia ubezpieczonego. /wydruk decyzji k. 50-52/

Sąd dokonał ustaleń faktycznych sprawy na podstawie dokumentacji przedstawionej przez obie strony postępowania, w tym dokumentacji medycznej, zeznaniach świadków J. P. (2), P. Ł., A. J., E. M. (1), M. F. i B. D., przesłuchaniu powódki oraz opiniach biegłych z zakresu neurologii i ortopedii. Zgromadzona dokumentacja nie budziła wątpliwości, co do prawdziwości i rzetelności, a nadto była kwestionowana przez żadną ze stron.

Czyniąc ustalenia w sprawie, Sąd w szczególności oparł się na dowodach z opinii biegłych, mając na względzie, iż zostały sporządzone przez osoby posiadające kompetencje i wiedzę specjalną. Stanowiska zaprezentowane przez biegłych zostały w całości wyjaśnione w sposób przekonujący, logiczny i jasny. Nie zachodziły podstawy do zakwestionowania wniosków zawartych w treści opinii. Tym samym, Sąd podzielił konkluzje wynikające z opinii, oceniając je jako zupełne, fachowe oraz wewnętrznie spójne. Na uwadze należy mieć również, iż biegły z zakresu ortopedii wydał opinię uzupełniającą, w której w sposób wyczerpujący wyjaśnił wątpliwości ujawnione po wydaniu pierwszej opinii.

Nie zaistniały również przyczyny, z powodu których Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków oraz przesłuchaniu powódki. Ich treść znalazła bowiem potwierdzenie w zgromadzonej w toku postępowania dokumentacji. Sąd miał równocześnie na względzie, iż przebiegu zdarzenia bezpośrednio nie zaobserwował żaden ze świadków. Niemniej treść przesłuchania powódki potwierdza zgromadzona dokumentacja fotograficzna, w szczególności ujęcia z zapisu monitoringu. Trudno zatem uznać, iż w tym zakresie informacje podane przez powódkę są niewiarygodne.

Sąd zważył, co następuję:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Na wstępie należy wskazać, iż podstawą prawną odpowiedzialności pozwanej stanowi art. 435 § 1 k.c., zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Ruch przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 435 § 1 k.c. obejmuje każdą działalność przedsiębiorstwa lub zakładu, a nie tylko taką, która jest bezpośrednio związana z używaniem sił przyrody. Wyrządzenie szkody przez ruch przedsiębiorstwa ma miejsce zarówno wtedy, gdy szkoda jest następstwem użycia sił przyrody i pozostaje w związku przyczynowym z niebezpieczeństwem wynikającym ze stosowania sił przyrody, jak i wtedy, gdy pozostaje w związku z ruchem przedsiębiorstwa jako całości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2012 r. II PK 93/11, LEX nr 1215622).

Przyjęcie, że przedsiębiorstwo jest wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody wymaga uwzględnienia faktycznego znaczenia określonych technologii w działalności przedsiębiorstwa oraz oceny, czy możliwe byłoby osiągnięcie zakładanych celów produkcyjnych przedsiębiorstwa bez użycia sił przyrody. Użyta siła przyrody powinna stanowić siłę napędową przedsiębiorstwa jako całości, by zatem jego istnienie i praca uzależniona była od wykorzystania sił przyrody, bez użycia których nie osiągnęłoby celu, do jakiego przedsiębiorstwo zostało utworzone (wyrok SN z 22.05.2024 r., III PSKP 17/23, OSNP 2024, nr 10, poz. 98, wyrok SA w Warszawie z 12.07.2016 r., III APa 32/15, LEX nr 2094624). Należy zaznaczyć, że bez użycia sił przyrody obiekt handlowy nie osiągnąłby swojego celu gospodarczego. Właściwie, to skala wykorzystania różnorakich sił przyrody dla wprawienia w ruch, a więc umożliwienia funkcjonowania przedsiębiorstwa, przesądza o zakwalifikowaniu obiektu w kategoriach art. 435 k.c. (por. wyrok SA w Łodzi z 8.12.2017 r., I ACa 454/17, LEX nr 2461444). To, że dla wykonywania niektórych produktów lub świadczenia niektórych usług przedsiębiorca nie korzysta w urządzeń zasilanych siłami przyrody, nie oznacza, iż nie prowadzi przedsiębiorstwa lub zakładu wprawianego w ruch przy pomocy tychże sił, jeżeli dla prowadzenia zasadniczej działalności firmy konieczne jest zastosowania źródeł energii wytwarzanych przez zjawiska przyrodnicze. Niezależna od użycia sił przyrody dodatkowa - obok głównej, opartej na wykorzystaniu owych sił - działalność produkcyjna lub usługowa nie wyklucza zatem odpowiedzialności przedsiębiorcy za szkody wyrządzone przez ruch przedsiębiorstwa (zakładu), wywodzonej z art. 435 § 1 k.c. (wyrok SN z 29.09.2021 r., II PSKP 49/21, OSNP 2023, nr 7, poz. 71).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy trudno przyjąć, iż sieć sklepów (...) S.A. nie jest przedsiębiorstwem wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody. Do funkcjonowania i prowadzenia całokształtu działalności handlowej koniecznym i niezbędnym elementem jest korzystanie z urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody. Nie tylko bowiem przedsiębiorstwa korzystają z użytkowanych na bieżąco z wykorzystaniem energii elektrycznej m.in. taśm przesuwnych, monitoringu, systemu kas, drzwi elektrycznych, ale również wózków – podnośników, jeżdżących maszyn czyszczących, stwarzających zdecydowanie większe ryzyko niż urządzenia elektryczne wykorzystywane w gospodarstwach domowych. Należy podkreślić, iż do przedsiębiorstw oferujących sprzedaż towarów o szerokim asortymencie, stale i masowo dostarczane są towary dowożone na paletach, magazynowane, wystawiane na wielogabarytowych regałach. Bez tych czynności, zdecydowanie wymagających użycia sił przyrody, obiekty tego rodzaju nie mogłyby osiągnąć swojego celu gospodarczego i są uzależnione od użycia tej siły.

Art. 435 § 1 k.c. wprowadza opartą na zasadzie ryzyka odpowiedzialność prowadzącego na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu. Norma wynikająca z tego przepisu zawiera zatem następujące przesłanki odpowiedzialności zakwalifikowanie podmiotu wyrządzającego szkodę jako przedsiębiorstwa lub zakładu wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody, wystąpienie szkody na osobie lub mieniu, związek przyczynowy pomiędzy szkodą a ruchem przedsiębiorstwa lub zakładu wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody oraz brak przesłanek egzoneracyjnych (siła wyższa, wyłączna wina poszkodowanego, wyłączna wina osoby trzeciej). Równocześnie, jak stanowi art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, iż do wypadku powodującego uszczerbek na zdrowiu powódki doszło na terenie sklepu (...) S.A. Z ustaleń faktycznych wynika ponadto, że podmiot nie dopełnił obowiązków polegających w szczególności na zapewnieniu bezpiecznego korzystania z alejek sklepowych. W chwili zdarzenia w alejce sklepowej, po której poruszała się powódka rozstawione były dwie palety z towarem uniemożliwiające swobodne poruszanie się po sklepie. Co więcej, palety nie były odpowiednio zabezpieczone, wokół nich rozwinięte były folie zabezpieczające towar, jak również rozrzucone kartony. Trudno zatem przyjąć, iż podmiot dołożył wymaganej od niego staranności w zapewnieniu bezpieczeństwa na terenie prowadzonego przedsiębiorstwa, tym bardziej iż korzystający ze sklepu nie musi przewidywać, że na jego terenie znajdują się obiekty stanowiące przeszkody w zwykłym korzystaniu z usług danego przedsiębiorstwa. Znamiennym jest jednak, iż działania i zaniechania obowiązków składających się na funkcjonowanie podmiotu lub zakładu, a stanowiących przyczynę szkody, nie muszą naruszać reguł porządku prawnego, w szczególności norm prawnych dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy. Jednocześnie, do odpowiedzialności na zasadzie ryzyka z art. 435 § 1 k.c. nie jest nawet wymagana jakakolwiek nieprawidłowość działania podmiotu zobowiązanego, a wystarczającą przesłanką jego odpowiedzialności jest wyrządzenie szkody przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu.

Warto w tym miejscu dodać, że szkoda musi być wyrządzona przez "ruch przedsiębiorstwa", zaś wyrządzenie szkody przez "ruch przedsiębiorstwa" ma miejsce zarówno wtedy, gdy szkoda jest bezpośrednim skutkiem użycia sił przyrody i pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z niebezpieczeństwem wynikającym z zastosowania tych sił, jak i wtedy, gdy pozostaje w związku z samym tylko ruchem przedsiębiorstwa jako całości (wyrok Sądu Najwyższego z 5 stycznia 2001 r., LEX nr 52421). Ruch przedsiębiorstwa, w ujęciu art. 435 § 1 k.c., to bowiem każda działalność tego przedsiębiorstwa, a nie tylko taka, która jest bezpośrednio związana z działaniem sił przyrody i która stanowi następstwo ich działania.

Mając na uwadze powyższe, wbrew twierdzeniom pozwanej ciążyła na niej odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie. Pozwana nie wykazała, iż została spełniona którakolwiek z przesłanek egzoneracyjnych, mogących ewentualnie wpłynąć na wyłączenie odpowiedzialności ubezpieczonego (...) S.A., a tym samym na odpowiedzialność (...) S.A.

1.  Żądanie zadośćuczynienia za szkodę na osobie.

Art. 445 § 1 k.c. stanowi m.in., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywdą jest szkoda niemajątkowa poniesiona przez osobę poszkodowaną zdarzeniem, wyrażającą się w bólu, cierpieniu fizycznym oraz ujemnych doznaniach psychicznych. Zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną czynem niedozwolonym jest świadczeniem przyznawanym jednorazowo, mającym na celu zrekompensować poszkodowanemu wszystkie jego cierpienia fizyczne i psychiczne, których doznał, jak i te, które wystąpią u niego w przyszłości jako możliwe do przewidzenia konsekwencje doznanego uszczerbku. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien zatem decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy – stopień cierpień tj. ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i stopień uciążliwości doznanej szkody. Przy czym w kontekście krzywdy należy brać pod uwagę nie tylko skutki trwałe, jak również przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu, któremu może towarzyszyć określony dyskomfort psychiczny.

Zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, a to oznacza, że powinno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, co należy rozumieć jako utrzymywanie jego wysokości w rozsądnych granicach, ma bowiem uzupełniający charakter w stosunku do kwestii rozmiaru szkody niemajątkowej wyrządzonej konkretnemu poszkodowanemu i nie może prowadzić do podważania kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia, którego wysokość powinna być odczuwalna ekonomicznie, zwłaszcza przy uwzględnieniu skali i zakresu następstw uszkodzenia ciała i ogólnej sytuacji życiowej poszkodowanego (wyr. SN z 6.7.2012 r., V CSK 332/11, Legalis). W każdym razie wysokość zadośćuczynienia powinna być rozważana indywidualnie w stosunku do konkretnego poszkodowanego i na kanwie konkretnych okoliczności faktycznych (wyr. SN z 14.1.2011 r., I PK 145/10, OSNAPiUS 2012, Nr 5–6, poz. 66).

Powódka dochodziła zapłaty 45.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, wskazując szczególnie, iż zakres doznanych urazów fizycznych na skutek zdarzenia z 6 sierpnia 2021 roku był rozległy.

Ustalając wysokość przyznanego zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze rozmiar i charakter obrażeń ciała doznanych przez powódkę oraz sposób oddziaływania urazu na funkcjonowanie powódki w życiu codziennym. Równocześnie Sąd oparł się na opinii biegłych z zakresu neurologii i ortopedii, posiadających specjalistyczną wiedzę dotyczącą skutków wypadku dla narządów ruchu powódki. Niemniej należy zaznaczyć, iż wysokość uszczerbku na zdrowiu określona przez biegłych jest brana pod uwagę pomocniczo i nie ma decydującego wpływu na wysokość przyznanego przez Sąd zadośćuczynienia. Biegły z zakresu neurologii przyjął, iż trwały i długotrwały neurologiczny uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 0%. Zaś biegły z zakresu ortopedii wskazał, że trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł również 0 %. Biegły zaznaczył jednak, iż sam fakt wystąpienia złamania nie powoduje uszczerbku na zdrowiu – bez względu na okoliczności i przyczyny, jeśli nie powstało zniekształcenie nadgarstka z ograniczeniem ruchomości w przypadku urazu powódki.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę w szczególności, że ręka powódki była unieruchomiona na okres ponad 6 tygodni. W okresie kolejnych 2 miesięcy po zdjęciu opatrunku gipsowego ból i brak pełnej sprawności kończyny wciąż się utrzymywał. Powódka była zobligowana do rehabilitowania urazu w celu przywrócenia pełnej ruchomości kończyny.

Należało uwzględnić, iż powódka była zmuszona do korzystania z pomocy osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego. Przez w/w okres powódka była niesamodzielna i zdana na pomoc innych, co również powodowało określony dyskomfort natury psychicznej. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż powódka oprócz rezygnacji z wielu aktywności, była zmuszona również do rezygnacji z pracy zarobkowej. Co istotne, w związku z urazem powódka odczuwała duży ból fizyczny, który utrzymywał się jeszcze na długo po wygojeniu złamania.

Mając na względzie powyższe, Sąd uznał, iż odpowiednim zadośćuczynieniem za doznaną przez powódkę krzywdę będzie kwota 15.000 złotych, o czym orzeczono w pkt 1 lit. A wyroku. Dalej idące roszczenie w zakresie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu.

O odsetkach ustawowych od zasądzonego zadośćuczynienia Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. Powódka zażądała odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od 13 października 2022 roku. Biorąc pod uwagę, iż pismo, w którym zgłoszono pozwanej szkodę oraz wezwano do zapłaty zostało doręczone 12 września 2022 roku, pozwany odmawiając przyznania zadośćuczynienia pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia od dnia następującego po upływie 30 dni.

2.  Żądanie odszkodowania w zakresie kosztów leczenia i opieki

Powódka dochodziła odszkodowania w wysokości 38.589,04 złotych tj. poniesionych kosztów leczenia, dojazdów do placówek medycznych oraz opieki osób trzecich.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Z kolei art. 361 § 1 k.c. wskazuje, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W granicach określonych adekwatnym związkiem przyczynowym, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Tym samym, stosownie do tego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkodą podlegającą naprawieniu jest, w przypadku utraconych korzyści, każda korzyść, której poszkodowany nie uzyskał z tej przyczyny, że utracił zdolność do pracy zarobkowej, a którą by osiągnął, gdyby działalność zarobkową kontynuował.

Oczywistym jest, iż w granicach odpowiedzialności i adekwatnego związku przyczynowego pozostają poniesione koszty leczenia związane z doznanym uszkodzeniem ciała. Powódka udokumentowała, iż wydatkowała środki pieniężne na leki przeciwbólowe w wysokości 52,88 złotych. Przydatnym była w tym zakresie opinia biegłego z zakresu ortopedii, który wskazał, iż były to koszty niezbędne w procesie leczenia urazu ze względu na rozległy i utrzymujący się ból po wypadku.

W celu dochodzenia zapłaty od osoby odpowiedzialnej za zdarzenie – pozwanej, powódka musiała uzyskać również dokumentację medyczną, w związku z czym poniosła koszty 20,74 złotych.

Jako celowy wydatek związany z procesem leczenia i rehabilitacji ręki po złamaniu należało również uznać koszty poniesione na rehabilitację w prywatnym gabinecie. Powódka dochodziła w tym zakresie kwoty 400 złotych za dwie wizyty rehabilitacyjne. Proces odbytego leczenia był niezbędny do przywrócenia ruchomości kończyny, a zatem pozostawał w związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwany. Pozostałe koszty na zakup leków i suplementów nie był stricte związany z wypadkiem , ale chorobą samoistną.

Nieuzasadnionym i nieudowodnionym w ocenie Sądu pozostawał koszt dojazdów na wizyty kontrolne u ortopedy oraz leczenia rehabilitacyjnego. Wprawdzie Sąd miał na uwadze, iż ze względu na ograniczenie ruchomości lewej ręki powódka nie mogła prowadzić pojazdu i wymagała w tym zakresie pomocy osób trzecich. Niemniej w pozwie wskazano wyliczenie kosztów dojazdu do placówek medycznych w oparciu o twierdzenie, iż powódkę na wizyty woził mąż (pojazdem S. (...) o pojemności silnika 7,0 l), który podał, że nie posiada prawa jazdy. Z kolei syn powódki, poruszający się pojazdem marki H. wskazał, że jedynie dwukrotnie dowoził matkę na wizyty rehabilitacyjne. Brak zatem potwierdzenia ilości i częstotliwości dojazdów powódki do placówek medycznych, jak również poniesionych z tego tytułu kosztów w postaci np. rachunków za paliwo, prowadzi do wniosku, iż roszczenie w tym zakresie jest nieudowodnione zgodnie z twierdzeniami zawartymi w pozwie.

Powódka dochodziła również zwrotu kosztów opieki osób trzecich. Opiekę te sprawowali mąż J. P. (2) oraz syn P. Ł.. Należy zaznaczyć, iż wbrew twierdzeniom pozwanej poszkodowany może dochodzić zwrotu kosztów opieki obliczonych według cen rynkowych, nawet jeśli opieka sprawowana jest bezpłatnie przez członków rodziny (wyrok SN z 4.10.1973 r., II CR 365/73). Mąż i syn pomagali powódce w sprzątaniu, przygotowywaniu posiłków, ubieraniu, higienie osobistej i kąpieli. Powódka jest leworęczna, więc w sytuacji unieruchomienia ręki ciężko było jej wykonywać jakiekolwiek czynności. Syn udzielał powódce pomocy poprzez dowożenie jej do placówek medycznych.

Ponadto, zgodnie z treścią opinii biegłego ortopedy unieruchomienie lewej kończyny górnej w opatrunku gipsowym ograniczyło możliwości ruchowe i sprawność ruchową powódki. Wymagała ona pomocy osób trzecich przy czynnościach codziennych. Pomoc przez czas unieruchomienia gipsowego – 6 tygodni – wyniósł 1 do 2 godziny dziennie przy czynnościach związanych z higieną, przygotowywaniem i spożywaniem posiłku. Po zdjęciu gipsu pomoc niezbędna powódce to wymiar 1 godziny tygodniowo do czasu uzyskania pełnej sprawności ręki, czyli przez kolejne 2 miesiące.

Uzasadnioną w ocenie Sądu stawką za godzinę opieki była kwota 28 złotych określona w piśmie MOPS przedstawionym przez powódkę.

Mając na uwadze powyższe Sąd , za opinią biegłego, przyznał zwrot kosztów za udzieloną powódce opiekę osób trzecich w wysokości 1.764 złotych, tj. pomocy udzielonej przez 42 dni po 1,5 godziny dziennie oraz 1.680 złotych, tj. pomocy udzielonej przez 60 dni po 1 godzinę dziennie. Łączna wysokość kosztów za opiekę wyniosła 3.444 złotych. W pozostałym zakresie żądanie nie było uzasadnione.

W tym stanie rzeczy Sąd zasądził kwotę 3.917,62 złotych stanowiących sumę w/w roszczeń tytułem odszkodowania należnego powódce.

O odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. Powódka zażądała odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od 13 października 2022 roku. Biorąc pod uwagę, iż pismo, w którym zgłoszono pozwanej szkodę oraz wezwano do zapłaty zostało doręczone 12 września 2022 roku, pozwany odmawiając przyznania zadośćuczynienia pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia od dnia następującego po upływie 30 dni.

3.  Żądanie odszkodowania w zakresie utraconych dochodów

W zakresie roszczenia dotyczącego odszkodowania za utracony zarobek Sąd orzeka na mocy z art. 444 § 1 k.c. Wskazać należy, ze ujęte w przepisie pojęcie „wszelkie koszty” oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy należy do Sądu (wyrok SN z 9.01.2008r II CSK 425/07). W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że powyższe koszty obejmują min. zwrot utraconych zarobków i dochodów. Przepis art. 361 § 1 i 2 k.c. wprost wskazuje, że podmiot odpowiedzialny za zdarzenie jest obowiązany do naprawienia szkody, która obejmuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny i do końca nieweryfikowany. Szkoda ta musi być przez poszkodowanego wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem aby uzasadniała ona w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (wyrok SN z 3.10.1979r II CR 304/79, wyrok SN z 28.04.2004 IICK 495/02,wyrok SN z 26.01.2005r V CK 426/04).

Powódka dochodziła odszkodowania w wysokości 43.581,34 złotych tytułem utraconych dochodów.

Przed zdarzeniem z 6 sierpnia 2021 roku powódka dokonała wstępnych czynności zmierzających do zawarcia umowy o pracę na okres 2 lat z wynagrodzeniem brutto wynoszącym 3.500 złotych miesięcznie. Fakt ten potwierdziła E. M. (2) zarówno w oświadczeniu, jak i treścią złożonych w postępowaniu zeznań. E. M. (2) podała, iż weryfikowała kilka kandydatek na stanowisko opiekunki do dziecka i ostatecznie zdecydowała się zatrudnić powódkę jako spełniającą jej oczekiwania i wymagania. Umowa miała być zawarta i wykonywana po upływie okresu macierzyńskiego, tj. od połowy sierpnia 2021 roku. Powódka skontaktowała się z E. M. (2), informując, że nie może podjąć się pracy z uwagi na złamanie lewej ręki. Strony nie podjęły współpracy ze względu na utrzymującą się niesprawność kończyny powódki i niezdolność do podjęcia pracy.

Należy zatem uznać, iż gdyby nie przedmiotowe zdarzenie, wskutek którego powódka doznała złamania ręki, powódka zawarłaby umowę o pracę i podjęłaby się jej wykonywania. Pomiędzy tymi zdarzeniami zachodzi adekwatny związek przyczynowo-skutkowy wynikający z treści art. 361 § 1 k.c. Powódka osiągałaby w okresie od 16 sierpnia 2021 roku przez okres 2 lat miesięczne dochody w wysokości 3.500 złotych brutto. Łączna kwota żądana w pozwie stanowi utracone przez powódkę dochody, których nie uzyskała w wyniku doznanego uszczerbku na zdrowiu, za którego powstanie odpowiedzialność ponosi strona pozwana. W związku z tym pozwany obowiązany jest do zwrotu nieuzyskanego przez powódkę dochodu.

Nieuzasadnionym pozostaje jednak roszczenie o zwrot utraconego dochodu wyliczonego na podstawie różnicy pomiędzy przychodami osiągniętymi w roku 2020 i 2021, tj. kwoty 3.127,42 złotych. Kumulacja roszczeń – wynagrodzenia mogącego być osiąganym z tytułu opieki nad dzieckiem oraz potencjalnego zarobku, który mógłby zostać osiągnięty w 2021 roku, gdyby powódka nie uległa wypadkowi, jest niedopuszczalna. Gdyby bowiem powódka osiągała dochód z tytułu umowy o pracę, to rozliczenie podatkowe – PIT za 2021 roku uległby stosownemu podwyższeniu, niwelując różnicę, której zasądzenia domaga się powódka. W pozwie zażądano również zwrotu utraconego dochodu wyliczonego w oparciu o rozliczenia podatkowe z lat poprzednich. Podobnie bezzasadnym pozostaje skumulowanie tego roszczenia wraz z dochodem wynikającym z wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę jako opiekunka do dziecka. Tym bardziej wniosek ten jest uprawniony, biorąc pod uwagę, iż wyliczenia powódki są wyłącznie hipotetyczne i oderwane od zgromadzonej w aktach dokumentacji – w przeciwieństwie do wiarygodnych dowodów uzasadniających roszczenie o zwrot utraconego zarobku związanego z umową z E. M. (2).

Biorąc pod uwagę powyższe, zasądzeniu podlegała kwota 40.453,92 złotych. W ocenie Sądu, mając na względzie całokształt okoliczności sprawy oraz treść art. 322 k.p.c., suma ta jest odpowiednia i adekwatna do poniesionych przez powódkę strat związanych z utratą możliwości zarobkowania w wyniku zaistniałego wypadku. Szczegółowe i ścisłe wyliczenie utraconego zarobku było utrudnione, niemniej powódka udowodniła zarówno fakt podjęcia wstępnych uzgodnień dotyczących zawarcia umowy o pracę, wysokości wynagrodzenia, jak i czasu trwania umowy. Tym samym należało uznać, iż żądana przez nią suma wynagrodzeń miesięcznych netto w okresie, na który umowa miała być zawarta jest uzasadniona.

O odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. Powódka zażądała odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od daty wniesienia pozwu, tj. 28 grudnia 2022 roku. Mając na względzie treść art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel – pozwany obowiązany był spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, a zatem pozostawał w opóźnieniu od 28 stycznia 2023 roku. Dalej idące roszczenie odsetkowe nie podlegało zatem uwzględnieniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1-1 ¹ i § 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.). Powódka domagała się zapłaty 127.171 złotych, zaś zasądzeniu podlegała łącznie kwota 59.371,54 złotych. Powódka wygrała proces w 46,7%. Na koszty poniesione przez strony złożyło się po stronie powódki: 1.000 złotych tytułem opłaty od pozwu, 500 złotych tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego oraz 5.417 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz ze zwrotem opłaty skarbowej uiszczonej od pełnomocnictwa, tj. łącznie suma 6.917 złotych. Na koszty poniesione przez pozwaną złożyła się kwota 5.417 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz ze zwrotem opłaty skarbowej uiszczonej od pełnomocnictwa oraz 168 złotych tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa świadka, tj. łącznie suma 5.585 złotych. W związku z tym, że powódka wygrała proces w 46,7%, pozwany obowiązany był do poniesienia kosztów procesu w wysokości 5.838 złotych. Różnica w pomiędzy w/w kosztami w wysokości 253,40 złotych podlegała zasądzeniu na rzecz powódki wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, o czym orzeczono w pkt 1 lit. D wyroku.

Nieuiszczone koszty sądowe wyniosły 5367,08 złotych. Na kwotę złożyły się nieopłacona w całości opłata od pozwu w wysokości 1.967 złotych oraz 3.400,08 złotych tytułem kosztów opinii biegłych. W związku z powyższym Sąd i mając na uwadze wynik procesu, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 959 z późn. zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. nakazał pobrać od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 3.555 złotych, o czym orzeczono w pkt 3 wyroku.

Jednocześnie, mając na względzie sytuację finansową powódki, w szczególności z uwagi na potrzebę stałego leczenia wrodzonej łamliwości kości (uzasadnieniem czego jest orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności) i ponoszenia z tego tytułu kosztów, sąd odstąpił od obciążania powódki kosztami sądowymi zgodnie z art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 959 z późn. zm.)