Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 października 2021 r., wydanym w sprawie z (...) Finanse Spółki Akcyjnej w P. przeciwko W. I. (1) o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od W. I. (1) na rzecz (...) Finanse Spółki Akcyjnej w P. kwotę 7.328,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2020 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od W. I. (1) na rzecz (...) Finanse Spółki Akcyjnej w P. kwotę 400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  przyznał i nakazał wypłacić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzec r. pr. D. D. kwotę 1.476 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawej udzielonej pozwanej z urzędu.

W toku postępowania pierwszoinstancyjnego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2017 r. pozwana zawarła z (...) Spółką Akcyjną w P. umowę pożyczki pieniężnej nr (...). Stosownie do umowy, całkowita kwota pożyczki, obejmująca wszystkie środki pieniężne udostępnione pożyczkobiorcy na podstawie umowy, wynosiła 2.726,80 zł, opłata przygotowawcza wyniosła 100 zł, prowizja za udzielenie pożyczki – 1.254,33 zł, opłata za dostarczenie środków - 20 zł, całkowity koszt pożyczki wyniósł 1.567,10 zł, oprocentowanie pożyczki 140,77 zł, roczna stopa oprocentowania pożyczki ustalona została na 10%, roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego pożyczki wynosiła 14%, (...) pożyczki 255,30%, opłata za usługę terenowej obsługi pożyczki wynosiła 52 zł, łączne zobowiązanie do spłaty wyniosło 4.293,90 zł. Umowa zawarta była na okres 52 tygodni. Wysokość pierwszej raty określono na 82,32 zł, zaś pozostałych na 82,58 zł.

W dniu zawarcia umowy pozwana otrzymała kwotę pożyczki w następującej formie: 500 zł gotówką, a 2.226,80 zł w formie karty przedpłaconej.

W dniu 30 lipca 2018 r. strony zawarły aneks (...) nr (...) do powyższej umowy pożyczki pieniężnej. Strony zgodnie oświadczyły, że łączy je umowa pożyczki pieniężnej nr (...), na mocy której pozostaje Łączne zobowiązanie do spłaty w kwocie 3.924,05 zł. Ustalono, że z chwilą zawarcia aneksu pozwana będzie dokonywała spłaty łącznego zobowiązania do spłaty razem z łącznym zobowiązaniem do spłaty z aneksu jako łączne zobowiązanie do spłaty po podwyższeniu w tygodniowych ratach. Na podstawie aneksu pożyczkodawca udzielił pozwanej podwyższenia całkowitej kwoty pożyczki wraz z możliwą zmianą czasu trwania powyższej umowy. Zgodnie z aneksem całkowita kwota pożyczki, obejmująca wszystkie środki pieniężne udostępnione pożyczkobiorcy na podstawie aneksu, wynosiła 2.208 zł, opłata przygotowawcza wyniosła 30 zł, prowizja za udzielenie pożyczki – 606.98 zł, całkowity koszt pożyczki wyniósł 954,80 zł, oprocentowanie pożyczki – 280,82 zł, roczną stopę oprocentowania pożyczki ustalono na 10%, roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego pożyczki wynosiła 14% odpowiadająca odsetkom maksymalnym za opóźnienie, (...) pożyczki wyniosło 148,94%, opłata za usługę terenowej obsługi pożyczki wynosiła 37 zł. Łączne zobowiązanie do spłaty z aneksu wyniosło 3.162,80 zł, natomiast łączne zobowiązanie do spłaty po podwyższeniu – 7.086,85 zł. Czas trwania umowy określono na 82 tygodnie i przedłużono go o 37 tygodni do łącznego czasu trwania umowy w wymiarze 117 tygodni. Pierwsza rata wynosiła 86,02 zł, zaś kolejne – 86,43 zł.

W dniu zawarcia aneksu pozwana otrzymała kwotę pożyczki w następującej formie: 1.060 zł gotówką, a 1.148 zł w formie karty przedpłaconej.

Po zawarciu aneksu pozwana wpłaciła jedynie kwotę 460 zł.

Dnia 27 czerwca 2019 r. zostało sporządzone do pozwanej wypowiedzenie umowy nr (...) z dnia 16 listopada 2017 r. wraz z aneksami z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, liczonego od dnia doręczenia wypowiedzenia. Pismo doręczono pozwanej w dniu 15 lipca 2019 r.

Dokonana przez pozwaną wpłata została zaliczona na poczet należności głównej. Powód za okres opóźnienia w spłacie zobowiązania naliczał odsetki za opóźnienie, które na dzień 21 stycznia 2020 r. wyniosły 701,25 zł.

W. I. (1) utrzymuje się z renty, która od marca 2020 r. wynosi 965,71 zł netto. Pozwana korzysta w wsparcia Caritas Polska. Opłaca miesięczny czynsz w wysokości 386 zł i ma z tego tytułu zadłużenie. Z uwagi na wypadek, któremu uległa w 2019 r. nie może podjąć dodatkowego zatrudnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił biorąc pod uwagę stan faktyczny istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.). Zgodnie z art. 217 § 1 k.p.c. strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Stan faktyczny został ustalony na podstawie przedłożonych przez powoda, a opisanych powyżej dokumentów.

Na podstawie ustalonego, powyższego stanu faktycznego, Sąd Rejonowy uznał iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd I instancji uznał, iż wbrew twierdzeniom pozwanej, powód udowodnił że W. I. (1) zawarła umowę pożyczki przywołaną w pozwie, zmienioną ostatecznie aneksem z dnia 30 lipca 2018 r. Do pozwu załączono zarówno umowę, jak i aneks (...) do tejże umowy, których strona pozwana nie kwestionowała. Z dokumentów tych wynika w sposób jednoznaczny jakie kwoty, jakim tytułem pozwana otrzymała oraz jakie jest zobowiązana zwrócić pożyczkodawcy, a także co się składa na kwoty podlegające zwrotowi. Umowa i aneks zawierają wykaz tych kwot przedstawiony graficznie w sposób czytelny, pogrubionym drukiem, wraz z zamieszczonym poniżej słowniczkiem pojęć użytych w dokumencie. W ocenie Sądu Rejonowego niezrozumiałe jest twierdzenie pozwanej, że nie wiadomo co składa się na „łączne zobowiązanie do spłaty po podwyższeniu” i czym ono jest, podczas gdy z aneksu wynika co stanowi zobowiązanie tak określone.

Sąd I instancji zauważył, że pozwana zawarła aneks (...) do umowy pożyczki, którym nie tyle zmieniono warunki zawartej uprzednio umowy, co postanowiono o udzieleniu pozwanej dodatkowej kwoty pożyczki i w związku z tym wydłużono czas obowiązywania umowy. W aneksie tym pozwana uznała także wysokość swojego dotychczasowego zadłużenia na kwotę 3.924,05 (łączne zobowiązanie do spłaty). Uznanie zadłużenia dokonane przez pozwaną skutkowało przerzuceniem na nią ciężaru wykazania, że zobowiązanie to nie istnieje. W tym zakresie to nie powódka powinna wykazywać co składa się na tą kwotę i z jakiego tytułu. Uznanie, choć nie kreuje nowego zobowiązania, zwalnia wierzyciela z obowiązku dowodzenia zasadności danej kwoty. Po uznaniu to dłużnik ma wykazać, że zobowiązanie go nie obciążało. Obowiązkowi temu pozwana, zdaniem Sądu meriti jednak nie podołała. Nie zaproponowano żadnych dowodów, ani nie przedstawiono twierdzeń, pozwalających przyjąć, że uznana w Aneksie kwota nie przysługuje pożyczkodawcy lub należy mu się w niższej wysokości. Tym samym Sąd Rejonowy przyjął, że uznana w aneksie kwota w wysokości 3.924,05 zł przysługiwała powódce.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że obowiązek zwrotu pożyczki może powstać dopiero wówczas, gdy jej przedmiot został wydany przez dającego pożyczkę. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może przy tym nastąpić w każdy prawem przewidziany sposób. W ustalonym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że doszło do wypłaty pożyczki, a to z uwagi na podpisanie przez pozwaną na dokumencie aneksu (ale i wcześniejszym dokumencie umowy), że otrzymała cześć pożyczki wypłaconą jej w gotówce oraz kartę przedpłaconą. Powód zaś złożył do akt dowód zasilenia karty przedpłaconej dalszą kwotą udzielonej pozwanej pożyczki. Wobec powyższego Sąd Rejonowy uznał, że do wypłaty kwoty pożyczki doszło i roszczenie o jej zwrot jest zasadne.

W związku z udzieleniem dalszej pożyczki strony uregulowały także dodatkowe należności na rzecz pożyczkodawcy tj. opłaty i prowizje związane z jej udzieleniem. Łącznie kwota udzielonej Aneksem pożyczki oraz kosztów jej udzielenia wyniosła 3.162,80 zł. Na kwotę tą, poza kwotą udostępnioną pozwanej w wysokości 2.208 zł, składała się prowizja w wysokości 606,98 zł, opłata przygotowawcza w kwocie 30 zł, opłata za usługę terenowej obsługi pożyczki w kwocie 37 zł oraz odsetki umowne w wysokości 280,82 zł. W tym miejscu Sąd I instancji odniósł się do zarzutu pozwanej: abuzywności postanowień aneksu przewidujących dodatkowe opłaty na rzecz pożyczkodawcy, w tym prowizję.

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). W sprawie nie było kwestionowane, że pożyczkodawca jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi. Nie ulegało także wątpliwości, że pozwana była konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. W ocenie Sądu Rejonowego, za „rażące naruszenie interesów konsumenta” w rozumieniu powołanego przepisu należy rozumieć nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. „Działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka, który w stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można natomiast uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności.

Na gruncie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim ustawodawca przewidział możliwość obciążenia konsumenta kosztami związanymi z udzieleniem pożyczki. Zgodnie z art. 5 pkt 6 tej ustawy na całkowity koszt kredytu składają się wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach. W art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim ustawodawca wprowadził natomiast limit wysokości tych kosztów.

W niniejszej sprawie, analizując postanowienia Aneksu, w ocenie Sądu I instancji uznał, że nie było podstaw do kwestionowania wysokości zastrzeżonych w umowie pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Łączna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu przewidzianych w Aneksie tj. 673,98 zł nie przekraczała maksymalnej wysokości wynikającej z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Stawiła ona także niespełna 31% kwoty udzielonej aneksem pożyczki, a więc nie sposób uznać, że koszty te były nadmierne. Pamiętać należy, że choć odsetki refundują wierzycielowi spadek wartości pieniądza, dają dochód, jaki wynikałby z przeciętnej lokaty lub inwestycji pieniężnej w okresie, w którym pożyczkodawca korzysta z pieniędzy, to pożyczkodawca prowadzi działalność gospodarczą i musi pokrywać koszty tej działalności, przykładowo wynajmu pomieszczeń, zatrudnienia pracowników, działań marketingowych, windykacyjnych, obsługi teleinformatycznej, ponoszenia ciężarów publicznoprawnych, zakupu koniecznego wyposażenia, materiałów biurowych, wysyłki korespondencji. Opłaty, marże i prowizje nie wiążą się zatem jedynie z obsługą i kosztami danego stosunku zobowiązaniowego, lecz – w stosownej części – wszelkich kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcę i stanowią należne zryczałtowane wynagrodzenie za przeprowadzenie całego procesu, składającego się zarówno z czynności faktycznych, jak i prawnych, mających na celu udzielenie pożyczki. Poza tym w przypadku instytucji pożyczkowych występuje większe niż w przypadku banków (prowadzących zwykle bardziej szczegółową procedurę oceny zdolności kredytowej) ryzyko związane z niewywiązaniem się dłużników z zobowiązań, w związku z czym prowizja stanowi również rekompensatę ryzyka ewentualnego braku spłaty zaciągniętej przez pożyczkobiorcę pożyczki.

Wobec powyższego, Sąd Rejonowy przyjął, iż zastrzeżone w aneksie pozaodsetkowe koszty kredytu nie sposób uznać za wygórowane, zaś zastrzegające je postanowienia za abuzywne. Kwoty te, jako uzasadnione, należały się pożyczkodawcy.

Łączna więc kwota, do której spłaty po zawarciu aneksu (...) zobowiązana była pozwana wynosiła 7.086,85 zł. Na poczet zadłużenia W. I. (2) wpłaciła jedynie kwotę 460 zł. Pozwana nie twierdziła, ani tym bardziej nie wykazała, że spłaciła pożyczkę w większym zakresie. Ponieważ wpłata pozwanej została zaliczona na poczet należności głównej, do zapłaty tym tytułem pozostało 6.626,85 zł i taką też kwotę Sąd Rejonowy zasądził.

Apelację od opisanego orzeczenia wniosła strona pozwana, zaskarżając wyrok w zakresie uwzględniającym, powództwo (pkt. 1 i 2). Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił naruszenie:

1.  prawa materialnego, tj. art. 385 ¹ § 1 k.c. w zw. z art. 385 ² k.c. w zw. z art. 56 k.c. w zw. z art. 359 k.c. w zw. z art. 36a ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim poprzez nieuprawnione uznanie, że zapisy umowne w zakresie przewidującym prowizję za udzielenie pożyczki (1254,33 zł), opłaty za dostarczenie środków (20 zł), opłaty za usługę terenową obsługi pożyczki (52 zł) wynikające z umowy pierwotnej, jak i zapisy umowne wprowadzone aneksem z dnia 30 lipca 2018 roku w zakresie przewidującym prowizję za udzielenie pożyczki (606,98 zł), opłatę przygotowawczą (30 zł), opłatę za usługę terenową obsługi pożyczki (37 zł) nie są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco nie naruszają interesów konsumenta, a także są one w realiach sprawy niniejszej uzasadnione i nie obciążały pozwanej ponad miarę, przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd I instancji, iż prowizja i opłata nie stanowiła w istocie rzeczywistego kosztu obsługi pożyczki, bowiem powód nie poparł takich twierdzeń materiałem dowodowym, a w konsekwencji nieuprawnione uznanie przez Sąd I instancji, iż kwoty stanowiące „łączne zobowiązanie do spłaty po podwyższeniu” w wysokości 7086,85 zł, co przy kwocie pożyczki 2208 zł, stanowiło ponad 75 % kwoty samej pożyczki, znajdują uzasadnienie i odzwierciedlenie w kosztach poniesionych bądź przewidywanych do poniesienia przez pożyczkodawcę,

2.  przepisów postępowania w postaci art. 320 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nierozłożenie zasądzonego świadczenia na miesięczne raty w równych kwotach po 100 złotych, wszystkie płatne do 10 dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następującego po miesiącu w którym uprawomocni się orzeczenie Sądu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, podczas gdy sytuacja materialna pozwanej szczegółowo opisana w załączonym do akt oświadczeniu, takie rozłożenie uzasadniała, a ponadto w okolicznościach sprawy niniejszej tylko rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty przyczyni się do sprawniejszego zaspokojenia słusznych praw wierzyciela, bowiem umożliwi pozwanej realne wykonanie zobowiązania.

Wobec powyższego strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie zasądzonej kwoty do wysokości 2208 złotych, a następnie rozłożenie tejże kwoty na miesięczne raty w równych kwotach po 100 złotych, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca, ewentualnie o rozłożenie na takie raty świadczenia zasądzonego przez Sąd Rejonowy.

W odpowiedzi na apelację, strona powodowa wniosła o jej oddalenie jako całkowicie bezzasadnej, oraz nieuwzględnienie żądania rozłożenia świadczenia na raty.

Sąd Okręgowy zważył:

Wstępnie należy odnotować, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu (art. 227 k.p.c.) nie są obarczone błędem i znajdują oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Sąd Okręgowy przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne.

Apelacja pozwanej zasługiwała na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności należy wskazać na kompetencję Sądu do zbadania czy postanowienia umowy pożyczki, określające koszty pozaodsetkowe, są niedozwolone w przypadku kiedy nie przekraczają one wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Do takiego wniosku doszedł Sąd Najwyższy w treści uchwały z 26.10.2021 r., III CZP 42/20.

Nadto, koszty pozaodsetkowe (prowizja od udzielenia pożyczki) mogą zostać uznane za niedozwolone postanowienia umowne, ze wszystkimi konsekwencjami przewidzianymi w art. 385 ¹ § 1 k.c., albowiem koszty te nie są częścią świadczenia głównego. (Uchwała SN z 27.10.2021 r., III CZP 43/20, LEX nr 3246823).

Na podstawie powyższego, Sąd odwoławczy, odmiennie niż Sąd I instancji uznał, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, określenie prowizji na poziomie stanowiącym, w przypadku pożyczki nr (...) ok. 50 % pożyczonej kwoty, natomiast w przypadku aneksu do umowy pożyczki nr (...) ok. 30 % pożyczonej kwoty, nie znajduje żadnego uzasadnienia na gruncie równowagi kontraktowej w stosunkach pomiędzy przedsiębiorcą i konsumentem oraz problematyki ekwiwalentności ich świadczeń. Pojęcie prowizji – choć używane i przez ustawodawcę i w praktyce instytucji kredytowych – nie zostało ustawowo zdefiniowane, a w umowach zawieranych w obrocie finansowym odpowiadają mu rozmaite desygnaty, choć zwykle określa się tak jeden z elementów wynagrodzenia za udzielenie kredytu lub pożyczki, który – w przeciwieństwie do oprocentowania – nie jest zapłatą za możliwość korzystania z kapitału, ale stanowi swoiste wynagrodzenie instytucji kredytowej za czynności związane np. z zawarciem umowy (np. ocena zdolności kredytowej, przygotowanie i analiza dokumentów), z pozostawaniem w gotowości udostępnienia środków w przypadku kredytu niewykorzystanego czy z podejmowaniem czynności związanych z wcześniejszą spłatą kredytu lub pożyczki albo odstąpieniem przez kontrahenta od umowy. W realiach rozpoznawanej sprawy można mówić jedynie o prowizji za udzielenie pożyczki, jednak brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż koszty, jakie pożyczkodawca poniósł w związku z czynnościami skutkującymi zawarciem umowy i wypłatą kapitału, pozostają w choćby zbliżonej proporcji do żądanego od pozwanego świadczenia wzajemnego. Sąd Okręgowy uznał zatem, że tego rodzaju postanowienia umowne dotyczące prowizji są niezgodne z zasadami uczciwości kupieckiej, jak również z zasadami współżycia społecznego i kształtują obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, skoro nie mają jakiegokolwiek uzasadnienia i powiązania ekonomicznego z poniesionymi rzeczywiście kosztami przedsiębiorcy udzielającego pożyczki. Niedopuszczalna jest sytuacja, gdy jedna ze stron umowy, wykorzystując swoją pozycję profesjonalisty, kształtuje postanowienia umowne w taki sposób, że wprowadza do niego konstrukcję prawną, która prowadzi do pokrzywdzenia drugiej strony stosunku prawnego, w tym wypadku konsumenta.

Powyższe prowadzi niechybnie do wniosku, iż w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki zastosowania art. 385 ¹ § 1 k.c, a zarzut naruszenia tego przepisu za zasadny.

Jednocześnie, Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji odnośnie braku podstaw do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, tym samym nie dopatrując się naruszenia art. 320 k.p.c.. Nie powielając słusznej argumentacji Sądu meriti w tym zakresie, podkreślić li tylko należy na celowość orzeczenia o rozłożeniu świadczenia na raty, co w niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę stan majątkowy pozwanej, nie doprowadziłoby do zadośćuczynienia zobowiązaniu, a jedynie wydłużyło proces jego spełnienia. (Wyrok SA w Warszawie z 28.04.2022 r., VI ACa 85/22, LEX nr 3425649.)

Mając zatem na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy w Łodzi, uznał ponoszenie przez pozwaną kosztów określonych jako prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 1254,33 zł, druga prowizja z aneksu do umowy w kwocie 606, 98 zł, opłata za dostarczenie środków w kwocie 20 zł oraz opłata za usługę terenową obsługi pożyczki w kwocie 52 zł i druga opłata z aneksu do umowy za obsługę trenową w kwocie 37 zł – łącznie powyższe opłaty w kwocie 1970,31 zł - za naruszające w sposób rażący interesy pozwanej jako konsumenta i sprzeczne z dobrymi obyczajami bowiem nie mają jakiegokolwiek uzasadnienia i powiązania ekonomicznego z poniesionymi rzeczywiście kosztami przedsiębiorcy udzielającego pożyczki. Dlatego też Sąd Okręgowy obniżył o powyższą kwotę wysokość zasądzonego roszczenia ( (...),10 – 1970,31 = (...),79).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekła jak w sentencji.

Konsekwencją merytorycznej zmiany orzeczenia Sądu I instancji jest zmiana zawartego w nim rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania. Wobec uwzględnienia powództwa w 73%, należało dokonać stosunkowego podziału kosztów postępowania, na podstawie art. 100 k.p.c. Dlatego tez Sąd obciążył proporcjonalnie pozwaną kosztami procesu co stanowiło kwotę 292 zł, biorąc pod uwagę, że powód poniósł koszty w kwocie opłaty od pozwu w wysokości 400 zł (400 zł x 73%).

Również na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego. W tych samych proporcjach Sąd rozdzielił koszty udzielonej pozwanej pomocy prawnej z urzędu przez r.pr. D. D., zasądzając od powoda na rzecz powódki kwotę 243 zł oraz przyznając kwotę 657 zł – ze Skarbu Państwa, przy czym wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej w kwocie 900 zł ustalił na podstawie § 2 ust. 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

O pobraniu od powódki na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych od uiszczenia których była zwolniona pozwana a mianowicie opłaty od apelacji w kwocie 400 zł Sąd Okręgowy orzekł mając na uwadze, że powód winien być obciążony w wysokości 27% tejże opłaty czyli kwotą 108 zł. Powyższe rozstrzygniecie zapadło w oparciu o treść art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. nr 167 poz. 1398 z póź. zm.).