Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 października 2022 r. w sprawie o sygn. akt III C 1794/19 z powództwa D. P. przeciwko Skarbowi Państwa- Komendantowi Miejskiemu Policji w Ł. o zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od pozwanego Skarbu Państwa- Komendanta Miejskiego Policji w Ł. na rzecz powoda D. P. kwotę 15.000 (piętnaście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 lipca 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  przyznał biegłemu J. T. wynagrodzenie za wydanie ustnej opinii i stawiennictwo na rozprawie w dniu 8 września 2022 roku w kwocie 181,02 (sto osiemdziesiąt jeden 02/100) złotych, którą to kwotę nakazuje wypłacić z funduszy Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi;

3.  zasądził od Skarbu Państwa- Komendanta Miejskiego Policji w Ł. na rzecz powoda D. P. kwotę 4.367 (cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazał wypłacić powodowi z funduszy Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem nadpłaconej opłaty od pozwu.

Pozwany zaskarżył powyższy wyrok w całości, Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to w szczególności:

a.  art. naruszenie art. 233 §1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów, bez uwzględnienia zasad logiki, doświadczenia życiowego, a także bez kompleksowej analizy całego zebranego materiału dowodowego, co skutkowało:

i.  bezpodstawnym uznaniem, że roszczenie powoda względem Skarbu Państwa jest zasadne;

ii.  bezpodstawnym uznaniem, że funkcjonariusz R. M. nie posiadał pełnej wiedzy co do tego, w jaki sposób prawidłowo używać przyrządy pomiarowy, podczas gdy przeszedł uprzednio w tym zakresie szkolenie;

(...).  bezpodstawnym uznaniem, że powód poruszał się z prędkością około 40 km/h, podczas gdy właśnie taka była maksymalna dozwolona prędkość w dniu zdarzenia, a brak jest jednoznacznego dowodu potwierdzającego w tym zakresie wersję powoda;

iv.  bezpodstawnym uznaniem, że pomiar prędkości został wykonany błędnie i w niewłaściwych warunkach, podczas gdy powód nie był jedyną w tym dniu zatrzymaną i ukaraną osobą, a żaden inny kierujący nie podnosił zarzutu wadliwego pomiaru prędkości;

v.  bezpodstawnym uznaniem, że działanie funkcjonariuszy było bezprawne, podczas gdy działali oni w granicach i na podstawie prawa, przy jednoczesnym braku wskazania na czym ta bezprawność miała polegać;

b.  art. 327 ¹ §1 pkt. 1 k.p.c. wobec sporządzenia uzasadnienia wyroku niezawierającego wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia poprzez niewskazanie czy Sąd uwzględnił w ocenie materiału dowodowego dowody z dokumentów, a jeśli tak t które i w jakim zakresie i jaki miały one wpływ na wydanie rozstrzygnięcia tej konkretnej treści co z kolei doprowadziło do powstania błędu w ustaleniach faktycznych, a polegającego na:

a.  błędnym uznaniu, że funkcjonariusz wykonujący pomiar prędkości nie miał pełnej wiedzy co do tego jak posługiwać się przyrządem pomiarowym, podczas gdy funkcjonariusz przeszedł szkolenie dotyczące wykonywania pomiarów prędkości;

b.  błędnym uznaniu, że pojazd powoda poruszał się z prędkością około 40 km/h, podczas gdy brak jest ku temu dowodów, tym bardziej, że wykonany przez funkcjonariusza pomiar wskazywał znacznie wyższą prędkość, a nikt z zatrzymanych tego dnia poza powodem nie wskazywał na błędy w wykonaniu pomiaru przez Policję;

c.  błędnym uznaniu, że w dniu zdarzenia na ulicy, którą poruszał się powód znajdowało się bardzo dużo samochodów i w związku z tym wszyscy uczestnicy poruszali się powoli, podczas gdy nie powyższa teza nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

3. naruszenie prawa materialnego, a to w szczególności:

a.  art. 417 k.c. poprzez bezzasadne uznanie, że szkoda wyrządzona powodowi nastąpiła na skutek działania funkcjonariusza Policji niezgodnego z prawem, podczas gdy w tym konkretnym przypadku funkcjonariusz działał w granicach ustawowych zadań i na podstawie przepisów prawa, jak również przeprowadzona przez niego kontrola prędkości miała podstawy prawne;

b.  art. 135 ust 1 pkt la lit. a ustawy prawo o ruchu drogowym, poprzez jego pominięcie i tym samym uznanie, że czynności podjęte przez funkcjonariuszy nastąpiły niezgodnie z prawem, podczas gdy właśnie z tego przepisu jednoznacznie wynika, że gdy pomiar będzie wskazywał przekroczenie dozwolonej prędkości, funkcjonariusz ma obowiązek dokonać zatrzymania prawa jazdy osoby kierującej.

W konkluzji podniesionych zarzutów Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ponowne rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania II instancyjnego, w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący wniósł także o rozpoznanie niniejszej apelacji na rozprawie.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowanie apelacyjnego według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym zgodnie z art. 505 ⁹ § 11 KPC apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast stosownie do art. 505 ¹³ § 2 KPC jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Podkreślić należy, iż w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, OSNC Nr 6 z 2008 r. poz. 55 oraz Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 30.03.2022r III Ca 1538/21).

Należy zauważyć, że postępowanie apelacyjne, które wprawdzie jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, to jednak zachowuje charakter postępowania rozpoznawczego. Zdaniem Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Okręgowy za prawidłowe uznał ustalenia faktyczne Sądu I instancji, jako że znajdują one oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, rozważonym i ocenionym zgodnie ze wskazaniami art. 233 § 1 k.p.c. Zastrzeżeń nie budzi także zastosowanie norm prawa materialnego do ustalonych w sprawie faktów.

Wobec tego jako niezasadny ocenić należało stawiany w apelacji pozwanego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Wymaga podkreślenia, że dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia powołanej normy prawnej nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu. Konieczne jest wykazanie, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, gdyż tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Jeżeli natomiast z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawało się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., akt IV CKN 1316/00; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., sygn. akt I CKN 1169/99).

Odnosząc się do zarzutów naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., wskazać należy, że wydanym w dniu 26 września 2018 roku w sprawie o sygn. akt IV W 30/18 sąd uniewinnił powoda od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 92a k.w. albowiem funkcjonariusz Policji wykonał pomiar prędkości pojazdu powoda w sposób nieprawidłowy.

Należy również wskazać, że z niekwestionowanej opinii biegłego jasno wynika, że Funkcjonariusz R. M. wykonujący pomiar prędkości nie miał pełnej wiedzy co do tego jak należy posługiwać się przyrządem pomiarowym. Natomiast szkolenie w którym wziął udział i na które powołuje się Skarżący, zgodnie z opinią biegłego, nie obejmowało informacji o czynnikach istotnych dla prawidłowego pomiaru. Jak wskazał biegły, instrukcja obsługi zawierała informacje sprzeczne ze stanem faktycznym np. rozdział o efekcie cosinusowym, który dla urządzeń typu UltraLyte nie ma zastosowania i wytwarza u funkcjonariusza mylne przeświadczenie co właściwości przyrządu, a z zeznań funkcjonariusza wynikało, iż pomiar był niemiarodajny.

Argumentacja Skarżącego, jakoby okoliczność, iż tylko powód podniósł zarzut wadliwego pomiaru prędkości, choć nie był jedyną zatrzymaną i ukaraną osobom w tym dniu jest pozbawiona racji, gdyż wszystkie okoliczności danej sprawy muszą być zawsze oceniane indywidualnie w realiach każdej konkretnej sprawy.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu odnoszącego się do naruszenia art. 327 ¹ § 1 pkt. 1 k.p.c. Uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Odnosząc się do powyższego zarzutu skarżącego należy stwierdzić, że analizowane uzasadnienie zawiera wszystkie kluczowe elementy, które zostały ujęte w odpowiedni i stanowczy sposób. Nadto, zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 327 ¹ § 1 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli, czyli gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji uniemożliwia całkowicie odtworzenie i ocenę wywodu (ciągu wnioskowania o faktach i prawie), który doprowadził do przyjęcia zawartego w sentencji rozstrzygnięcia. To, czy w istocie sprawa została wadliwie, czy prawidłowo rozstrzygnięta nie zależy od tego, jak zostało napisane uzasadnienie. Jedynie w takim wypadku uchybienie art. 327 ¹ § 1 k.p.c. może być uznane za mogące mieć wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że nie każde uchybienie w zakresie konstrukcji uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji może stanowić podstawę do kreowania skutecznego zarzutu. Skarżący musi przy tym wykazać zaistnienie tego rodzaju wadliwości, które czynią uzasadnienie bezwartościowym dla oceny wydanego rozstrzygnięcia sprawy ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 lipca 2018 r., I ACa 24/18, publ. Legalis nr 1842038). Tym samym uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji czyni zadość wymogom stawianym w art. 327 ¹ § 1 k.p.c.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, wskazać należy, że nie mogą się ostać. Przepis art. 135 ust. 1 pkt la, lit a Prawa o ruchu drogowym w przedmiotowej sprawie stanowił podstawę do zatrzymania powodowi prawa jazdy. Mimo iż kontrola prędkości przeprowadzona przez funkcjonariusza Policji w dniu 23 marca 2017 roku miała podstawy prawne to, co jest kluczowe w niniejszej sprawie, same działania funkcjonariuszy były już niezgodne z prawem. Warunkiem przypisania odpowiedzialności na podstawie art. 417 k.c. jest bezprawność zachowania podejmowanego przy wykonywaniu władzy publicznej, która jak prawidłowo uznał Sąd pierwszej instancji, w okolicznościach niniejszej sprawy miała miejsce. Zgodnie z opinią biegłego funkcjonariusz policji wykonał pomiar prędkości powoda w sposób nieprawidłowy, co skutkowało błędnym stwierdzeniem przekroczenia dopuszczalnej prędkości. Zatem, prawidłowym wynikiem przeprowadzonego postępowania dowodowego było wykazanie odpowiedzialności po stronie pozwanego. Konsekwencją działań funkcjonariusza Policji było bezprawne zatrzymanie powodowi prawa jazdy, co świadczy o bezprawności zachowania podejmowanego przy wykonywaniu władzy publicznej w przedmiotowej sprawie. Bezprawne zatrzymanie powodowi prawa jazdy doprowadziło do straty pieniężnej po stronie powoda, który dla prowadzenia działalności potrzebował na okres trzech miesięcy zatrudnić kierowcę, co wiązało się z koniecznością wypłaty mu wynagrodzenia.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez pozwanego apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu zawartej w art. 98 § 1 i 3 k.p.c., a na podlegające zwrotowi koszty strony powodowej składa się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł, obliczone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).