Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z 11 października 2022 roku w sprawie III C 808/20 z powództwa P. N. przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W.:

–

w punkcie 1 zasądzono od pozwanego na rzecz powoda 3.690 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od 12 maja 2020 roku do dnia zapłaty;

–

w punkcie 2 oddalono powództwo w pozostałym zakresie;

–

w punkcie 3 zasądzono od powoda na rzecz pozwanego 1.518,28 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

–

w punkcie 4 nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych: (a) od powoda 424,43 zł, zaś od pozwanego – 209,05 zł.

W świetle uzasadnienia wskazanego wyroku Sąd I instancji ustalił, że 11 lutego 2020 roku doszło do kolizji drogowej, wskutek której uszkodzeniu uległ pojazd marki S. O. E. 443LN stanowiący własność poszkodowanego M. K.. W chwili zdarzenia sprawca kolizji objęty był ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Szkoda została zgłoszona 13 lutego 2020 roku. Pojazd poszkodowanego z uwagi na stłuczenie tylnych lamp nie nadawał się do jazdy. Uszkodzony samochód był wykorzystywany przez poszkodowanego w celach prywatnych.

Dwunastego lutego 2020 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego. Przedmiotem najmu był pojazd marki M. (...). Dobową stawkę najmu ww. pojazdu zastępczego strony określiły na kwotę 250 zł netto. Pojazd zastępczy został wydany poszkodowanemu tego samego dnia o 14:45. Poszkodowany nie posiadał w swoim gospodarstwie domowym innego pojazdu. Wynajął pojazd zastępczy od powoda z polecenia znajomej; nie było żadnych innych powodów skorzystania z usług powoda. Przed wynajęciem pojazdu zastępczego od powoda poszkodowany nie kontaktował się z pozwanym w sprawie najmu pojazdu zastępczego; nie podejmował jakichkolwiek kroków celem sprawdzenia czy ubezpieczyciel oferuje pojazdy zastępcze. Poszkodowany upoważnił powoda do podejmowania wszelkich czynności związanych z likwidacją szkody. Poszkodowany nie mógł odliczyć podatku od towarów i usług ( (...)) od kosztów najmu pojazdu. Tego samego dnia poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji, na mocy której przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wobec sprawcy szkody oraz wszystkich osób i podmiotów odpowiedzialnych za sprawcę szkody z 11 lutego 2020 roku w pojeździe marki S. (...).

Powód przesłał pozwanemu formularz zgłoszenia szkody pocztą elektroniczną 13 lutego 2020 roku o 8:14. W formularzu tym powód zwrócił się z prośbą o udostępnienie pojazdu zastępczego i kontakt telefoniczny w tym celu. Wskazany w nim numer telefonu do kontaktu był numerem powoda. Powód nie wyraził zgody na kontakt SMS i nie wskazał w formularzu adresu poczty elektronicznej podając, że nie wyraża zgody na kontakt za pośrednictwem tego rodzaju wiadomości. W wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną 20 lutego 2020 roku, wysłanej z adresu (...), pracownik powoda wskazał adres poczty elektronicznej do kontaktu w sprawie likwidacji szkody, to jest: (...)

Naprawy uszkodzonego pojazdu dokonywał (...) w P.. Powód polecił poszkodowanemu powyższy warsztat.

Dziewiętnastego lutego 2020 roku pozwany przekazał pierwszy kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu oraz wycenę pojazdu w stanie nieuszkodzonym. Koszty naprawy uszkodzonego pojazdu zostały ustalone na kwotę 9.042,15 zł brutto, zaś wartość rynkową pojazdu na dzień szkody na kwotę 20.300 zł brutto. Na podstawie powyższego kosztorysu pozwany 26 lutego 2020 roku przyznał odszkodowanie za uszkodzony pojazd w wysokości 9.042,15 zł brutto. W okresie 20 – 25 lutego 2020 roku nie były podejmowane względem uszkodzonego pojazdu jakiekolwiek czynności naprawcze, gdyż serwis oczekiwał na wolne stanowisko w celu rozbrojenia uszkodzonego pojazdu i weryfikacji uszkodzeń z kosztorysem pozwanego. Do powyższych czynności przystąpiono 26 lutego 2020 roku. Następnego dnia warsztat naprawczy zgłosił pozwanemu dodatkowe uszkodzenia i potrzebę przeprowadzenia dodatkowych oględzin. Dziesiątego marca 2020 roku pozwany, po dodatkowych oględzinach, sporządził ponowny kosztorys uwzględniający dodatkowe uszkodzenia pojazdu. Zgodnie z jego treścią koszty naprawy pojazdu zostały ustalone w kwocie 9.361.31 zł brutto. Decyzją z 11 marca 2020 roku pozwany przyznał dopłatę do odszkodowania w wysokości 319,16 zł. Trzynastego marca 2020 roku warsztat naprawczy przesłał pozwanemu sporządzony przez firmę zewnętrzną kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu, zgodnie z którym koszty naprawy wyniosłyby 16.864,22 zł brutto. Powyższy kosztorys został 18 marca 2020 roku zweryfikowany przez pozwanego i zaakceptowany co do 14.373,52 zł brutto. Pozwany uznał zakres naprawy w całości. Dziewiętnastego marca 2020 roku zamówiono części zamienne. Warsztat naprawczy oczekiwał na klapę bagażnika, która to część – niedostępna w Polsce – została sprowadzona z niemieckiego magazynu i dotarła ostatecznie 26 marca 2020 roku. Następnie 27 marca 2020 roku warsztat przystąpił do naprawy pojazdu, która zakończyła się 8 kwietnia 2020 roku. Tego samego dnia naprawiony pojazd został wydany poszkodowanemu.

Pojazd zastępczy został zwrócony przez poszkodowanego 8 kwietnia 2020 roku. Za usługę najmu pojazdu zastępczego została wystawiona faktura nr (...) z 9 kwietnia 2020 roku na 14.022 zł brutto za 57 dni najmu . Powód zastosował ostatecznie stawkę dobową najmu w wysokości 200 zł netto udzielając poszkodowanemu 20 % rabatu.

Decyzją z 9 kwietnia 2020 roku pozwany przyznał ostatecznie odszkodowanie z tytułu uszkodzenia pojazdu w wysokości 14.373,52 zł brutto.

Tego samego dnia powód wezwał pozwanego do zapłaty 14.022 zł z tytułu faktury nr (...) w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania. W odpowiedzi – decyzją z dnia 9 kwietnia 2020 r. – pozwany przyznał odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.808 zł brutto uznając 30 dni najmu. Pozwany dokonał weryfikacji stawki czynszu najmu do 131 zł brutto za dobę najmu pojazdu tej samej klasy jak uszkodzony, to jest klasy C w dniach 12 – 19 lutego 2020 roku oraz do 80 zł brutto w dniach 20 lutego – 28 marca 2020 roku, a nadto zweryfikował czas najmu do okresu 12 lutego – 28 marca 2020 roku, z wyłączeniem okresu 20 lutego – 6 marca 2020 roku.

Na uzasadniony czas naprawy uszkodzonego pojazdu składały się: technologiczny czas naprawy pojazdu – 7 dni roboczych, czas oczekiwania na części zamienne dostarczane z magazynu centralnego na Europę, który znajduje się w Niemczech – 3 dni robocze. Z uwagi na istnienie ryzyka szkody całkowitej uzasadnione było oczekiwanie przez należycie staranny warsztat na zaakceptowanie kosztorysu przez ubezpieczyciela, co nastąpiło 18 marca 2020 r. Naprawa pojazdu winna rozpocząć się 24 marca 2020 roku, przy uwzględnieniu zamówienia części zamiennych 19 marca 2020 roku i oczekiwania na nie do 23 marca 2020 roku, oraz winna się zakończyć do 1 kwietnia 2020 roku, to jest w ciągu 7 dni roboczych. Naprawiony samochód należało wydać 2 kwietnia 2020 roku. Na gruncie niniejszej sprawy nie było konieczności oczekiwania na wolne stanowisko w celu rozbrojenia auta. Czynność ta bowiem mogła być przeprowadzona bez stanowiska, a nadto trwałaby godzinę i stanowisko winno się znaleźć.

Pozwany współpracuje z (...) sp. z o.o. sp.k. w K. w zakresie wynajmu pojazdów zastępczych. Na podstawie umowy zleceniobiorca zobowiązany był do stosowania stawek za dobę najmu określonych w załączniku w każdej sprawie, zaś pozwany jako zleceniodawca – do pokrycia kosztów najmu za czas najmu wskazany w zleceniu lub potwierdzeniu najmu pojazdu zastępczego. Zgodnie z cennikiem wynajmu pojazdów zastępczych, stanowiącym załącznik do umowy, stawka za dobę najmu pojazdu klasy C wynosiła 74 zł brutto.

W tak ustalonym stanie faktycznym zważono, że nie budziła wątpliwości odpowiedzialność sprawcy ubezpieczonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń za szkodę powstałą wskutek zdarzenia z 11 lutego 2020 roku. Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności i w toku postępowania likwidacyjnego przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w łącznej wysokości 2.808 zł. Sporny pomiędzy stronami pozostawał uzasadniony okres oraz wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego.

Sąd Rejonowy zważył, powołując się na orzecznictwo Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawach gospodarczych, że argument ubezpieczycieli co do ich możliwości organizowania najmu pojazdów zastępczych po niższych stawkach aniżeli pozyskiwane przy okazji napraw pojazdów, może mieć znaczenie dla badania zgłaszanych przez poszkodowanych, albo nabywców ich wierzytelności, roszczeń z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdów zastępczych wyłącznie w zakresie, w jakim ubezpieczyciel nie kwestionuje okresu najmu pojazdu zastępczego.

Jednocześnie Sąd I instancji doszedł do przekonania, że powód nie był rzeczywiście zainteresowany w minimalizacji kosztów wynajmu, z racji własnego zainteresowania powoda w kontynuowaniu najmu przez poszkodowanego w dotychczasowym przedsiębiorstwie, a więc u powoda. O takim nastawieniu powoda świadczy zwłaszcza ograniczanie form kontaktu z powodem, wskazanych pozwanemu w zgłoszeniu szkody, jak również zawarcie umowy najmu pojazdu zastępczego przed ustaleniem, czy taki najem zaoferuje ubezpieczyciel.

Ostatecznie Sąd Rejonowy przyjął, że celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie wyniosły 6.498 zł brutto, to jest: 8 dni po 131 zł za dobę brutto, 22 dni po 80 zł za dobę brutto oraz 15 dni po 246 zł ce dobę brutto. Wskazano w szczególności, że za okres najmu pojazdu zastępczego ponad uznany przez pozwanego, to jest za 15 dni, należało przyjąć stawkę dobową najmu zastosowaną przez powoda, a więc 200 zł netto, co czyni 246 zł, skoro pozwany nie wykazał, aby stawka powoda nie była stawką rynkową. W konsekwencji, wobec spełnienia przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego roszczenia powoda w zakresie 2.808 zł, należało zasądzić na rzecz powoda od pozwanego dalsze odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 3.690 zł brutto, zaś w pozostałej części powództwo oddalono. Żądanie w zakresie odszkodowania za koszty najmu pojazdu zastępczego zostały zgłoszone pozwanemu 9 kwietnia 2020 roku, zatem termin do zapłaty odszkodowania upłynął ostatecznie 11 maja 2020 roku i od dnia następnego strona pozwana popadła w opóźnienie. Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dochodzonej kwoty od 12 maja 2020 roku do dnia zapłaty, oddalając roszczenie odsetkowe w pozostałym zakresie.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, w przedmiocie kosztów orzeczono wedle zasady stosunkowego ich rozdzielenia. Analogicznie orzeczono o nieuiszczonych kosztach sądowych.

Apelację od omówionego wyżej wyroku w zakresie punktu 2 oddalającego powództwo ponad 3.690 zł, punktu 3 i 4.a wywiódł powód, działając przez swojego pełnomocnika w osobie adwokata, występującego również w I instancji. W apelacji zarzucono naruszenie zarówno prawa procesowego, jak i materialnego.

W zakresie prawa procesowego zdaniem apelującego doszło do naruszenia:

–

art. 233 § 1 k.p.c.1 przez dokonanie nie swobodnej ale całkowicie dowolnej oceny dowodów w sprawie, wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, poprzez uznanie że (zarzut I):

–

w niniejszej sprawie poszkodowany nie podjął żadnych czynności zmierzających do zminimalizowania rozmiaru szkody, skoro wraz ze zgłoszeniem szkody zażądał podstawienia pojazdu zastępczego,

–

poszkodowany nie miał woli skorzystania z oferty pojazdu zastępczego od pozwanego, skoro oferta taka nie padła, i nie było konfrontacji ofert ani próby udostępnienia pojazdu ze strony pozwanego,

–

pozwany w przedmiotowej sprawie udowodnił, że mógł zorganizować pojazd w akceptowalnej stawce do jakiej zweryfikował koszt najmu, skoro mimo faktycznej prośby o auto zastępcze pojazdu nie udostępnił, ani nawet nie skontaktował się z powodem w tej sprawie , o co powód wnosił już w zgłoszeniu szkody,

–

przedstawienie na etapie postępowania sądowego umowy o współpracę dowodzi, że pozwany w dacie szkody miał realną możliwość organizacji najmu auta, skoro auta nie udostępnił, nie wykazał że wypożyczalnia w tym okresie miała wolny nadający się do użytku pojazd, ani nawet nie dowiódł nadania i doręczenie pisma z informacją o stawce,

–

jakiekolwiek znaczenie dla sprawy mają intencje powoda co do najmu auto od pozwanego, skoro powód wskazując chęć wynajmu nie otrzymał jakiejkolwiek odpowiedzi, a więc pozorna chęć (z czym powód się nie zgadza) wykazała pozorność oferty pozwanego,

–

wskazanie najprostszego kontaktu telefonicznego w sprawie wynajmu naruszyło obowiązek współpracy z dłużnikiem,

–

powodowi nie należy się zwrot kosztów najmu auta zastępczego za 45 dni po stawce 200 zł netto plus (...),

–

art. 203 w związku z art. 327 ¹ pkt 1 k.p.c. przez pominięcie w wyroku istotnego faktu i dowodu i nie odniesienie się do niego w uzasadnieniu wyroku (zarzut II):

–

w postaci braku jakichkolwiek sygnałów i problemów w kontakcie z powodem na etapie likwidacji szkody w tym dokonywaniu oględzin, przesyłaniu wycen kosztorysów,

–

w postaci pisma pozwanego z propozycją najmu, którego pozwany nie dowiódł nadania i doręczenia, w aktach szkody, z którego wynika że pozwany tak jak powód wskazał w sprawie najmu również wyłącznie kontakt telefoniczny, co pokazuje że pozwany akceptował taki kontakt a nawet chciał, z tą małą różnicą że pozwany nie wykazał jego nadania ani doręczenia,

–

poszkodowany miał możliwość rozwiązania umowy gdyby pozwany niezwłocznie pojazd udostępnił.

W zakresie prawa materialnego zarzucono naruszenie art. 361 § 1 i 2 k.c.2 w zw. z art. 362 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, że powodowi nie należy się uzasadniony zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, to jest 45 dni po jego stawce czyli 200 zł netto plus (...) (zarzut III).

Z tych względów wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda 8.262 zł wraz z należnymi odsetkami w wysokości jak w pozwie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, nadto o zasądzenie kosztów procesu w obu instancjach od pozwanego na rzecz powoda według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata występującego również w I instancji, wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie okazała się zasadną.

Na wstępie należy zaznaczyć, że sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym (art. 505 ¹ § 1 k.p.c.). W tym postępowaniu, jeżeli Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.), przy czym owo wyjaśnienie powinno objąć ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych, a poza tym może ograniczyć się do stwierdzenia, że Sąd II instancji przyjął za własne oceny Sądu I instancji (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.).

W pierwszej kolejności rozważyć należy zarzuty w zakresie prawa procesowego, jako determinujące prawidłowość ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia.

Odnośnie zarzutu I wskazano, że zgłoszenie to miało charakter pozorny, zwłaszcza wobec ograniczenia form kontaktu. Uzasadnienie zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazuje przekonujący tok rozumowania. Natomiast Autor apelacji nie wykazuje, jakie to skonkretyzowane reguły logicznego rozumowania, wskazania wiedzy, czy też doświadczenia życiowego, miałyby zostać naruszone. Trzeba przy tym pamiętać, że przy zarzuceniu błędów oceny dowodów, jak w omawianym zarzucie, nie wystarczy wykazanie przez skarżącego, że na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie możliwe jest poczynienie odmiennych, a oczekiwanych przez skarżącego, ustaleń faktycznych. Dla obalenia ustaleń Sądu Rejonowego koniecznym byłoby wykazanie skonkretyzowanego naruszenia wspomnianych reguł. Dokonywanie wyboru spośród wzajemnie wykluczających się wersji wydarzeń, które w świetle materiału dowodowego dostępnego Sądowi I instancji są prawdopodobne w zbliżonym stopniu, jest jednym z podstawowych zadań w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości i podlega ochronie dopóty, dopóki skarżący nie wykaże podjętemu rozstrzygnięciu, że wpływ nań miały inne czynniki, aniżeli należycie przeprowadzona ocena dowodów. Takie wykazanie nie ma miejsca jednak w sytuacji, gdy skarżący przeciwstawia jedynie ocenie Sądu Rejonowego własną ocenę dowodów. T. już tylko na marginesie należy zauważyć, że próba wyjaśniania przyczyn, dla których odmawiano początkowo kontaktu z wykorzystaniem poczty elektronicznej, tym iż jakoby wskazano najprostszą formę komunikacji – telefon, jest nadużyciem. Sąd I instancji przekonująco wskazał stosunkowo skomplikowany charakter takiej komunikacji w warunkach obrotu masowego.

Odnośnie zarzutu II zauważyć należy w pierwszej kolejności, że co do zasady wady konstrukcyjne uzasadnienia – nawet gdyby rzeczywiście istniały – zazwyczaj nie powodują same w sobie zmiany rozstrzygnięcia, o ile tylko możliwe jest zrekonstruowanie toku rozumowania Sądu Rejonowego, a w konsekwencji jego ocenę. Uzasadnienie jest relacją z procesu rozumowania. Błąd relacji nie przesądza o błędzie rozumowania. Niezależnie od tego podkreślić jeszcze raz należy, że nie jest wystarczające przedstawienie przez skarżącego własnej, odmiennej oceny dowodów, i na takiej tylko podstawie wywodzenie naruszenia bliżej niesprecyzowanych reguł swobodnej oceny dowodów, by uzyskać zmianę ustaleń faktycznych w kierunku przez siebie oczekiwanym. W zakresie niniejszej sprawy dostrzec zatem w szczególności należy, że obie strony prowadzą ze sobą – niejednokrotnie trudną – współpracę od dłuższego czasu i stała wzajemna praktyka jest im w tym względzie znana. Nie sposób nie dostrzec również, że poszkodowany – a to jego postawa jest kluczowa – po prostu założył wynajęcie pojazdu zastępczego u powoda, nie czyniąc najmniejszych starań o ustalenie, czy pozwany ubezpieczyciel oferuje możliwość najęcia pojazdu zastępczego.

W świetle powyższych uwag ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, ponieważ mieszczą się w granicach swobodnej – w przeciwieństwie do dowolnej – oceny przeprowadzonych dowodów jako spójne, logicznie powiązane z materiałem dowodowym, niebudzące wątpliwości w świetle życiowego doświadczenia oraz zupełne z punktu widzenia zakresu ustaleń niezbędnego do prawidłowego rozstrzygnięcia. Jako takie nie mogą być skutecznie zwalczane polemicznymi twierdzeniami apelującego. W konsekwencji Sąd Okręgowy przyjmuje owe ustalenia Sądu Rejonowego w całości za własne.

Przystępując do oceny zarzutu naruszenia prawa materialnego, nie dopatrzono się jego zasadności. Poczynione ustalenia faktyczne, łącznie z prawidłowo ustalonym prawem materialnym, mającym zastosowanie w sprawie, stały się punktem wyjścia należycie przeprowadzonej subsumpcji. Wnioski Sądu I instancji co do skutków materialnoprawnych poczynionych przezeń prawidłowo ustaleń faktycznych są trafne, a Sąd Okręgowy przyjmuje owe oceny Sądu Rejonowego za własne, bez konieczności ich powielania tym bardziej, że obie strony reprezentowane są przez zawodowych pełnomocników.

Wbrew tezom apelacji, prawidłowe jest również rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu. Sąd I instancji trafnie zastosował zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów w sytuacji, gdy każda ze stron wygrała proces w części. Równie prawidłowe jest dokonanie analogicznego rozdzielenia nieuiszczonych kosztów sądowych.

Z tych wszystkich względów, a nadto wobec braku okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, które winny być brane pod uwagę z urzędu, uznając zaskarżone orzeczenie za prawidłowe, apelację powoda oddalono jako bezzasadną (art. 385 k.p.c.).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 391 § 1 zd. I k.p.c. Na koszty postępowania apelacyjnego pozwanego złożyło się 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego według stawki minimalnej w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Okręgowym (§ 2 pkt 3, § 10 ust. 1 pkt 1 r.o.a.3). Powód obowiązany jest zwrócić te koszty w całości pozwanemu, przegrywając postępowanie apelacyjne w całości.

1 Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (j.t. – Dz. U. z 2021 r. poz. 1805 z późn. zm.).

2 Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (j.t. – Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 z późn. zm.).

3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.).