Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 października 2022 r., wydanym
w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. przeciwko Z. G. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1.  oddalił powództwo;

2.  oddalił wniosek powoda o zasądzenie kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Skarżący wydanemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolna ocenę dowodów i na tej podstawie wniósł o zmianę wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości z zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne.

Wbrew zarzutom apelacji nie doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przepis ten wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów. Swobodę tę wyznaczają wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego myślenia. Sąd powinien rozważyć w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny cały materiał dowodowy, dokonać wyboru określonych środków dowodowych i, ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnieść je do pozostałego materiału dowodowego. Ustawodawca przyznał sądowi swobodę w ocenie zebranego
w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne
z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który
w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie.
W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak, słusznie Sąd Najwyższy
w postanowieniu z 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, L.).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, trzeba podkreślić, że Sąd Rejonowy zaprezentował bardzo rozbudowaną ocenę zgromadzonych dowodów. Ocena ta jest wielowątkowa i dotyczy całokształtu materiału dowodowego. Wnioski wyciągnięte przez Sąd I instancji są logiczne
i zgodne z doświadczeniem życiowym. Nie ma racji skarżący, że trafność tych wniosków podważa protokół kontroli nr (...) i treść upoważnienia do przeprowadzenia tej kontroli. Nie ma wątpliwości, że pracownicy pozwanego mieli skontrolować, czy doszło do nielegalnego poboru energii i pobór taki stwierdzili. Wedle ich wiedzy powód nie miał prawa korzystać z energii elektrycznej, bo umowa zapewniająca dostarczanie energii została wypowiedziana. Nie dziwi też zlecenie kontroli, skoro pozwany stał na stanowisku, że stron nie wiąże żadna umowa. Fakt przeprowadzenia tej kontroli w grudniu 2019 roku nie jest jednak dowodem, że umowę rzeczywiście wypowiedziano. Przebieg czynności wskazuje na to, że pozwany w dniu kontroli niewątpliwie dowiedział o przypisaniu mu nielegalnego poboru energii elektrycznej. Nie jest natomiast dowodem tego, że pozwany miał taką wiedzę już wcześniej. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że w ramach czynności kontrolnych w protokole wskazano datę wypowiedzenia umowy i stan licznika na dzień wypowiedzenia. Podpis pozwanego pod protokołem oznacza tylko, że treść protokołu przyjął do wiadomości. Nadużyciem jest wywodzenie, że przez podpisanie protokołu pozwany potwierdził skuteczność wypowiedzenia na podstawie oświadczenia powoda z listopada 2018 roku. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przywołano szereg okoliczności, które doprowadziły Sąd Rejonowy do przekonania, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy nie dotarło do pozwanego. Wywód ten jest wielowątkowy i przekonujący, a więc zasługuje na pełną akceptację Sądu odwoławczego i nie wymaga powtórzenia (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.).

Drugi zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. opiera się na przekonaniu skarżącego, że w 2018 roku doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy
o dostarczanie energii elektrycznej. Rozważania z poprzedniego akapitu wykazały bezpodstawność tego przekonania. Nie można więc przyjąć, że na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie pozwanemu można przypisać pobieranie energii elektrycznej bez umowy, a więc nielegalne w rozumieniu art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego. W konsekwencji powództwo, w ramach jego podstawy faktycznej, którą określono w pozwie, należało uznać za bezzasadne.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.