Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wyrokiem wydanym w dniu 28 października 2014r. w sprawie z powództwa S. J. i D. J. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W. o zapłatę zasądził na rzecz: powodów:

- S. J. kwotę 7.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.612,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

- D. J. kwotę 12.500 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.946,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił rozliczając nieuiszczone koszty sądowego od stron postępowania proporcjonalnie do ich wygranej.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniu, iż w dniu 7 marca 2012 roku na skrzyżowaniu ulic (...) w P. doszło do kolizji drogowej, w trakcie której powodowie doznali szkody. Powodowie poruszali się samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pojazdem kierował S. J., zaś D. J. była jego pasażerką. Sprawcą kolizji był kierujący samochodem marki F. (...) – J. M., który nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i uderzył w prawidłowo jadący pojazd powodów. Sprawca wypadku ubezpieczony był w dacie zdarzenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...) w W..

Na skutek wypadku S. J. doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego i piersiowego, skutkującego nasileniem występujących przed kolizją drogową dolegliwości bólowych kręgosłupa, zwłaszcza szyjnego. W wyniku tego zdarzenia powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3%. Cierpienia fizyczne i psychiczne były umiarkowane, rokowania na przyszłość są dobre.

Natomiast powódka D. J. w wyniku przedmiotowego zdarzenia w zakresie szkód neurologicznych doznała urazu głowy bez utraty przytomności oraz urazu kręgosłupa szyjnego, bez trwałych i długotrwałych następstw – dolegliwości ustąpiły przed upływem 6 miesięcy. Cierpienia fizyczne i psychiczne były średniego stopnia. Natomiast u powódki wystąpiły stany lękowe- lęki nocne, zaburzenia snu pod postacią trudności w zasypianiu i lęk przed jazdą samochodem. Całokształt dolegliwości miał charakter nerwicowy o charakterze lękowym. Z tego powodu u powódki wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5 %. Rokowania, co do całkowitego ich ustąpienia są dobre.

Dodatkowo Sąd Rejonowy ustalił, iż przed kolizją powodowie byli osobami aktywnymi ruchowo, natomiast po zdarzeniu ich aktywność znacznie zmniejszyła się.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy wywiódł, iż roszczenie powodów jest zasadne w znacznej części.

Rozważając kwestię wysokości zadośćuczynienia za krzywdę Sąd Rejonowy podkreślił, że zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie cierpień zarówno fizycznych jak i psychicznych, wysokość zadośćuczynienia nie może być dowolna i ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Wielkość przyznanego zadośćuczynienia zależy, zatem od oceny całokształtu okoliczności sprawy, w tym od rozmiaru doznanych cierpień jak również od ich intensywności. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji określając wysokość zadośćuczynienia wziął pod uwagę stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu, obniżenie sprawności fizycznej oraz wystąpienie stresu pourazowego. Ustalając wymiar finansowy zadośćuczynienia Sąd Rejonowy przyjął wysokość zadośćuczynienia na kwotę 9.000,00 zł w przypadku powoda, oraz 15.000,00 zł w przypadku powódki. Uwzględniając kwoty wypłacone powodom na etapie likwidacji szkody (2.000,00 zł dla powoda i 2.500,00 zł dla powódki) Sąd przyznał powodom odpowiednio kwoty 7.000,00 zł i 12.500,00 zł. W pozostałej części oddalił powództwo, uznając żądanie powodów za wygórowane. O odsetkach ustawowych Sad orzekł w oparciu o przepis art. 481 § k.c., a kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając przy uwzględnieniu, że powód wygrał proces w 87,50%, zaś powódka w 71,43%.

Apelację od opisanego wyroku w części uwzględniającej powództwo o zadośćuczynienie w zakresie kwoty 1.500,00 w stosunku do S. J. i w zakresie kwoty 2.500,00 zł w stosunku do D. J. wywiódł pozwany zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisu postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie tj pominięcie części zeznań powodów oraz opinii biegłego i dokumentacji medycznej dotyczących okoliczności, że powódka kilka miesięcy po wypadku z dnia 7 marca 2012 roku uległa kolejnemu wypadkowi komunikacyjnemu oraz że jej problemy emocjonalne wynikają w głównej mierze z problemów rodzinnych;

2.  naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 445 § 1 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na zmarginalizowaniu faktów, że powódka D. J. na skutek wypadku z dnia 7 marca 2012 roku nie doznała jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu o charakterze neurologicznym i nie wymagała rehabilitacji ani nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie zdrowia psychicznego, a powód w związku z wypadkiem nie wymagał rehabilitacji i nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu na tle neurologicznym i że powód cierpiał z powodu zmian zwyrodnieniowych przed wypadkiem, czego skutkiem było przyznanie zadośćuczynienia w rażąco wygórowanej wysokości na rzecz obojga powodów.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę kwestionowanego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części poprzez obniżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia o kwotę 1.500,00zł w stosunku do powoda i 2.500,00 zł w stosunku do powódki oraz zmianę w związku z tym rozstrzygnięcia dotyczącego kosztów procesu, nadto zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Odpowiadając na apelację pełnomocnik powodów wniósł o jej oddalenie i przyznanie zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak również prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym również jego oceny prawnej. Ujawnione dowody zostały ocenione z uszanowaniem granic swobody przyznanej organowi orzekającemu, bez jakiegokolwiek naruszenia zasad logiki, czy doświadczenia życiowego. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji została dokonana w sposób wszechstronny, przy uwzględnieniu i rozważeniu wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu w tym przede wszystkim dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i neurologii. Przedstawione przez Sąd Rejonowy w tej kwestii argumenty oraz tok myślowy zasługują na aprobatę i uznanie.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy prawidłowo przeanalizował złożone przez biegłych opinie oraz wskazał przyczyny, dla których przyjął, że powód wskutek zdarzenia doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu kształtującego się na poziomie 3%, zaś powódka na poziomie 5%. Co istotne czyniąc ustalenia w powyższym zakresie Sąd uwzględnił w przypadku powódki kwestię jej udziału w kolejnym wypadku komunikacyjnym z sierpnia 2012 roku. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie potwierdziło, iż powódka doznała 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z przedmiotowym zdarzeniem i nie ma on żadnego związku z późniejszym zdarzeniem z sierpnia 2012 roku. W związku z tym zarzut skarżącego w tym zakresie wydaje się być zupełnie niezrozumiały, tym bardziej, iż w trakcie postępowania przed Sądem I Instancji strona pozwana nie zgłaszała zastrzeżeń, co do wydanej opinii, ostatecznie nie kwestionując jej. Biegli wydali opinie w oparciu o analizę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Jedynie na marginesie podnieść należy, że pozwany nie przytoczył żadnych okoliczności, które deprecjonowałyby zeznania powodów w zakresie ich obecnego stanu zdrowia zwłaszcza powódki w świetle zarzutu pozwanego, iż jej stan emocjonalny w dużej mierze wynika z problemów rodzinnych.

Nietrafny jest nadto zarzut braku uwzględnienia przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia braku uszczerbku na zdrowiu w zakresie neurologicznym u powódki, jak również braku konieczności przeprowadzania rehabilitacji u powoda oraz wystąpienia u powodów jedynie uszczerbku o charakterze długotrwałym a nie trwałym.

Sąd Rejonowy te okoliczności uwzględnił ustalając stan faktyczny w sprawie. Gdyby u powodów wystąpiły wskazane przez pozwanego okoliczność wysokość zadośćuczynienia należna powodom zapewne byłaby większa. .

Przyznając zadośćuczynienie w opisanej wysokości Sąd pierwszej instancji właściwie zinterpretował przepis art. 445 § 1 k.c., uwzględnił także poglądy judykatury w tym zakresie, czemu dał wyraz w treści uzasadnienia wyroku. Sąd Rejonowy uwzględnił całokształt okoliczności sprawy, zakres cierpień fizycznych i psychicznych odczuwanych przez powodów w związku z przedmiotowym wypadkiem, a także trwałość skutków zdarzenia. Zasadnie przyjął przy tym, że zakres cierpień, o których mowa wyżej ma charakter umiarkowany. Pomimo upływu czasu od zdarzenia u powodów w dalszym ciągu utrzymują się dolegliwości bólowe, są oni osobami o mniejszej aktywności ruchowej. U powódki zaś w dalszym ciągu utrzymuje się uraz psychiczny, powódka boi się kierować i jeździć samochodem. W konsekwencji za chybiony uznać należy zarzut skarżącego naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 445 k.c..

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. i w konsekwencji przyjąć należy, że zarzut apelującego naruszenia przedmiotowego przepisu stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy.

W takim stanie rzeczy nie można podzielić zarzutu skarżącego, że przyznana powodom kwota zadośćuczynienia jest kwotą rażąco wygórowaną i nie znajduje oparcia w okolicznościach sprawy.

Mając na uwadze powyższe, uznając apelację za bezzasadną, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie
art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając koszty zastępstwa adwokata powodów od pozwanego, którego apelacja została oddalona. Wysokość tych kosztów wynika z § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2013, poz. 461 j.t.).