Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 marca 2021 roku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 października 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie o sygn. akt II C 235/17 z powództwa M. K. przeciwko Uniwersytetowi Medycznemu w Ł. o podwyższenie renty, oddalił powództwo oraz nie obciążył powódki kosztami procesu.

/wyrok k. 267/

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygniecie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2000 roku Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, że Wojskowa Akademia Medyczna w Ł. ponosi odpowiedzialność za następstwa zakażenia M. K. wirusowym zapaleniem wątroby typu C, do jakiego doszło w 1997 roku.

Wyrokiem z dnia 23 lutego 2004 roku, wydanym w sprawie III C 901/01 z powództwa M. K. przeciwko Uniwersytetowi Medycznemu w Ł., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził na rzecz powódki kwotę 276 zł miesięcznie tytułem renty na zwiększone potrzeby, przy czym za okres od 1 stycznia 2001 roku do 29 lutego 2004 roku w formie skapitalizowanej oraz od 1 marca 2004 roku na przyszłość, płatną do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. Orzeczenie jest prawomocne. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że wysokość renty odpowiada zwiększonym potrzebom powódki z tytułu diety, dojazdów do szpitala i przyjmowania leków. Powódka musi przestrzegać specjalnej diety pozostającej w związku z ustalonym schorzeniem, której stosowanie zwiększa koszty utrzymania o 10% miesięcznie, tj. około 80 zł. Sąd wskazał, że z uwagi na brak poprawy stanu powódki oraz niepomyślne rokowania, wydatki ponoszone dotychczas przez powódkę są co najmniej równe wydatkom, jakie ze względu na utratę zdrowia ponosić będzie w przyszłości. Dotychczas średnio miesięcznie powódka wydawała łącznie na dietę, dojazdy do szpitala i leki kwotę 410 zł miesięcznie (80 zł + 20 zł + 310 zł), dlatego Sąd uznając rentę określoną na 276 zł za niewygórowaną, uwzględnił powództwo w całości.

Ocena stopnia zaawansowania zmian w wątrobie, w przebiegu przewlekłego wzw typu C u powódki w latach 1997-2004 jest utrudniona z uwagi na brak dokumentacji medycznej. Nie budzi wątpliwości rozpoznanie potwierdzone obecnością HCV-RNA w surowicy krwi i kilkuletnim przebiegiem procesu chorobowego z utrzymywaniem się podwyższonych transaminaz (ALT i (...)). Z tego powodu powódka była kilkakrotnie hospitalizowana w latach 1999-2002. Nie zostały jednak wówczas wykonane badania oceniające stopień zaawansowania zmian, tj. biopsja wątroby, na którą powódka nie wyraziła zgody, ale też badania pośrednio oceniające stopień zaawansowania zmian w wątrobie, takie jak usg D. jamy brzusznej czy gastrofiberoskopia, a powódka nie została poddana leczeniu. Po 2004 roku powódka nie była pod systematyczną specjalistyczną opieką hepatologów.

W grudniu 2015 roku wykonano u powódki badanie usg jamy brzusznej, stwierdzono wątrobę niepowiększoną, bez mian ogniskowych, bez cech stłuszczenia miąższu, żyła wrotna w normie.

W trakcie hospitalizacji powódki w Klinice (...) w W. w okresie od 7 do 10 grudnia 2017 roku stwierdzono zaawansowanie zmian włóknienia w wątrobie w stopniu drugim w skali czterostopniowej M., czyli średnie zaawansowanie zmian. Brak jest badań oceniających zmiany w wątrobie u powódki przed tą datą. Badania wykonane w 2017 roku wskazują na średnie zaawansowanie zmian i brak cech obecnej czy grożącej niewydolności wątroby. Skoro proces choroby związany z zakażeniem HCV u powódki trwa od roku 1997 roku, a zaawansowanie jest średnie, to najprawdopodobniej przebiega w sposób łagodny, bez okresów martwicy komórki wątrobowej.

Zgodnie z wynikiem badania – oznaczenie ilościowe HCV- RNA z dnia 19 grudnia 2017 roku powódka choruje na przewlekłe zapalenie wątroby typu C wywołane obecnością HCV. Powódka powinna być poddana leczeniu przeciw wirusowi HCV, bowiem obecnie (od lipca 2015 roku) w Polsce dostępne są kilkutygodniowe kuracje tabletkowe, bezinterferonowe, finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia, których skuteczność sięga 98%. Podjęcie leczenia jest realną i dostępną dla powódki szansą na usunięcie z organizmu wirusa HCV i poprawę stanu wątroby.

U powódki nie stwierdzono pogorszenia stanu zdrowia w związku z zakażeniem HCV w okresie po 2004 roku, brak jest uzasadnienia na zwiększenie potrzeb powódki z powodu zakażenia HCV, w tym w zakresie diety, środków farmakologicznych oraz rehabilitacji. Powódka wymaga leczenia przeciwwirusowego, które w całości jest refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

Powódka cierpi również na reumatoidalne zapalenie stawów, które zostało rozpoznane podczas hospitalizacji powódki w Klinice (...) w kwietniu 2017 roku, dolegliwości bólowe w obrębie stawów powódka zgłaszała od kilku lat. Reumatoidalne zapalenie stawów jest to choroba układowa tkanki łącznej bez związku z zakażeniem HCV u powódki. Natomiast sama choroba układowa tkanki łącznej może mieć wpływ również na wątrobę powodując tzw. autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Dolegliwości zgłaszane obecnie przez powódkę wynikają z rozpoznanego u niej reumatoidalnego zapalenia stawów.

M. K. ma obecnie 81 lat, jest emerytką, uzyskuje świadczenie emerytalne w kwocie około 1000 zł miesięcznie. Z uwagi na dolegliwości związane z reumatoidalnym zapaleniem stawów oraz w związku z występującą dyskopatią powódka korzysta regularnie z rehabilitacji. W okresie od 4 do 10 grudnia 2016 roku powódka korzystała z rehabilitacji w ramach leczenia sanatoryjnego z rozpoznaniem zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa oraz zaburzeń korzeni nerwów rdzeniowych i splotów nerwowych, poniosła z tego tytułu wydatek w kwocie 672 zł. Zdarza się, że powódka korzysta też z odpłatnych wizyt u reumatologa, koszt jednej wizyty wynosi 120 zł, ponosi także wydatki na leki. Powódka utrzymuje się samodzielnie, nikt nie pomaga jej finansowo, w związku z dolegliwościami związanymi z reumatoidalnym zapaleniem stawów powódka odczuwa poważne ograniczenie sprawności, obawia się o swój stan zdrowia i swoje funkcjonowanie. Powódka uważa, że jest dla niej za późno na leczenie zakażenia wirusem HCV.

W piśmie z dnia 15 grudnia 2015 roku powódka zwróciła się do pozwanego o podwyższenie renty na zwiększone potrzeby z kwoty 276 zł do kwoty 576 zł miesięcznie. W piśmie wskazała, że zakażenie wirusem i choroba wątroby nie pozwalają leczyć choroby stawów, natomiast choroba stawów zaistniała od choroby wątroby. Potrzebne jest leczenie rehabilitacyjne, które powódka musi opłacać z własnej emerytury w kwocie około 820 zł miesięcznie, zaś emerytura jest niewystarczająca na ten cel. Pismem z dnia 22 stycznia 2016 roku pozwany odmówił podwyższenia wypłacanej renty.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie wobec niespełnienia przesłanek z art. 907 § 2 k.c.

Sąd I instancji podkreślił, że pomimo spoczywającego na powódce ciężaru dowodu, powódka nie wykazała podstaw uzasadniających zmianę wysokości renty z tytułu zwiększonych potrzeb w zakresie pozostającym w związku z zakażeniem wirusowym zapaleniem wątroby typu C, to jest w granicach określonych art. 361 § 1 k.c.

Sąd Rejonowy wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził stanowiska powódki, jakoby w okresie po wydaniu wyroku w sprawie III C 901/01 doszło do pogorszenia jej stanu zdrowia w zakresie pozostającym w związku przyczynowym z zakażeniem wirusem HCV, za którego skutki ponosi odpowiedzialność pozwany. Biegła z zakresu chorób zakaźnych i hepatologii jednoznacznie wykluczyła, aby zdiagnozowane u powódki reumatoidalne zapalenie stawów pozostawało w związku z zakażeniem wirusem HCV. Nadto biegła wyjaśniła, że nie ma żadnych danych wskazujących na pogorszenie stanu zdrowia powódki po dacie wyrokowania w przedmiocie renty, brak jest uzasadnienia na zwiększenie potrzeb powódki z powodu zakażenia HCV, w tym w zakresie diety, środków farmakologicznych oraz rehabilitacji.

Z uwagi na trudną sytuację finansową powódki, Sąd I instancji odstąpił od obciążania jej jako strony przegrywającej kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c.

/uzasadnienie wyroku k. 272-280/

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu apelująca zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, że występujące u powódki reumatoidalne zapalenie stawów nie jest następstwem zakażenia WZW typu C w sytuacji, gdy z dowodów przedkładanych przez powódkę, w szczególności z dokumentu załączonego do pozwu, jakim jest zaświadczenie lekarskie z dnia 25 maja 2016 roku, sporządzone przez dr n. med. M. M. (specjalista reumatolog), jasno i wprost wynika, że istnieje związek między zakażeniem WZW typu C a reumatoidalnym zapaleniem stawów, a opinie biegłego w sprawie wcale nie zaprzeczyły powyższemu;

b) art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego reumatologa w sytuacji gdy okoliczności na jakie powódka powołała wyżej wymieniony dowód nie zostały dostatecznie wyjaśnione, a ich przeprowadzenie miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

c) w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że reumatoidalne zapalenie stawów występujące u powódki nie jest konsekwencją zakażenia jej wirusowym zapaleniem wątroby typu C.

W konkluzji apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego powódka wskazała, że choruje na reumatoidalne zapalenie stawów, które jest następstwem zakażenia jej przez pozwany szpital wirusowym zapaleniem wątroby typu C, jednak w toku postępowania nie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego reumatologa, który mógłby potwierdzić rację powódki. Apelująca podkreśliła, że jej stan zdrowia od dnia wniesienia pozwu nie polepszył się, nadal ponosi bardzo duże koszty leczenia i potrzebuje należnego jej od pozwanego szpitala wsparcia finansowego.

/apelacja k. 289-291/

W odpowiedzi na apelację pozwany reprezentowany przez pełnomocnika z osobie radcy prawnego wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zaakcentował, że zarzuty apelacji są chybione, bowiem opinia biegłego nie potwierdziła zasadniczej tezy, na której powódka opierała swoje żądanie, a mianowicie tego, iż zdiagnozowane u niej reumatoidalne zapalenie stawów pozostaje w związku z zakażaniem wirusem HCV. Nadto biegła jednoznacznie wskazała, że nie ma żadnych danych wskazujących na pogorszenie stanu zdrowia powódki po dacie wyrokowania w przedmiocie renty, brak jest uzasadnienia na zwiększenie jej potrzeb z powodu zakażenia HCV, w tym w zakresie diety, środków farmakologicznych oraz rehabilitacji. Zdaniem pozwanego Sąd I instancji trafnie uznał, że brak było podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego na tę samą okoliczność, czego domagała się powódka.

/odpowiedź na apelację k. 301-303/

W piśmie z dnia 14 grudnia 2020 roku powódka reprezentowana przez pełnomocnika z osobie adwokata poparła apelację wraz ze wszystkimi zarzutami w niej zawartymi, a dodatkowo zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego w postaci art. 358 ¹ § 3 k.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do zastosowania waloryzacji sądowej. Ponadto na podstawie art. 380 k.p.c. wniosła o rozpoznanie niezaskarżalnego postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi wydanego na rozprawię w dniu 24 września 2019 roku oddalającego wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu reumatologii. Strona powodowa wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu reumatologii celem stwierdzenia faktu, iż reumatoidalne zapalenie stawów występujące u powódki jest następstwem zakażenia WZW typu C.

W konkluzji powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także zasądzenie ze Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu według norm prawem przepisanych.

/pismo k. 325-326/

W piśmie z dnia 10 lutego 2021 roku pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej.

Odnosząc się do stanowiska strony przeciwnej pozwany wskazał, że Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego tj. art. 358 ¹ § 3 k.c., bowiem ewentualna waloryzacja świadczenia może być dokonywana jedynie na wniosek, który w toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie został zgłoszony. Nadto pozwany podkreślił, że nie można stwierdzić, iż doszło do zmiany siły nabywczej pieniądza, która nie mieściłaby się w zwykłym ryzyku kontraktowym, zaś powódka nie udowodniła zasadności jej roszczenia, a w szczególności zwiększenia się jej potrzeb.

W ocenie pozwanego nie ma podstaw do dokonania reasumpcji niezaskarżalnego postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi wydanego na rozprawie w dniu 24 września 2019 roku oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego reumatologa. Pozwany zaakcentował, że wniosek strony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego winien być trafnie i rzetelnie uargumentowany, co w tej sprawie nie miało miejsca. Samo niezadowolenie strony z treści opinii biegłego nie stanowi bowiem podstawy do przyjęcia, że sąd jest zobowiązany dopuścić dowodu z opinii kolejnego czy kolejnych biegłych.

/pismo k. 337-339/

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 25 marca 2021 roku pełnomocnik powódki poparł apelacją oraz wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego reumatologa, nadto wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym udzielonego powódce z urzędu. Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji powódki oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym na rzecz pozwanego według norm przepisanych.

/protokół rozprawy z dnia 25 marca 2021 roku 00:02:56, 00:05:42/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest niezasadna.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje jako własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji, a także przyjętą przez ten Sąd argumentację prawną.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wbrew zarzutom apelującej, w niniejszej sprawie nie doszło do zarzucanego w apelacji naruszenia przepisów prawa procesowego w postaci art. 233 k.p.c. Sąd I instancji wszechstronnie rozważył zebrany w sprawie materiał dowodowy, stosując się do zasady swobodnej oceny dowodów, uwzględnił wszystkie okoliczności, które zostały ujawnione w toku postępowania i na podstawie poczynionych ustaleń prawidłowo wydał rozstrzygnięcie w sprawie.

Wbrew twierdzeniom apelującej z załączonej do pozwu informacji dla lekarza rodzinnego z dnia 25 maja 2016 roku wystawionej przez dr M. M. nie wynika, aby choroby, na które cierpi powódka, tj. wirusowe zapalenie wątroby typu C oraz reumatoidalne zapalenie stawów pozostawały w jakimkolwiek związku, zaś okoliczność, że z uwagi na obie jednostki chorobowe lekarz zalecił zabiegi rehabilitacyjne nie przesądza o powyższym związku. To właśnie wobec braku aktywności dowodowej powódki Sąd I instancji z urzędu dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu chorób zakaźnych, który kategorycznie wskazał, że reumatoidalne zapalenie stawów występujące u powódki jest samoistną chorobą tkanki łącznej bez związku z zakażeniem HCV. Biegły wskazał ponadto, że powódka ma bezsprzecznie rozpoznane dwie choroby, o zupełnie innej przyczynie, które mogą powodować takie same lub podobne objawy, np. dolegliwości stawowe.

Argumenty podniesione przez apelującą stanowią jedynie polemikę ze stanowiskiem Sądu, nie potwierdzającą jednak naruszenia dyspozycji art. 233 k.p.c. Powódka poprzez wywiedziony środek odwoławczy próbuje prowadzić dalszą merytoryczną wymianę argumentów pomimo wydania wyroku w sprawie. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki pozwalające na uwzględnienie powództwa. Należy zaakcentować, że Sąd II instancji nie kwestionuje sytuacji zdrowotnej powódki, ani schorzeń, na które cierpi, jednak obiektywny brak związku przyczynowego między reumatoidalnym zapaleniem stawów a zakażeniem wirusem HCV, z powodu którego powódce przysługuje renta, przesądza o nieuwzględnieniu apelacji, zaś subiektywne przekonanie strony powodowej nie może zmienić powyższej oceny stanu faktycznego.

Nietrafnym okazał się również zarzut naruszenia przez Sad I instancji prawa procesowego w postaci art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego reumatologa.

Sąd I instancji dysponował w sprawie opinią biegłego z zakresu chorób zakaźnych oraz hepatologii, jak również szeregiem opinii uzupełniających, z których jednoznacznie i kategorycznie wynikało, że brak jest związku przyczynowego pomiędzy występującym u powódki reumatoidalnym zapaleniem stawów a wcześniejszym zakażenia WZW typu C. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że opinie biegłego były jasne, należycie uzasadnione, obejmowały pełną analizę zgromadzonej dokumentacji medycznej i zawierały szczegółowo umotywowaną odpowiedź na pytanie zakreślone tezą dowodową. Z tych względów Sąd I instancji słusznie uznał, że nie było podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego na tę samą okoliczność.

W tym miejscu wskazać należy, że powódka reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, poza lakonicznym zgłoszeniem wniosku dowodowego, nie uzasadniła z jakich przyczyn zachodzi konieczność dopuszczenia dodatkowej opinii biegłego sądowego, ani też nie podniosła żadnych zarzutów co do sporządzonych już na użytek niniejszej sprawy opinii, które by je dyskwalifikowały. Samo niezadowolenie strony z treści opinii, której należy przypisać walor rzetelnej i profesjonalnej, nie może prowadzić do skutecznego zgłaszania wniosków o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych celem wykazania odmiennych - i jak się zdaje - wyłącznie subiektywnych przekonań strony.

Te same argumenty przemawiały za oddaleniem wniosku powódki sformułowanego na etapie postępowania apelacyjnego.

W konsekwencji w ocenie Sądu II instancji nie doszło do zarzucanego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby być skutkiem wcześniej podniesionych i omówionych uchybień.

Za chybiony należało również uznać zarzut podniesiony przez pełnomocnika powódki w uzupełnieniu apelacji a dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego tj. art. 358 ¹ § 3 k.c.

W pierwszej kolejności wskazać należy, jak trafnie podniosła strona pozwana, że waloryzacja sądowa nie jest dokonywana przez sąd z urzędu, tylko na wniosek strony (tak: P. Nazaruk [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. J. Ciszewski, Warszawa 2019, art. 358 ¹). W toku postępowania przed Sądem I instancji powódka nie składała takiego wniosku, wobec tego Sąd Rejonowy nie mógł naruszyć ww. przepisu.

Jednak co ważniejsze to fakt, że renta zasądzona na podstawie art. 444 § 2 k.c. jest świadczeniem z istoty swej niepieniężnym, tzn. źródło, z którego wynika obowiązek tego świadczenia, ma charakter niepieniężny. W tej sytuacji do renty zasądzonej na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie ma zastosowania klauzula waloryzacyjna, jako że odnosi się ona tylko do zobowiązań pieniężnych sensu stricto. Waloryzacji takiej renty dokonuje się zatem na podstawie art. 907 § 2 k.c., gdyż jej celem jest wyrównanie doznanych szkód o charakterze trwałym, przejawiających się w zwiększeniu stałych potrzeb (por.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 21 grudnia 2016 roku, I ACa 367/16, Legalis; uchwała Sądu Najwyższego z 28 października 1993 roku, III CZP 142/93, OSNCP 1994, Nr 4, poz. 82, z glosą A. Szpunara, PS 1995, Nr 4, s. 73; uchwała Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 1994 roku, III CZP 58/94, OSNCP 1994, Nr 11, poz. 207; wyrok Sądu Najwyższego z 13 grudnia 1999 roku, I CKN 832/99, niepubl.; wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2000 roku, II UKN 494/99, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2009 roku, I CNP 94/08, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18 stycznia 2019 roku, I ACa 231/18, Legalis ).

Oznacza to, że istotny spadek siły nabywczej pieniądza, o którym mowa w art. 358 ¹ § 3 k.c. uzasadnia zmianę wysokości renty wyłącznie w trybie art. 907 § 2 k.c. (zob. T. Bielska-Sobkowicz, w: J. Gudowski, Komentarz KC, t. 5, 2017, s. 740 i n.). W konsekwencji przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd I instancji nie naruszył dyspozycji wskazanego przez apelującą przepisu.

Wobec powyższych rozważań Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powódki jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy nie obciążył powódki obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym na podstawie art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. mając na uwadze trudną sytuację majątkową i osobistą apelującej.

W oparciu o dyspozycję § 8 pkt 4 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 18) przyznano i nakazano wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz adwokata J. D. wynagrodzenie wraz z podatkiem VAT w kwocie 738 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu odwoławczym.