Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie sygn. akt I C 568/17 z powództwa Z. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P.U.H. HOL-CAR Pomoc (...), Holowanie Z. K. w Ł. przeciwko Powiatowi (...) o zapłatę, Sąd Rejonowy w Łowiczu utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w dniu 9 listopada 2017 r. w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Łowiczu w sprawie sygn. akt I Nc 1300/17 w zakresie zasądzenia od pozwanego Powiatu (...) na rzecz powoda Z. K. kwoty 15165,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, uchylił nakaz zapłaty w pozostałej części i oddalił powództwo w pozostałej części oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5220,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

[wyrok k.254]

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowany wyrok, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji. W tej sytuacji nie istnieje potrzeba ich powtarzania, bowiem - jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy - w wypadku orzeczenia oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, bez uzupełniania postępowania dowodowego, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za swoje (tak m. in. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 13.12.1935 r., C III 680/34, Zb. Urz. 1936, poz. 379; z dnia 14.02.1938 r., C II 2613/37, Przegląd Sądowy z 1938 r., poz. 380; z dnia 10.11.1998 r., III CKN 792/98, OSNC z 1999 r., nr 4, poz. 83; z dnia 6 lipca 2011 r., I CSK 67/11, nie publ.; z dnia 14.02.2013r., II CSK 292/12, Lex 1318346).

[uzasadnienie k.255-262]

Poza ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji, rozpoznając apelację, Sąd Okręgowy poczynił ponadto dodatkowo następujące ustalenia faktyczne. W umowie z dnia 2 stycznia 2015 r. strony ustaliły wynagrodzenie powoda za wykonanie łączącej je umowy w sposób ryczałtowy, zawierając w umowie szczegółową tabelę, ze wskazaniem za jakiego rodzaju pojazdy jest ono należne, ile wynosi cena oferowana za każdą rozpoczętą dobę parkowania brutto, za jaką ilość rozpoczętych dób parkowania należy się wynagrodzenie oraz jaka jest wartość brutto parkowania pojazdów każdego rodzaju, przy czym wartość ta została wskazana jako iloczyn ceny oferowanej za każdą rozpoczętą dobę, ilość rozpoczętych dób parkowania i ilość pojazdów danego rodzaju. W przypadku pojazdów o dmc poniżej 3,5 t, a więc samochodów osobowych, cena za każdą rozpoczętą dobę parkowania została określona na 36,90 zł, ilość rozpoczętych dób parkowania – 3, a ilość pojazdów – 20, co daje wartość brutto parkowania tych pojazdów wynoszącą 2214 zł w okresie obowiązywania umowy, tj. od 1 stycznia do 31 grudnia 2015 r. Taką samą tabelę strony zawarły w umowie z dnia 31 grudnia 2015 r. Wynika z niej, że w przypadku pojazdów o dmc poniżej 3,5 t cena za każdą rozpoczętą dobę parkowania wynosi 30,75 zł, ilość rozpoczętych dób parkowania – 3, a ilość pojazdów – 40, co daje wartość brutto parkowania tych pojazdów wynoszącą 3690 zł w okresie obowiązywania umowy, tj. od 1 stycznia do 31 grudnia 2016 r.

[dowód: umowy k.9-17]

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w Łowiczu w zakresie oddalającym powództwo ponad kwotę 15165,90 zł, zarzucając naruszenie przepisów:

I.  prawa materialnego, tj.:

1.  art. 65 § 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i dokonanie błędnej wykładni postanowień umowy z dnia 2 stycznia 2015 r. i 31 grudnia 2015 r. na przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym w trybie określonym w art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym i uznanie, że umowy swym zakresem obejmowały wyłącznie pojazdy odholowane na parking powoda w okresie obowiązywania tych umów, a nie obejmowały pojazdów, które zostały odholowane na parking powoda w okresach poprzedzających przedmiotowe umowy i były już przechowywane na parkingu, w sytuacji gdy intencją stron i celem umów było objęcie swym zakresem wszystkich pojazdów przechowywanych na parkingu powoda, które zostały na niego odholowane i były przechowywane niezależnie od okresu, w którym zostały odholowane na parking i podlegały one rozliczeniu według stawek ustalonych w umowie obowiązującej w danym roku kalendarzowym,

2.  art. 60 k.c. w zw. z art. 835 k.c. poprzez błędne uznanie, że po wygaśnięciu umowy przechowania w stosunku do pojazdów przyjętych na parking powoda w okresie obowiązywania umowy na przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym w trybie określonym art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym pomiędzy pozwanym a powodem dochodziło w odniesieniu do tychże pojazdów do zawarcia per facta concludentia umowy przechowania, która nie odwoływała się do warunków określonych w umowie obowiązującej w danym roku kalendarzowym lub do warunków umowy obowiązującej uprzednio, w szczególności w zakresie wysokości stawek dziennych za przechowanie,

3.  art. 60 k.c. w zw. z art. 835 k.c. w zw. z art. 836 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że wysokość wynagrodzenia za przechowywanie pojazdów na podstawie umowy o przechowanie zawartej per facta concludentia nie została przez strony ustalona w sytuacji, gdy wynikała ona bezpośrednio, jak i pozostałe warunki, z umowy zawartej na bieżący okres lub uprzednio obowiązującej umowy,

4.  art. 6 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że powód nie wykazał wysokości stawek za przechowywanie pojazdów na podstawie umowy o przechowanie zawartej per facta concludentia, w sytuacji gdy wysokość stawki dziennej za przechowanie pojazdu o dcm poniżej 3,5 t wynikała z umowy zawartej na bieżący okres lub uprzednio obowiązującej umowy,

II.  prawa procesowego, tj.:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, która polegała na:

a)  błędnym przyjęciu, że zeznania powoda są niewiarygodne w zakresie, w którym twierdził, że w ramach zawartych przez strony umów z dnia 2 stycznia 2015 r. i 31 grudnia 2015 r. rozliczane miało być przechowywanie na parkingu powoda wszystkich pojazdów odholowanych w trybie art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym niezależnie od daty ich odholowania, w sytuacji gdy za prawdziwością przedmiotowych twierdzeń przemawiają dowody z dokumentów w postaci umów na przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym w trybie określonym w art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym z dnia 2 stycznia 2015 r. i 31 grudnia 2015 r., dokumentacja przetargowa oraz treść zeznań przesłuchanych w toku sprawy świadków,

b)  błędnym przyjęciu, że pozwana nie akceptowała wystawionych przez powoda faktur VAT oraz wskazanych w ich treści stawek dobowych za przechowywanie pojazdów, w sytuacji gdy faktury VAT zostały przez pozwaną przyjęte i nie zostały przez nią zwrócone na rzecz powoda, a zastrzeżenia zgłaszane do treści wystawionych faktur VAT miały jedynie na celu opóźnienie w zapłacie należności na rzecz powoda, o czym przemawia fakt, że wystawiane w późniejszym okresie faktury VAT, które w swojej treści nie zawierały informacji żądanych uprzednio przez pozwaną były płacone przez pozwaną w terminach wynikających z jej treści.

W konkluzji strona apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo i uwzględnienie powództwa w zakresie kwoty 57662,30 zł oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

[apelacja k.284-299]

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

[odpowiedź na apelację k.360-367]

Na podstawie art. 381 k.p.c. Sąd II instancji pominął wnioski dowodowe zgłoszone w apelacji. Pełnomocnik skarżącego nie wykazał, aby w toku postępowania przed Sądem I instancji nie mógł złożyć dokumentów, o dopuszczenie dowodu z których wnosił dopiero po raz pierwszy na etapie postępowania apelacyjnego. Twierdzenie pełnomocnika powoda, że potrzeba powołania nowych dowodów wyniknęła dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji nie jest zasadne. W ocenie apelującego powołane dowody mają na celu wykazanie, że intencją stron umowy było objęcie jej zakresem wszystkich pojazdów, niezależnie od okresu, w którym zostały odholowane. Tymczasem spór w niniejszej sprawie dotyczył właśnie m. in. tej kwestii. Skoro powód dochodził zapłaty za przechowywanie na swoim parkingu samochodów odholowanych na ten parking jeszcze przed zawarciem umowy z dnia 2 stycznia 2015 r., czemu od początku sprzeciwiała się strona pozwana, to winien był udowodnić swoje twierdzenia w postępowaniu przed Sądem I instancji na wszelki możliwy sposób, w tym również poprzez złożenie stosownych dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Chybione są zarzuty obrazy zarówno prawa procesowego, jak i materialnego podniesione w zgłoszonym środku odwoławczym.

Wbrew bowiem stanowisku apelującego, Sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i istniały podstawy do odmowy wiarygodności zeznaniom powoda w zakresie, w którym twierdził, że w ramach zawartych przez strony umów z dnia 2 stycznia 2015 r. i 31 grudnia 2015 r. rozliczane miało być przechowywanie na parkingu powoda wszystkich pojazdów odholowanych w trybie art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym, niezależnie od daty ich odholowania. W konsekwencji należy uznać, że ocena materiału dowodowego poczyniona przez Sąd I instancji mieści się w granicach swobodnej oceny, natomiast wbrew twierdzeniom strony apelującej nie jest oceną dowolną. Sąd Rejonowy wyraźnie wskazał przyczyny, dla których odmówił wiarygodności zeznaniom powoda.

Tak więc odnośnie zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., należy stwierdzić, że – jak wielokrotnie już podkreślano w orzecznictwie – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął Sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Nie jest więc wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia przez Sąd normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Strona skarżąca ma bowiem obowiązek wykazania naruszenia przez Sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że Sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski, temu jednak apelujący nie sprostał.

W rozpoznawanej sprawie spór między stronami dotyczył różnego rozumienia zapisów dwóch umów łączących strony - z dnia 2 stycznia 2015 r. i 31 grudnia 2015 r., a w szczególności ustalenia czy były nimi objęte pojazdy przechowywane na parkingu powoda, które zostały odholowane na parking stanowiący własność powoda przed zawarciem przedmiotowych umów oraz czy powodowi należy się zapłata za ich dalsze przechowywanie w okresie obowiązywania tych umów, a jeżeli tak - to ewentualnie w jakiej kwocie.

Zarówno pierwsza umowa stron z 2 stycznia 2015 r., jak i druga - z 31 grudnia 2015 r. nie precyzują wprost, których pojazdów, tj. kiedy odstawionych na parking powoda, dotyczy każda z nich. Należy jednak mieć na uwadze, że umowy te nie były pierwszymi umowami tego typu, łączącymi obie strony procesu ale kolejnymi umowami, a współpraca stron w tym zakresie trwała już od 2008 r., co było okolicznością niekwestionowaną w tym procesie. Umowy tej treści były zawierane przez strony niniejszego procesu co roku na konkretny okres. Chociażby już z tego faktu wynika, że samochody odstawione na parking powoda przed zawarciem umów objętych pozwem, tj. przed 1 stycznia 2015 r., były objęte umowami wcześniejszymi i w ramach tych wcześniejszych umów powinny zostać rozliczone.

Ponadto podkreślenia wymaga okoliczność, że powód dochodzi zapłaty w niniejszym procesie na podstawie konkretnych umów, tj. umowy z dnia 2 stycznia 2015 r. i umowy z dnia 31 grudnia 2015 r. W każdej z tych umów wynagrodzenie należne powodowi za wykonanie umowy zostało określone ryczałtowo, ze wskazaniem rodzaju pojazdów objętych każdą z umów, ceną oferowaną za każdą rozpoczętą dobę parkowania brutto, ilości rozpoczętych dób parkowania, ilości pojazdów każdego rodzaju i wartości brutto parkowania pojazdów, przy czym wartość ta została wskazana jako iloczyn ceny oferowanej za każdą rozpoczętą dobę, ilość rozpoczętych dób parkowania i ilość pojazdów danego rodzaju. Z tabeli zamieszczonej w umowie z dnia 2 stycznia 2015 r. wynika, że za parkowanie pojazdów o dmc poniżej 3,5 t, a więc samochodów osobowych, cena za każdą rozpoczętą dobę parkowania wynosi 36,90 zł, ilość rozpoczętych dób parkowania – 3, a ilość pojazdów – 20, co daje wartość brutto parkowania tych pojazdów wynoszącą 2214 zł w okresie obowiązywania umowy, tj. od 1 stycznia do 31 grudnia 2015 r. Z tabeli zamieszczonej w umowie z dnia 31 grudnia 2015 r. wynika natomiast, że za parkowanie pojazdów o dmc poniżej 3,5 t, cena za każdą rozpoczętą dobę parkowania wynosi 30,75 zł, ilość rozpoczętych dób parkowania – 3, a ilość pojazdów – 40, co daje wartość brutto parkowania tych pojazdów wynoszącą 3690 zł w okresie obowiązywania umowy, tj. od 1 stycznia do 31 grudnia 2016 r. Z powyższego wynika, że wynagrodzenie należne powodowi za wykonanie umowy, w czasie obowiązywania przedmiotowych umów było wynagrodzeniem ryczałtowym i przysługiwało w odpowiedniej stawce, za określoną w umowie ilość dób parkowania i za określoną ilość pojazdów danego typu, niezależnie od tego, czy powód przechowywał faktycznie pojazdy dłużej, niż było to określone w umowie, bądź też w większej ilości. Jeżeli tak, to czynił to na własny koszt. Powód w żaden sposób nie wykazał, aby sposób ustalenia jego wynagrodzenia za wykonanie każdej z tych umów uległ zmianie w 2015 i 2016 r.

Potwierdzenia w materiale dowodowym nie znajduje twierdzenie, że pomiędzy pozwanym a powodem dochodziło w odniesieniu do tychże pojazdów do zawarcia per facta concludentia umowy przechowania, która odwoływała się do warunków określonych w umowie obowiązującej w danym roku kalendarzowym lub do warunków umowy obowiązującej uprzednio, w szczególności w zakresie wysokości stawek dziennych za przechowanie.

Sąd Rejonowy nie dostrzegł wyżej przedstawionych zasad ryczałtowego rozliczania należności na rzecz powoda, wynikających z przedmiotowych umów łączących strony, skoncentrował się jedynie na problemie czy w ramach zawartych przez strony umów z dnia 2 stycznia 2015 r. i 31 grudnia 2015 r. rozliczane miało być przechowywanie na parkingu powoda wszystkich pojazdów odholowanych w trybie art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym niezależnie od daty ich odholowania, dlatego też zasądzona w niniejszym procesie przez Sąd I instancji skarżonym wyrokiem kwota na rzecz powoda przekracza określone w obu umowach objętych pozwem wynagrodzenie ryczałtowe powoda za parkowanie samochodów osobowych. Dlatego więc żądanie zgłoszone w apelacji przez powoda zasądzenia dalszej kwoty z tego tytułu jest bezzasadne. Zatem bezprzedmiotowym jest omawianie przez Sąd Okręgowy pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 1, § 2 pkt 6 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).