Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 listopada 2021 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt II C 757/20 z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., o zapłatę:

zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.566,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania,

obciążył powódkę na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 30,73 zł tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków,

obciążył pozwaną na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 31,99 zł tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków;

nakazał zwrócić na rzecz pozwanej ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 181,92 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 1 czerwca 2021 roku, zaksięgowanej pod pozycją 570002793436.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie punktów od 2. do 4. wyroku.

Skarżący wydanemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest:

art. 233 § 2 k.p.c. polegające na:

błędnej, bo nie wszechstronnej ocenie dowodu w postaci umowy ubezpieczenia, w szczególności Ogólnych Warunków Ubezpieczenia i nie dostrzeżeniu, że w § 14 ust. 4 pkt 2 OWU postanowiono, że odszkodowanie ma być ustalone z uwzględnieniem stawki za roboczogodzinę ustalonej w oparciu o średnie stawki stosowane w (...) w województwie, a przyjęcie stawki nie przekraczającej 120% stawki stosowanej przez warsztat w naprawach gwarancyjnych ma mieć zastosowanie tylko w przypadku braku możliwości ustalenia stawki średniej. Ponadto Sąd Rejonowy nie dostrzegł, że ewentualnie dopuszczalne na podstawie OWU jest przyjęcie stawki nie przekraczającej 120% stawki stosowanej przez warsztat w naprawach gwarancyjnych, nie zaś nie przekraczającej 120% stawki stosowanej przez pozwaną, jak stwierdził Sąd Rejonowy na str. 6. uzasadnienia,

błędnej ocenie dowodu w postaci opinii biegłego, a to przez pominięcie wynikającej jasno z tej opinii okoliczności, że średnia stawka za roboczogodzinę wynosiła 192,08 zł netto i w konsekwencji pominięcie istotnego dla rozstrzygnięcia faktu, że możliwe było ustalenie stawki średniej,

naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art. 65 § 1 k.c. polegające na dokonaniu błędnej wykładni umowy ubezpieczenia, mianowicie Ogólnych Warunków Ubezpieczenia w § 14 ust, 4 pkt 2 i przyjęciu oczywiście wbrew wykładni językowej, że sformułowanie „stawka stosowana przez warsztat w naprawach gwarancyjnych” oznacza stawkę stosowaną przez ubezpieczyciela.

W związku z tak postawionymi zarzutami skarżący wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki ponad kwotę zasądzoną w punkcie 1. wyroku także kwoty 1.186,95 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14.12.2019 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje, według norm przepisanych, stosownie do wyniku sprawy.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała zasadna i jako taka skutkowała zmianą zaskarżonego orzeczenia.

W pierwszym rzędzie, jeszcze przed wyjaśnieniem motywów, jakie legły u podstaw konstatacji Sądu Okręgowego o tym, że zaskarżone wywiedzioną przez powoda apelacją orzeczenie wymagało zreformowania, wskazać należało, że art. 382 k.p.c., nakłada na sąd II instancji obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.04.1998r., II CKN 704/97, L.). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli orzeczenia Sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed Sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo. Trzeba też pamiętać, że kognicja sądu odwoławczego obejmuje "rozpoznanie sprawy" (a nie tylko środka odwoławczego) i to w taki sposób, w jaki mógł i powinien uczynić to sąd pierwszej instancji (vide: uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna - z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, Lex nr 341125). W konstrukcji prawnej rozpoznawania sprawy przez Sąd II instancji w wyniku wniesienia apelacji przez stronę lub strony postępowania, w polskiej procedurze cywilnej chodzi o skontrolowanie prawidłowości rozstrzygnięcia sprawy przez sąd pierwszej instancji i, jeżeli to potrzebne, przeprowadzenie pełnego postępowania dowodowego, a następnie wydanie orzeczenia merytorycznego.

Bacząc zatem na charakter postępowania apelacyjnego, które wprawdzie jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, to jednak zachowuje charakter postępowania rozpoznawczego, Sąd Okręgowy ponownie ocenił zebrane w toku postępowania dowody, pozostając sądem merytorycznym Sąd Okręgowy przeanalizował raz jeszcze cały zebrany w sprawie materiału dowodowego oraz dokonał analizy prawnej zgłoszonego w sprawie roszczenia wraz z przedstawioną jego podstawą faktyczną. W efekcie doszedł do przekonania, że przyjęta przez Sąd I instancji ocena sprawy nie była prawidłowa, co rzutowało na konieczność zreformowania wydanego wyroku, a to na skutek słusznych zarzutów apelacyjnych podniesionych przez powoda.

Sąd Rejonowy uznał, że stawka za roboczogodzinę zastosowana przez powódkę w kwocie 200 zł netto przekracza 120% stawki roboczogodziny stosowanej przez pozwaną, która w tych okolicznościach stanowi kwotę 180 zł netto. Wobec tego uznał, że zasadnym było zweryfikowanie przez pozwaną stawki za roboczogodzinę do kwoty 150 zł netto. Ostatecznie zatem Sad I instancji zasądził na rzecz powódki kwotę 1.566,39 zł tytułem dalszego odszkodowania, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

W ocenie Sądu odwoławczego argumentacja Sądu I instancji przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyraźnie wskazuje na to, że Sąd Rejonowy uchybił dyspozycji przepisu art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 278 k.p.c. dokonując oceny materiału dowodowego w sprawie w sposób niewszechstronny, a co więcej sprzeczny z wnioskami płynącymi z treści wydanej w sprawie opinii biegłego w zakresie ustalenia, że stawka za roboczogodzinę zastosowana przez powódkę w kwocie 200,00 zł netto przekracza 120% stawki roboczogodziny respektowanej przez pozwaną, a co za tym idzie nie mogła być uznana za zasadną.

W myśl zaś art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Dowód z opinii biegłego podlega ocenie na podstawie art. 233 § 1 k.p.c., przy czym z uwagi na swoistość tego środka dowodowego, w orzecznictwie wypracowano szczególne kryteria jego oceny. Wskazuje się, że opinia nie może podlegać ocenie sądu w warstwie dotyczącej przedstawionych poglądów naukowych lub dotyczących wiedzy specjalistycznej (naukowej lub technicznej), nawet jeśli członkowie składu orzekającego taką wiedzę posiadają. Ocenie podlega wyłącznie zgodność z materiałem procesowym przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologiczne, transparentność, kompletność, spójność wywodu i wreszcie zgodność wniosków opinii z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii za rzetelną. Oznacza to również i to, że sąd nie ma kompetencji do czynienia ustaleń pozostających w sprzeczności ze stanowiskiem biegłych specjalistów, zwłaszcza w sytuacji, gdy opinia jest jednoznaczna, przekonująca i odpowiednio umotywowana. Zdyskredytowanie opinii biegłego sporządzonej w sprawie jest możliwe tylko wówczas, gdy ta zawiera istotne luki, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona i nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 listopada 2019 roku, I ACa 255/19, Lex nr 28647779).

W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. S., który ustalił, że koszt naprawy pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę w kwocie 200,00 zł netto, z wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych (z logo producenta) wynosi 20.165,94 zł brutto. Ponadto biegły wskazał, że zastosowanie przez powódkę powiększonego o 21% współczynnika odchylenia na materiał lakierniczy jest uzasadnione. Stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych, obowiązujące w regionie (...), w okresie likwidacji przedmiotowej szkody, mieściły się w zakresie od 130,00 – 235,00 zł netto, a średnia arytmetyczna stawek stosowanych przez serwisy (...) wynosi 192,08 zł netto. Odnosząc się zaś do postanowień zawartej pomiędzy pozwaną i poszkodowaną umowy w zakresie ubezpieczenia autocasco, pozwana była zobowiązana do wypłaty odszkodowania obliczonego w oparciu o średnią stawkę za roboczogodzinę, o ile nie przekracza ona 120% stawki stosowanej przez dany warsztat w naprawach gwarancyjnych.

Mając powyższe na uwadze stawka za roboczogodzinę zastosowana przez powódkę w kwocie 200 zł netto mieściła się w granicach średnich stawek za roboczogodzinę obowiązujące w regionie (...), w okresie likwidacji przedmiotowej szkody. Co za tym idzie należne powodowi odszkodowanie powinno zostać obliczone przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę w kwocie 200 zł netto oraz według warunków OWU AC pozwanej i ostatecznie wynieść 20.165,94 zł brutto. Biorąc pod uwagę fakt, iż pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła na rzecz powódki odszkodowanie w wysokości 17.412,60 zł brutto, powództwo zatem powinno podlegać uwzględnieniu w zakresie kwoty 2.753,34 zł.

W konsekwencji Sąd Okręgowy, uwzględniając apelację powoda w całości, na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I. 1. w ten sposób, że zasądzoną w punkcie 1. kwotę 1.566,39 zł podwyższył do kwoty 2.753,34 zł.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej, zmianie podlegało również rozstrzygnięcie w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego, o których Sąd Okręgowy orzekł w punkcie I. 2., na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.303,50 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania przed Sądem I instancji, uwzględniając, iż powód wygrał je on w 90%, przegrał zaś w zakresie 10%. Powód poniósł koszty w wysokości 1.617 zł, na które złożyły się 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 500 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Pozwana poniosła koszty w kwocie 1.518 zł, tj. 900 tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 618,08 zł tytułem częściowo wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Łączne koszty stron wyniosły 3.135 zł x 90% = 2.821,50 – 1.518 zł kosztów poniesionych przez pozwanego, co ostatecznie daje kwotę 1.303,50 zł, którą pozwany winien zwrócić stronie powodowej tytułem zwrotu kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

W punkcie I. 3. Sąd Okręgowy uchylił punkt 4. wyroku Sądu Rejonowego, zaś w punkcie I. 4. zasądzoną w punkcie 5. kwotę 31,99 zł podwyższył do kwoty 72,72 zł w związku z konieczną zmianą rozliczenia nieuiszczonych kosztów sądowych tymczasowo wyłożonych ze środków Skarbu Państwa, na podstawie art.113 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 i w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800) i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 135 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.