Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 2 listopada 2016 roku K. W., wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 18.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 lutego 2016 roku do dnia zapłaty.

Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 9.600,00 złotych oraz opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 34,00 złotych.

Uzasadniając swoje roszczenie powód podniósł, iż w dniu 16 stycznia 2015 roku został potrącony w pracy, podczas wykonywania robót drogowych na ulicy (...), w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego m.in. głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, stłuczenia stawu kolanowego prawego i złamania podstawy wyrośli kostnej kłykcia przyśrodkowego prawej kości udowej, złamania przez stawowego podstawy I kości śródręcza prawego z przemieszczeniem, złamania głowy V kości śródręcza prawego, stłuczenia lewej pięty. Pozwany na rzecz powoda wypłacił jedynie 10.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia. Kwota ta, mając na uwadze stan zdrowia i proces leczenia, zdaniem powoda jest nieadekwatna do krzywdy, jakiej doznał.

Pozew obejmował swoją treścią wniosek K. W. o zwolnienie go od kosztów sądowych w całości, z uwagi na trudną sytuację materialną, która uniemożliwia ich poniesienie bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 lutego 2017 roku pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Strona pozwana zakwestionowała powództwo w całości. Wskazała, iż na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany wszechstronnie rozważył zgromadzony w sprawie materiał i wziął pod uwagę wynikające z niego okoliczności istotne dla ustalenia rozmiaru doznanej przez powoda szkody i krzywdy. W związku z tym decyzją z dnia 15 lutego wypłacił powodowi świadczenia tytułem zadośćuczynienia w wysokości 10.000,00 złotych. Ponadto, uwzględniona została zasądzona wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzie w sprawie o sygnaturze akt VII K 150/15 kwota 1.500,00 złotych tytułem częściowego naprawienia szkody. Powodowi zostało również przyznane odszkodowanie w kwocie 1.008,00 złotych tytułem refundacji opieki osób trzecich. Nadto, pozwany zaproponował ugodowe rozwiązanie sprawy, dokonując dopłaty i wypłacając tym samym poszkodowanemu 13.000,00 złotych, jednakże powód nie przystał na zaproponowane warunki ugody.

W piśmie rozszerzającym powództwo z dnia 11 marca 2019 roku powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 28.500,00 złotych tytułem dopłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 18.500,00 złotych od dnia 16 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, zaś od kwoty 10.000,00 złotych od dnia doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. W pozostałym zakresie pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Wyrokiem z dnia 8 października 2020r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 28.500 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 18500 złotych od dnia 16 lutego 2016r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 10.000 złotych od dnia 30 kwietnia 2019r. do dnia zapłaty.

Nadto, Sąd I instancji pozostawił referendarzowi szczegółowe rozliczenie kosztów postepowania, przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu i przyjęcie, że powód wygrał sprawę w całości.

Strona pozwana wniosła apelację od tego rozstrzygnięcia w części, a mianowicie co do kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 lutego 2016r. oraz w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od niezaskarżonej części powództwa w kwocie 18.500 zł liczonych od:

- kwoty 8500 zł od dnia 16 lutego 2016r. do dnia 7 października 2020r.,

- kwoty 10.000 zł od dnia 30 kwietnia 2019r. do dnia 7 października 2020r.

Apelacją objęte zostało także rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

1.naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na rozstrzygnięcie, to jest art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, a w następstwie:

a. pominięcie, że obrażenia doznane przez powoda w postaci złamania wyrośli kostnej kości udowej prawej, złamania podstawy I kości śródręcza lewego, przebytego złamania głowy V kości śródręcza, stłuczenie stawu kolanowego prawego, stłuczenie pięty lewej, uszkodzenie więzadła pobocznego strzałkowego stawu kolanowego lewego, a także urazu głowy były w większości wyleczone już w momencie wniesienia pozwu,

b. pominięcie, że ostatnie badanie związane z doznanymi podczas wypadku urazami przeprowadzone było we wrześniu 2015r., a następnie powód odbywał tylko rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS, a zatem leczenie zostało zakończone,

c. ustalenie wyłącznie na podstawie przesłuchania powoda, że dolegliwości odczuwane po wypadku utrudniają jego prawidłowe funkcjonowanie i ograniczają go, choć dowód z przesłuchania stron ma charakter jedynie subsydiarny, a powód jest podmiotem bezpośrednio zainteresowanym korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem, co powoduje, że wiarygodność takich zeznań jest ograniczona,

- art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, że powód stał się osobą znerwicowaną, długie leczenie spowodowało nieodwracalne skutki w jego życiu oraz zostawiło ślad na jego zdrowiu psychicznym, a także, że odczuwa bole kostne i zażywa leki przepisane przez lekarza, mimo że powód nie wykazał, aby korzystał z terapii lub zażywał medykamenty pozwalające na normalne funkcjonowanie;

2.prawa materialnego, to jest:

- art. 445 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię pojęcia „suma odpowiednia” , skutkującą przyznaniem na rzecz powoda kwoty rażąco zawyżonej w stosunku do doznanej krzywdy, podczas gdy z ustalonych okoliczności faktycznych i zebranego materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłych sądowych, wynika, że nie rozpoznaniu u powoda objawów uszkodzenia układu nerkowego, nie odczuwa on powikłań neurologicznych po wypadku, odzyskał dość dobry zakres ruchomości I prawego stawu śródręczno-palcowego i prawie pełny zakres ruchomości prawego stawu nadgarstkowego, a rokowania na przyszłość są raczej dobre, zatem wypadek nie pozostawił dla zdrowia i życia powoda następstwa w postaci istotnych ograniczeń w funkcjonowaniu,

- art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty zadośćuczynienia za okres poprzedzający datę wyrokowania, z pominięciem, że ustalenia co do wysokości krzywdy powoda zostały poczynione na podstawie przeprowadzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych, zeznań świadka i przesłuchania powoda, wobec czego wysokość zadośćuczynienia dla powoda była ustalona przez sąd na podstawie okoliczności istniejących dopiero w dacie wyrokowania , co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od daty wyrokowania.

Skarżąca na podstawie art. 368§ 1 ¹ k.p.c. wskazała, że sąd nie ustalił istotnych dla rozstrzygnięcia faktów, tj. że obrażenia doznane przez powoda w postaci złamania wyrośli kostnej kości udowej prawej, złamania podstawy I kości śródręcza lewego, przebytego złamania głowy V kości śródręcza, stłuczenie stawu kolanowego prawego, stłuczenie pięty lewej, uszkodzenie więzadła pobocznego strzałkowego stawu kolanowego lewego, a także urazu głowy były w większości wyleczone już w momencie wniesienia pozwu, a także że leczenie zostało zakończone, gdyż ostatnie badanie związane z doznanymi podczas wypadku urazami przeprowadzone było we wrześniu 2015r., a następnie powód odbywał tylko rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS. W ocenie skarżącej sąd niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy ustalił także, że powód stał się osobą znerwicowaną, długie leczenie spowodowało nieodwracalne skutki w jego życiu oraz pozostawiło ślad w jego zdrowiu psychicznym , a także że odczuwa bóle kostne i zażywa leki przepisane przez lekarza, mimo że powód nie wykazałby korzystał z terapii lub zażywał medykamenty pozwalające na normalne funkcjonowanie.

W konkluzji skarżący wniósł o:

1.zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia przez oddalenie powództwa w zaskarżonej części,

2.rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w zakresie postępowania w I instancji, w tym o kosztach zastępstwa procesowego stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy,

3.zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające. Ustalenia stanu faktycznego jak i rozważania poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności, nie znajdują uzasadnienia narzuty naruszenia art. 233k.p.c. i 232 k.p.c.

Jak wynika z zebranego sprawie materiału dowodowego, w dniu 16 stycznia 2015 roku w Ł. M. K. nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym przez to, że jadąc środkowym pasem ruchu południowej ulicy (...) z kierunku zachodniego w kierunku wschodnim nie zachowała ostrożności, w wyniku czego przodem kierowanego pojazdu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) potrąciła dwóch mężczyzn, którzy wykonywali roboty drogowe na środkowym pasie ruchu ulicy (...), w wyniku czego mężczyźni przewrócili się. Jednym z potrąconych mężczyzn jest powód K. W., który doznał obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego m.in. głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, stłuczenia stawu kolanowego prawego i złamania podstawy wyrośli kostnej kłykcia przyśrodkowego prawej kości udowej, złamania przez stawowego podstawy I kości śródręcza prawego z przemieszczeniem, złamania głowy V kości śródręcza prawego, stłuczenia lewej pięty.

Jak wynika z opinii biegłego specjalisty z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej dr n. med. A. W., powód doznał złamania wielołamowego podstawy I kości prawego śródręcza, stłuczenia obu stawów kolanowych z uszkodzeniem więzadła pobocznego strzałkowego lewego stawu kolanowego, złamania wyrośli kostnej prawej kości udowej, uszkodzenia rogu tylnego łąkotki bocznej prawego stawu kolanowego. Po zastosowanym leczeniu zachowawczym, operacyjnym, następnie po postępowaniu usprawniającym, obecnie pozostają blizny, ograniczenie ruchomości w I prawym stawie śródręczno-palcowym i nadgarstkowym, wielomiejscowy zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności. Biegły przyjął, że uszczerbek na zdrowiu powoda na skutek obrażeń doznanych w czasie wypadku w zakresie narządów ruchu jest stały i wynosi obecnie łącznie 12%. Na co składa się 8 % według pozycji 134a oraz 4% według pozycji 156 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Zakres cierpień fizycznych powoda w związku z doznanymi obrażeniami biegły określił jako znaczny i przyjął, że powód potrzebował częściowej pomocy osób trzecich przez okres około 2 miesięcy. Przez okres 6 miesięcy występowała potrzeba stosowania u powoda leków przeciwbólowych. Natomiast pomoc osób trzecich obejmowała czas pozostawania w unieruchomieniu w gipsie tutorowym na lewej kończynie dolnej i rękawiczce gipsowej na prawej kończynie górnej przez pierwszy miesiąc, następnie w czasie unieruchomienia prawej kończyny górnej w szynie gipsowej po zabiegu operacyjnym.

W zakresie rokowań na przyszłość biegły stwierdzi biegły określił jako raczej dobre. Powód odzyskał dość dobry, ale nie pełny zakres ruchomości I prawego stawu śródręczno-palcowego i prawie pełny zakres ruchomości prawego stawu nadgarstkowego.

W tej sytuacji brak jest podstaw do twierdzenia, że u powoda nie występuje trwały uszczerbek na zdrowiu, skoro występowanie takiego uszczerbku na zdrowiu powoda stwierdził biegły sądowy podczas badania w listopadzie 2018r.

Biegły w opinii stwierdził także, że nie można do końca wykluczyć rozwoju w przyszłości zmian zwyrodnieniowych I stawu nadgarstkowo-śródręcznego i obu stawów kolanowych. Biegły wskazał, że może dojść do narastania do narastania dolegliwości ze strony tych stawów.

W zakresie stanu zdrowia po wypadku, zmiany emocjonalnej powoda i odczuwanych dolegliwości bólowych zeznania powoda korespondują z zeznaniami świadka M. W., który był przesłuchiwany w dniu 6 lutego 2020r. ( zeznają –k. 219-219v.). Świadek zeznał między innymi, że powód pod względem emocjonalnym zmienił się po wypadku i nie wrócił do stanu zdrowia sprzed wypadku. Każdy wysiłkowy ruch powoduje u powoda ból.

Powód był przesłuchiwany w charakterze strony na rozprawie w dniu 22 września 2020r. i zeznał, że nadal odczuwa dolegliwości bólowe i zażywa leki przepisane przez lekarza. Strona pozwana nie zakwestionowała w żaden sposób tych zeznań w toku postepowania przed sądem I instancji.

W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji ustalił stan faktyczny w oparciu o wiarygodne dowody zebrane w sprawie.

Całkowicie bezzasadne są także zarzuty naruszenia prawa materialnego – w szczególności art. 445 k.c. Zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do twierdzenia, że zadośćuczynienie należne powodowi zostało rażąco zawyżone.

Sąd I instancji wskazał, jakie okoliczności uwzględnił przy ocenie wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w następstwie zdarzenia z 16 stycznia 2015 roku wynoszący 12 %. Rację ma Sąd I instancji, w tym zakresie, że procentowy stopnień uszczerbku nie może co prawda stanowić sztywnej wytycznej dla oceny wysokości przyznawanego zadośćuczynienia, jednakże obrazuje on stopień doznanych przez powoda obrażeń. Nadto, jak wynika z opinii biegłego sądowego specjalisty chirurga ortopedy, zakres cierpień fizycznych powoda związanych z urazem doznanym w wypadku był znaczny. Wysokość uszczerbku stanowi potwierdzenie o wadze urazu jakiego doznał powód. Nadto, powód długo korzystał z pomocy specjalistów, przez blisko rok nie był w stanie wrócić do pracy. Przed wypadkiem powód był w pełni zdrowy. Prowadził aktywny tryb życia, pracował, był osobą towarzyską. Konieczność korzystania po wypadku z opieki osób trzecich, leczenie w tym hospitalizacje i rehabilitacja ograniczyła życie powoda niemalże do minimum. Jak wynika z materiału dowodowego, w chwili obecnej powód nie może chodzić na siłownię ani jeździć na rolkach, zostaje mu tylko pływanie. Odczuwa bóle na zmianę pogody, podczas schodzenia ze schodów, a także nie może obciążać nóg. Powód obecnie wykonuje innego rodzaju pracę, w związku z tym jego wynagrodzenie uległo obniżeniu. Powód był zmuszony zakupić auto z automatyczną skrzynią biegu z uwagi na problemy z lewą nogą.

Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd zaprezentowany przez Sąd I instancji, że zadośćuczynienie określone przez Sąd I instancji jest kwotą odpowiednią w rozumieniu przepisu art. 445 § 1 k.c.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.

Jak wynika z materiału dowodowego, w dniu 4 lutego 2016r. szkoda została zgłoszona stronie pozwanej, przy czym w zgłoszeniu szkody żądanie zadośćuczynienia zostało określone na kwotę 100.000 zł. Decyzją z dnia 15 lutego 2016r. strona pozwana przyznała na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł. W czasie wydania decyzji pozwany dysponował wiedzą dotyczącą okoliczności zdarzenia i rozmiaru szkody, jakiej doznał powód. Tym samym pozwany mógł skutecznie podjąć działania w celu dokonania należytej likwidacji szkody i wypłaty zgłoszonych przez powoda roszczeń.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, od dnia 16 lutego 2016r. strona pozwana pozostawała w zwłoce z zapłatą kwoty 18.500 zł objętej żądaniem pozwu, natomiast od pozostałej kwoty 10.000 zł zadośćuczynienia, co do której powód rozszerzył powództwo w toku sprawy, Sąd I instancji zasądził odsetki ustawowe od dnia 30 kwietnia 2019r., w której to dacie pozwany otrzymał pismo rozszerzające powództwo.

Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do zmiany rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek za opóźnienie i określenie początku ich biegu od daty wyrokowania przez Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. W zw. z § 2 ust. 4 o § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie( Dz.U. poz.1800 ze zm.).