Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 października 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, w sprawie o sygn. akt II C 716/17 z powództwa M. R. przeciwko I. E. I. z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej Ł. o zobowiązanie:

1.  zobowiązał I. D. I. do dostarczenia M. R. lokalu zamiennego;

2.  zasądził od I. D. I. na rzecz M. R. kwotę 38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wydanego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając orzeczenie w całości. Skarżący przedmiotowemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez błędną ocenę materiału dowodowego w szczególności zeznań pozwanego I. I. (2) i powódki M. R. i niezasadne przyjęcie, że pozwany nie zaproponował powódce lokalu spełniającego wymogi lokalu zamiennego, w sytuacji, gdy propozycja lokalu zamiennego przy ul. (...) w Ł. takie wymogi spełniała;

2.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 11 ust. 9 w zw. z art. 11 ust. 2 pkt. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2018.1234 z dnia 2018.06.26, zwana dalej ustawą o ochronie praw lokatorów) przez niezasadne przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie na pozwanym ciąży obowiązek dostarczenia powódce lokalu zamiennego w sytuacji, gdy powódka odrzuciła wcześniejszą propozycję lokalu zamiennego.

Ponadto pozwany wniósł o dopuszczenie nowych faktów i dowodu na ich poparcie w postaci umowy o 28 maja 2018 r. na okoliczność spełnienia wymogów lokalu zamiennego lokalu przy ul. (...) w Ł. po przeprowadzonym remoncie;

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I i II instancję z uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Powódka, w odpowiedzi na apelację wniesioną przez pozwanego, wniosła o jej oddalenie i zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania procesowego według norm przepisanych oraz oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z umowy najmu lokalu nr (...) z dnia 28 maja 2018 r. wskazując, że jej pisemnie przedstawiono propozycję wynajmu lokalu nr (...) na terenie przedmiotowej nieruchomości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się bezzasadna i jako taka skutkowała oddaleniem.

W ocenie Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Przede wszystkim podniesione przez skarżącego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie ugoda zawarta pomiędzy stroną pozwaną, a powodem nie stanowiła dorozumianego zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, a zatem zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może zostać uznany za skuteczne. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przedmiotowego przepisu może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że - co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji nie naruszył powyższych dyrektyw oceny dowodów i w sposób prawidłowy dokonał ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Nie sposób się zgodzić z argumentami skarżącego zwłaszcza, że mają one wyłącznie wydźwięk polemiczny, będący konsekwencją zupełnie odmiennego postrzegania sprawy związanej z zaproponowanymi pozwanej dwoma lokalami zamiennymi, przy czym stan obu tych lokali nie nadawał się nie zamieszkania, albowiem w czasie, kiedy powódka była w obu zaproponowanych jej lokalach trwały tam prace remontowe oraz w oba lokale były praktycznie rzecz biorąc w stanie surowym, pozbawione łazienki. Dokumentacja fotograficzna załączona do akt sprawy jednoznacznie potwierdza, że żaden zaproponowany powódce lokal nie nadawał się do zamieszkania w nim, a zatem słusznie uznał Sąd Rejonowy, że nie spełniały one warunków lokalu zamiennego, zwłaszcza, że zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (tj. Dz.U. 2018 r. poz. 1234) lokalem zamiennym jest lokal znajdujący się w tej samej miejscowości, w której jest położony lokal dotychczasowy, wyposażony, w co najmniej takie urządzenia techniczne, w jakie był wyposażony lokal używany dotychczas, o powierzchni pokoi takiej, jak w lokalu dotychczas używanym. Powódka natomiast w lokalu dotychczas przez siebie zajmowanym posiadała wydzieloną łazienkę, jak również niewielką też kuchnię w aneksie i taki też inny lokal zamienny winien jej zaproponować pozwany.

Idąc dalej należy zaznaczyć, że Sąd Rejonowy orzekając również nie naruszył przepisów prawa materialnego, a Sąd Odwoławczy podziela ocenę prawną dochodzonego przez powódkę roszczenia. Zgodnie z treścią art. 11. ust. 1. Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 tego artykułu oraz w art. 21 ust. 4 i 5 ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Zgodnie natomiast z treścią art. 11 ust 2 pkt 4 tej ustawy nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator: używa lokalu, który wymaga opróżnienia w związku z koniecznością rozbiórki lub remontu budynku. Z kolei z treści art. 11 ust. 9 wynika, że w wypadku określonym w ust. 2 pkt 4 lokatorowi przysługuje prawo do lokalu zamiennego. Obowiązek zapewnienia lokalu zamiennego oraz pokrycia kosztów przeprowadzki spoczywa na właścicielu budynku. Bezsporne jest, że wypowiedzenie umowy najmu przez pozwanego było uzasadnione i jest skuteczne, a zatem pozwanej prawo do lokalu zamiennego przysługiwało i taki obowiązek spoczywa na pozwanym, któremu to obowiązkowi pozwany nie sprostał. Nie ulega natomiast wątpliwości, że pozwany temu obowiązkowi nie sprostał skoro powódka cały czas zajmuje lokal nr (...) położony w Ł. przy ul. (...), zaś to na pozwanym, jako właścicielu nieruchomości ciąży bezwzględny obowiązek zapewnienia powódce właściwego lokalu zamiennego, którego zarówno stan oraz powierzchnia będą zbliżone do zajmowanego przez nią lokalu, natomiast złożone przez skarżącego dwie propozycje bynajmniej zadość temu obowiązkowi nie czynią.

Jednocześnie brak było podstaw do uwzględnienia złożonych w treści apelacji wniosków dowodowych poprzez przeprowadzenie dowodu z dokumentów umowy o 28 maja 2018 r. na okoliczność spełnienia wymogów lokalu zamiennego lokalu przy ul. (...) w Ł. po przeprowadzonym remoncie. Powyższy wniosek Sąd Okręgowy uznał za spóźniony, na podstawie art. 381 k.p.c., zgodnie, z którym Sąd II instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem I instancji, chyba, że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Nowe fakty i dowody, o jakich mowa w powołanym wyżej przepisie, to takie, które nie były stronie znane do czasu wyrokowania przez sąd pierwszej instancji. Oznacza to, że nowymi faktami i dowodami są tylko te, o których strona powzięła informację dopiero po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji. W postępowaniu odwoławczym można nadto powołać się na fakty i dowody, o których strona wiedziała wcześniej (a więc przed wydaniem wyroku przez sąd niższej instancji), ale jedynie wówczas, gdy ich powołanie na wcześniejszym etapie procesu nie było konieczne. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie V ACa 189/16, LEX nr 2171135). Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie zgłoszony przez stronę skarżącą w apelacji wniosek dowodowy nie może być uwzględniony, jako nie spełniający kryteriów, o jakich mowa w art. 381 k.p.c., bowiem jego wniosek nie był nowy, lecz w rzeczywistości spóźniony. W żadnym wypadku nie można mówić, że konieczność powołania dowodu na skutek oddalenia powództwa przez Sąd I instancji. Jak to już zostało powyżej podkreślone, to na powodzie, jako podmiocie inicjującym proces, spoczywa obowiązek przedstawienia wszelkich dowodów oraz sformułowania właściwych wniosków dowodowych, które powinny zmierzać do wykazania zasadności składanego powództwa. Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: "potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później" nie może być pojmowany w ten sposób, że "potrzeba" ich powołania może wynikać jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. (...) ta ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji. Natomiast w kontrolowanej sprawie ewidentnie nie nastąpiła taka zmiana okoliczności, co więcej pozwany przedstawił umowę datowana na rok maj 2018 r. oraz dotyczącą wynajmu lokalu zamiennego przy ul. (...), natomiast jak słusznie zauważyła powódka, jej został zaproponowany lokal nr (...). Zatem powyższa umowa nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, bowiem okoliczność w jakim związana ze stanem lokalu sąsiedniego w żaden sposób nie determinuje w jakim stanie znajduje się inny lokal zaproponowany powódce.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że argumentacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie, a orzeczenie Sądu I instancji jest prawidłowe, wobec czego na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako całkowicie bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2) oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (t.j. Dz.U. 2018 r. poz. 265) zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 202,50 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.