Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 października 2022 r. w sprawie z powództwa T. B. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.003,58 zł (cztery tysiące trzy złote pięćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 września 2021 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.089,05 zł (dwa tysiące osiemdziesiąt dziewięć złotych pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2. zarządził zwrot ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz powoda kwoty 27,95 zł (dwadzieścia siedem złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem pozostałej części zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłego.

Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w części , tj.: w zakresie pkt 1 wyroku - w zakresie kwoty 3409,95 zł (tj. ponad kwotę 593,63 zł) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 03.09.2021r. do dnia zapłaty oraz w całości co do kosztów procesu.

Zaskarżonemu orzeczeniu Apelujący zarzucił:

1. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.. w wyniku dokonania niewszechstronnej i dowolnej oceny materiału dowodowego w sprawie, w szczególności poprzez:

I) nienadanie odpowiedniego znaczenia faktom, iż powód zgłosił szkodę mailowo za pośrednictwem własnego formularza zgłoszenia szkody, a nie przez stronę internetową 

ubezpieczyciela, na której widnieje inny formularz ze wskazaniem dobowej stawki najmu za pojazd zastępczy, a ponadto powód nie podał danych kontaktowych do poszkodowanego oraz zaznaczył, że życzy sobie korespondencji jedynie pod wskazanym numerem telefonu lub przez specjalny formularz zgłoszeniowy na stronie internetowej powoda, a nie za droga mailową, co było działaniem celowym i zmierzającym jedynie do przedłużenia okresu najmu oraz uniemożliwiającym kontakt ubezpieczyciela z poszkodowanym, co powinno zostać ocenione przez Sąd według zasady minimalizacji szkody i współpracy wierzyciela z dłużnikiem przy wykonaniu zobowiązania,

II) nienadanie odpowiedniego znaczenia faktowi, iż pozwany informował powoda (upoważnionego do otrzymywania wszelkich informacji i działań związanych z wynajmem pojazdu zastępczego) o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego z wypożyczalni współpracującej z pozwanym i akceptowanej dobowe stawce najmu oraz o podstawowych warunkach wynajmu,

III) nieprawidłowe przyjęcie, że nie sposób uznać, aby pozwany w ogóle powiadomił poszkodowaną o możliwości zorganizowania auta zastępczego oraz o akceptowalnych stawkach najmu, ponieważ wysłał taką wiadomość na adres mailowy powoda (...)\ w sytuacji gdy powód zastrzegł, że nie odczytuje wiadomości wysłanych na ww. adres mailowy, w sytuacji gdy pozwany na ten sam adres mailowy odesłał powodowi numer szkody pod którym zarejestrował sprawę, którym to następnie powód się posługiwał w dalszym toku postępowania likwidacyjnego, wobec czego powód odczytywał maile wysyłane na adres (...),

IV) nieuwzględnienie faktu, iż powód nie udowodnił, aby pojazd poszkodowanego (tj. P. z 2009r.) posiadał ubezpieczenie autocasco (AC), a zatem poszkodowany wynajmując samochód zastępczy u powoda z zniesionym udziałem własnym w szkodzie (za dodatkową opłatą) miał de facto korzystniejsze warunki niż gdyby korzystał z własnego pojazdu, a ubezpieczyciel nie ma obowiązku dopłacać za coś co nie było przedmiotem szkody,

2. naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceną dowodu z zeznań świadka B. S. (nagranie rozprawy ^ dnia 10.03.2022 r., fragmenty: 00:04:25 — 00:05:16 ora^ 00:12:46- 00:14:20) skutkujące nieuwzględnieniem istotnego faktu, iż poszkodowana w dacie zdarzenia miała jeszcze inny pojazd, którym mogła się poruszać, a także że po szkodzie nie zakupiła nowego pojazdu, ponieważ nie potrzebowała wtedy dwóch samochodów, co oznacza iż poszkodowana mogła korzystać z innego samochodu a nie wynajmować pojazd zastępczy, a także że nieuzasadniony jest okres wynajmowania auta zastępczego ponad okres uznany przez ubezpieczyciela, w sytuacji gdy poszkodowana nie potrzebowała i de facto nie szukała nowego pojazdu,

3. naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkującym pominięciem faktu, iż z opinii biegłego wynika, że większość przedstawianych wypożyczalni stosowało stawki niższe niż stawka 160 zł dochodzona przez powoda (tylko dwie wypożyczalnie miały stawki na poziomie 160 i 161 zł i były to stawki maksymalne), a przedział stawek zawierał się od 60 do 161 zł, a więc była możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego po stawce proponowanej przez ubezpieczyciela także na warunkach rynkowych, a stawka zastosowana przez powoda jest zdecydowanie zawyżona,

4. naruszenie prawa materialnego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj. art. 6 k.c. w z w. z 232 k.p.c. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, iż stawka dobowa najmu zastosowana przez powoda jest rynkowa i nie była wygórowana, a pozwana nie wykazała, aby stawka powoda była zawyżona, w sytuacji gdy pozwana już w toku postępowania likwidacyjnego kwestionowała stawkę powoda i to na powodzie ciążył obowiązek wykazania zakresu szkody i jej wysokości, w tym zasadności zastosowania i rynkowości zastosowanej przez siebie dobowej stawki najmu, a także w sytuacji gdy opinia biegłego wykazała, że zastosowana przez powoda stawka była wygórowana i można było wynająć pojazd zastępczy w stawce niższej, w tym proponowanej przez pozwanego nawet na warunkach rynkowych,

5. naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 232 w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że na pozwanej spoczywał ciężar wykazania nierynkowości i zawyżenia stawki zastosowanej przez powoda podczas gdy, w sytuacji zaoferowania organizacji najmu pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z pozwaną, rynkowość stawki zastosowanej przez powoda nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia;

6. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 362 k.c. w zw. z 354 § 2 k.c. oraz w zw. z art. 826 § 1 k.c. oraz w zw. art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 361 § 1 k.c. poprzez ich błędną interpretację, a w konsekwencji niezastosowanie i nieuwzględnienie zasady współpracy wierzyciela z drugą stroną stosunku zobowiązaniowego oraz zasady minimalizacji szkody, co skutkowało uznaniem stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego zastosowanej przez powoda, w sytuacji gdy zakład ubezpieczeń zaproponował zorganizowanie najmu za stawkę znacznie korzystniejszą;

7. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c.. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie za uzasadnione nadmiernych w istocie kosztów najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego w stawce dobowej najmu 160 zł brutto przez okres 28 dni,

8. naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie skutkujące błędnym uznaniem że pozwany pozostawał w opóźnieniu już od 03.09.2021 r. podczas, gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do chwili wyrokowania.

W konkluzji tak podniesionych zarzutów, Skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania przed sądem I oraz II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji, zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego oraz o przeprowadzenie rozprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje pozwanego była bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego w zaskarżonej części jest prawidłowy. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym zgodnie z art. 505 ⁹ § 11 KPC apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast stosownie do art. 505 ¹³ § 2 KPC jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Podkreślić należy, iż w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, OSNC Nr 6 z 2008 r. poz. 55 oraz Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 30.03.2022r III Ca 1538/21).

Zdaniem Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Przede wszystkim podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mógł zostać uznany za skuteczny. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, niezasadny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Podniesione przez pozwanego zarzuty stanowią wyłącznie gołosłowną polemikę z treścią uzasadnienia Sądu I instancji. Skarżący argumentował, że zasadny był najem trwający 16 dni oraz w stawce 70 zł brutto, albowiem opóźnienie w zakresie naprawy uszkodzonego pojazdu wynikały wyłącznie z działań pozwanego, który narzucił sposób likwidacji szkody. Z powyższą argumentacją nie można się zgodzić. Powód wskazał iż jedyną możliwą formą kontaktu z nim będzie kontakt telefoniczny lub za pośrednictwem formularza kontaktowego dostępnego na stronie internetowej, zaznaczając iż aby pozwany nie odpowiadał na maila, gdyż korespondencje nie będzie odczytana. Mimo takiego zastrzeżenia, pozwany przesłał informację na temat zasad najmu na adres pozwanego, jednocześnie ignorując wiadomość powoda. W konsekwencji słusznie przyjął Sąd Rejonowy, iż pozwany nie powiadomił poszkodowaną o możliwości zorganizowania auta zastępczego oraz o akceptowalnych stawkach, przez co nie mogła mieć zastosowania stawka proponowana przez pozwanego w wysokości 70 zł brutto.

Zarzuty naruszenia art. 6 k.c. w z w. z 232 k.p.c. są niezasadne, gdyż pozwany nie wykazał aby pojazd najmowany przez poszkodowaną na wolnym rynku, który był w całości udokumentowany, miałby być najmem po stawkach nierynkowych i zawyżonych. Pozwany nie wykazał aktywności, która pozwalałaby na porównanie oferty pozwanego z ofertą powoda, natomiast jedyny wysłane przez niego pismo zostało przesłane w sposób uniemożliwiający poszkodowanej zapoznanie się z jego treścią.

W przedmiotowej sprawie, Powód poinformował pozwanego o zamiarze wynajęcia auta zastępczego jeszcze w dniu szkody. Racje ma Sąd Rejonowy, który wskazał iż pozwany w decyzji z dnia 12 sierpnia 2020 roku poinformował poszkodowaną o możliwości zbycia wraku z adnotacją, że wówczas część odszkodowania odpowiadającego cenie pozostałości wypłaci oferent, dodając, że oferta jest ważna do dnia 1 września 2020 roku. Powód powiadomił pozwanego, że oferent przyjedzie po wrak dopiero w dniach 27-28 sierpnia 2020 roku, na którą to datę poszkodowana nie miała wpływu. Ostatecznie stało się to 28 sierpnia 2020 roku i wówczas poszkodowana otrzymała drugą transzę należnego jej odszkodowania. Zasadną jest zatem konkluzja Sądu pierwszej instancji, że z tą datą poszkodowana mogła dopiero poczynić starania mające na celu nabycie nowego samochodu. W ocenie Sądu uzasadnione były także koszty holowania uszkodzonego pojazdu, które – co wynika z opinii biegłego – miały rynkowy charakter. Co za tym idzie wbrew argumentacji skarżącego ubezpieczyciel nie narzucił mu sposobu likwidacji powstałej szkody, bowiem po wydaniu decyzji przez pozwanego, powód mógł podjąć inne decyzje związane z zagospodarowaniem wraku. Ustalona data ważności oferty i ostateczne nie dojście tej oferty do skutku są irrelewantne z punktu widzenia zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Skarżący w połowie marca po otrzymaniu informacji o wystąpieniu szkody całkowitej oraz sporządzonej dyspozycji wypłaty powinien podjąć kroki mające na celu nabycie lub zorganizowanie dla siebie w inny sposób pojazdu. Bez znaczenia pozostaje okoliczność podnoszona przez skarżącego, iż poszkodowana mogła korzystać z auta zastępczego.

Również zarzuty naruszenia prawa materialnego są pozbawione racji.

Poszkodowani nie mieli obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi najtaniej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99 dotyczące wprawdzie wysokości szkody na tle umowy autocasco, ale w pełni znajdujące zastosowanie do sprawy niniejszej). Jednakże również z drugiej strony nie oznacza to, że poszkodowany ma pełną dowolność przy wyborze oferty dotyczącej wynajmu pojazdu zastępczego wychodząc z założenia zawsze będzie się należał się zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w pełnej wysokości, albowiem poszkodowany przy najmowaniu pojazdu zastępczego winien się zachować, jak człowiek sensownie kalkulujący, unikający szczególnie wygórowanych kosztów, które mogłoby doprowadzić do nieuzasadnionego uszczerbku jego majątku. Na poszkodowanym spoczywa obowiązek podejmowania takich działań, które zmierzają do zminimalizowania skutków i zakresu szkody. Niepodjęcie takiego zachowania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, wyrok z dnia 26 listopada 2002 r., I CKN 1993/00 ).

W istocie, więc przy najmie, z jakiego skorzystał poszkodowany, konieczne jest odwołanie się do rynkowych cen za danego rodzaju usługi przy założeniu, że sytuacja poszkodowanego nie powinna ulec pogorszeniu, jednakże również nie powinna ona ulec polepszeniu poprzez wynajęcie lepszego pojazdu, aniżeli sam poszkodowany posiadał. Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, jako uzasadnioną dobową stawkę wynajmu pojazdu zastępczego klasy B należy przyjąć zastosowaną stawkę 160 zł brutto. Na marginesie należy również podkreślić, że bez znaczenia są jednostronne oświadczenia dotyczące poinformowania poszkodowanych, że w przypadku organizacji pojazdu zastępczego we własnym zakresie pozwany zrefunduje on koszty najmu do wysokości wskazanej stawki, skoro pozwany przez swoje opieszałe działanie de facto nie dał poszkodowanym realnej możliwości skorzystanie z jego oferty zorganizowania najmu pojazdu zastępczego. Zatem, zarzuty naruszenia art. 362 k.c. w zw. z 354 § 2 k.c. oraz w zw. z art. 826 § 1 k.c. oraz w zw. art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 361 § 1 k.c. są bezzasadne.

Nie doszło w sprawie również do naruszenia art. 481 § 1 k.c., który tylko ogólnie określa uprawnienie wierzyciela do żądania odsetek na wypadek, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Powód miał zatem prawo, co do zasady oparte właśnie na tym przepisie, domagać się odsetek od należnego mu odszkodowania za okres, w którym strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z jego zapłatą.

Kwestia zaś, od kiedy to opóźnienie istniało, regulowana jest już innymi przepisami, a to art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o powstaniu szkody, zaś jedynie, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (art. 817 § 2 k.c.). Przywołany wyżej art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. tę regulację właściwie powiela.

Ustawodawca w całości na zakład ubezpieczeń, jako profesjonalistę, nałożył obowiązek istotnego z punktu widzenia niniejszej sprawy ustalenia wysokości odszkodowania. Wynika to nie tylko z tego, że ubezpieczyciel jest podmiotem profesjonalnym i dysponuje wykwalifikowanymi służbami do ustalenia przyczyn zdarzenia i wysokości szkody, ale też ze słusznego założenia, że poszkodowany takiej wiedzy nie posiada i nie można zmuszać go do określania w zgłoszeniu szkody żądanego przez niego odszkodowania. Obowiązek jego prawidłowego wyliczenia, we wskazanych terminach, spoczywa więc w całości na ubezpieczycielu, który w terminie 30 dni (co do zasady) ma ustalić w sposób prawidłowy wysokość należnego odszkodowania. Jeżeli tego nie zrobi naraża się na zarzut opóźnienia i należne z tego tytułu odsetki.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił wniesioną przez pozwanego apelację, na podstawie art. 385 k.p.c., jako całkowicie bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.