Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 listopada 2021 roku, wydanym w sprawie sygn. akt I C 2454/20 Sądy Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

• w punkcie pierwszym zasądził od pozwanego A. C. na rzecz powoda M. B. kwotę 587,29 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres 30 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty,

• w punkcie drugim zasądził od pozwanego A. C. na rzecz powoda M. B. kwotę 670 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

• a w punkcie trzecim nakazal pobrać od pozwanego A. C. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 691,38 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany A. C., zaskarżając go w całości. Skarżący wydanemu orzeczeniu zarzucił:

• naruszenie przepisu art. 233 § 1 w zw. z art. 243 ² k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i złożonych do akt sprawy dokumentów z uwagi na przyjęcie, że na podstawie upoważnienia udzielonego powodowi nie doszło do cesji wierzytelności przysługującej pozwanemu od zakładu ubezpieczeniowego;

• naruszenie art. 509 § 1 i 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie, będące konsekwencją wadliwych ustaleń faktycznych i przyjęcie, że nie doszło do przeniesienia przez pozwanego na rzecz powoda wierzytelności należnej od zakładu ubezpieczeniowego z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej.

Mając na uwadze powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych i kosztów nie niższej korespondencji w wysokości 6,50 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela zarówno dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, jak i uczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne, przyjmując je za własne i czyniąc je podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Na aprobatę zasługiwała również ocena materialnoprawna żądania pozwu. Sprawia to jednocześnie, że oddalając wniesioną przez pozwanego apelację, nie zachodzi potrzeba powtarzania dokonanych prawidłowo ustaleń.

Przechodząc do oceny zarzutów zawartych w apelacji na wstępie należy zauważyć, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 11 i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Przechodząc w pierwszej kolejności do analizy zarzutu dotyczącego naruszenia prawa procesowego należy wskazać, iż wskazany przez skarżącego zarzut nie ma żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości stosowania art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten bowiem statuuje zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów tj. rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego, przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (vide: wyrok SN z 16.02.1996 r., II CRN 173/95, LEX nr 1635264). Skarżący natomiast podnosząc zarzut naruszenia w/w przepisu nie kwestionuje wiarygodności przedłożonych w sprawie dowodów, ustaleń dokonanych w oparciu o te dowody, a jedynie zasadność rozstrzygnięcia Sądu I instancji w oparciu o zasadniczo bezspornie ustalony stan faktyczny. W przedmiotowej sprawie nie była bowiem kwestionowana wiarygodność dowodów w postaci zlecenia naprawy pojazdu pozwanego w formie bezgotówkowej nr 367/19, jak i upoważnienia powoda do załatwiania spraw związanych z likwidacją szkody z dnia 2 grudnia 2019 roku, nie była też kwestionowana treść tych dokumentów, a jedynie skutki prawne, jakie z treści tych dokumentów wynikały – pozwany bowiem twierdzi, iż treść tych dokumentów wskazuje na zawarcie pomiędzy stronami umowy cesji wierzytelności przysługującej pozwanego przeciwko zakładowi ubezpieczeń w związku z likwidacją szkody wyrządzonej w dniu 2 grudnia 2019 roku w jego pojeździe. Podnoszona więc przez skarżącego kwestia nie ma związku z ustaleniami stanu faktycznego, z oceną wiarygodności dowodów przedłożonych do akt sprawy, lecz związana jest z nadaniem znaczenia ustalonym faktom. Nadanie natomiast określonego znaczenia ustalonym faktom, dokonanie oceny tych okoliczności bądź pominięcie ich jako nieistotnych na etapie rozstrzygania sprawy odnosi się już do przyporządkowania (podciągnięcia) stanu faktycznego pod ogólną normę (regułę) prawną czyli subsumpcji określonej normy prawnej tj. stosowania prawa materialnego i nie ma żadnego związku ze stosowaniem do oceny wiarygodności i mocy dowodów (w kontekście dokonywanych ustaleń faktycznych) w/w przepisów. Wnioski wyciągnięte ze wskazanych ustaleń i kwestionowane przez skarżącego podlegają więc ocenie w kontekście zgłoszonych zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy więc uznać za bezzasadny.

Istota rozstrzygnięcia przedmiotowej apelacji w kontekście naruszenia art. 509 § 1 i 2 k.p.c. sprowadza się zaś do oceny, czy z treści zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności przedłożonych dokumentów w postaci zlecenia naprawy pojazdu i upoważnienia wynikała wola stron zawarcie pomiędzy stronami umowy cesji. Co do zasady umowa przelewu może być zawarta w dowolnej formie, w tym w sposób dorozumiany, jednak z treści umowy powinna dać się wyinterpretować wola obu stron. Z umowy przelewu powinno wynikać przede wszystkim kto jest zbywcą (cedentem), na rzecz kogo roszczenie przenosi (cesjonariusza), jak też jakiej wierzytelności przelew dotyczy, a w przywoływanych przez skarżącego dokumentach tj. zlecenia naprawy pojazdu i upoważnieniu wyżej wskazane okoliczności nie tylko nie wynikały ale, jak słusznie spostrzegł Sąd I instancji, treść tych dokumentów wykluczała zawarcie pomiędzy stronami umowy przelewu. Wskazane bowiem w upoważnieniu zastrzeżenie o zobowiązaniu się zlecającego do pokrycia kosztów naprawy pojazdu oraz innych poniesionych przez warsztat z własnych środków w sytuacji braku odpowiedzialności lub odmowy wypłaty odszkodowania przez właściwy zakład ubezpieczeń (czyli braku możliwości bezgotówkowej naprawy pojazdu) świadczy o braku woli do nabycia kwestionowanych wierzytelności przysługujących pozwanemu względem zakładu ubezpieczeń. Powyższej konstatacji nie zmienia też fakt prowadzenia przez zakład ubezpieczeń korespondencji z powodem w toku postępowania likwidacyjnego, gdyż nie wynikało to przecież z faktu nabycia przez powoda wierzytelności, lecz z umocowania powoda przez pozwanego do reprezentowania jego interesów w postępowaniu likwidacyjnym przed zakładem ubezpieczeń. Mając na względzie powyższe brak jest więc podstaw do przyjęcia, iż Sąd I instancji naruszył przepisy art. 509 k.c., jeśli w przedmiotowej sprawie pomiędzy stronami nie doszło do cesji wskazywanych przez skarżącego wierzytelności.

Mając powyższe na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 135 zł z tytułu zastępstwa procesowego, przy czym omyłkowo nie uwzględniono nadto kosztów korespondencji.