Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 października 2014 roku, w sprawie z powództwa A. Ł. przeciwko A. J. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.465,69 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  obrazę art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na nietrafnym przyjęciu, że wydane pozwanemu A. J. okna były co do ich wymiarów sprzeczne z zawartą umową, podczas gdy strony zawarły umowę sprzedaży zachowując formę pisemną, w ten sposób, że powódka sporządziła i podpisała dokument „Oferta handlowa”, który zawierał istotne elementy umowy, w szczególności precyzyjny opis towaru, wraz z jego wymiarami, natomiast powód ofertę tą przyjął nanosząc na każdej ze stron adnotację (...) oraz składając na każdej z jej stron podpis;

2.  obrazę art. 233 k.p.c. polegającą na pominięciu dowodu w postaci podpisanego przez strony dokumentu „Oferta handlowa”, jak również obrazę art. 328 § 2 k.p.c., a to wobec nie odniesienia się przez Sąd I instancji do wskazanej okoliczności w uzasadnieniu wyroku;

3.  obrazę art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na nietrafnej odmowie przyznania wiarygodności zeznaniom świadka J. Ł., podczas gdy zeznania te korespondują z podpisanym przez strony dokumentem o nazwie „Oferta handlowa”, jak również okolicznością prowadzenia przez pozwanego działalności gospodarczej w branży budowlanej, co pozwala wyprowadzić wniosek, że miał on świadomość treści i znaczenia dokonywanej czynności (stanowiącej potwierdzenie prawidłowości sporządzonego kosztorysu);

4.  obrazę art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na nietrafnym ustaleniu, że okna dostarczone pozwanemu przez powódkę nie nadawały się do uzyskania celu określonego przez zamawiającego, podczas gdy różnice w wymiarach okien są jedynie kilkucentymetrowe, a pozwany miał również możliwość zamontowania okien zamówionych od powódki w przyjęty przez siebie sposób (a różnica odnosiłaby się wyłącznie do sposobu wykonania obróbki okien);

5.  będący konsekwencją powyższego błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nietrafnym przyjęciu, że powódka dostarczyła pozwanemu towar o parametrach odbiegających od zawartej umowy sprzedaży oraz polegający na nietrafnym przyjęciu, że powód nie miał możliwości wykorzystania dostarczonego przez powódkę towaru do uzyskania określonego przez siebie celu.

W oparciu o wskazane zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, tj. zasądzenie na rzecz powódki A. Ł. od pozwanego A. J. kwoty 13.469 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego A. J. na rzecz powódki A. Ł. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za dwie instancje sądowe.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom apelującej, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia.

Zarzuty apelującego dotyczą jedynie uchybień procesowych i sprowadzają się
w istocie do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji w zakresie, a jakim Sąd ustalił, iż wydane pozwanemu A. J. okna nie nadawały się do uzyskania celu określonego przez zamawiającego.

Powódka wśród zarzutów naruszenia prawa procesowego zakwestionowała dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych. Uchybienia w powyższym zakresie skarżąca upatrywała w błędnym przyjęciu, że wydane pozwanemu A. J. okna były co do ich wymiarów sprzeczne z zawartą umową, podczas gdy strony zawarły umowę sprzedaży zachowując formę pisemną, strony podpisały dokument „Oferta handlowa”, który zawierał istotne elementy umowy, w szczególności precyzyjny opis towaru, wraz z jego wymiarami, jak również nietrafnym ustaleniu, że okna dostarczone pozwanemu przez powódkę nie nadawały się do uzyskania celu określonego przez zamawiającego, podczas gdy różnice w wymiarach okien są jedynie kilkucentymetrowe, a pozwany miał również możliwość zamontowania okien zamówionych od powódki w przyjęty przez siebie sposób, a różnica odnosiłaby się wyłącznie do sposobu wykonania obróbki okien. Skarżąca podniosła jednocześnie, iż jak wskazał biegły, dostarczone przez stronę powodową okna są wolne od wad materiałowych, wymiary tych okien odpowiadają przedłożonej ofercie oraz dokonany przez pracownika powódki obmiar wnęk i przygotowana oferta zakładają konieczność zachowania luzów montażowych, co jest zgodne ze sztuką budowlaną.

Z powyższą argumentacją pozwanej nie można się zgodzić. Stanowi ona de facto powtórzenie wątpliwości zgłoszonych w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, które wyczerpująco zostały omówione w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.

Wskazać w tym miejscu należy, że ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Według ugruntowanego w orzecznictwie stanowiska, zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może również polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (post. SN z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99).

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Skarżąca nie przedstawiła jakichkolwiek merytorycznych argumentów, które podważałyby prawidłowość poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń jak i zaskarżonego rozstrzygnięcia. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że zarzut wadliwej oceny dowodów dla swojej skuteczności winien określać jakich to konkretnie uchybień dopuścił się sąd orzekający, naruszając tym samym zasady logicznego rozumowania bądź wskazania doświadczenia życiowego w toku wyprowadzania wniosków w oparciu o przeprowadzone dowody. Osoba skarżąca może zatem tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Mając wskazany wymóg na względzie, skarżąca usiłuje wprawdzie formułować swoje zastrzeżenia w sposób jej odpowiadający, niemniej jednak jedynie pozornie. W przeciwieństwie do Sądu Rejonowego, swoje stanowisko uzasadnia bowiem opierając się wyłącznie na wybiórczo powołanych okolicznościach, bez odniesienia się do całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Powódka powołując się na treść opinii biegłego, zgodnie z którą dostarczone przez stronę powodową okna są wolne od wad materiałowych, wymiary tych okien odpowiadają przedłożonej ofercie oraz dokonany przez pracownika powódki obmiar wnęk i przygotowana oferta zakładają konieczność zachowania luzów montażowych, co jest zgodne ze sztuką budowlaną nie dostrzega, iż z tej samej opinii biegłego wynika, że dostarczone przez powódkę pozwanemu okna były za krótkie od 2 do 6 cm. Pozwany chciał okna bez luzu montażowego, co jak wynika z opinii jest zgodne ze sztuką budowlaną. Powódka dostarczyła okna o wymiarach uwzględniających luz także przy parapecie. Biegły wskazał dalej, co umknęło uwadze powódki, że zamontowanie dostarczonych okien zgodnie z życzeniem klienta przy dopasowaniu ich do parapetu nie byłoby możliwe.

Oceny tej nie zmienia fakt podpisania przez strony dokumentu o nazwie „Oferta handlowa”, bowiem okoliczności, które miałyby zostać ustalone w oparciu o powołany dowód były między stronami bezsporne, co znalazło odzwierciedlenie na kartach uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd meriti słusznie wskazał, że pozwany miał określone zamówienie i strona powodowa znała jego życzenia. Zatem Sąd słusznie uznał, że w tej sytuacji powódka dostrzegając jego konsekwencje albo powinna odmówić przyjęcia zamówienia, albo poczynić stosowne zastrzeżenia w tym zakresie, czego nie uczyniła. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji wedle którego choć okna dostarczone nie mają wad materiałowych, spełniają wymagania techniczne uznać należy, że nie odpowiadają zamówieniu, a ich montaż wiązałby się z koniecznością podejmowania dodatkowych działań, których z założenia nie życzył sobie zamawiający. Uwadze Sądu nie umknął przy tym wniosek płynący z opinii biegłego, iż o ile same okna nie straciłyby może na estetyce, to niwelowanie różnej wielkości szczelin poprzez ich dodatkową zabudowę mogłoby być już dostrzegalne. Skoro zatem wolą pozwanego było zamontowanie okien bezpośrednio na parapecie i jak najściślejsze dopasowanie pozostałych elementów, to nie można się zgodzić z twierdzeniami strony powodowej, że istniała możliwość zamontowania okien w taki sposób, tj. odpowiadający zamówieniu, a tym samym uniemożliwiało realizację jego celu. Sąd Okręgowy ocenę tą podziela w całej rozciągłości, nie dostrzegając w niej jakiejkolwiek nieprawidłowości.

Zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. również jest chybiony. Sąd Okręgowy podziela dominujące w judykaturze stanowisko, iż strona może powołać się na zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia i zarzut taki można ocenić jako zasadny, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wskazanych w art. 328§2 k.p.c. zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej. Niemożność przeprowadzenia takiej kontroli miałaby miejsce, gdyby sąd odwoławczy nie był w stanie dokonać oceny toku wywodu, który doprowadził sąd pierwszej instancji do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2009 r., I UK 129/09, LEX nr 558286 , z dnia 30 września 2008 r., II UK 385/07, Lex nr 741082, z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 460/98, OSNC 2000/5/100 oraz z dnia 26 lipca 2007 r., V CSK 115/07, M. Prawn. 2007/17/930). Okoliczność pominięcia przez Sąd I instancji dowodu z postaci „Oferty handlowej” nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia, bowiem okoliczności faktyczne, które miałyby być przedmiotem dowodu były między stronami bezsporne, co znalazło odzwierciedlenie w treści uzasadnienia. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku posiada wszystkie niezbędne elementy konstrukcyjne, co umożliwia dokonanie kontroli instancyjnej orzeczenia sądu pierwszej instancji.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powódki.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).