Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 października 2017 r., Sąd Rejonowy w Skierniewicach oddalił powództwo (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W. przeciwko A. A. o zapłatę.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości i zarzucając Sądowi Rejonowemu uniemożliwienie jej domagania się od pozwanego całości dochodzonego powództwem roszczenia.

W oparciu o tak sformułowany zarzut, apelujący wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację, pozwany domagał się jej oddalenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka, podlega oddaleniu.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, w którym zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c., apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast, w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W ocenie Sądu odwoławczego, rozstrzygnięcie Sądu instancji odpowiada prawu i jako takie, musi się ostać. Podniesiony przez stronę apelującą zarzut, jakoby Sąd Rejonowy pozbawił ją możliwości domagania się od pozwanego roszczenia dochodzonego pozwem, nie zasługiwał na uwzględnienie, nie jest bowiem niczym innym, niż nieuprawnioną polemiką z prawidłowym orzeczeniem Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym strona powodowa nie udowodniła roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości, nie przedstawiła bowiem dowodów na poparcie swoich twierdzeń, do czego była zobowiązana zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, wyrażoną w art. 6 k.c.

Jak słusznie stwierdził Sąd I instancji, strona powodowa udowodniła jedynie, że pozwany ubiegał się o udzielenie mu kredytu na zakup towarów/usług, nie przedłożyła natomiast dokumentów, które pozwoliłyby na poczynienie nieobarczonych jakimikolwiek wątpliwościami ustaleń, iż do zawarcia tej umowy w ogóle doszło. Załączone do pozwu umowa kredytu oraz harmonogram spłaty kredytu nie zostały opatrzone niczyim podpisem –ani kredytobiorcy, ani kredytodawcy, z kolei wyciąg z ksiąg bankowych, określający wysokość zobowiązania pozwanego, ma na gruncie procedury cywilnej moc prawną równą dokumentowi prywatnemu. Innymi słowy, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. W sytuacji, gdy pozwany kwestionuje zasadność pozwu, moc dowodowa wyciągu z ksiąg bankowych powoda jest niewystarczająca, aby uznać dochodzone pozwem roszczenie za udowodnione.

W świetle powyższych okoliczności, Sąd II instancji nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji, w związku z czym, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił ją jako bezzasadną.