Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie z powództwa K. B. przeciwko (...) S.A. w W. o zadośćuczynienie Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w punkcie 1. zasądził od pozwanego na rzecz powódki: a. kwotę 6.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, b. kwotę 1.820 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a w punkcie 2. oddalił powództwo w pozostałej części.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka, skarżąc go w zakresie punktu 2. oddalającego powództwo co do kwoty 2.000 zł. Wskazanemu orzeczeniu apelująca zarzuciła naruszenie art. 445 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, że zasądzona na rzecz powódki kwota zadośćuczynienia w wysokości 6.500 zł zamiast 8.500 zł, stanowi sumę adekwatną do doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, co skutkowało zasądzeniem zadośćuczynienia w niższej wysokości.

Apelująca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwoty 8.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na terminie rozprawy apelacyjnej w dniu 23 czerwca 2014 r. pełnomocnik powódki podtrzymał swe stanowisko w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest w pełni zasadna i skutkuje zmianą zaskarżonego orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu należnym powódce oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, które stanowiły również podstawę do orzekania w postępowaniu apelacyjnym. Sąd I instancji przeprowadził bowiem postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i dokonał trafnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Efektem kontroli instancyjnej jest zaś zmiana wynikająca z odmiennej oceny skutków zdarzenia z dnia 22 czerwca 2011 r., które zostały jednak precyzyjnie opisane, a stan faktyczny rzetelnie zrekonstruowany w pisemnych motywach wskazanego orzeczenia.

W ocenie Sądu odwoławczego rację ma powódka zgłaszając zarzut naruszenia art. 445 § 1 k.c. i podnosząc, że przyznana na jej rzecz kwota zadośćuczynienia jest rażąco niewspółmiernie niska w stosunku do doznanej krzywdy. Zdaniem Sądu odwoławczego, dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenia rozmiarów doznanej przez powódkę krzywdy, a w konsekwencji oszacowania adekwatnej kwoty zadośćuczynienia, Sąd I instancji niedostatecznie wnikliwie rozważył całokształt negatywnych skutków przedmiotowego wypadku, w szczególności w kontekście wykonywanego przez powódkę zawodu stomatologa i odczuwanych nadal przez powódkę dolegliwości bólowych. Wprawdzie jak wynika z opinii biegłej w zakresie rehabilitacji medycznej u powódki już przed wypadkiem rozwijała się choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, to jednak należy zauważyć, że to właśnie uraz doznany wskutek wypadku ujawnił chorobę samoistną i przyspieszył wystąpienie jej objawów. Nie wykluczone zaś, że gdyby nie ten uraz to obecnie odczuwane przez powódkę dolegliwości bólowe mogłyby w ogóle nie wystąpić lub też mogłyby się pojawić, ale później i w mniejszym nasileniu. Sąd I instancji nie poddał dostatecznie wnikliwej ocenie w kontekście art. 445 k.c., że choć po wypadku stan zdrowia powódki uległ poprawie to obecnie powódka znowu odczuwa dolegliwości bólowe co w sposób istotny i zdecydowany pogarsza komfort wykonywania pracy stomatologa i obniża poziom jej codziennego życia. Mając powyższe okoliczności na uwadze, a także uwzględniając szczegółowo przytoczone już przez Sąd I instancji argumenty, należy stwierdzić, że adekwatna do rozmiaru i charakteru doznanej przez powódkę krzywdy jest kwota 10.000 zł. Kwota ta stanowi odpowiednią rekompensatę doznanej przez powódkę niemajątkowej szkody na osobie.

Konkludując, wskutek wypadku z dnia 22 czerwca 2011 r. powódka doznała szkody o charakterze niematerialnym, której naprawienie wymaga przyznania jej zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł, a nie jak uznał Sąd I instancji w kwocie 8.000 zł. Uwzględniając zaś wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w kwocie 1.500 zł zasądzeniu na rzecz powódki podlegać powinna kwota 8.500 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok poprzez podwyższenie zasądzonej w punkcie 1a. kwoty 6.500 zł do kwoty 8.500 zł tytułem zadośćuczynienia, pozostawiając bez zmian rozstrzygniecie w przedmiocie odsetek. Wobec uwzględnienia powództwa w całości uchyleniu podlegać musiał punkt 2. zaskarżonego wyroku.

Zmiana rozstrzygnięcia co do głównego przedmiotu sporu skutkować musiała modyfikacją orzeczenia w przedmiocie kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego. Powódka wygrała spór w całości. Z tego względu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. należało zasądzić na jej rzecz od pozwanego kwotę 2.742 zł (a nie jak uznał Sąd I instancji kwotę 1.820 zł). Na powyższą kwotę składają się: 425 zł tytułem opłaty od pozwu, 1.200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 1.100 tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 400 zł, na którą składają się: 100 zł tytułem opłaty od apelacji i 300 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powódki obliczonego na podstawie § 6 pkt 3 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.