Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu:

1. zasądził od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) SA z siedzibą we W. kwoty:

a. 3.086,51 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

b. 307,50 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3. zasądził od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) SA z siedzibą we W. kwotę 1.395 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

4. nakazał pobrać od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 1.286 złotych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 2847,25 zł, tj. co do kwoty 239,26 zł. z ustawowymi odsetkami i ustawowymi za opóźnienie od 9.07.2015 r. do dnia zapłaty i w pkt 1 b w całości oraz co do kosztów procesu i kosztów tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Skarżący podniósł następujące zarzuty:

- naruszenia art. 822 k.c., art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 361 § 2 k.c., poprzez wadliwą wykładnię polegającą na ustaleniu, że poniesienie kosztów opinii prywatnej pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, także naruszenia art. 822 k.c., 824 ¹ § 1 k.c. poprzez zasądzenie zawyżonego odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu;

- naruszenia art. 509 k.c. przez uwzględnienie powództwa w zakresie kosztów opinii prywatnej bez zbadania, czy wierzytelność z tego tytułu przysługiwała bezpośrednio poszkodowanemu, a zatem, czy została objęta przelewem.

- naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów poprzez bezzasadne uznanie, że cesja obejmuje wierzytelność przyszłą w postaci wierzytelności o zwrot kosztów sporządzenia kalkulacji prywatnej, co do której nie wiadomo czy w ogóle powstała. Naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przejawia się także w braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, przejawiającego się tym, że Sąd i instancji bezkrytycznie oparł się na opinii biegłego w zakresie kosztów naprawy wyłącznie o części O i pominął treść opinii uzupełniającej, zgodnie z którą, można było dokonać skutecznej naprawy z zastosowaniem części O w postaci wytłumienia drzwi przednich i tylnych prawych w cenie po 48,- zł. netto oraz kleju P w cenie 50,- zł. netto, biorąc pod uwagę wiek pojazdu w dacie szkody (ponad 10 lat) i charakter tych części które są częściami oryginalnymi, nie mają ponadto żadnego wpływu na bezpieczeństwo i estetykę pojazdu. Biegły stwierdził także, że naprawa powyższa przywróci stan poprzedni pojazdu.

W konkluzji pozwany wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Nie potwierdził się zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c..

Sąd I instancji w sposób wszechstronny ocenił materiał dowodowy i na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. W orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 roku, II URN, publ. OSNC 1980 nr 10 poz. 200).

W orzecznictwie podkreśla się również, że kwestionowanie dokonanej przez Sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (zob. postanowienie SN z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, publ. Program Komputerowy Lex nr 53136).

W realiach przedmiotowej sprawy pozwany nie wykazał, że Sąd Rejonowy wyprowadził z materiału dowodowego wnioski, które są nielogicznie i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, dlatego uznać należy, że ocena Sądu Rejonowego nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i nie została skutecznie podważona. W szczególności, nie budzi zastrzeżeń przyjęcie przez Sąd I instancji jako punktu wyjścia przy ocenie wysokości odszkodowania, wyceny kosztów naprawy pojazdu w wariancie uwzględniającym ceny nowych części zamiennych sygnowanych logo producenta. Biegły przekonywująco wyjaśnił, iż z wyjątkiem wytłumienia drzwi przednich i tylnych prawych oraz kleju, brak jest w ofercie rynkowej części alternatywnych dla modelu samochodu będącego przedmiotem opinii. Co prawda biegły wskazał, że naprawa pojazdu z użyciem wymienionych części przywróciłaby stan poprzedni i nie miałaby wpływu na jego bezpieczeństwo bądź estetykę, jednakże w ocenie Sądu Okręgowego nie stanowi to argumentu na rzecz dokonania ujemnej korekty wyceny naprawy z zastosowaniem części nieoryginalnych.

Dla uzasadnienia tego stanowiska należy odwołać się do dominującego w orzecznictwie poglądu, zgodnie z którym poszkodowanemu przysługuje pełne prawo do odszkodowania ustalonego według cen części oryginalnych pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu, niezależnie od wieku pojazdu, stanu jego wyeksploatowania i tego, że w obrocie dostępne są również tzw. części alternatywne, a więc najogólniej je określając części zamienne nie będące częściami oryginalnymi. Dzięki naprawie dokonanej z wykorzystaniem części oryginalnych stan samochodu jest pod względem technicznym, użytkowym, trwałości i estetyki najbardziej zbliżony do jego stanu sprzed kolizji, co odpowiada zasadzie pełnego odszkodowania.

Chybione są także pozostałe zarzuty, w ramach których skarżący kwestionuje zasadność przyznania powodowi zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy powypadkowej pojazdu sporządzonej w postępowaniu przedsądowym.

W tym miejscu trzeba podkreślić, że w orzecznictwie słusznie przyjmuje się, iż odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwiania zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody (zob. uchwałę SN z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, OSNC rok 2005, nr 7-8, poz. 117).

W sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie nie budzi zastrzeżeń konkluzja Sądu Rejonowego, że sporządzenie prywatnej ekspertyzy w postępowaniu przedsądowym było koniecznością wobec przesłanek dotyczących odpowiedzialności pozwanego i jej wysokości. Ustalenie rzeczywistych kosztów naprawy wymagało posiadania wiedzy specjalistycznej, którą powód nie dysponował. W sytuacji zatem, gdy pozwany odmówił wypłaty pełnej kwoty odszkodowania, weryfikacja zasadności jego stanowiska uzasadniała potrzebę odwołania się do fachowej opinii. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że wnioski zawarte w prywatnej ekspertyzie zamówionej przez powoda w przeważającej części tj. kosztów przywrócenia stanu poprzedniego, znalazły ostatecznie potwierdzenie w opinii biegłego sądowego.

Nie można również podzielić wątpliwości pozwanego co do czynnej legitymacji procesowej, w zakresie dochodzonych przez powoda kosztów wzmiankowanej opinii prywatnej. W niniejszej sprawie przedmiotem kolejnych umów cesji były wszelkie wierzytelności, jakie wiążą się ze szkodą komunikacyjną z dnia 30 maja 2015 roku, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd objęty aktualnym postępowaniem. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkiego rodzaju roszczenia o charakterze cywilnym, których podstawą jest odpowiedzialność deliktowa pozwanego w związku z opisanym zdarzeniem. Mając na uwadze, że poniesione przez powoda koszty prywatnej ekspertyzy pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 30 maja 2015 roku uznać należało, że wolą stron umów cesji było przelanie na rzecz powoda wszystkich roszczeń odszkodowawczych, z jakimi wystąpił on w rozpoznawanej sprawie. Skoro zaś pozwany twierdzi, że zamiar stron i cel umów był inny, powinien tę okoliczność wykazać, czego jednakże nie uczynił.

Wreszcie, niezrozumiałe są wyrażone w apelacji wątpliwości co do tego, czy przedmiotowa opinia prywatna w ogóle powstała. W odpowiedzi na to wskazać trzeba, iż powód już do pozwu załączył jej kserokopię, co czyni zarzuty pozwanego w tym zakresie całkowicie gołosłownymi.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 2 pkt 2 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U.2015.1800 ze zm.). Na koszty te złożyła się kwota 135 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Biorąc pod uwagę stopień zawiłości sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika powoda w postępowaniu apelacyjnym, a w szczególności fakt, iż postępowanie apelacyjne zakończyło się na pierwszym terminie rozprawy, zaś w jego toku nie było prowadzone postępowanie dowodowe, brak było podstaw do ustalenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości innej niż minimalna, przewidziana przepisami wyżej wskazanego rozporządzenia.