Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 października 2020 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa C. 2 Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu z siedzibą w W. przeciwko E. P. o zapłatę kwoty 3.225,06 zł:

1.  zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.225,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 lutego 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła pozwana zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 205 ³ § 2 kpc i art. 5 kpc poprzez doręczenie odpowiedzi na sprzeciw bez pouczenia oraz bez zobowiązania do złożenia pisma przygotowawczego i rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym, co skutkowało niemożnością obrony swoich praw, a w konsekwencji nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 kpc;

2. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 117 § 5 kpc poprzez nieustanowienie pełnomocnika z urzędu, mimo iż choroby, w tym depresja powodują, że skarżąca nie jest zdolna do samodzielnego działania co skutkowało niemożnością obrony swoich praw, a w konsekwencji nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 kpc;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a/ art. 509 kc poprzez błędną wykładnię i bezpodstawne przyjęcie, że powód dokonał skutecznego nabycia wierzytelności od cedenta, podczas gdy (...) S.A. nie był uprawniony do reprezentacji cedenta w celu zbycia w jego imieniu wierzytelności a w konsekwencji bezpodstawne przyjęcie, że powodowi przysługuje wymagalna wierzytelność w stosunku do pozwanej;

b/ art. 96 kc poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że GetBack posiadał upoważnienie do zbycia w imieniu funduszu wierzytelności, podczas gdy brak jest podstaw do przyjęcia, że fundusz udzielił (...) S.A. pełnomocnictwa materialnego obejmujące również upoważnienie do zbywania wierzytelności a nie do nabywania w imieniu funduszu wierzytelności lub ich puli;

c/ art. 385 ¹ § 1 kc w zw. z art. 385 ¹ § 2 kc poprzez niezastosowanie mimo iż postanowienia umowy pożyczki kształtują prawa i obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy i w konsekwencji błędnego przyjęcia, że wszystkie postanowienia umowy wiążą pozwaną;

d/ art. 720 § 1 kc poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że ukształtowanie stosunku pożyczki, w którym pozwana ma oddać kwotę ponad dwukrotnie wyższą niż otrzymana stanowi o normalnym ukształtowaniu stosunku prawnego mimo, że takie ukształtowanie nie odpowiada podstawowym cechom charakterystycznym dla obowiązującego w systemie modelu pożyczki;

4. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, w tym zarzut co do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, tj.:

a/ art. 233 § 1 kpc poprzez zaniechanie wszechstronnego rozpoznania materiału dowodowego zebranego w sprawie i wyprowadzenie wniosku z niego niewynikającego, a mianowicie ustalenie faktu, iż doszło wypowiedzenia umowy pożyczki, podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki zostało nadane do pozwanej lub odebrane przez pozwaną;

b/ art. 233 § 1 kpc poprzez sprzeczność istotnych ustaleń z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie przez przyjęcie, że umowa jasno określa co się składa na koszt pożyczki mimo, iż suma wymienionych kosztów pożyczki w umowie jest niższa niż wskazany w umowie całkowity koszt pożyczki;

c/ art. 232 kpc poprzez naruszenie reguł rozkładu ciężaru dowodowego powodujące, że podstawą rozstrzygnięcia są nieudowodnione twierdzenia powoda.

W związku z tym skarżąca wniosła o uchylenie wyroku w całości i zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu ewentualnie o zmianę wyroku przez oddalenie powództwa w całości.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powódki tylko w części zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy. Zarzuty apelacji koncentrują się wokół stanowiska Sądu I instancji, wedle którego powód nie wykazał zasadność powództwa tak co do zasady, jak i co do wysokości. W tej kwestii za zasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut naruszenia art. 385 ¹ § 1 kc w zw. z art. 385 ¹ § 2 kc poprzez niezastosowanie mimo, iż postanowienia umowy pożyczki kształtują prawa i obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy i w konsekwencji błędnego przyjęcia, że wszystkie postanowienia umowy wiążą pozwaną. W ocenie Sądu Okręgowego za abuzywny należało uznać zapis punktu 10 umowy pożyczki z dnia 9 lutego 2017 r. przewidujący prowizję operacyjną w wysokości 836,63 zł. W słowniku umowy kredytodawca stwierdził, że prowizja operacyjna to opłata należna kredytodawcy z tytułu obsługi pożyczki, jej wysokość uzależniona jest od kwoty pożyczki i długości okresu na jaki pożyczka została udzielona. Kredytodawca nie wyjaśnia w jaki sposób ustalana jest wysokość tej prowizji
( np. procentowo ? ) oraz co należy rozumieć przez czynności związane z obsługą pożyczki. Jednocześnie umowa przewiduje również prowizję za udzielenie pożyczki w wysokości 319 złotych. W ocenie Sądu Okręgowego prowizja operacyjna mimo, że mieści się w limicie pozaodsetkowych kosztów kredytu przewidzianych art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, nie może być uznana za wiążącą pozwaną, bowiem jej wysokość i niedookreśloność pozwalają na stwierdzenie, że jest to niedozwolone postanowienie umowne.

Dlatego w tym zakresie Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu I instancji oddalając powództwo w tym zakresie na podstawie art. 386 § 1 kpc.

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy nie naruszył wskazanych w apelacji przepisów procedury, w tym zwłaszcza nie nastąpiła nieważność postępowania z powodu nieustanowienia dla pozwanej pełnomocnika z urzędu, bowiem zgodnie z treścią art. 5 § 1 kpc w razie uzasadnionej potrzeby sąd może udzielić stronom niezastępowanym przez adwokata, czy radcę prawnego niezbędnych pouczeń co do czynności procesowych. Pełnomocnika z urzędu ustanawia się dla strony nieporadnej, zaś pozwana składała w sprawie pisma procesowe w ustawowych terminach, prawidłowo sformułowane, zawierające wnioski dowodowe. Nie zmienia tego stanowiska fakt, że w postepowaniu odwoławczym ustanowiono dla pozwanej pełnomocnika z urzędu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie oddalił apelację na podstawie art. 385 kpc. Na podstawie art. 102 kpc nie obciążył pozwanej kosztami postępowania apelacyjnego mając na uwadze ciężką sytuację finansową pozwanej, a także ze względu na to, że pozwana działała w przekonaniu o słuszności swoich twierdzeń, które częściowo okazały się zasadne. Na podstawie § 8 pkt 3 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715), Sąd orzekł o kosztach pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu.