Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 października 2022 roku w sprawie z powództwa Miasta Ł. przeciwko P. J., S. J., N. J., o opróżnienie lokalu mieszkalnego, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

nakazał P. J., S. J., N. J., aby opróżnili wraz z mieniem do nich należącym i wydali Miastu Ł. lokal mieszkalny numer (...) położony w Ł. przy ulicy (...);

orzekł, że P. J., S. J., N. J. nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

nie obciążył pozwanych kosztami procesu.

Pozwani w swej apelacji zaskarżyli wyrok w części uwzględniającej powództwo powoda, to jest odnośnie jego sentencji dotyczącej punktów: pierwszego (1) w przedmiocie nakazania P. J., S. J., N. J. ,aby opróżnili wraz z mieniem do nich należącym i wydali Miastu Ł. lokal mieszkalny numer (...) położony w Ł. przy ulicy (...) oraz drugiego (2) na okoliczność orzeczenia ,że P. J., S. J., N. J. nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu z wyłączeniem punktu trzeciego (3) na okoliczność nie obciążania pozwanych kosztami procesu.

Pozwani zarzucili skarżonemu rozstrzygnięciu:

naruszenie dyrektywy zawartej w art. 327 ¹ par. l pkt. lit. 2 k.p.c. poprzez nie wykazanie w uzasadnieniu wyroku na jakich dowodach Sąd orzekający oparł swoje rozstrzygnięcie, jakie dowody uznał za wiarygodne, a którym wiarygodności odmówił nie wyjaśniając dokładnie podstawy prawnej w drodze interpretacji z zachowaniem przyjętych i utrwalonych w polskim prawie metod interpretacji prawa;

naruszenie normy wynikającej z treści art. 3 k.p.c. w związku z art.232 k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że żądanie przez powoda opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ulicy (...) jest całkowicie zasadne wobec solidarnie pozwanych w sytuacji jego nieudowodnienia na zasadzie ogólnie przyjętych norm w postępowaniu cywilnym w tego rodzaju sprawach;

naruszenie normy wynikającej z treści art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. poprzez niedopuszczalne przyjęcie przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny, że domaganie się opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ulicy (...) przez stronę powodową jest zasadne w stosunku do solidarnie pozwanych w sytuacji w której w żaden sposób przewidziany prawem nie zostało ono wykazane ani udowodnione wobec nich w sposób właściwy w sprawie o sygnaturze akt III C 535/2022 roku;

naruszenie normy wynikającej z treści art. 324 par. 3 k.p.c. w związku z art.78 par. l k.c. oraz art 330 par. l k.p.c. poprzez niedopuszczalne przyjęcie przez Sąd Rejonowy dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny, że wyrok z dnia 22 września 2022 roku wydany przez asesora sądowego B. Ś. w imieniu tegoż Sądu wobec solidarnie pozwanych spełnia stosowne wymagania w zakresie właściwego podpisania jego pod sentencją i uzasadnieniem przez niego w sprawie dla istnienia i ważności w obrocie prawnym w sprawie o sygnaturze akt III C 535/20 roku;

naruszenie normy wynikającej z treści art. 233 par. l k.p.c. przez niedokonanie wszechstronnej analizy dowodów bez uwzględnienia zgromadzonego materiału procesowego w niniejszym postępowaniu sądowym w całości przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny poprzez przekroczenie granicy ich swobodnej oceny w sposób wybiórczy z pominięciem zasad braku logi i wiedzy na okoliczność powiązaniu faktów i zdarzeń w konfrontacji z dowodami i doświadczeniem życiowym na podstawie zgromadzonych dokumentów, a mianowicie:

odnośnie nie posiadania stosownego umocowania przedstawiciela Miasta Ł.- Zarządu Lokali Miejskich do dokonywania czynności w jego imieniu na okoliczność możliwości dokonywania eksmisji z lokalu mieszkalnego w stosunku do solidarnie pozwanych w imieniu powoda wbrew obowiązującemu prawu z naruszeniem z art. 38 k.c. w związku z art. 5 k.c. co w konsekwencji doprowadziło do wyrządzenia szkody materialnej i moralnej skarżących na podstawie art 416 k.c. w związku z art.417 ¹ par.4 k.c. w stosunku do nich w niniejszej sprawie;

wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny w postępowaniu sądowym przez asesora sądowego B. Ś. w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie III C 535/2022 roku poprzez zastąpienie podpisania jego sentencji i uzasadnienia parafą, a nie formą podpisu przez co, naruszony został art.78 par. l k.c. w związku z art.324 par.3 k.p.c. oraz art.330 par. l k.p.c. związku z art. 244 k.p.c. stanowiącego jego podstawę dla poprawności i ważności w przedmiotowej spawie:

naruszenie normy wynikającej z treści art.158 par. l k.p.c. w związku z art.78 par. l k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny, że protokół z ogłoszenia orzeczenia z dnia 20 października 2022 roku wobec solidarnie pozwanych spełnia warunki w zakresie ważności na okoliczność ogłoszenia wyroku został poprawnie podpisane przez asesora sądowego składu orzekającego w sprawie o sygnaturze akt III C 535/22 roku;

naruszenie normy wynikającej z treści art 485 par. l pkt 3 k.p.c. w związku z art. 455 kodeksu cywilnego poprzez przyjęcie przez Sąd wyrokujący, że wezwania do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu wobec pozwanych stanowią dowód istnienia zobowiązania w sytuacji wadliwości ich podpisania przez stronę powodową;

naruszenie normy wynikającej z treści art 199 par. li 3 k.p.c. w związku z par.3 k.p.c. oraz 2 ust.2 ustawy o samorządzie gminnym poprzez niedopuszczalne przyjęcie przez Sąd orzekający, że Miasto Ł. ma osobowość prawną i zdolność sądową występowania w stosunku do solidarnie pozwanych w imieniu Gminy M. Ł.;

naruszenie normy wynikającej z treści art.379 par.4 k.p.c. z powodu tego, że skład orzekający w sprawie o sygnaturze akt III C 535/22 roku był sprzeczny z przepisami prawa z uwagi na to, że asesor sądowy w osobie B. Ś. nie ma statusu asesora sądowego a tym samym sędziego i w ogóle winień być odsunięty od orzekania w związku z tym, iż obecna Krajowa Rada Sądownictwa, jako element sine qua non w zakresie procedury powoływania sędziów, asesorów sądowych przez Prezydenta RP nie jest tym organem, o którym stanowi art. 79 Konstytucji RP a to oznacza i prowadzi to w konsekwencji do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art.45 ust.1 Konstytucji RP w związku z art 47 Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art.6 ust. Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przy orzekaniu przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej wobec solidarnie pozwanych a zatem wydany wyrok z dnia 20 października 2022 roku wobec pozwanych nie istnieje w obrocie prawnym.

W konkluzji pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku przez odrzucenie pozwu w całości i zasądzenie kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych na rzecz solidarnie pozwanych tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym, a w razie nie uwzględnienia tego wniosku o uchylenie wyroku w całości i zniesienie postępowania w zakresie objętego jego nieważnością bądź ewentualne przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego jej rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem kosztach instancji odwoławczej.

Ponadto pozwani wnieśli o rozpoznanie apelacji na posiedzeniu jawnym w składzie trzech sędziów, przez Sąd Okręgowy nie podlegający zależności terytorialnej Sądu Apelacyjnego w Łodzi, z uwagi na możliwe nieformalne powiązania Sadu Okręgowego w Łodzi z Sądem I instancji - co w ocenie pozwanych może prowadzić do nadinterpretacji prawa i korupcji orzeczniczej. W ocenie skarżących, w sprawie zachodzą istotne zagadnienia prawne oraz kwestie wymagające dokonania wykładni przepisów postępowania i prawa materialnego i rzeczowego, które mają znaczenie w tym postępowaniu sądowym przy wydaniu wyroku.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie tychże kosztów liczonych od dnia uprawomocniania się wyroku do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanych okazała się częściowo zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku.

Sąd Odwoławczy w całości podziela ustalenia Sądu pierwszej instancji oraz przyjętą podstawę prawną rozstrzygnięcia, unikając zbędnych powtórzeń przyjmuje je za własne.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego przez skarżącego zarzutu naruszenia przepisu art. 327 1 § 1 k.p.c. Należy wskazać, że w orzecznictwie ukształtowanym jeszcze na podstawie art. 328 § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 7 listopada 2019 r. przyjmowało się, iż mankamenty dotyczące treści uzasadnienia orzeczenia podlegającego zaskarżeniu apelacją z reguły nie należą do tego rodzaju uchybień, które mogą mieć wpływ na wynik sprawy, ponieważ uzasadnienie wyraża jedynie motywy wcześniej podjętego rozstrzygnięcia (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2010 r., sygn. akt II UK 148/09). Z tego względu powołanie się na naruszenie art. 327 1 § 1 k.p.c. (przed dniem 7 listopada 2019 r. – art. 328 § 2 k.p.c. określającego niezbędne elementy uzasadnienia wyroku) jest usprawiedliwione tylko w wyjątkowych wypadkach, gdy uzasadnienie sądu I instancji jest na tyle wadliwie, że uniemożliwia przeprowadzenie instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego wyroku (podobnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2021 r., (...) 45/21, LEX nr 3112371 i powołane tam orzecznictwo). W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu wyroku, na jakich dowodach oraz podstawie prawnej oparł swoje rozstrzygnięcie. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku jest zatem możliwa.

Bezpodstawnie zarzucają powodowie naruszenie normy wynikającej z treści art. 324 par. 3 k.p.c. w związku z art.78 par. l k.c. oraz art 330 par. l k.p.c. Wyrok z dnia 22 września 2022 roku wydany przez Sąd w osobie asesora sądowego spełnia stosowne wymagania w zakresie właściwego podpisania jego pod sentencją i uzasadnieniem.

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej nie doszło do naruszenia art. 199 par. li 3 k.p.c. w związku z par.3 k.p.c. oraz 2 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, bowiem Miasto Ł. ma osobowość prawną i zdolność sądową występowania w stosunku do solidarnie pozwanych w imieniu Gminy M. Ł..

Bezzasadny okazał się zarzut braku umocowania pełnomocnika powoda do reprezentacji w niniejszym postępowaniu Miasta Ł. - Zarząd Lokali Miejskich. Do pozwu z dnia 16 maja 2022 r. zostało załączone pełnomocnictwo oraz zarządzenie Prezydenta Miasta Ł..

Nie doszło również do naruszenia art.379 par.4 k.p.c. Zaznaczyć należy, że kwestię nieważności postępowania w sprawie o sygnaturze akt III C 535/22 Sąd Okręgowy miał obowiązek rozważenia z urzędu, na podstawie art. 378 § 1 k.p.c., zaś zarzut pozwanych sprowadza się do twierdzenia, że referent niniejszej sprawy został powołany przez Krajową Radę Sądownictwa, której decyzje kwestionuje Sąd Najwyższy.

Sąd Najwyższy w uchwale połączonych Izb Cywilnej, Karnej oraz Pracy i (...) z dnia 23 stycznia 2020 r. (sygn. akt (...) I-4110- (...), LEX 2784794) stwierdził m.in., że: sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018.poz. 3), jeżeli wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Poglądu tego nie można przełożyć wprost na sytuację asesorów sądowych. Podnieść w tym miejscu należy, że w uzasadnieniu przywołanej uchwały Sąd Najwyższy podkreślił, iż przedmiotem jego wykładni nie były przepisy „dotyczące sposobu powoływania sędziów ani też przepisy dotyczące ich statusu”. Wątpliwości Sądu Najwyższego dotyczyły wpływu wadliwości procesu wskazywania kandydata na urząd sędziego przez KRS po zmianach w ustroju tej Rady wprowadzonych ustawą z 8 grudnia 2017r. Rozstrzygane wątpliwości wynikały ze zmian w przepisach rozwijających unormowania konstytucyjne, sposobu działania KRS oraz dalszych etapów procedury powołania na urząd sędziego przeprowadzonych od końca 2017r. Analizowane przez Sąd Najwyższy zasady i przepisy odnoszą się do procedury powołania sędziów, nie zaś mianowania asesora sądowego. Odwołanie się przez skarżących w sposób ogólny do poglądów Sądu Najwyższego zaprezentowanych w uzasadnieniu cytowanej uchwały nie może stanowić wystarczającej podstawy do stwierdzenia przez Sąd Okręgowy, że zachodziły podstawy do zastosowania art. 386 § 2 k.p.c..

Różny status sędziego i asesora nie może też wpływać na zróżnicowanie mocy prawnej wyroków wydawanych przez sędziów i asesorów sądowych w imieniu Rzeczpospolitej Polski, bowiem na gruncie art. 135 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2072) w zakresie orzekania asesorzy sądowi są niezawiśli i podlegają (tak jak sędziowie) tylko Konstytucji oraz ustawom. Zgodnie z art. 33a ust. 14 i 15 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury oraz art. 106i ust. 1 u.s.p. asesorzy sądowi są mianowani przez Prezydenta RP na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, jednak udział Krajowej Rady Sądownictwa w procesie nominacyjnym sprowadza się jedynie do podjęcia ewentualnej uchwały o sprzeciwie wobec mianowania egzaminowanego aplikanta sędziowskiego, na co (...) ma termin dwumiesięczny. Nie podjęcie takiej uchwały skutkuje obowiązkiem wystąpienia z wnioskiem o mianowanie asesora sądowego. Ponadto od uchwały tego typu przysługuje środek odwoławczy do Sądu Najwyższego. Krajowa Rada Sądownictwa nie decyduje również o miejscu sprawowania urzędu, gdyż to zależy od wyboru egzaminowanego aplikanta, a przede wszystkim uzyskany przez niego wynik egzaminu sędziowskiego. Który ma wpływ na jego pozycję na liście klasyfikacyjnej. Mając na uwadze, że Krajowa Rada Sądownictwa w procesie mianowania asesorów sądowych pełni niewielką rolę, a ponadto pozycja ustrojowa asesora sądowego sprowadza się do umożliwienia weryfikacji kandydata na urząd sędziego, uznać należy, że nie sposób stosować wykładnię Sądu Najwyższego wprost do instytucji asesora sądowego, którego cechy osobowościowe, umiejętności praktyczne oraz teoretyczne mają właśnie podlegać weryfikacji na drodze orzekania przed ostatecznym objęciem urzędu sędziego. Weryfikacja ta powinna również dotyczyć takich cech jak bezstronność, niezależność i niezawisłość, które odnoszą się do sądu i sędziego, a na problem z takimi cechami poszczególnych składów sądów nacisk kładzie Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniu, dopatrując się niebezpieczeństwa ich braku w sytuacji gdy w procesie nominacyjnym brała udział Krajowa Rada Sądownictwa, obsadzona w sposób określony w aktualnie obowiązujących przepisach.

Za niezasadny uznać należy zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącego w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że pozwani S. J. i P. J. od maja 2015 r. władali lokalem na podstawie umowy najmu. N. J., jako ich syn, zamieszkiwał wówczas w lokalu w oparciu o stosunek prawnorodzinny łączący go z rodzicami (art. 96 § 1 k.r.o.). Wszyscy pozwani byli więc lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 p. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 611, dalej: u.o.p.l.) – również osoby wywodzące swoje uprawnienia z praw najemcy są bowiem lokatorami (zob. postanowienie SN z 22 marca 2017 r., III CZP 64/16, LEX nr 2312217). Do zawartego z powodem stosunku prawnego znajdowały zastosowanie przepisy tej ustawy (art. 1 u.o.p.l.), w szczególności art. 11 ust. 1 u.o.p.l. regulujący sposób wypowiedzenia umowy przez właściciela. Umowa najmu została skutecznie rozwiązana z dniem 30 czerwca 2017 r. (art. 11 ust. 2 u.o.p.l.), zaś S. i P. J. utracili tytuł do zajmowanego lokalu. Na podstawie art. 675 § 1 k.c. mieli więc obowiązek wydania lokalu Miastu Ł.. N. J. wywodził swoje uprawnienie do zamieszkiwania w lokalu ze stosunku prawnego łączącego jego rodziców z powodem. Po wygaśnięciu umowy najmu nie dysponował więc uprawnieniem do władania rzeczą. Ponieważ używał jej bezpłatnie za zgodą najemcy, również i na nim spoczywał obowiązek wydania lokalu wynikający z art. 675 § 1 i 2 k.c. Należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że złożone oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu jest ważne i skuteczne. Pozwani zostali uprzedzeni na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy z wyznaczeniem dodatkowego miesięcznego terminu do uregulowania zaległości. Zostały zachowane wymogi stawiane przez art. 11 ust. 2 p. 2 u.o.p.l. Ponadto została spełniona również przyczyna wypowiedzenia, pozwani pozostawali w zwłoce z zapłatą czynszu co najmniej za trzy pełne okresy płatności. Powoływanie się przez pozwanych problemy finansowe nie mają znaczenia dla uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, bowiem zła sytuacja majątkowa dłużnika, która nie pozwala na uregulowanie zaległości, nie zwalnia go od tej odpowiedzialności.

Nie można natomiast zgodzić się z rozstrzygnięciem Sądu I instancji zawartym w pkt. 2 sentencji wyroku, w zakresie nieprzyznania pozwanemu N. J. prawa do lokalu socjalnego. Rozstrzygając w przedmiocie prawa do lokalu socjalnego pozwanego, należało mieć na względzie, że N. J. był lokatorem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1234 ze zm.), a zatem stosuje się do niego przepisy art. 14 i 15 tejże ustawy. Art. 26 k.c. stanowi bowiem, że miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców. Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 1 i 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Sąd orzeka o tym uprawnieniu biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Jednocześnie, w świetle art. 14 ust. 4 wymienionej ustawy, Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że kryterium uprawniające do uzyskania lokalu socjalnego na podstawie wskazanego przepisu prawa spełnia pozwany N. J., który jest małoletni. Wobec powyższego, zobligowany treścią art. 14 ust. 4 pkt. 2, Sąd Okręgowy przyznał pozwanemu prawo do lokalu socjalnego. Brak jest bowiem jakichkolwiek dowodów lub przesłanek świadczących o posiadaniu przez pozwanego lub jego przedstawicieli ustawowych innego lokalu, w którym mogliby zamieszkać.

Natomiast, w stosunku do pozwanych S. J. i P. J., Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny przesłanek uprawniających do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W niniejszej sprawie sytuacja materialna pozwanych pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. P. i S. J. mają odpowiednio 45 i 40 lat, są zdrowi i zdolni do pracy. Mając na uwadze ograniczoną liczbę lokali socjalnych oraz dobro wspólnoty samorządowej, należy się zgodzić z oceną Sądu I instancji w zakresie orzeczenia o braku uprawnienia pozwanych do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Uznając apelację pozwanych za częściowo uzasadnioną Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie drugim w ten sposób, że przyznał małoletniemu N. J. prawo do lokalu socjalnego. W pozostałej części apelacja pozwanych podlegała oddaleniu jako bezzasadna, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Mając na uwadze, iż apelujący przegrał proces, a powód poniósł koszty związane z udziałem w postępowaniu apelacyjnym, należało zwrócić mu żądane koszty. Na koszy te złożyły się koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie w wysokości 120 zł, ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).