Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 października 2020 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Banku (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko C. N. o zapłatę:

1)  zasądził od C. N. na rzecz (...) Banku (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 8.078,21 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP ale nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od 22 października 2019 roku do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty 8.002,34 zł;

2)  oddalił powództwo w pozostałej części;

3)  zasądził od C. N. na rzecz (...) Banku (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 128,69 zł tytułem kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania skutkujące nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c.:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nadużycie swobodnej oceny dowodów, objawiającej się nazwaniem umowy o wydanie karty debetowej (pomijając fakt, że umowa ta jest datowana na 22 kwietnia 2016 r. a nie 22 kwietnia 2014 r., jak pisze Sąd), umową łączącą umowę kredytową (o przyznanie limitu kredytowego) oraz o wydanie karty kredytowej, co skutkowało błędnym zastosowaniem przepisów art. 69, ust. 1 i następne ustawy Prawo Bankowe (Dz.U. z 2012 r., poz. 1376 z późn. zm.) i art. 3 i następne ustawy o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2014 r., poz. 1497) i sprawieniem mylnego wrażenia, że powód przedstawił umowę związaną z roszczeniem;

b)  art. 230 k.p.c., poprzez niezastosowanie go i przekroczenie granic art. 233 § 1 k.p.c. co doprowadziło, do alogicznego uznania, że opłata z dnia 3 czerwca 2019 r. jest uzasadniona;

c)  art. 230 k.p.c., poprzez niezastosowanie go i przekroczenie granic art. 233 § 1 k.p.c. co doprowadziło, do uznania, że spłata karty VISA z dnia 16 kwietnia 2019 r. dotyczyła alogicznego zadłużenia (wynikającego z tejże karty VISA) z marca 2020 r. (kiedy karta była zablokowana ponad 15 miesięcy i nawet, jeśliby przyjąć fakt, że dotyczyłoby to marca 2019 r., a nie marca 2020 r., jak pisze Sąd, to i tak karta ta była zablokowana już ponad 3 miesiące);

2.  naruszenie przepisów postępowania nie skutkujące nieważnością postępowania:

a)  art. 227 k.p.c., poprzez nieuwzględnienie przez Sąd zarzutu Pozwanego (o przyczynienie się przez Powoda do powstania zadłużenia) w odniesieniu do odsetek za opóźnienie i kosztów postępowania, co skutkowało [...]

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a)  art. 69 ust. 1 i następne ustawy Prawo Bankowe (Dz.U. z 2012 r., poz. 1376 z późn. zm.), przez niewłaściwe zastosowanie do umowy o wydanie karty debetowej;

b)  art. 3 i następne ustawy o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2014 r., poz. 1497), przez niewłaściwe zastosowanie do umowy o wydanie karty debetowej;

c)  art. 481 § 1 i § 2 ¹ k.c. przejawiającej się tym, że Sąd nie uwzględnił faktu, iż opóźnienie było następstwem okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi Powód.

Wobec podniesionych zarzutów apelujący wniósł o umorzenie postępowania, a w przypadku nieuwzględnienia podstaw do jego umorzenia, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji po ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, nie budzą żadnych wątpliwości. Stąd te ustalenia, jak i poczynione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wywody prawne Sąd odwoławczy w pełni podziela i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami apelującego, iż doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c.

Przewidziane w art. 233 k.p.c. ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 sierpnia 2012 r., III AUa 620/12, publ. LEX nr 1216345). Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Z tych względów za niewystarczające należy uznać przekonanie strony o innej niż przyjęta przez Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012 r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012 r., I ACa 1407/11). Uznać zatem należy, że jeżeli Sąd, ze zgromadzonego materiału dowodowego, wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, co ma miejsce w niniejszej sprawie, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 8 lutego 2012r. (I ACa 1404/11), z dnia 14 marca 2012r. (I ACa 160/12), z dnia 29 lutego 2012r. (I ACa 99/12); a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2012r. VI ACa 31/12).

Nie można również pominąć, iż same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

W niniejszej sprawie pozwany doszukuje się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w nazwaniu umowy o wydanie karty debetowej umową łączącą umowę kredytową (o przyznanie limitu kredytowego) oraz o wydanie karty kredytowej. Sąd Rejonowy doszedł do słusznego przekonania, że umowa o wydanie karty debetowej, która nie została określona w konkretnych przepisach, łączy w sobie cechy umów o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie karty kredytowej. Należy bowiem wskazać, iż za pomocą wydanej pozwanemu karty mógł on dokonywać transakcji płatniczych, w tym przewyższających wysokość zgromadzonych na rachunku środków pieniężnych, uzyskując w ten sposób kredyt. Z tych przyczyn należało uznać, iż Sąd Rejonowy słusznie odniósł się do przepisów ustawy Prawo bankowe oraz ustawy o kredycie konsumenckim.

Jednocześnie, wbrew twierdzeniom pozwanego, nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, iż przedstawiona przez powoda umowa o wydanie i używanie karty (...) z dnia 22 kwietnia 2016 roku stanowi podstawę dochodzonego roszczenia. Pozwany nie kwestionował zawarcia przedmiotowej umowy, jak również powstania zadłużenia na rachunku bankowym prowadzonym dla pozwanego przez powoda, poza kilkoma pozycjami z tego zadłużenia. Pozwany nie udowodnił również, by zadłużenie to zostało przez niego spłacone. Z tych przyczyn stawiany przez skarżącego zarzut uznać należało za nietrafny.

Nie sposób podzielić twierdzeń pozwanego, iż w sprawie doszło do naruszenia art. 230 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący uzasadnił, że opłata z dnia 3 czerwca 2019 r. w wysokości 5 zł została w sposób zasadny pobrana, gdyż dotyczy ona okresu wcześniejszego, zatem opłaty za kartę za miesiąc maj 2019 r., kiedy to rachunek pozwanego był nadal prowadzony w ramach okresu wypowiedzenia i zgodnie z Taryfą opłata ta była opłatą należną dla powodowego Banku.

Podobnie prawidłowo Sąd I instancji ocenił zasadność pobrania opłaty z dnia 16 kwietnia 2019 r.. Należy wskazać za Sądem Rejonowym, że dokonanie spłaty zadłużenia wynikającego z korzystania z karty debetowej jest niezależne od upływu terminu ważności samej karty. Upływ terminu ważności nie powoduje bowiem anulowania wynikających z niej zobowiązań, które nadal ciążą na jej użytkowniku. Zatem nawet po upływie terminu ważności karty pozwany odpowiadał za spłatę zadłużenia karty i ponosił wynikające z tego opłaty. Ponadto Sąd Rejonowy słusznie zauważył, że opłata ta dotyczyła okresu wcześniejszego, tj. marca 2019 r., kiedy to karta debetowa była nadal ważna. Na pobieranie opłaty, wbrew zapatrywaniu skarżącego, nie miał również wpływu fakt, iż karta ta została wcześniej zablokowana. Stwierdzić bowiem należy, iż blokada nastąpiła z przyczyn leżących po stronie pozwanego, który miął realny wpływ na jej odblokowanie poprzez spłatę zadłużenia na rachunku.

Niezasadny jest zarzut naruszenia dyspozycji art. 227 k.p.c.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że sformułowany zarzut pozostał niedokończony przez pozwanego, przez co jest niejasny. Niemniej, wskazać należy, iż pozwany nie wykazał podnoszonej przez niego okoliczności przyczynienia się powoda do powstania zadłużenia. Sąd Rejonowy nie uwzględnił stawianego w tym zakresie zarzutu w stosunku do należności głównej, zatem niezasadnym było uwzględnienie przyczynienia się w zakresie odsetek za opóźnienie i kosztów postępowania.

Zarzuty naruszenia art. 69 ust. 1 i następne ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe oraz art. 3 i następne ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim są nietrafne.

Nie powielając wyżej wskazanej argumentacji należy wskazać, iż wobec braku unormowań szczególnych dotyczących umowy o wydanie i używanie karty debetowej należy stosować przepisy ustawy odpowiadające treści stosunku prawnego. Jak już wyżej wskazano, umowa zawarta między stronami ma zarówno cechy umowy o kredyt konsumencki, jak również umowy o wydanie karty kredytowej, zatem zastosowanie w niniejszej sprawie winny mieć przepisy regulujące tego typu umowy.

Nie sposób podzielić zarzutu stawianego przez apelującego, że w postępowaniu pierwszoinstancyjnym doszło do naruszenia art. 481 § 1 i § 2 ¹ k.c., gdyż Sąd nie uwzględnił faktu, że opóźnienie było następstwem okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi powód.

Pozwany utrzymuje, że opóźnienie spłaty zadłużenia karty było następstwem złośliwego i bezprawnego blokowania karty VISA C. przez powoda, kwestionując tym samym zasadność przyznania odsetek za opóźnienie. Należy jednakże wskazać, iż powód w żadnej mierze nie przyczynił się do powstania zadłużenia na karcie debetowej, a z pewnością powodem nie mogło być zablokowanie karty VISA C.. Należy bowiem wskazać, że to na pozwanym, zgodnie z umową i Regulaminem (...) ciążył obowiązek zapewnienia na rachunku środków pieniężnych na pokrycie zobowiązań wynikających z dokonywanych operacji przy użyciu karty. W umowie i regulaminie nie zostały sprecyzowane sposoby wypełnienia tego obowiązku, zatem pozwany dysponował szerokim wachlarzem środków umożliwiającym wypełnienie ciążącego na nim obowiązku. Nawet w przypadku zablokowania karty VISA C. pozwany mógł zapewnić środki na rachunku bankowym choćby poprzez dokonanie wpłaty we wpłatomacie czy w oddziale banku. Zablokowanie karty nie miało żadnego wpływu na powstanie zaległości na rachunku pozwanego. Z tej też przyczyny nie można zgodzić się z apelującym, iż to zachowanie powoda spowodowało powstanie opóźnienia w spłacie zobowiązań, co przemawiałoby za nieobciążaniem pozwanego odsetkami za opóźnienie.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez pozwanego apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty wygrywającego powoda złożyła się opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłata za notarialne poświadczenie zgodności odpisu z oryginałem w łącznej wysokości 3,69 zł.