Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w pkt 1 oddalił powództwo (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. skierowane przeciwko A. G. oraz w pkt 2 zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanej koszty procesu w wysokości 4428 zł.

Powyższy wyrok w całości zakwestionował powód, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną interpretację zgromadzonego w aktach materiału dowodowego w postaci Umowy o Kredyt na Miarę z dnia 24 maja 2018 roku oraz historii rachunków o nr (...) oraz (...), co skutkowało wadliwym przyjęciem przez Sąd I instancji, że brak było podstaw do wypowiedzenia pozwanemu umowy, podczas gdy z w/w materiału dowodowego wynika, iż pozwany nie uregulował 3 pełnych rat kredytu za miesiące o okresie od 1 listopada 2020 r. do 1 lutego 2021r., zaś powód uprawniony był do zaliczenia wpłat pozwanego na poczet zadłużenia najdawniej wymagalnego na podstawie §8 ust. 5 Umowy, wobec czego pozwany w dacie skierowania do niego ostatecznego wezwania da zapłaty z dnia 22 lipca 2021r. zalegał ze spłatą trzech pełnych rat kredytu za miesiące od kwietnia 2021r. do maja 2021r. włącznie, a zatem powód był uprawniony do złożenia pozwanemu oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia Umowy Kredytu na Miarę nr (...).

Wobec powyższych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie, nieuwzględnienie zgłoszonych wniosków dowodowych z racji ich spóźnienia oraz obciążenie przeciwnika kosztami postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Po pierwsze należy wskazać, że jak już wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd II instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Zasadność roszczenia powoda w niniejszej sprawie ocenić należy w świetle treści art. 75 ust 1 Prawa bankowego, który stanowi, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Z kolei zgodnie z ust 2 termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy – 7 dni. Dnia 27 listopada 2015 r. weszła zaś w życie ustawa o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1854), wprowadzająca do prawa bankowego dodatkowy przepis, uszczegółowiający procedurę wypowiedzenia kredytu przez bank i mający odpowiednie zastosowanie do pożyczek pieniężnych. Zgodnie z art. 75 c ust 1 i 2 jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Stosownie do art. 12 ustawy o zmieniającej banki oraz spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie tejże ustawy, miały dostosować swoją działalność do wymagań określonych we wprowadzonym niniejszą ustawą art. 75c prawa bankowego. Sformułowania przytoczonych wyżej regulacji prawnych implikują jednoznaczną konstatację, że wypowiedzenie umowy przez bank wymaga podjęcia dwóch odrębnych czynności. Najpierw niezbędne jest sporządzenie wezwania do zapłaty zaległych rat, pod rygorem wypowiedzenia umowy (liczka takich monitów może być zróżnicowana), a następnie, gdyby wezwanie to nie przyniosło skutku, sporządzenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy podzielił w całości zapatrywania Sądu pierwszej instancji w kwestii bezzasadności wypowiedzenia umowy kredytu przez powoda, wobec braku spełnienia ustawowych kryteriów. Wątpliwości, które legły u podstaw oddalenia powództwa przez Sąd pierwszej instancji, nie zostały przez powoda skutecznie wyjaśnione w toku postępowania apelacyjnego. Z treści przedstawionej przez powoda dokumentacji nie sposób jednoznacznie wywnioskować, których konkretnie miesięcy dotyczy twierdzenie banku o braku płatności ze strony pozwanego. Dotyczy to również samej kwoty zadłużenia, gdyż z przedstawionych przez powoda fragmentów wyciągów rachunków bankowych, na które pozwany miał wpłacać kolejne raty kredytu nie wynika w sposób jednoznaczny wskazywana w treści pozwu oraz apelacji kwota zaległości. Sąd zwraca uwagę, iż powód w treści wzywając pozwanego do zapłaty pismem z dnia 22.07.2021 roku domaga się kwoty 971,34 zł, jednocześnie wskazując iż dotyczy ona niezapłaconych 3 rat kredytu, podczas gdy z harmonogramu spłat wynika, iż kwota ta nie przekracza sumy nawet dwóch rat.

Tym samym należało uznać, iż powód nie wykazał w toku postępowania w sposób niebudzący wątpliwości ani kwoty co do której pozwany miał pozostawać w zwłoce ani też ilości zaległych rat oraz ich jednostkowego wskazania.

Wobec powyższego, apelacja strony skarżącej stanowi jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i z trafnym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i z tych też względów nie mogła skutkować wydaniem korzystnego dla powoda orzeczenia reformatoryjnego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Wywiedziona przez powoda apelacja nie ostała się w żadnej części, wobec czego w całości przegrał sprawę, co przemawiało za obciążeniem go kosztami poniesionymi przez przeciwnika w związku z korzystaniem z fachowej pomocy prawnej. Z tej też przyczyny zasądzono od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.800 zł w ramach zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. Bazowa stawka wynagrodzenia przysługująca pełnomocnikowi została ustalona w oparciu o § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).