Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy w Brzezinach w sprawie o sygn. akt I C 296/21 z powództwa W. S. przeciwko H. S., D. S. i T. S. o wydanie nieruchomości:

1.  nakazał T. S., H. S. i D. S. solidarnie wydanie W. S. części nieruchomości, położonej w J. przy ul. (...) poprzez:

a)  usunięcie z podwórka nieruchomości należących do nich pustaków oraz garażów blaszanych wraz ze złomem metalowym i fragmentami betonowego ogrodzenia;

b)  wydanie W. S. klucza do piwnicy celem zapewnienia dostępu do wspólnego zaworu wody;

c)  udzielenie W. S. dostępu do nieruchomości mieszkalnych celem przeprowadzania niezbędnych remontów.

2.  w pozostałej części powództwo oddalił;

3.  zasądził od pozwanych H. S., D. S. i T. S. solidarnie na rzecz W. S. kwotę 210 zł (dwieście dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części tj. co do punktu 2 wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przez Sąd przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 przez błędną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, tj. w szczególności zeznań pozwanych dotyczących ustalenia, iż nieruchomość została przepisana wyłącznie na powoda tylko dlatego, że przepisy w dniu przekazania nieruchomości nie pozwalały na podział gospodarstwa między braci, a ponadto, iż w przedmiotowej sprawie uwzględnienie powództwa co do garażu sprzeciwiałoby się zasadom współżycia społecznego, w następstwie dokonanie błędnych ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku w zakresie przyjęcia, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie daje podstawy do nie uwzględnienia powództwa co do garażu, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego, stosunków rodzinnych stron, winna dojść do przeciwnych wniosków.

W konkluzji skarżący wniósł o nakazanie pozwanym solidarnie opuszczenie wraz z rzeczami i osobami prawa jej reprezentującymi garażu usytuowanego w J. przy ulicy (...) oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wniósł także o rozpoznanie niniejszej apelacji na rozprawie oraz o zasądzenie w sposób solidarny od pozwanych na rzecz powoda kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 11 i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 k.p.c. orzekł w składzie jednego sędziego.

Na wstępie należy wskazać, iż Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne. Zdaniem Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Przede wszystkim podniesione przez skarżącego zarzuty w istocie skupiają się do postawienia zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy opierając się na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach, uznał, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Nie sposób przyznać racji skarżącemu, że dokument wystawiony przez Urząd Gminy J. nie potwierdza stanowiska T. S., bowiem okoliczności wskazują, że sporna nieruchomość została przepisana na powoda tylko dlatego, że przepisy w dniu przekazania nie pozwalały na podział gospodarstwa między braci. Jak wprost wynika z aktu, intencją rodziców powoda i brata powoda, a więc J. i M. S. przy przenoszeniu własności i ustanawianiu służebności było uzyskanie emerytury rolniczej oraz zabezpieczenie praw T. S. (brata powoda), którego część spadkowa zostawała uszczuplona.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż uwzględnienie powództwa co do garażu jawiłoby się jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Należy mieć na uwadze, że to W. S. rozebrał szopę stanowiącą przedmiot służebności, a w konsekwencji uszczuplił zakres przysługującej bratu służebności. Zarazem pozwani częściowo wyremontowali i zajęli garaż, który choć formalnie wykracza poza służebność to jednak trwa już od wielu lat i stanowi niesporny sposób wykonywania służebności.

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda jako bezzasadną.