Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 listopada 2022 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia:

1.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz K. J. kwotę 2.861,26 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

a.  2.430,76 złotych za okres od dnia 8 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,

b.  430,50 za okres od dnia 17 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz K. J. kwotę 1.817 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu – z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

4.  nakazał pobrać od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi kwotę 1.868,67 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

5.  nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi na rzecz:

a.  K. J. kwotę 500 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 11 maja 2022 roku;

b.  Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 500 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 12 maja 2022 roku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając rozstrzygnięcie w zakresie punktów 1., 3. i 4..

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

1)  naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, w szczególności:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nieprzyjęcie, że w sprawie doszło do szkody całkowitej, kiedy realne koszty naprawy wskazane przez biegłego przewyższają wartość pojazdu;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c. w związku z art. 363 § 1 k.c. poprzez nieprawidłowe przyjęcie wariantu naprawy na poziomie wynoszącym 13.271,33 złote co pozostaje sprzeczne z wiadomościami specjalnymi umieszczonymi w opinii, pomimo, że biegły podkreślał, że w takim wypadku „wykonana naprawa nie spełniałaby warsztatowej zasady przywrócenia stanu poprzedniego”;

c)  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nienadanie odpowiedniej rangi wskazaniom biegłego, że zarówno pracownik pozwanej jak i autoryzowany serwis samochodowy dokonali kwalifikacji podłogi bagażnika do wymiany;

d)  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nienadanie odpowiedniej rangi wskazaniu biegłego, że przy użyciu części typu (...) nie można potwierdzić przywrócenia stanu poprzedniego, w przeciwieństwie do części typu O

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności:

a)  art. 363 § 1 k.c. poprzez błędną interpretację i wadliwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że w przypadku, gdy koszty naprawy przewyższają wartość rzeczy sprzed szkody, odszkodowanie należy skalkulować według wartości wyższej oraz pominięcie, że pełne odszkodowanie ma doprowadzić do zachowania majątku lub jego wartości w stanie sprzed szkody;

b)  art. 471 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. oraz art. 361 § 1 k.c., a to w wyniku przyjęcia, że odszkodowanie z tytułu sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy, pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą;

c)  art. 481 k.c. w związku z art. 817 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię, skutkującą nieprawidłowym uznaniem, że pozwany pozostawał w opóźnieniu już od dnia 8 lutego 2018 roku, podczas, gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do chwili wyrokowania.

Wobec podniesionych zarzutów apelujący wniósł o:

1) zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części;

2) rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że do rozpoznania wywiedzionej w sprawie apelacji zastosowanie znajdują przepisy o postępowaniu uproszczonym. W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 510 ¹⁰ § 1 k.p.c. orzekł w składzie jednego sędziego.

Idąc dalej wskazać trzeba, że w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wreszcie zaznaczyć trzeba, że apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Wobec faktu zaś, że ani w apelacji ani w odpowiedzi na apelację strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, Sąd Okręgowy uznając, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, rozpoznał apelację na posiedzeniu niejawnym (art. 374 k.p.c.).

Apelacja jest o tyle zasadna, że skutkuje koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku, choć nie wszystkie zarzuty sformułowane przez skarżącego zasługują na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy znajdują oparcie w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym, zatem Sąd odwoławczy przyjmuje je za własne, podzielając również ich ocenę jurydyczną, przeprowadzoną w zgodzie z dyrektywami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c..

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że jest on nietrafny o czym przesądza sam sposób jego sformułowania przez skarżącego.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do kwestionowania opinii biegłego P. K., powołanej przed Sądem I instancji, jako podstawy do dokonania w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Nie budzi wątpliwości, że opinia została opracowana przez osobę kompetentną oraz dysponującą w zakresie opiniowania niezbędną wiedzą i doświadczeniem.

Niewątpliwie opinia biegłego K. ma charakter wariantowy. Skarżący nie dostrzega jednak, że wybór jednego z wariantów przez Sąd Rejonowy jest niczym innym niż określeniem granic odpowiedzialności pozwanego i wysokości szkody. Kwestia ta nie mieści się w sferze oceny dowodów lecz zastosowania prawa materialnego. Apelujący w istocie kwestionuje zasadę rozliczenia szkody i jej wysokość. Negowanie zasady i wysokości odszkodowania jest niczym innym jak zarzutem niewłaściwego stosowania prawa materialnego i mieści się w również stawianym przez pozwanego zarzucie naruszenia art. 363 § 1 k.c..

Zarzut naruszenia art. 363 § 1 k.c. okazał się zaś zasadny.

Dla określenia uzasadnionych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu koniecznym jest założenie, że naprawa ta zostanie dokonana częściami nowymi, oryginalnymi z logo producenta, jak również przy zachowaniu cech wytrzymałościowych i założeń konstrukcyjnych, czyli przy dokonaniu wymiany podłogi bagażnika a nie jej naprawy (vide – uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, opublikowana w OSNC 2012 nr 10, poz. 112, str. 1).

Niedopuszczalna jest zastosowana przez Sąd Rejonowy metodyka sprowadzająca się do modyfikowania powyższych warunków w tym tylko celu aby uzasadniony koszt naprawy pojazdu nie przekraczał jego wartości w stanie sprzed wypadku.

Przy zastosowaniu powyższych założeń koszt uzasadniony koszt naprawy pojazdu zamyka się kwotą 14.839 złotych, w sytuacji, gdy wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 14.300 złotych, a w stanie uszkodzonym, po wypadku 4.500 złotych.

W sprawie zachodzi więc przypadek szkody całkowitej.

W orzecznictwie sądów wskazuje się, że przez szkodę całkowitą należy rozumieć sytuację, w której zakres uszkodzeń pojazdu nastąpił w stopniu wyłączającym możliwość jego naprawy albo, jeżeli koszt naprawy pojazdu jest równy bądź wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem. W razie nieopłacalności naprawy uszkodzonego pojazdu odpowiedzialny za wypadek zobowiązany jest do zapłacenia odszkodowania według wartości pojazdu przed wypadkiem, pomniejszonej o jego wartość po wypadku. Jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 2002 roku, sygn. akt V CKN 903/2000, wyroku SN z dnia 20 kwietnia 1971 roku, sygn. akt II CR 475/70).

Roszczenie powoda ograniczało się więc z tego tytułu do kwoty 9.800 złotych (14.300 – 4.500 = 9.800). Skoro zaś w toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi kwotę 10.380,49 złotych to brak było podstaw do zasądzenia na rzecz powoda jakiejkolwiek dalszej kwoty z tego tytułu.

Brak było również do zasądzenia na rzecz powoda zwrotu kosztów sporządzenia opinii prywatnej. Sporządzenie tej opinii nie było bowiem niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Opinia ta była nieprzydatna, z uwagi na wadliwości jakich dopuścił się jej wykonawca. Z przyczyn wskazanych wyżej błędem dyskwalifikującym opinię było zakwalifikowanie uszkodzonej podłogi bagażnika do naprawy a nie uzasadnionej względami technologii i bezpieczeństwa wymiany.

Wobec oddalenia powództwa w całości zbędnym było odnoszenie się do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 481 k.c. w związku z art. 817 § 1 k.c..

Wobec powyższego zaskarżony wyrok podlegał zmianie, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c..

O kosztach postępowania za I i II instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążając nimi powoda jako stronę przegrywającą.

Na koszty postępowania przed Sądem I instancji złożyły się kwoty: 900 złotych wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935) oraz kwota 700 złotych poniesiona przez pozwanego na koszt opinii biegłego.

Zasądzone koszty postępowania apelacyjnego stanowią: kwota 450 złotych wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w związku z § 10 ust.1 pkt 1 wskazanego wyżej rozporządzenia oraz 200 złotych opłata od apelacji.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwot zasądzonych tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.