Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 października 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo wytoczone przez D. M. przeciwko Miastu Ł. o ustalenie. Dodatkowo Sąd I Instancji nie obciążył powoda kosztami procesu.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparła na następujących ustaleniach faktycznych.

Przeciwko powodowi toczyło się postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzycieli – (...) S.A. z siedzibą w W., H. M., I. B. i M. M.. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi Sekcji Egzekucyjnej przy II Wydziale Cywilnym z dnia 29 grudnia 2015 roku, wydanym w sprawie II 1 Co 10704/13 w przedmiocie nadzoru nad egzekucją z nieruchomości prowadzonej przeciwko dłużnikowi D. M., sąd przysądził prawo własności lokalu mieszkalnego nr (...) stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w Ł. przy ulicy (...), na rzecz H. M. oraz stwierdził, że D. M. ma obowiązek wydać lokal mieszkalny. Powyższe postanowienie wydano w wyniku uprawomocnienia się postanowienia o udzieleniu przybicia nabytej nieruchomości będącej własnością powoda.

Pismem z dnia 14 listopada 2016 roku komornik sądowy T. G. zawiadomił powoda o wyznaczeniu terminu eksmisji na dzień 15 grudnia 2016 roku. Wierzyciel zapewnił dla powoda pomieszczenie tymczasowe mieszczące się w Ł. przy ulicy (...), w okresie od 15 grudnia 2016 roku do 14 marca 2017 roku.

Powód od maja do września 2012 roku korzystał z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej – pobierał zasiłek okresowy z powodu bezrobocia. D. M. był zarejestrowany w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna do dnia 1 stycznia 2017 roku i od tego dnia nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych. Powodowi za okres od dnia 16 lipca 2017 roku do dnia 13 października 2017 roku przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I Instancji uznał, iż powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U.2016.1610 t.j.) ilekroć w ustawie jest mowa o lokatorze należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Treść powyższego przepisu nie budzi wątpliwości, że osoba będąca właścicielem lokalu nie mieści się w zakresie podmiotowym ustawy, co oznacza, iż przepisy przewidujące między innymi obowiązek orzekania o uprawnieniu (bądź jego braku) do uzyskania lokalu socjalnego nie mają wobec niej zastosowania.

Powód był właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ulicy (...). Na skutek przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego, w którym wolą wierzycieli prowadzono egzekucję z nieruchomości powoda i dokonano skutecznej licytacji oraz przybicia, powód został zobowiązany do wydania lokalu mieszkalnego mocą prawomocnego postanowienia sądu nadzorującego to postępowanie, co znajduje oparcie w normie art. 999 k.p.c. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadawania mu klauzuli wykonalności. Wobec jednoznacznego brzmienia art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, zdaniem Sądu Rejonowego brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia roszczenia powoda. O kosztach Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 102 k.p.c. mając na względzie trudną sytuację materialną powoda i jego subiektywne przekonanie o słuszności swego stanowiska w sprawie.

Od powyższego wyroku pozwany złożył apelację zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę. W uzasadnieniu swojej apelacji skarżący wskazał trudną swoją sytuacje finansową i na materialną, która nie pozwala mu na wynajęcie lokalu na wolnym rynku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Już na wstępie należy wskazać, iż Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie naruszył zasady zawartej w art. 233 § 1 k.p.c., który nakazuje, aby sąd oceniał wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd Rejonowy wydając wyrok wziął pod uwagę zebrane dowody i przeanalizował je, wskazując, jakie okoliczności uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Przedstawione przez Sąd Rejonowy w tej kwestii argumenty oraz tok myślowy zasługują na aprobatę i uznanie.

Zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena Sądu pierwszej instancji nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać. Należy podkreślić, iż tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd oddalając powództwo, prawidłowo i właściwie zinterpretował przepis art. 2 ust. 1 pkt1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U z 2016 oku poz. 1610), czemu dał wyraz w treści uzasadnienia wyroku.

Zgodnie z tym przepisem ilekroć w ustawie jest mowa o lokatorze - należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Oznacza to, iż przepisy cytowanej ustawy zapewniające ochronę także w zakresie uzyskania prawa do nabycia lokalu socjalnego dotyczą właśnie tej kategorii osób. Właściciel nie jest natomiast lokatorem w rozumieniu cytowanej ustawy.

Z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż skarżący był właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ul. (...). Na skutek przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego i wydania postanowienia o przysądzeniu własności pozwany przestał być właścicielem tego lokalu. Zgodnie z art. 999 §1 k.p.c. prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie takiej nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń.

Jednakże pozwany będąc uprzednio właścicielem nie może korzystać z ochrony przewidzianej dla osób mających status lokatora.

Niezależnie od tego pozwany może uzyskać taki lokal w drodze administracyjnej. Potwierdził to sam skarżący przedkładając na etapie postępowania apelacyjnego stosowne dokumenty z Urzędu Gminy.

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. i w konsekwencji przyjąć należy, że apelacja pozwanego stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy.

Mając na uwadze powyższe, uznając apelację za bezzasadną, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.