Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa G. K. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedziba w W. o zadośćuczynienie wyrokiem z dnia 20 listopada 2017 r.:

1.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz G. K. tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.367 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt 1. Pozwany wydanemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na rozstrzygnięcie, tj.:

a.  art. 233 § 1 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, oraz zaniechanie jego wszechstronnego rozważenia tj. w szczególności:

- nie uwzględnienie okoliczności znacznego upływu czasu od śmierci M. S. do wystąpienia z przedmiotowym roszczeniem przez powoda przeciwko pozwanej, która to okoliczność ma istotne znaczenie dla oceny rozmiaru krzywdy powoda wywołanej naruszeniem dobra osobistego,

- nie wzięcie przy ocenie stopnia naruszenia dobra osobistego polegającego na prawie do życia w rodzinie, pod uwagę okoliczności, iż w dacie zdarzenia poszkodowana nie zamieszkiwała z powodem od 5 lat, założyła własną rodzinę, miała bowiem męża i syna,

- bezkrytyczne ustalenie rozmiaru krzywdy powoda w przeważającej mierze w oparciu o dowody za źródeł osobowych o charakterze subiektywnym, tj. zeznań świadków oraz powoda;

- nie uwzględnienie okoliczności, iż w związku ze śmiercią M. S. powód nie musiał podjąć leczenia psychiatrycznego ani psychologicznego, a proces żałoby przebiegł prawidłowo,

b.  art. 316 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i nie wzięcie za podstawę rozstrzygnięcia stanu rzeczy aktualnego w chwili zamknięcia rozprawy, tj. w szczególności nie uwzględnienia okoliczności znacznego upływu czasu od daty zdarzenia stanowiącego źródło naruszenia dobra osobistego i wywołanej tym krzywdy,

2.  naruszenie prawa materialnego, tj:

a.  art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. – poprzez błędną wykładnię skutkującą przyznaniem zadośćuczynienia w wysokości rażąco wygórowanej względem całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności nie uwzględnienie znacznego upływu czasu, tj. ponad 19 lat od śmierci M. S. oraz faktu, iż poszkodowana w chwili zdarzenia założyła własna rodzinę, jako istotnych kryteriów dla oceny krzywdy wywołanej naruszeniem dobra osobistego w postaci życia w rodzinie.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, w tym o kosztach zastępstwa procesowego w zakresie postępowania w I instancji, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Powód złożył odpowiedź na apelację, w której wniósł o oddalenia apelacji w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności rozważeniu podlegały zarzuty dotyczące dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych oraz naruszenia przepisów proceduralnych, albowiem ocena prawidłowości zastosowanych przepisów prawa materialnego może zostać dokonana jedynie po uprzednim stwierdzeniu, że ustalenia faktyczne zostały dokonane w oparciu o poprawnie zastosowane przepisy prawa procesowego.

W myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Dla skuteczności podniesionego zarzutu nie jest też wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 maja 2008 r., I ACa 953/07, LEX nr 466440).

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd I instancji nie naruszył powyższych dyrektyw oceny dowodów oraz w sposób prawidłowy dokonał ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie, właściwie oceniając, że upływ czasu od dnia zdarzenia nie przemawia za obniżeniem należnego powodowi zadośćuczynienia, tym bardziej powód dowiedział się on o możliwości dochodzenia odszkodowania dopiero na rok przed wytoczeniem powództwa. Ponadto ustalony w sprawie stan faktyczny jednoznacznie potwierdza, nieodwracalny wpływ tragicznej śmierci siostry na życie powoda. Nie ma racji skarżący, podnosząc, że zmarła siostra w okresie 5 lat przed śmiercią już nie mieszkała z powodem, co w ocenie pozwanego powinno skutkować obniżeniem zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Odwoławczego nie ulega wątpliwości, że powód był bardzo silnie emocjonalnie związany z siostrą, M. S. częściowo go wychowywała i była jedną z najbliższych osób dla powoda, pomimo późniejszego założenia własnej rodziny. Szerzej do omawianej problematyki więzi powoda ze zmarłą siostrą oraz skutków zarówno psychicznych, jak i zdrowotnych dla powoda jej nagłej i tragicznej śmierci Sąd Rejonowy odniósł się w swoim uzasadnieniu, przy rozstrzyganiu i nie ma potrzeby powielania raz jeszcze przywołanego wywodu w tym przedmiocie, którą to Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje, jako własną.

Nadmienić jedynie należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego, krzywdę należy oceniać w sposób subiektywny, w tym miejscu należy przywołać pogląd Sądu Najwyższego zgodnie, z którym o rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy: stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku i inne podobne okoliczności. Niewymierny w pełni charakter tych okoliczności sprawia, że sąd przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i tym samym wysokości zadośćuczynienia ma pewną swobodę. (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 282/03, niepublikowany LEX nr 183777). Tym samym ocena sądu w tym względzie powinna się opierać na całokształcie okoliczności sprawy, co w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy dokonał Sąd Rejonowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że Sąd I instancji nie naruszył również przepisu art. 316 k.p.c..

Sąd Okręgowy podziela ocenę prawną dochodzonego przez powódkę roszczenia dokonaną przez Sąd Rejonowy, zarówno co do przyjętej podstawy prawnej oceny jego zasadności, jak i wyników tej oceny. Zarzut skarżącego dotyczący naruszenia prawa materialnego – art. 24 k.c. w zw. art 448 k.c. są całkowicie chybione.

Sąd odwoławczy odniósł się w dotychczasowej części uzasadnienia przy rozstrzyganiu, do braku znaczenia upływu czasu od dnia śmierci siostry powoda oraz okoliczności założenia przez nią własnej rodziny, tym samym nie ma potrzeby powielania raz jeszcze przywołanej argumentacji w tym przedmiocie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 3 stycznia 2018 r. (Dz.U. 2018 r. poz. 265) zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w apelacji.