Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 listopada 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki J. F.:

1.  kwotę 13.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia;

2.  kwotę 4.090,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

3.  kwotę 74,97 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

Apelację od ww. orzeczenia złożyła strona powodowa zaskarżając je w części oddalającej powództwo co do kosztów opieki w zakresie kwoty 4642 zł oraz w zakresie rozstrzygnięcia co do kosztów procesu.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji:

1.  naruszenie przepisów postępowania:

a.  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w postaci opinii zasadniczej i uzupełniającej nr I i II biegłej z zakresu neurologii M. L., a także biegłego z zakresu neurologii i medycyny pracy P. R. w zakresie w jakim Sąd nie uwzględnił okresu sprawowanej na rzecz powódki opieki i wyręki świadczonej przez osoby trzecie;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a.  art. 444 ­§ 1 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i brak uwzględnienia w całości roszczenia w zakresie odszkodowania obejmującego koszty opieki i wyręki świadczonej przez osoby trzecie w sytuacji, w której pomoc ta była wymagana i rzeczywiście świadczona w okresie bezpośrednio następującym po wypadku, a jej rozmiar został ustalony szczegółowo w opinii biegłej neurolog.

W związku z zarzutami, strona apelująca wniosła o:

1.  zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 6.831 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8.11.2014r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki i wyręki.

2.  Zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych,

3.  Skorygowanie orzeczenia o kosztach zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie
od Skarżącej kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlega oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzuty naruszenia prawa procesowego, bowiem tylko w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym można dokonać oceny prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego.

Jako niezasadny należało ocenić zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy prawidłowo i bardzo skrupulatnie ustalił stan faktyczny sprawy. Przeprowadzono prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne.

Należy podkreślić, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c., sąd ma swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego udałoby się wysnuć wnioski odmienne (zob. postanowienie SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99; wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania dowodów, które sąd wadliwie ocenił lub pominął, wykazania przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń, oznaczenia, jakie kryteria oceny sąd naruszył, a nadto wyjaśnienia dlaczego zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, wyrok
z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05). Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez Skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Tych wymogów sformułowany w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie spełnia. Sąd Okręgowy w pełni podziela przyjętą przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie ma zatem potrzeby powtarzać argumentów powołanych w tym zakresie. Sąd pierwszej instancji skrupulatnie ustalił stan faktyczny sprawy i przeprowadził trafną ocenę materiału dowodowego. Skarżący w apelacji nie zakwestionował skutecznie oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Podniesione zarzuty zostały w całości oparte na fragmencie opinii biegłej neurolog, zawierającym oczywistą niedokładność odnoszącą się do wymiaru godzinowego opieki świadczonej na rzecz powódki w okresie między drugim a piątym miesiącem od wypadku, na co wskazał również Sąd Rejonowy w treści uzasadnienia skarżonego wyroku. Wskazana niedokładność polegała na określeniu wymiaru godzinowego w wymiarze 4,5 h dziennie, zamiast tygodniowo. Przyjęta prawidłowo przez Sąd Rejonowy wartość 4,5 h tygodniowo w okresie 90 dni wynika w sposób logiczny i oczywisty z opinii biegłej neurolog. W treści przedmiotowej opinii biegła wskazała, iż poszkodowana wymagała najintensywniejszej opieki przed okres pierwszych 2-4 tygodni oceniając wymiar tej opieki na 2 godziny dziennie, wskazując jednocześnie, iż z upływem czasu dolegliwości zmniejszały się ergo zmniejszył się również wymiar wymaganej opieki. Przyjęcie, iż po upływie miesiąca od wypadku, gdzie poszkodowana wymagała opieki przez 2 godziny dziennie, wraz z poprawą stanu zdrowia, wymagała następnie 4-5 godzin opieki dziennie przez kolejne 90 dni a następnie 2-3 godzin tygodniowo aż do 10 września 2014 roku, byłoby całkowicie nielogiczne i nieuzasadnione. Przyjęty przez Sąd pierwszej instancji wymiar godzinowy opieki uznać należy za prawidłowy, mający oparcie w materiale dowodowym, w tym w opiniach biegłych, a przede wszystkim zasadny biorąc po uwagę, iż po wypadku stan zdrowia powódki sukcesywnie poprawiał się. Z akt postępowania nie wynika w żadnej mierze, aby w okresie rekonwalescencji miało miejsce gwałtowne pogorszenie stanu zdrowia powódki, które uzasadniałoby tak znaczące zwiększenie niezbędnego czasu sprawowania opieki nad poszkodowaną.

W świetle ustalenia całkowitej bezzasadności zarzutu naruszenia prawa procesowego, bezprzedmiotowym stało się czynienie rozważań na temat zasadności zarzutu naruszenia art. 444 § 1 k.c., gdyż opiera się on w całości na przekonaniu strony o błędnej ocenie materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy, które to przekonanie zostało obalone przez Sąd odwoławczy.

Mając na uwadze powołane argumenty prawne, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.

Orzekając o nieobciążaniu strony skarżącej kosztami postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy zastosował zasadę słuszności (art. 102 k.p.c.) uznając, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, w szczególności wobec omyłki zawartej w treści opinii biegłej neurolog, pozwana mogła mieć uzasadnione subiektywne przekonanie o zasadności wniesienia środka odwoławczego.