Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2022 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi w sprawie I C 136/22 z powództwa T. B. przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę:

zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz T. B. kwotę 1895,96 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 października 2019 roku do dnia zapłaty;

zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz T. B. kwotę 1768,10 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz T. B. kwotę 448,90 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oraz pominięcie znaczenia ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym faktu, iż: 

- poszkodowany w dacie zdarzenia szkodzącego był współwłaścicielem innego pojazdu, z którego mógł skorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej, a mimo to wynajął pojazd zastępczy od powoda;

- ubezpieczyciel nie ma obowiązku przedstawienia oferty poszkodowanemu, bowiem to poszkodowany powinien dążyć do minimalizacji szkody i sam zwrócić się do ubezpieczyciela o przedstawienia mu najkorzystniejszych ofert; poszkodowany zaś zwrócił się jedynie do powoda w sprawie wynajmu pojazdu zastępczego; ubezpieczyciel w dniu 17.07.2018 r. poinformował powoda o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego z wypożyczalni współpracujących z pozwaną, o wysokości stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego (80 zł brutto);

- wyznaczony 24 h termin powoda na podstawienie pojazdu zastępczego poszkodowanemu przez pozwaną miał jedynie charakter pozorny, nie mający pokrycia w przepisach prawa oraz zmierzał jedynie do przedłużenia najmu pojazdu zastępczego u powoda, co narażało ubezpieczyciela na ryzyko ponoszenia dodatkowych kosztów;

powód nie zwrócił się do pozwanej w sprawie przedstawienia oferty najmu pojazdu zastępczego, dążąc do przeforsowania i przedstawienia poszkodowanemu swojej własnej oferty, co w wyniku lekceważącego podjęcia poszkodowanego oraz wypracowanych przez powoda nagannych praktyk doprowadziło do skorzystania przez poszkodowanego z usług powoda, podczas gdy poszkodowany powinien skorzystać z wynajmu pojazdu zastępczego z katalogu ofert pozwanej;

2. naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. . w związku z art. 278 k.p.c. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w zakresie stawki najmu wyłącznie na opinii biegłego sądowego, który wskazał, że średnia dobowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego w segmencie pojazdu uszkodzonego (segment C) występująca w wypożyczalniach działających na rynku lokalnym w lipcu 2018 r. wynosiła od 155 zł do 240 zł netto, w sytuacji, gdy ubezpieczyciel w swojej ofercie najmu pojazdu zastępczego oferuje cenę znacznie niższą (80 brutto zł),

3. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 235 2 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność, czy wypożyczalnie samochodowe stosują różne stawki dla klientów indywidualnych i ubezpieczycieli oraz z czego wynikają te równice i czy prowadzi to do nieuzasadnionego wzbogacenia się warsztatów kosztem ubezpieczyciela postanowieniem na rozprawie w dniu 18.05.2022 r., skutkujące nieprzeprowadzeniem dopuszczonego dowodu w powyższym zakresie,

4. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 361 k.c. poprzez przyjęcie, że podlegająca zaskarżeniu kwota, tj. (...).96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11.10.2019 r. do dnia zapłaty mieści się w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynika szkoda w sytuacji gdy stanowiąca realizację zasady pełnego odszkodowania wypłata świadczenia odpowiadającego iloczynowi ekonomicznie uzasadnionych dni najmu oraz stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego została już dokonana w toku likwidacji szkody,

5. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 822 § 1 kc w /w. (...) § 1 kc. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie za uzasadnione nadmiernych w istocie kosztów najmu pojazdu zastępczego za stawkę 200 zł brutto;

6. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 354 § 2 kc w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez jego niezastosowanie skutkujące uznaniem zasadności najmu pojazdu zastępczego za stawkę wygórowaną w wysokości 200 brutto, natomiast brak przedstawienia propozycji najmu ze strony ubezpieczyciela nie zwalnia poszkodowanego z obowiązku minimalizacji szkody bowiem to on powinien wyjść z inicjatywą wobec ubezpieczyciela, dokonać prób kontaktu i poprosić o korzystną ofertę najmu, gdyż ubezpieczyciel w swojej ofercie najmu pojazdu zastępczego może zaoferować stawkę znacznie korzystniejszą,

7. naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie skutkujące błędnym uznaniem że pozwany pozostawał w opóźnieniu już w 11.10.2019r. w zakresie kwoty 1.895,96 zł, podczas gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do chwili wyrokowania.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji oraz o rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania przed Sądem I oraz II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym zgodnie z art. 505 ⁹ § 11 KPC apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast stosownie do art. 505 ¹³ § 2 KPC jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Podkreślić należy, iż w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, OSNC Nr 6 z 2008 r. poz. 55 oraz Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 30.03.2022r III Ca 1538/21).

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu nie są obarczone błędem i znajdują oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne.

Zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługują na uwzględnienie. Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. byłby skuteczny tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX nr 172176). Prawidłowo skonstruowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. powinien być połączony z zarzutem błędnych ustaleń faktycznych. W apelacji powinno zostać zatem wyjaśnione, które dowody, w jakim zakresie i dlaczego, zdaniem strony skarżącej, zostały przez Sąd ocenione z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji, które ustalenia faktyczne tego Sądu są wadliwe i jakie powinny być ustalenia prawidłowe, ewentualnie jakich ustaleń zabrakło w zaskarżonym wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt I ACa 719/16, LEX nr 2200318). Tym wymogom nie odpowiada apelacja strony pozwanej.

Stawiane przez apelującego zarzuty w istocie nie dotyczą błędów w ustaleniach faktycznych czy ocenie dowodów, a sprowadzają się do zakwestionowania zinterpretowania faktów w kontekście przepisów prawa materialnego. Apelacja w części poświęconej zarzutom rzekomego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., w istocie nie zarzuca ani jednego wadliwie ustalonego faktu, to jest istnienia bądź braku określonego układu rzeczy bądź zjawisk.

Także zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. jest bezzasadny. Prawidłowo Sąd pierwszej instancji, wobec ustalenia, ze nie doszło do realnego zaoferowania pojazdu zastępczego, celem ustalenia rynkowości stawki zastosowanej przez powoda, posłużył się opinią biegłego sądowego ds. (...) i Ruchu Drogowego A. S., który ustalił, iż stawki rynkowe za najem pojazdu odpowiadającego klasie najmu pojazdu zastępczego (segment C) w czasie naprawy na terenie województwa (...) mogły kształtować się na poziomie od 155 zł netto do 240 zł netto W konsekwencji prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, że stawka najmu przez powoda w wysokości 162,60 zł netto za dobę najmu może zostać uznana za rynkową.

Skarżący argumentował, że poszkodowany nie podjął z pozwanym współpracy w celu minimalizacji szkody. Przede wszystkim, należy wziąć pod uwagę okoliczności, iż pozwana nie przedstawiła poszkodowanemu realnej oferty wynajmu pojazdu zastępczego, ograniczając się jedynie do ogólnikowej informacji o możliwości organizacji najmu za jej pośrednictwem oraz wskazania danych kontaktowych wypożyczalni, a informacja ta została przesłana dopiero po czterech dniach od zgłoszenia szkody. Wobec powyższego, zarzut nie dopełnienia obowiązku minimalizacji szkody, nie może być zasadny.

Zarzut naruszenia art. 361 § 1 k.c. jest pozbawiony racji. W orzecznictwie nie ulega wątpliwości, że koszty poniesione przez poszkodowanego z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego są normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. z uwagi na niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poniesione zostały koszty związane z wynajmem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Postulat pełnego odszkodowania przemawia bowiem za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek uszkodzenia lub zniszczenia. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r. III CZP 14/97 OSNC 1997/8/103). W orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego (...) obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego i nie jest uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2011 t., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28 ). Wskazać także należy, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmują okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 r., II CK 494/03, Biul.SN 2005/3/11). Należy podkreślić, że uprawnienie do wynajmu pojazdu zastępczego przysługuje poszkodowanemu, co do zasady przez czas rzeczywistej naprawy pojazdu, który nie ogranicza się do czasu niezbędnego do dokonania samej technologicznej naprawy. Z opinii biegłego wynika, że zakres stawek rynkowych doby najmu pojazdu należącego do klasy C wynosi od 155 zł do 240 zł netto, zatem stosowana przez pozwaną stawka, określona jako rynkowa, jest znacznie niższa od stawek rynkowych wskazanych przez biegłego. Tym samym poszkodowany, nie otrzymując od pozwanego oferty najmu pojazdu zastępczego, mógł skorzystać z najmu pojazdu w wybranym przez siebie miejscu, a wynikające z tego koszty najmu były ekonomicznie uzasadnione i celowe, bowiem mieściły się w granicach stawek rynkowych. Najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, był uzasadniony i nie wpłynął w żadnej mierze na zwiększenie rozmiarów szkody.

Zgodnie z art. 354 § 1 k.c., dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno - gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel (§ 2). Powyższe przepisy nakładają na strony stosunku prawnego obowiązek współdziałania. Jak trafnie zauważa apelujący, na poszkodowanym, jako uczestniku zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, ciążył obowiązek zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 621). Powyższe nie oznacza jednak, że poszkodowany ma obowiązek podjąć wszelkie, nawet uciążliwe dla niego działania, by zmniejszyć ewentualną odpowiedzialność ubezpieczyciela. Obowiązek minimalizacji skutków szkody musi być utrzymany i stosowany w rozsądnych granicach i nie powinien być wykorzystywany do nakłaniania poszkodowanego by zrezygnował z realizacji przysługujących mu praw podmiotowych. Należy bowiem wskazać, że w pierwszej kolejności to ubezpieczyciel winien podjąć wszelkie działania umożliwiające poszkodowanemu wywiązanie się z nałożonych na niego obowiązków. Nie można uznać, iż przekazanie poszkodowanemu informacji o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego bez żadnych szczegółowych informacji choćby co do stawki najmu pojazdu stanowiło ze strony ubezpieczyciela współdziałanie i obligowało poszkodowanego do skorzystania z przedstawionego rozwiązania. Powód dokonał zgłoszenia szkody 14.07.2018, natomiast pozwany 17.07.2018 r., a więc dopiero po czterech dnia przedstawił poszkodowanemu propozycję najmu pojazdu. Wskazana przez pozwanego informacja o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego za jego pośrednictwem była jedynie lakoniczna. Ubezpieczyciel przerzucił wszelkie obowiązki na poszkodowanego, który samodzielnie miał kontaktować się w sprawie wypożyczalni, dopytywać o warunki najmu, czekać na podstawienie pojazdu. Takiego rozwiązania nie sposób zaakceptować. Skoro ubezpieczyciel, jako duży podmiot zajmujący się likwidacją szkód komunikacyjnych w ramach prowadzonej działalności, nie jest w stanie w sposób sprawny i nieuciążliwy dla poszkodowanych zorganizować najmu pojazdu zastępczego, nie można obciążać poszkodowanych konsekwencjami takiego działania. Zatem nakładane przez ubezpieczyciela limity stawki za dobę wynajmu w przypadku najmu z innej niż proponowana wypożyczalni nie mogą mieć zastosowania, bowiem wobec nieefektywnego współdziałania pozwanego w zapewnieniu najmu pojazdu zastępczego, poszkodowany może skorzystać z dowolnej oferty oferującej najem pojazdu w stawce mieszczącej się w stawkach rynkowych. Powód przesłał na podany przez ubezpieczyciela adres e-mail zapytanie o dostępność na terenie Ł. samochodu w segmencie C wraz z prośbą o przesłanie regulaminu wypożyczalni. Odpowiedzi nie uzyskał. Nie można również czynić poszkodowanemu zarzutu, iż przyczynił się do zwiększenia szkody poprzez brak kontaktu z ubezpieczycielem w celu skorzystania w oferty najmu. Nie powielając wyżej wskazanej argumentacji, skoro pozwana jako profesjonalny podmiot nie jest w stanie zorganizować w sposób szybki i sprawny najmu pojazdu zastępczego, trudno oczekiwać od poszkodowanego potrzebującego pojazdu, iż będzie wykonywał kolejne telefony do innego działu ubezpieczyciela, a następnie czekał na kontakt z odpowiednią wypożyczalnią i podstawienie samochodu zamiast skorzystać z oferty, która zapewni mu najem pojazdu w jak najkrótszym czasie.

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do przypisania poszkodowanemu nielojalnego postępowania, naruszającego obowiązujące go, jako wierzyciela, na podstawie art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, wymogi współpracy z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania. Nie można również wysnuć wniosku, by poszkodowany w jakikolwiek sposób przyczynił się do zwiększenia szkody.

Zarzut naruszenia art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. nie jest trafny. Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 § 1 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda. Zgodnie bowiem z art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Natomiast jak to zostało pokreślone w dotychczasowej części uzasadnienia uszkodzony pojazd marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nadawał się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, co za tym idzie koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego obejmują okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu, który w okolicznościach przedmiotowej sprawy wynosił 19 dni przy stawce dobowej w wysokości 200 zł brutto (162,60 zł netto).

Zarzut naruszenia art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. również okazał się chybiony. Sąd Okręgowy podziela przy tym pogląd, wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 1994 roku (por. I CRN 121/94, OSNC 1995/1/21), że dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Zasądzenie odsetek od daty późniejszej, aniżeli wyznaczonej przez przepis art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres wyznaczony tą datą i stanowiłoby nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniające go niekiedy do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym w oczekiwaniu na orzeczenie Sądu znoszącego obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres. Powód 10 września 2019 roku wezwał pozwaną do zapłaty odszkodowania w kwocie wynikającej z faktury VAT. Termin 30 dni upłynął zatem w dniu 10 października 2019 roku. Pozwana, nie spełniając świadczenia w tym terminie, od następnego dnia tj. od dnia 11 października 2019 roku popadła w opóźnienie.

Konkludując, wywiedziona przez pozwanego apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Mając na uwadze, iż apelujący przegrał proces, a powód poniósł koszty związane z udziałem w postępowaniu apelacyjnym, należało zwrócić mu żądane koszty. Na koszty te składały się koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie w kwocie 450 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).