Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 listopada 2017 r w sprawie z powództwa M. M.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. o zapłatę

Sąd rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz M. M. 3855 złotych z ustawowymi odsetkami od 3000 złotych od 30 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3.  szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania pozostawia referendarzowi sądowemu, przy zastosowaniu zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów i przyjęciu, że powódka wygrała w około 51%.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w części tj. co do punktu 1. W zakresie łącznej kwoty 2655 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 1800 złotych od dnia 30 maja 2015 r. do dnia zapłaty, na którą składają się kwota 1800 złotych zadośćuczynienia i kwota 855 złotych tytułem odszkodowania oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Skarżący zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania:

1. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 §2 k.p.c. poprzez nierozważnie całokształtu materiału dowodowego i błędne ustalenie zakresu krzywd i cierpień Powoda, a w konsekwencji błędne ustalenie wysokości należnego Powodowi zadośćuczynień , a to poprzez:

a. przyjęcie, bez uwzględnienia zasad logicznego rozumowania i niezgodnie z doświadczeniem życiowym, że brak stwierdzenia przez biegłych sądowych uszczerbku na zdrowiu Powoda uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w łącznej kwocie 3.000 zł, podczas gdy z dokumentacji medycznej oraz sporządzonych przez biegłych sądowych opinii wynika, że:

- obecny stan zdrowia powoda jest dobry;

- u Powoda nie występowały ograniczenia ruchowe kręgosłupa czy upośledzenia funkcji uchwytnej rąk;

- Powód nie doznał wstrząśnienia mózgu na skutek wypadku, który powodowałby bóle i zawroty głowy i urazu układu nerwowego, w tym uszkodzenia korzeni rdzeniowych szyjnych oraz objawów stresu pourazowego;

- u Powoda zostały ujawnione zmiany zwyrodnieniowe, zatem niektóre problemy zdrowotne Powoda wynikają z choroby samoistnej, a nie skutków wypadków;

b. uznanie, iż Powód przez okres 4 tygodni w wymiarze 2 godzin dziennie, a przez kolejny miesiąc w wymiarze 1 godziny dziennie potrzebował pomocy osób trzecich, w sytuacji gdy u Powoda nie stwierdzono ograniczeń ruchomości kręgosłupa i upośledzenia funkcji chwytnej rąk, a także Powód nie doznał wstrząśnienia mózgu na skutek wypadku, który powodowałby bóle i zawroty głowy, zatem czynności gwarantujące samodzielną egzystencję mogły być co prawda utrudnione, ale Powód mógł wykonywać je samodzielnie;

2. art. 232 k.p.c. poprzez błędne jego zastosowanie i uznanie, że Powód przedstawił dowody świadczące o tym, że doznał krzywd, które uzasadniały przyznanie zadośćuczynienia na poziomie 3.000 zł, w sytuacji, gdy biegli sądowi nie stwierdzili u Powoda uszczerbku na zdrowiu, a stan zdrowia Powoda jest dobry oraz dopłatę kwoty 855 zł tytułem odszkodowania, podczas gdy przedmiotowy wypadek nie wpłynął na codzienne funkcjonowanie Powoda oraz na jego aktywność;

3. art. 233 k.p.c. w zw. z art. 258 k.p.c. poprzez nadanie waloru prawdziwości i uznanie za wiarygodne zeznania świadka w zakresie, w jakim Powód wymagał pomocy osób trzecich, podczas gdy z opinii biegłych sądowych wynika, że wypadek nie spowodował u Powoda ograniczeń ruchowych kręgosłupa i upośledzenia funkcji chwytnej rąk. Nadto, Powód nie doznał wstrząśnienia mózgu, który powodowałby bóle i zawroty głowy. Dodatkowo nie uwzględnienie okoliczności, iż świadek jako osoba najbliższa Powodowi jest bezpośrednio zainteresowany korzystnym rozstrzygnięciem w sprawie;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 §1 k.c. poprzez błędne uznanie, że kwota 3.000 zł zadośćuczynienia jest odpowiednia do doznanej przez Powoda krzywdy, podczas gdy ww. kwota jest kwotą zawyżoną i nie jest kwotą adekwatną do doznanych przez Powoda cierpień i krzywd w związku z wypadkiem. Ponadto, poprzez nie nadanie szczególnego znaczenia faktowi, iż opinie biegłych sądowych wskazywały na dobry stan zdrowia Powoda,a biegli sądowi nie stwierdzili uszczerbku na zdrowiu Powoda;

2. art. 444 §1 k.c. poprzez błędne uznanie, iż Powód udowodnił konieczność korzystania z pomocy osób trzecich i zasadność nadania mu z tego tytułu odpowiedniej sumy pieniężnej, w sytuacji gdy przedmiotowy wypadek nie wpłynął na codzienne funkcjonowanie Powoda oraz na jego aktywność.

W związku z tym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w części, tj. co do kwoty 2 655 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 1 800 zł od dnia 30.05.2015 r do dnia zapłaty zasądzonej w pkt. 1. wyroku. Skarżący wniósł również o zwrot kosztów postępowania według norm prawem przepisanych za postępowanie drugoinstancyjne.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy uznaje za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, co do faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne. Kontrola instancyjna nie wykazała zarzucanych przez skarżącego uchybień Sądu pierwszej instancji w zakresie przepisów prawa procesowego. Wbrew stanowisku apelującej Sąd I instancji przeprowadził wszystkie niezbędne dla zrekonstruowania stanu faktycznego sprawy dowody, a następnie szczegółowo opisał wynikające z nich okoliczności.

Podniesiony przez stronę apelującą zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., odnoszący się do oceny opinii biegłych jest niezasadny. Uchybienia w powyższym zakresie apelujący upatruje w błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że powódka może zasadnie domagać się zadośćuczynienia i odszkodowania za doznane w wypadku urazy, gdy tymczasem biegli stwierdzili, że powódka nie doznała w wyniku wypadku trwałego uszczerbku na zdrowiu. Wbrew jednak stanowisku skarżącego Sąd Rejonowy ocenił dowody z opinii biegłych w sposób odpowiadający wskazaniom sformułowanym w art. 233 § 1 k.p.c. Apelacja strony pozwanej stanowi wyłącznie subiektywną polemikę skarżącego z wyczerpująco umotywowanym stanowiskiem Sądu Rejonowego co do oceny dowodów z opinii biegłych. Sam fakt, że dowód przeprowadzony w sprawie został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego nie oznacza zatem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zaś jak wynika z niekwestionowanej ostatecznie opinii biegłego ortopedy cierpienia fizyczne pozwanej w okresie pierwszego miesiąca po wypadku były dość znaczne, związane to było z noszeniem kołnierza ortopedycznego, a nie można wykluczyć, że przebyty przez powódkę uraz kręgosłupa szyjnego wpłynie na postęp choroby zwyrodnieniowej.

Biegły ortopeda wskazał również na potrzebę częściowej pomocy osób trzecich, która występowała u powódki przez okres 4 tygodni w wymiarze 2 godzin dziennie, a przez kolejny miesiąc w wymiarze 1 godziny dziennie, co uzasadnia roszczenie powódki o odszkodowanie z tytułu pomocy osób trzecich i zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, nie ma znaczenia, czy opiekę tę sprawowały osoby najbliższe, czy też obce.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 444 k.c. i art. 445 § 1 k.c. w kontekście naruszenia art. 232 k.p.c. należy wskazać, iż nie jest on trafny. Przede wszystkim argumentacja zaprezentowana na kanwie podniesionego zarzutu, w oparciu o który skarżący akcentuje, iż doznane przez powódkę obrażenia są niewielkiego rozmiaru, a materiał dowodowy przedstawiony w tym zakresie przez powódkę należało ocenić krytycznie z uwagi na to, że zeznający świadkowie byli osobami najbliższymi należało uznać za bezzasadną, jako że ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń, a zatem jest niezbity i niepodważalny i nie został skutecznie zakwestionowany rozpoznawaną apelacją. Samo bowiem twierdzenie, że osoby najbliższe zeznające w sprawie w charakterze świadków, jako osobiście zainteresowane wynikiem postępowania, nie są wiarygodne nie zasługuje na akceptację, jeśli nie zostanie potwierdzone dowodami świadczącymi o ich niewiarygodności. Nadto należy ponownie podkreślić, że potrzeba pomocy dla powódki po wypadku została potwierdzona opinią biegłego ortopedy, co wzmacnia walor wiarygodności zeznań świadków.

Zadośćuczynienie ma charakter uznaniowy i zmiana jego wysokości możliwa jest tylko wówczas, gdy stwierdza się oczywiste naruszenie ogólnych zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, tzn. gdy sąd dopuścił się tzw. "błędu braku" albo niewłaściwie ocenił całokształt - należycie ustalonych i istotnych okoliczności, popełniając tzw. "błąd dowolności" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 września 2015 roku I ACa 354/15, LEX nr 1808660) .

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy wziął pod rozwagę wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia i właściwie ocenił ich wpływ na rozmiar należnego powódce zadośćuczynienia. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę wszystkie kryteria wpływające na wysokość tej kompensaty i co wymagające podkreślenia – sam fakt, że powódka nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu nie przesądza o niezasadności jej roszczenia, skoro wypadek wywołał ból, cierpienie psychiczne i fizyczne, dezorganizację życia codziennego. Sąd Rejonowy wziął te okoliczności pod uwagę. Uwzględnił również stan w jakim znajduje się powódka od tego czasu. Treść apelacji stanowi zatem w istocie jedynie polemikę z wysokością kwoty uznanej za odpowiednią.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ustaloną na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804).