Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 grudnia 2021 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa M. G. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę:

1.  oddalił powództwo;

zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci błędnej wykładni, w szczególności:

a.  art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że Powód nie sprostał obowiązkowi wykazania zasadności zgłaszanemu roszczeniu w zakresie naprawy pojazdu na kwotę 4.821,27 zł, która to kwota była wynikiem zastosowania przez zakład naprawczy rabatu 5% udzielonego Ubezpieczycielowi, podczas gdy Powód rzeczywiście poniósł w/w koszt oraz przedłożył na tę okoliczność dokumentację otrzymaną od zakładu naprawczego (z której czytamy, że został udzielony rabat na poziomie 5%); w takim wypadku to Pozwany winien przedstawić dowód przeciwny na okoliczność stwierdzenia faktu, że naprawa pojazdu została pomniejszona o wyższy rabat tj. 12% a to do kwoty 4.459,42 zł w postaci umowy zawartej między Ubezpieczycielem a zakładem naprawczym, na którą Pozwany się powołuje; Powód zaoferował pełną dokumentację z likwidacji szkody i nie ma wśród niej żadnej umowy dającej Ubezpieczycielowi rabat 12%; Powód nie potwierdza otrzymanie takiego rabatu, jak też nie miał żadnego wypływu na udzielony rabat Ubezpieczycielowi; jeśli Pozwany powołuje się na taki fakt, to winien taką umowę przedłożyć, co jednocześnie umożliwiłoby roszczenie Powodowi wobec zakładu naprawczego o ewentualny zwrot nadpłaty za wykonane prace naprawcze;

art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że Powód nie sprostał obowiązkowi wykazania zasadności zgłaszanemu roszczeniu z zakresie naprawy pokrywy silnika podczas, gdy Pozwany wydał decyzję ustalająca odpowiedzialność z tytułu tej części szkody, szkoda w tym zakresie została oszacowana w operacie rzeczoznawcy wykonanego na zlecenie Pozwanego, została zaakceptowana przez Powoda co do wysokości oraz co do formuły rozliczenia kosztorysowego (nie naprawy), nie została objęta zakresem naprawy przez zakład naprawczy wobec przyjętej przez Strony likwidacji kosztorysowej, wreszcie równowartość tej szkody została wypłacona Powodowi przez Pozwanego zgodnie z ustaloną zasadą likwidacji, dopiero w kolejnej decyzji Ubezpieczyciel w sposób nieuzasadniony odliczył od sumy ostatecznej tą część szkody;

art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że Powód nie sprostał obowiązkowi wykazania zasadności zgłaszanemu roszczeniu w zakresie okresu trwania najmu auta zastępczego podczas, gdy zgodnie z ustaleniami Stron Powód wstawił auto do zaakceptowanego przez Pozwanego zakładu naprawczego w dniu 3 sierpnia 2020 roku, przedłożył kosztorys naprawy przez zakład naprawczy (których to prac, ani zastosowanych części Pozwany nie kwestionował, kwestionował jedynie przyznany rabat i którą to naprawę Pozwany pokrył w całości w ramach przedmiotowej likwidacji nie licząc rabatu), wynajął auto zastępcze o stawce poniżej stawki stosowanej przez Ubezpieczyciela i Ubezpieczyciel stawkę tę uznał, zwrócił auto zastępcze w dniu odbioru ustalonego przez zakład naprawczy, dodatkowo Powód zeznał, że z auta korzystał nie tylko na cele prywatne ale także na cele szersze związane z prowadzeniem działalności gospodarczej; w takim wypadku to Pozwany winien przedstawić dowód przeciwny na okoliczność stwierdzenia faktu, że naprawa wyniosła 1 dzień roboczy a nie 12 dni; Powód zaoferował wszelkie dowody na okoliczność, że auta było naprawiane przez 12 dni, które to dowody Pozwany zaakceptował praktycznie w pełni co do wysokości i które to dowody potwierdzają wspólne ustalenia Strony, co do przyjętej i zastosowanej procedury naprawy; Pozwany nie kwestionował też do czasu odbioru pojazdu przez Powoda oraz zapłaty przez Pozwanego za naprawę pojazdu okresu jego naprawy; Gdyby nawet założyć, że zasadne było powołanie biegłego, celem określenia zasadnych dni naprawy auta, to nie zmienia to faktu, że pojazd Powoda był naprawiany 12 dni oraz że Powód za okres 12 dni zapłacił za najem; Jeśli hipotetycznie biegły ustaliłby, że naprawa powinna trwać 5 dni a nie 12 to nie wpływa to na rzeczywistą poniesioną szkodę przez Powoda, odejmując Powodowi od szkody po stronie Pozwanego powstaje wówczas wzbogacenie, co przeczy zasadom likwidacji szkód;

art. 361 § 1 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że najem auta zastępczego przez Powoda nie mieści się w normalnym następstwie tej szkody, podczas gdy Powód poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne i są rzeczywiste, mieszczą się więc one jak najbardziej w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.

naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

a)  art. 233 § 1 k.p.c w zw. art. 253 k.p.c. poprzez sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym uznanie, że Powód nie wykazał zasadności konieczności poniesienia przez Pozwanego na rzecz Powoda kosztów pokrywy silnika, podczas gdy Powód zaoferował sądowi materiał dowodowy w postaci decyzji Ubezpieczyciela ws przyjęcia odpowiedzialności Ubezpieczyciela i kosztorysu tej części szkody sporządzonego na zlecenie Ubezpieczyciela, jak też w postaci decyzji dot. wypłaty odszkodowania w tej części a więc dokumenty "pochodzące od strony zaprzeczającej" (Pozwanego) w rozumieniu art. 253 KPC, w sytuacji gdy to na Pozwanym jako stronie zaprzeczającej prawdziwości dokumentu ciążył obowiązek wykazania tej okoliczności;

art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art 6 k.c. i w zw. z art. 253 k.p.c. poprzez sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym uznanie, że Powód nie wykazał zasadności poniesienia przez Pozwanego na rzecz Powoda kosztów auta zastępczego, podczas gdy Powód zaoferował sądowi materiał dowodowy w postaci decyzji Ubezpieczyciela z dnia 15 lipca 2020 roku ws przyjęcia odpowiedzialności z tytułu auta zastępczego co do zasady oraz zawierającej zasady Ubezpieczyciela, którymi kieruje się przy obliczaniu okresu wynajmu auta zastępczego, dodatkowo korespondencji między Stronami ws daty początkowej wstawienia pojazdu do zakładu naprawczego, a więc dokumenty "pochodzące od strony zaprzeczającej" (Pozwanego) w rozumieniu art. 253 KPC, w sytuacji gdy to na Pozwanym jako stronie zaprzeczającej prawdziwości dokumentu ciążył obowiązek wykazania tej okoliczności; w ramach ustanowionych reguł Ubezpieczyciela dot, wynajmu auta zastępczego czytamy, że zwrotowi podlegają koszty najmu na czas naprawy uszkodzonego pojazdu, gdy pojazd po zdarzeniu nie mógł być eksploatowany i jest to okres technologicznej naprawy uszkodzonego pojazdu powiększony o inne okresy uzasadnione okolicznościami danej sprawy, np. czas od powstania szkody do wykonania oględzin i doręczenia dokumentu z ustaloną przez (...) SA wysokością szkody, czas na znalezienie warsztatu naprawczego, przekazanie pojazdu do naprawy i odbiór po naprawie, czas oczekiwania na części zamienne, czas oczekiwania na dodatkowe oględziny pojazdu lub weryfikację kosztorysu, czas weekendów i dni wolnych od pracy; dodatkowo w której decyzji Pozwany informuje Powoda, że zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 15 lutego 2019 roku sygn. akt III CZP 84/18 w przypadku przedłużającej się naprawy pojazdu: „Odpowiedzialność ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego obejmuje także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego w okresie przedłużającej się naprawy, chyba że są one następstwem okoliczności za które odpowiedzialność ponosi poszkodowany lub osoba trzecia”; Powód ma prawo dowodzić swoich racji wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, zaś powoływanie biegłego nie jest zgodne z ekonomiką procesu, innymi słowy nie leży w interesie Pozwanego powoływać biegłego na okoliczność okresu najmu, który udowodnił innymi dowodami, Pozwany nie kwestionował też okresu pozostawania pojazdu w zakładzie naprawczym (na który okres jak sam wskazuje w swojej decyzji składa się wiele czynników, a nie jedynie godziny robocze stricte naprawy) a jedynie na własne wyobrażenia na temat ilości godzin naprawy, podczas gdy nie jest zakładem naprawczym i tego wiedzieć nie może; ciężar dowodu spoczywa na twierdzącym, co nie jest równoznaczne, że na roszczącym; stąd jeśli Pozwany twierdzi, że auto powinno stać krócej w warsztacie naprawczym niż faktycznie stało, to winien temu dowieść; Powód dowiódł, że pojazd stał 3 sierpnia 2020 roku (po tym jak Strony zdecydowały jaki zakład będzie pojazd naprawiał) do dnia 14 sierpnia 2020 roku (kiedy fizycznie Powód odebrał pojazd) a Pozwany tych okoliczności nie kwestionuje; technologiczny czas naprawy rzadko pokrywa się z rzeczywistym a wpływają na to takie czynniki jak konieczność przyjęcia i przygotowania auta, grafik warsztatu, czy dostępność części (na marginesie warto dodać, że w okresie pandemii czas ten był znacznie wydłużony we wszystkich przedsiębiorstwach), na co sam wskazuje Ubezpieczyciel w swoich decyzjach;

art. 229 k.p.c. poprzez uznanie za nieudowodnione faktów, które były przyznane przez Pozwanego w toku likwidacji szkody oraz w odpowiedzi na pozew tj.: naprawy pojazdu w pełnej wysokości przez zaakceptowany przez Pozwanego zakład naprawczy i okresu naprawy pojazdu przez ten zakład, który to okres (postój pojazdu w związku z jego naprawą) odpowiadał dokładnie okresowi, na jaki czas Powód wynajął auto zastępcze;

art. 229 k.p.c. poprzez uznanie za nieudowodnioną szkodę w postaci pokrywy silnika, która była przyznana i wypłacona przez Pozwanego w toku likwidacji szkody na podstawie wydanych przez Ubezpieczyciela decyzji oraz uznana w odpowiedzi na pozew, w której Pozwany potwierdził swoją odpowiedzialność cywilną wprost;

art. 231 k.p.c. poprzez przyjęcie za nieoczywisty fakt naprawy pojazdu Powoda przez zakład naprawczy przez okres 12 dni, mimo istnienia ku temu dostatecznej podstawy w zebranym materiale dowodowym, a to w postaci korespondencji e-mail między Stronami oraz faktury zakładu naprawczego, stanowiących o dacie przekazania pojazdu do zakładu naprawczego oraz jego odbioru, jak też pokryciu przez Pozwanego kosztów całego procesu naprawy (nie licząc kwestionowania zastosowanego rabatu na wykonane prace);

art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że Powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, iż auto było naprawiane przez 12 dni, podczas gdy Powód zaoferował logiczne, wzajemnie uzupełniające się dowody z dokumentów, korespondencji szkodowej - potwierdzające, że pojazd był w naprawie przez dokładnie okres tych 12 dni; jak również Powód wykazał, że nie miał wpływu na ew. skrócenie okresu naprawy ani jej przebieg z uwagi na zastosowaną formułę naprawy poprzez autoryzowany salon marki P. - naprawa w pełni profesjonalna i za zgodą Pozwanego;

art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że Powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, iż pokrywa silnika stanowi zakres szkody, podczas gdy Powód zaoferował logiczne, wzajemnie uzupełniające się dowody z dokumentów tej szkody - potwierdzające, że szkoda ta została objęta odpowiedzialnością Ubezpieczyciela oraz została Powodowi pierwotnie wypłacona, dopiero w kolejnej decyzji Ubezpieczyciela w sposób nieuzasadniony została następnie „odjęta”.

Dodatkowo i z ostrożności apelujący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy z zakresu techniki motoryzacyjnej i wyceny wartości pojazdów;

- na takie fakty jak: długości okresu zasadnego postoju (naprawy) pojazdu Powoda w zakładzie naprawczym marki P..

Zdaniem powoda wniosek o powołanie biegłego na tym etapie postępowania uzasadnia sytuacja, że w interesie Powoda oraz z uwagi na ekonomikę procesu nie było konieczne powoływanie biegłego, gdyż uzasadniony i rzeczywisty okres najmu zastępczego został potwierdzony i wykazana przez Powoda innymi dowodami, a to uregulowaną przez Pozwanego fakturą VAT zakładu naprawczego oraz korespondencją stron z likwidacji szkody na temat momentu wstawienia pojazdu naprawy oraz odbioru pojazdu. Kwestionowanie Pozwanego z rodzajem zastosowanej naprawy przez zakład naprawczy po fakcie, po pierwsze jest sprzeczne z decyzją Ubezpieczyciela określającą zakres uzasadnionej naprawy i rodzaju czynności (ich wielości), które się składają na całokształt naprawy. Po drugie, pozostawało bez znaczenia dla rozpoznania tej sprawy wobec tego, że Pozwany pokrył koszt całej naprawy, a więc przystał nie tylko na jej wysokość (kwestia zastosowanych części i okresu ich organizacji) jak i zakres naprawy (metoda naprawy w tym okres naprawy). Stanowisko Pozwanego sprowadza się jedynie do polemiki z uznaną przez Pozwanego i rozliczoną pracą naprawczą zakładu i wystawioną na tę okoliczność fakturą VAT. W ten sposób pomniejsza bezpodstawnie rzeczywiście poniesioną przez Powoda szkodę. W związku z czym, jeśli Sąd drugiej instancji uzna w ślad za Sądem pierwszej instancji, że rozpoznanie istoty sprawy wymaga wiadomości specjalnych (że przedłożone przez Powoda dokumenty nie są wystarczające, aby uznać za zasadne 12 dni naprawy auta i że dokumenty nie wyjaśniają tej kwestii w sposób odpowiadający faktom), wniosek o powołanie biegłego zdaje się wówczas konieczny. Wniosek wprawdzie wydłuży niniejsze postępowanie, jednakże przyczyni się do jego prawidłowego i rzetelnego rozpoznania i doprowadzi do kompensaty szkody w sposób pełny, nie zaś dowolny, jak dotychczas.

W konsekwencji podniesionego zarzutu apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie Powodowi zgodnie z żądaniem pozwu kwoty 10.966,72 zł wraz z odsetkami oraz zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa procesowego, w tym za postępowanie apelacyjne według norm prawem przepisanych. Na wypadek uznania przez Sąd drugiej instancji, że apelacja nie jest słuszna, apelujący wniósł o nie obciążanie Powoda kosztami postępowania z uwagi na to, że jest on bez winy w powstaniu przedmiotowej szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu (art. 227 k.p.c.) nie są obarczone błędem i znajdują oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne.

Sąd Okręgowy pominął dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy z zakresu techniki motoryzacyjnej i wyceny wartości pojazdów, o którego dopuszczenie wnosił powód w apelacji, gdyż był spóźniony. W ocenie Sądu skarżący nie udowodnił, iż potrzeba powołania się na niego wynikła dopiero po zakończeniu postępowania przed Sądem I instancji. Za nowe fakty i dowody w rozumieniu art. 381 k.p.c. należy uznać takie, które nie istniały wcześniej lub o których istnieniu stronie nie było wiadomo w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji. W świetle uregulowań art. 381 k.p.c., strona, która powołuje w postępowaniu apelacyjnym nowe fakty lub dowody powinna wykazać, że nie mogła ich powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji lub że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Strona powinna przynajmniej uprawdopodobnić wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 381 k.p.c. dotyczyły zdarzeń, które zaistniały po wydaniu orzeczenia przez sąd I instancji, a więc ich powołanie w tamtym postępowaniu nie było możliwe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 12 lutego 2019 roku, I AGa 317/18, publ. LEX nr 2693434). W niniejszej sprawie powód nie uprawdopodobnił, by konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego wystąpiła dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji. Strona mogła zgłosić wskazany dowód na każdym etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Powód wiedział, iż przedstawione przez niego faktury VAT dotyczące kosztów naprawy uszkodzonego samochodu i najmu pojazdu zastępczego są kwestionowane przez pozwanego, a mimo tego nie przedstawił żadnych innych dowodów na okoliczność, iż koszty te były konieczne i ekonomicznie uzasadnione. Podkreślenia wymaga, że powód w postępowaniu był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zatem nie było rzeczą Sądu przeprowadzanie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach zgodnie z art. 3 k.p.c. a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Na sądzie rozpoznającym sprawę nie spoczywa powinność zarządzania dochodzeń mających na celu uzupełnienie i wyjaśnienie twierdzeń stron oraz poszukiwanie dowodów na ich udowodnienie. Jednocześnie należy mieć na względzie, że potrzeba powołania nowego dowodu nie może być reakcją na niekorzystne dla strony rozstrzygnięcie. Z tych przyczyn wniosek powoda nie mógł zostać uwzględniony.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji, wskazać należy, iż wszystkie podniesione przez skarżącego zarzuty, zarówno prawa materialnego, jak i procesowego, są nietrafne,

Osią sporu w niniejszej sprawie w głównej mierze było ustalenie wysokości szkody, przede wszystkim kwestionowane przez pozwanego koszty naprawy pojazdu w postaci wymiany przedniej szyby co do wysokości i koszty naprawy pokrywy przedniej co do zasady, a także okres najmu pojazdu zastępczego i związane z tym koszty.

Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1), a w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Już z samego brzmienia przepisu wynika, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków poniesionych, przy czym muszą być one celowe i ekonomicznie uzasadnione, co znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie.

Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego nie ogranicza się do równowartości wydatków poniesionych na naprawę pojazdu, lecz także jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, każdorazowo obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. W sytuacji gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania dojdzie do naprawy pojazdu, odszkodowanie należne poszkodowanemu może być ustalone. Pokrycie kosztów naprawy pojazdu stanowi jedynie szkodę następczą, a szkodą bezpośrednią jest uszkodzenie pojazdu i już w momencie jej wystąpienia powstaje odpowiedzialność sprawcy i ubezpieczyciela. Powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania. Nie ma zatem znaczenia czy naprawienie szkody następuje na podstawie faktur za naprawę pojazdu, czy wyceny kosztów naprawy – zasady naprawienia szkody muszą być identyczne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2021 r., I NSNc 78/21).

Biorąc powyższe pod rozwagę, wskazać należy, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela limitowany jest wysokością niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy. Na powodzie, wobec treści art. 6 k.c., ciąży obowiązek wykazania, że żądane przez niego odszkodowanie mieści się w granicach niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów. Koszty rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego w związku z restytucją pojazdu do stanu sprzed szkody nie są tożsame z celowymi i ekonomicznie uzasadnionymi kosztami, czego powód zdaje się nie zauważać.

Nie ulega wątpliwości, że powód udowodnił zakres rzeczywiście poniesionej szkody w związku z naprawą pojazdu i koniecznością najmu pojazdu zastępczego, poprzez przedłożenie faktur VAT. Jednakże wobec zakwestionowania zasadności tych kosztów przez pozwanego, powód winien był udowodnić, że koszty te nie tylko były rzeczywiste, ale odpowiadały koniecznym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom, czego strona powodowa zaniechała. Powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wiedział o kwestionowaniu przez pozwanego wysokości poniesionych kosztów jeszcze na etapie postępowania likwidacyjnego, a mimo tego w postępowaniu sądowym nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego fakt, iż koszty te były celowe i ekonomicznie uzasadnione. Zgodzić należy się ze skarżącym, iż powód ma prawo dowodzić swoich racji wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi. W niniejszej sprawie przedstawione przez powoda środki dowodowe stanowiły potwierdzenie rzeczywiście poniesionych przez niego kosztów naprawy i najmu pojazdu zastępczego, jednakże nie stanowiły dowodu, iż koszty te były konieczne i ekonomicznie uzasadnione. Zatem wobec treści art. 6 k.c., powód nie udowodnił wysokości swojego roszczenia z tytułu szkody będącej następstwem zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi pozwany, a zarzuty apelacji w tym zakresie są nietrafne.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, co również znajduje potwierdzenie szeroko w orzecznictwie, że odpowiedzialność za szkodę wynikającą z uszkodzenia pojazdu limituje wysokość kosztów celowych i ekonomicznie uzasadnionych. Za takim przyjęciem przemawia fakt, iż szkoda powstaje w chwili zdarzenia, a nie w chwili jej naprawienia. Z tego też względu, odszkodowanie z tytułu szkody jest niezależne od naprawienia pojazdu, poszkodowany ma pełną dowolność w rozporządzaniu mieniem uszkodzonym, może pojazd naprawić w całości lub w części albo w ogóle go nie naprawiać, może sprzedać uszkodzony pojazd lub posługiwać się nim w takim stanie, w jakim znalazł się w wyniku wypadku. Niezależnie od dalszego losu uszkodzonego pojazdu, odszkodowanie obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, bez względu na to, czy rzeczywiście zostały poniesione. Odmienne przyjęcie prowadziłoby do nieuzasadnionego różnicowania sytuacji prawnej osób, które znalazły się w takim samym położeniu faktycznym, tj. poniosły szkodę, a możliwość jej naprawienia i uzyskania odszkodowania uzależniona by była od wcześniejszego jej naprawienia we własnym zakresie, co nie może mieć miejsca.

Jednocześnie nie można zaakceptować poglądu, że każde rzeczywiście poniesione koszty związane z naprawieniem szkody będą podlegały zwrotowi w ramach odszkodowania od ubezpieczyciela. Takie przyjęcie powodowałoby niebezpieczeństwo nieuzasadnionego zwiększania kosztów naprawy pojazdów czy najmu pojazdu zastępczego, który również stanowi szkodę, przekraczającego koszty celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W tych okolicznościach należy przyjąć za Sądem Rejonowym, że wysokość odszkodowania za koszt naprawy pojazdu i najmu pojazdu zastępczego nie zależy od tego ile żąda powód, nawet posiadając rachunki czy faktury dokumentujące poniesione wydatki, ale od realnie poniesionej szkody i uzasadnionych wydatków na jej naprawienie. Uzasadnione wydatki nie mogą być utożsamiane z wydatkami faktycznie poniesionymi. Wobec faktu, iż pozwany kwestionował złożone przez powoda faktury w zakresie kosztów wymiany przedniej szyby oraz zasadność roszczenia z tytułu naprawy maski przedniej, a także okresu trwania najmu pojazdu zastępczego niezbędnym było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego jako posiadającego wiadomości specjalne w zakresie niezbędnym do dokonania ustaleń faktycznych. Powód, będący od chwili wszczęcia postępowania w niniejszej sprawie reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, nie podjął inicjatywy dowodowej celem udowodnienia zakresu oraz wysokości poniesionej szkody, tj. nie złożył wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność m.in. zakresu uszkodzeń, uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Powód nie wykazał również w żaden sposób, że okres i koszt najmu pojazdu zastępczego był uzasadniony. Apelujący wskazywał, że technologiczny czas naprawy rzadko pokrywa się z rzeczywistym a wpływają na to takie czynniki jak konieczność przyjęcia i przygotowania auta, grafik warsztatu, czy dostępność części (na marginesie warto dodać, że w okresie pandemii czas ten był znacznie wydłużony we wszystkich przedsiębiorstwach), na co sam wskazuje ubezpieczyciel w swoich decyzjach. Z tym twierdzeniem należy się zgodzić, jednakże wymaga wykazania, że ten rzeczywisty czas był konieczny i uzasadniony. Nie można bowiem akceptować sytuacji, w której okres najmu pojazdu zastępczego będzie wynikał z opieszałości zakładu naprawczego czy ociągania się poszkodowanego z dokonaniem naprawy lub odbiorem pojazdu z warsztatu.

Konkludując, wywiedziona przez powoda apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.