Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 23 października 2019r. o sygn. III C 1053/19, Sąd Rejonowy dla Łodzi–Śródmieścia w Łodzi: oddalił powództwo powoda M. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą KOKOS Inkaso przeciwko pozwanemu J. M. o zapłatę kwoty 643,80 zł. Wraz z odsetkami liczonymi od kwoty 636 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 22.08.2011 roku, jednakże od dnia 1.01.2016 r. w wysokości nie wyższej niż odsetki maksymalne za opóźnienie do dnia zapłaty. Powód nadto wniósł o obciążenie pozwanego kosztami procesu według norm przepisanych.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, który zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  bezpodstawność oddalenia powództwa i bezzasadne skierowanie i rozpoznanie sprawy w trybie zwykłym.

obrazę art. 720 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie.

błędy w ustaleniach faktycznych poprzez: uznanie, iż powód nie wykazał roszczenia, podczas gdy przedłożył dokumenty z których wynika przedmiotowa wierzytelność.

stworzenie odmiennej linii orzeczniczej od utrwalonej w orzecznictwie.

nieprzeprowadzenie dowodów z: umowy pożyczki i umowy przelewu wierzytelności oraz dowodu z zeznań pozwanego.

faworyzowanie pozwanego

niewydanie nakazu zapłaty dochodzonego pozwem roszczenia, podczas gdy pozwany nie kwestionował jego istnienia i nie stawił się na rozprawie.

Wskazując na powyższe wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku zaocznego w całości i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu w tym rozstrzygnięcie o kosztach procesu według norm przepisanych.

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku zaocznego w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna i podlegała oddaleniu. Przedmiotową sprawę rozpoznano w oparciu o przepisy o postępowaniu uproszczonym. W związku z powyższym Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, ponadto stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostało ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjął za własne ustalenia Sądu Rejonowego, które stanowiły podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w zaskarżonym wyroku.

Przechodząc do omówienia zarzutów apelacji to w odniesieniu do pierwszego z nich dotyczącego poczynienia błędów w ustaleniach faktycznych w sprawie, poprzez dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić trzeba, że wbrew podniesionym zarzutom skarżącego Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie wadliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje bowiem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. Tylko w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu I instancji, zaś skarżący ograniczył się jedynie do zaprezentowania swojego niezadowolenie z treści rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, ale w żaden sposób nie wykazał, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c., w szczególności nie ma podstaw do stwierdzenia, że kwota pożyczki w wysokości 500 zł została faktycznie wypłacona pozwanemu. Brak jest na powyższą okoliczność jakiekolwiek dowodu, który jest bardzo istotny, kiedy to powód nie dysponuje podpisaną przez pozwanego umową pożyczki. Nie wskazano nadto w żaden sposób faktu skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki. Nie przedstawiono, także żadnego dowodu na okoliczność wymagalności roszczenia ustalonego na dzień 22 sierpnia 2011 r., jest to o tyle ważne, iż od tej daty powód naliczał odsetki - co samo w sobie czyni wątpliwym prawidłowość sporządzonych kalkulacji. Tym samym w świetle powyższych okoliczności i przedstawionych przez powoda dowodów, twierdzenia pozwu budziły uzasadnione wątpliwości. Konieczne jest odnotowanie, iż powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki zawartej dnia 13 marca 2011 r. za pośrednictwem platformy internetowej pomiędzy Z. N. a pozwanym na kwotę 500 zł, którą to wierzytelność powód nabył na podstawie umowy cesji jaką zawarł ze Z. N. w dniu 9 kwietnia 2018 r. Z uwagi na to w niniejszej sprawie ciążył obowiązek udowodnienia faktów z których wywodził skutki prawne, stąd musiał udowodnić powstanie wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi. Nadto określić jej wysokość oraz dowód przekazania środków pozwanemu, a po wtóre winien wykazać na jakiej podstawie ustalił wymagalność roszczenia na dzień 22.08.2011 r. Jednak jak wykazano powód tym obowiązkom dowodowym opartym o art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. nie sprostał w przedmiotowej sprawie.

Gdy chodzi o zarzut naruszenia art. 720 k.c., to także nie jest on trafny. Zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 720 k.c. to na powodzie spoczywa ciężar dowodu wykazania faktu zawarcia umowy pożyczki i aktualizacji roszczenia o jej zwrot. Brak takiego dowodu skutkuje uznaniem, że strona pozwana nie była stroną umowy pożyczki (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 1 października 2019 r. sygn. I ACa 325/19). Jak już odnotował Sąd Rejonowy, powód nie udowodnił ani faktu przeniesienia na rzecz pozwanego środków pieniężnych z umowy pożyczki, ani nie udowodnił daty jej wymagalności. W konsekwencji należałoby przyjąć, że pozwany z uwagi na nieudowodnienie faktu zawarcia umowy pożyczki, ani jej wymagalności nie może być uznany za stronę tej umowy.

Co do zarzutu błędnego określenia trybu w jakim była rozpatrywana sprawa, to również jest on pozbawiony podstaw. Bowiem w sprawie zachodziła okoliczność wymieniona w art. 499 pkt. 2 k.p.c., dotycząca powzięcia uzasadnionych wątpliwości przez sąd na skutek przytoczonych w pozwie okoliczności faktycznych.

W odniesieniu do zarzutu faworyzowania strony pozwanej to konieczna jest uwaga, iż powód trudni się profesjonalnie działalnością gospodarczą, której standardy wymagają zachowania pełnej dokumentacji dotyczącej konkretnej wierzytelności i zaprezentowania jej Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości, zwłaszcza w odniesieniu do konsumenta. Negatywne skutki w zakresie oceny kwestii wymagalności świadczenia ze wskazanej umowy niewątpliwie winny obciążać powoda. Nie wykazano dowodu na przeniesienie sumy pożyczki na rzecz pozwanego. Do akt nie został dołączony żaden dokument wskazujący na wypowiedzenie zawartej umowy pożyczki, pozwalający ustalić datę wymagalności dochodzonego roszczenia. Z tego też względu Sąd Rejonowy podjął decyzję, iż brak staranności w zakresie dowodzenia swojego stanowiska musi skutkować negatywnymi konsekwencjami, w postaci oddalenia powództwa z którymi powód musiał się liczyć.

Jednak to co jest najistotniejsze na gruncie przedmiotowej sprawy to okoliczność, którą słusznie odnotował Sąd Rejonowy, mianowicie to, iż samo roszczenie dochodzone pozwem było przedawnione. Sprawia to, że wszystkie zarzuty podniesione w apelacji nie mogły skutecznie wzruszyć wyroku Sądu I instancji, bowiem doszło do zmiany stanu prawnego w zakresie przedawnienia roszczeń, która z uwagi na brzmienie przepisów intertemporalnych ma kluczowe znaczenie dla sprawy. Zmiana ta została dokonana na mocy ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 roku, poz. 1104), która weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 roku. Sąd wskazał, że zgodnie z treścią dodanego przez art. 1 pkt 1 cytowanej ustawy przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Stosownie do treści art. 5 ust. 1, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 5 ust. 4 ustawy). Ustawodawca wprowadził bowiem zakaz domagania się zaspokojenia roszczenia przedawnionego przysługującego przeciwko konsumentowi, co oznacza również, iż w każdej toczącej się sprawie przeciwko konsumentowi Sąd z urzędu rozważy czy roszczenie uległo przedawnieniu przy zastosowaniu nowych przepisów. Zgodnie z treścią art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy pierwotny wierzyciel zawarł z pozwanym umowę pożyczki poprzez platformę kokos.pl w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, polegającej na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym. Biorąc pod uwagę fakt, że powód na mocy umowy cesji wstąpił w prawa i obowiązki pierwotnego wierzyciela, zatem wstąpił w prawa strony umowy pożyczki zawartej z konsumentem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast jeśli chodzi o obliczenie daty w której roszczenie powoda uległo przedawnieniu, to zauważyć trzeba, że pożyczka została zawarta 13 marca 2011 r., a ostateczny termin spłaty został ustalony na dzień 11 czerwca 2013 r. Ponieważ w sprawie nie przedstawiono dokumentu potwierdzającego dokładną datę wymagalności roszczenia, to trzeba przyjąć dzień 11 czerwca 2013 r. jako najpóźniejszy możliwy termin wykonania umowy. Tym samym jeśli zaczniemy naliczać trzy letni termin od tej daty to skonstatujemy, iż roszczenie przedawniło się 11 czerwca 2016 r., w związku z czym dochodzenie należności objętej powództwem w dniu 22 sierpnia 2018 r. należało uznać za spóźnione.

W tej sytuacji apelacja powoda podlegała oddaleniu jako niezasadna na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 505 ¹⁰ § 1 k.p.c.